Toen wij in 1986 voor het eerst een verre reis maakten, ruilden we onze pvc koffertjes in voor moderne koffers met een harde schaal. Echte mannen kozen er toen nog voor om de koffer gewoon te dragen, wieltjes waren voor watjes! Lidy nam er wel een met wieltjes en een inklapbaar handvat dat bij gebruik voor een striem in je hand bleek te zorgen die er de hele vakantie niet meer uitging.
Bovendien flikkerde de koffer bij de minste of geringste beweging om, waardoor je pols ook nog eens bijna uit de kom werd gerukt. Verreweg de handigste manier om de koffer te verplaatsen was om hem gewoon aan het handvat mee te sjouwen.
Op de Amerikaanse vliegvelden waren koffers met wieltjes toen ook nog niet zo populair, maar men bediende zich wel van een soort opklapbare steekwagentjes waarmee de koffers, bijeengehouden door een bagagespin (wie kent ze nog?) konden worden vervoerd. Modern als we waren, schaften we ons bij de Wal-Mart ook zo’n karretje aan.
Een jaar of tien geleden, toen alle karren en spinnen al lang uit de aankomst- en vertrekhallen waren verdwenen, kochten we onze eerste zachte koffers. Met stevige wielen, kwaliteitsritssluitingen en een uittrekbaar handvat waarmee de koffer zich prima liet manoeuvreren. En wat hebben we er een plezier van gehad. Terwijl ze toch behoorlijk voor hun broek kregen. We propten ze, vooral op de terugweg, zo vol dat je door de ritsluiting naar binnen kon kijken. Ze lieten met zich gooien, smijten en sollen op zo’n beetje alle vliegvelden. Ze werden aangerand door TSA-medewerkers, hobbelden in de stromende regen en in de vrieskou op de lopende band. En of we nu met Martinair vlogen, met Air Transat, Piedmont, KLM, Delta of United, overal volgden onze koffers ons trouw. In de loop der jaren waren ze niet meer geheel vrij van gebruikssporen. Om te beginnen waren ze wel wat smoezelig geworden, de afgebroken trekkertjes van de ritsen waren vervangen door vreemde ringetjes of tieripjes en de stootknoppen aan de onderzijde waren één voor één afgebroken. De handvatten vertoonden flinke scheuren, maar overleefden tot nu toe nog wel op wonderlijke wijze. Kortom, de koffers waren aan vervanging toe.
Op strooptocht door de plaatselijke V&D kwamen er twee overjarige soepele Samsonites op ons pad. Ooit stonden zij, getuige het prijskaartje, fier in de vakken voor € 149 per stuk. De nieuwe collectie van 2007, meneertje. Koffiebruin en, voor het geval je zwanger van de goedkope spijkerbroeken, t-shirts en polootjes uit het verre Florida mocht terugkomen, boden zij je de mogelijkheid de kofferruimte met zo’n anderhalve centimeter in de omtrek te verruimen want ze waren expandable. Of je kunt spreken van discriminatie weet ik niet, maar de koffiebruine koffers bleven jaren staan.
In 2008 probeerde men ze voor €119 aan de man te brengen. Het mocht niet baten. In 2009 koersten ze op de absolute bodemprijs van € 99 af, maar niemand had enige interesse. Nou ja, wij hadden ze toen wel gezien, maar stelden de aankoop, ondanks dat de koffers perfect bij onze eveneens koffiekleurige Franse mademoiselle kleurden, nog even uit. Tot de koffers ons tijdens de finale opruiming van 2010 nog steeds stonden toe te lachen, voor €79,95.
Dank zij de in de 40 jaar trouwe dienst van Lidy opgebouwde personeelskorting, wisselden de koffers voor nog geen € 64 euro per stuk van eigenaar. En voor dat geld zijn ze gedurende drie jaar, wekelijks door de V&D-medewerkers ook nog eens zorgvuldig afgestoft! Waar wij onze bagage in de komende jaren ook naar toe mogen brengen, wij weten het nog niet. Maar of het nu Kissimmee of Koudekerke wordt, Cane Island of Gulden Stroom, Seaworld of Neeltje Jans; als je met zulke mooie en voordelige koffers op reis gaat, dan zit de stemming er in ieder geval bij ons al goed in. En zo lang daar niets aan verandert, dan blijft dat zeker zo.
