Daar hebbie Debby….

Precies halverwege zijn we. Van de vakantie. En voor wie nog twijfelde; wij vermaken ons prima! Grote avonturen maken wij niet mee, de aswolk ging aan ons voorbij en hoewel wij deze week bij thuiskomst twee potige sheriffs uit het portiek zagen komen, is er bij ons niet ingebroken. Moeder Natuur was ons genadig, bij aankomst werd de thermostaat nog niet gelijk in de lower 90ies gedraaid, zodat wij langzaam aan het subtropische klimaat konden wennen. Voorzichtig stelt een onzichtbare hand het geluidsniveau van de frogs en sinds kort ook van de krekels, die nu de hele nacht pret aan het maken zijn en dit gepaard laten gaan van een oorverdovend geluid, haast onmerkbaar een tandje bij.

De peoplegreeter bij de Walmart gaat ons kennen. “Like your shirt/hat/wife, sir!” heeft hij op zijn programma. Daar moet je aan wennen, als nuchtere Hollander. Inmiddels reageer ik zo spontaan, dat ik op moet passen dat ik zelf niet in de selectie van mogelijke peoplegreeters wordt opgenomen….

Op Cane Island is het drukker dan ooit. Er zijn best nog wel wat appartementen onbewoond, maar toen wij hier voorjaar 2008 voor het eerst kwamen, waren stonden er nog  hele gebouwen leeg. Ik was een beetje bang dat de drukte ten koste van de kwaliteit zou gaan, maar dat valt reuze mee. De portieken en de parkjes worden netjes onderhouden en rommel wordt opgeruimd. Zo af en toe zie je eens iemand van de bewaking rondlopen. De hekken staan permanent open, van een gated community is dus geen sprake.

Vreemd voor ons is dat je ineens overal vrij veel Nederlands hoort. Leuk is dat daar ook Forumleden tussen moeten zitten. Volgens mij is Ton Staalstra hier ook gearriveerd en we lazen dat Debby het op Cane Island ook erg naar ‘t zin heeft. Gelukkig maar! Ik zou als onbezoldigd PR Manager van dit complex natuurlijk niet op mijn geweten willen hebben dat er ontevreden klanten waren.

In rustiger tijden was de kans vrij groot dat je elkaar hier toevallig ontmoette. Zo kennen wij Pieter en Petra en Theo en Cynthia een beetje. Nu het drukker is, loop je elkaar niet zo snel tegen het lijf. Omdat we natuurlijk toch wel een beetje nieuwsgierig zijn, proberen we soms voorzichtig contact te leggen. Niet dat we zo maar op iedereen die de Nederlandsche taal  spreekt afstuiven. Maar als we de indruk hebben dat we vredelievende medelanders zien, zeggen we tegen elkaar, net hard genoeg zodat de beoogde medelander het net kan horen: “Daar hebbie Debby”. Tot nu toe heeft er nog niemand gereageerd….

Omdat het vandaag warmer dan 90 graden werd, kleedde Teleton zich op z’n zomers in een T-shirt. Voor de liefhebbers, connaisseurs en collectioneurs: Old Navy heeft ze weer, de annual Flag Tees! Vanwege de tijdelijke 30 % kortingsactie ben je voor slechts 3 dollar en 50 cents helemaal het ventje en bovendien verwacht zo vrijwel niemand dat je toerist bent.

Voor Dolly: Hierbij een kiek van je ouwe neefie……

Wij trotseerden de enorme hitte en meldden ons, laat in de middag voor het concert van Fran Cosmo in Epcot. Morgen kan de lezer die hierin is geinteresseerd, wat praatjes en plaatjes tegemoet zien. Wij hadden in ieder geval absoluut geen spijt van ons bezoek en hebben twee van de drie gigs van een half uurtje uitgezeten. De stemming zat er lekker in, en daar houden wij wel van. Een ding is zeker; bij Fran sukkel je niet in slaap!

Een voorproefje van Fran in actie:

Met een korreltje zout

Omdat wij ons er vanmorgen toch even van wilden vergewissen of de oranje golf richting het Blije Westen toch wel tijdig vertrokken was, checkten wij eerst de fora, blogs, twitters en vluchtplannen. De goegemeente is gelukkig onderweg en sommigen bloggen al vanuit het vliegtuig. Moet niet gekker worden, een mens heeft geen moment rust meer en moet het allemaal maar zien te volgen tussen het vakantie vieren door……

De creditcard jeukte verschrikkelijk en zocht nog een geschikte gleuf om zich eens ouderwetsch uit te leven. Dan ben je in de Florida Mall aan het juiste adres; de kortingsacties zijn niet van de lucht. Tegen een uur of twee betraden wij de Foodcourt. Nog voor wij bedachten van welke lekkernij wij deze keer eens zouden snoepen, zochten wij eerst een vrije tafel. Zoals bekend herkent men hieraan de Nederlandsche vakantievierder. Locals lopen gerust een kwartier van de ene tafel naar de andere, om dan weer net even een secondje later dan de concurrentie aan te komen, zodat ze in arren moede soms hun tray maar op een van de plantenbakken zetten om de Bourbon Chicken met mie staand op te peuzelen.

Ik zag in de verte een tafeltje vrij en liep er zo achteloos mogelijk naar toe om vooral maar geen slapende honden wakker te maken. Zonder een spoor van concurrentie arriveerde ik bij het tafeltje om vast te stellen dat ik onderweg Lidy kwijt was geraakt. Nu ben ik 193 centimeter lang en droeg ik toevalligerwijze vandaag mijn Pink Polo. Bij gebrek aan zon ontbrak helaas de hoed, maar het moest toch een koud kunstje voor Lidy zijn om mij terug te vinden.

Ik spotte Lidy, die met haar rode krullenbol gemakkelijk te herkennen is, al snel. Zij zocht mij in de buurt van de Five Guys (eigenlijk helemaal geen gekke gedachte) maar mijn vrije tafel stond bij Charlies, aan de andere kant van de Foodcourt. Dus zwaaide ik, opgelucht als een drenkeling die de helicopter hoort aankomen, blij als de burgemeester die de stoomboot van de Sint binnen mag loodsen of dolgelukkig als de echtgenoot die zijn schoonmoeder naar Zuid Amerika ziet vertrekken. Ik zwaaide dus uit alle macht. Maar Lidy zag mij niet……de hele Foodcourt wel! “Straks belt er iemand 911”, flitste het door me heen. Hopelijk was er geen Nederlandsche blogger in de zaal. Zelf zou ik waarschijnlijk wel een aardige column van dit tafereeltje weten te schrijven.

Net toen ik de moed en het vrije tafeltje dan maar op wilde geven, kreeg Lidy mij toch nog in het snotje. Een big smile van beide kanten en een ogenblikje later waren we weer herenigd. De keus viel op een kleine Cheeseburger van de Vijf, aangevuld met een regular portie frites van een heerlijke soort aardappelen die McCAin Nederland ook maar snel in de collectie moet nemen. En waar ze dat lekkere grove zout vandaan halen…..Wij doppen de frites inmiddels ook in de tomatensaus (tap ze liever vers, niet uit die zakjes van Herr Heinzelmans…..) dus de integratie verloopt redelijk voorspoedig. Tot ons onuitsprekelijk geluk stond bij deze Guys de tapparatuur nu eens prima afgesteld en smaakte de Coke niet naar chloor.

Het was een eind lopen voor de refill, maar ik had het er graag voor over. Te meer omdat ik me nog juist bedacht dat ik een paar minisachets zout mee moest nemen. Wij kochten namelijk bij de Publix een gallon tomatenjuice met Less Sodium….. Om dit bocht een beetje op smaak te krijgen, heeft het goedje eigenlijk een reuzenscheut wodka nodig, maar die hebben we niet voorhanden. Dus dan mikken we er zelf maar wat zout bij en iedereen is happy.  Het leven is hier immers zo relaxed dat een snufje zout de bloedddruk niet tot levensgevaarlijke waarden zal opstuwen, hopen wij. Zo zie je maar weer dat je de columns van Teleton het best met een klein korreltje zout kunt nemen.

Het is vrijdag en de nieuwe bewoners stromen binnen op Cane Island. Welkom, welkom hier. Niet schrikken als je denkt dat er straks, als het donker wordt, een alarm afgaat. Het zijn gewoon de kikkers! De politie patrouilleert hier in de weekends met helicopters en het keerpunt ligt net achter dit complex. Je went er vast aan, wat ik je brom! De werklui die de hottub aan het onderhouden zijn, komen pas maandag terug en zijn nog niet erg opgeschoten. Toch waren er meer lui dan werk zo te zien, maar dat zeggen gepensioneerden geloof ik altijd. Om negen, tien en elf uur lijkt het even of de Russen ons bombarderen, maar dat is gewoon het vuurwerk van de naburige parken. DIe keffende keeshond is van de buurvrouw, niks van aantrekken dan gaat ‘ie zo af. Ook niet schrikken van die ene schotelantenne op dat balkon. Het heeft allemaal niks te betekenen, het is hier verder heerlijk rustig en de stemming kan niet kapot. En dat willen we graag nog een paar weken zo houden!

SeaWorld Pictures

Voor de liefhebbers wat plaatjes in een collage.

2 mei 2010: Werd je ook zo nerveus van die muziek? Ik heb het daarom toch maar verwijderd!

Dat doet ‘ie normaal nooit….

We zijn er uit hoor! Na een onderzoek van twee maanden door de politie blijkt dat het stoeipartijtje tussen de Orca Tillikum en de trainster  in SeaWorld gewoon een ongeluk was. Nou ben ik weer helemaal gerustgesteld. Voor hetzelfde geld komt er uit zo’n onderzoek dat de orca’s een complot tegen de trainers hadden gesmeed. “Zodra je de kans krijgt, sleur je d’r eentje mee en die hou je net zo lang onder water tot ze niet meer beweegt. Dat zal ze leren.”

Uit het onderzoek blijkt verder dat de andere trainers onmiddelijk in het snotje hadden dat er iets goed mis was toen Tillikum Dawn Branchaux de diepte in sleurde. Nee, daar stonden we wel van te kijken! Het zal je toch niet gebeuren dat de trainer, gelijk de hondenbezitter wiens pitbull zojuist zijn kleine buurmeisje heeft verslonden, nog net stamelend weet uit te brengen: “ Dat doet ‘ie nou normaal nooit….”.

In veel berichten van SeaWorld over de maatregel om de trainers en de orca’s niet meer samen in het water te laten zwemmen, kon je lezen dat dit “zolang het onderzoek loopt” zo zou blijven. Wie weet maken we nog mee dat we de goeie ouwe Shamu Rocks Show nog eens te zien krijgen.

  Vandaag zagen wij overigens tijdens de Blue Horizons show een trainer samen met een volwassen zwarte tandwalvis zwemmen. Het dier had een bek met tanden waarmee hij je in een klap in mootjes kan bijten. Met een dreun van zijn staart slaat hij twee trainers tegelijk naar de andere wereld. Maar het gebeurde niet, het is nooit gebeurd en als het ooit gebeurt, is het een ongelukkig incident. De charme van de shows in SeaWorld blijft toch de interactie tussen mens en dier. Hopelijk kan dit snel in het Shamu Stadium weer in ere hersteld worden. Onze tickets zijn nog tot 15 mei geldig……

 

Er klonken al veel Nederlandse kinderstemmetjes in SeaWorld vandaag. Gevolgd door vaders met spierwitte benen onder hun onwennige korte boks. Ook die Deutsche Leute waren wieder Beute… Kennen wij ze als de draufgangers die in weer en wind onze vaderlandse stranden in hun gele jackjes onveilig maken, hier dragen ze kekke capribroeken met blauwwitte streepjestruitjes.

 

Verder was het rustig in het park. Twee Believe Shows telde het programma vandaag slechts. Die van 12:30 uur hadden wij gemist wegens drukke werkzaamheden van huishoudelijke aard.

 

Die van 6:30 uur was ons te laat. Dus liepen wij ons rondje, keken met verbazing naar de halflege karretjes in de Manta, Journey to Atlantis en Kraken maar weerstonden de verleiding daar wij vandaag geen goesting in een nat pak hadden en attracties die ons toch al gebrekkige evenwichtsorgaan zo verstoren dat we drie dagen als dronken torren door de parken tollen, nu eenmaal mijden als de pest.

Gelukkig had ik Kameraad Canon bij me, die me tijdens de flitsende show Blue Horizons even een lesje in nederigheid gaf. Kijk zo’n bloeiende bougainvillea krijg ik er nog wel op, maar springende dolfijnen met een lens die twintig keer vergroot op de gevoelige card vastleggen, da’s different cook. Vandaar dat het aantal net niet gelukkige foto’s vandaag toch weer wat toegenomen is.

Een paar keer week week eten wij buiten de deur in een familie restaurant. Vandaag bezochten wij SIzzler aan de 192. Bij het handenwassen voor de maaltijd, viel mij onmiddellijk op dat de afvoer van de wasbak eens nagekeken moest worden…Je krijgt oog voor zulke zaken, nietwaar. Vast een dotje haar, zo verholpen! Maar ik had helaas geen wattenstaafje bij me. Ook hier weer een aantal Nederlandse families aan de dis. Voor Lidy bestelde ik helaas de verkeerde garnalenschotel, zodat zij tweederde van de beestjes handmatig van hun kunstmatig krokante jasje moest ontdoen. Volgende keer laten we ze allemaal grillen…! Gezien eerdere ervaringen zag ik zelf af van de steak. Dat komt later wel een keertje als we naar The Outback gaan. Voor 11,99 kan je eigenlijk bij Sizzler  geen lekkere steak  verwachten.

Maar twee kipfiletjes van de grill durfde ik nog wel aan. Of we er rijst bij mochten…Dat mocht! We maakten twee keer gebruik van het saladebuffet en lieten de overige gerechten zoals the old fashioned macaroni met kaas, de roomblanke aardappelpuree, de tot snot gekookte prinsesseboontjes en nog wat andere onduidelijke gerechten, voor wat ze waren. Wij stopten op tijd, in tegenstelling tot de familie die achter ons zat en waarvan er twee de hik hadden en een naar de dokter moest wegens het hevig opboeren na het eten. Als je deze maaltijd en de entoerage vergelijkt met die bij de Cracker Barrel, staat Sizzler met 4-0 achter en gaan ze niet door naar de volgende ronde. En bij de Cracker Barrel waren we, niet onbelangrijk voor twee middelbare vakantiegangers uit de PPink-klasse, ook nog eens voordeliger uit.

“Waar PPink voor staat, vraagt de lezer zich af”, corrigeert Lidy nog even, voor ze dit blog verder voor  plaatsing goedkeurt. Piepklein Pensioen Inkomen, No Kids! Waarmee we tevreden terugkijken op weer zo’n relaxte dag die de stemming in huize Teleton op het gewenste niveau wist te houden; opperbest. En dat houden we zo!

Briljant!

Na een nacht van woelen en draaien, waar Teleton wel meer last van heeft als hij een Belangrijk Besluit moet nemen, ging vanmorgen de kogel door de kerk. We laten Joe The Plummer er buiten, maar willen toch wel eens weten wat er nu precies dwars zit. In het afvoerputje. Bleef de vraag: verricht Teleton de operatie voor of na het ontbijt? Hij is namelijk nogal vieselijk uitgevallen…..

Hij besloot om, nog onwetend van wat hem later deze ochtend te wachten zou staan, het normale repertoire te draaien. Dus ging de oven op 375 graden, en zette hij de gebraden, flinterdun gesneden ham klaar om er straks een lekker warm broodje mee te beleggen. Hij waste de aarbeien en probeerde krampachtig niet te denken aan de klus die hij na het ontbijt op zich had genomen. En al helemaal niet aan de verassingen die hem hierbij mogelijk te wachten staan.

In de familie staat Teleton nu niet direct als de meest handige bekend. Meestal begint hij aan de verkeerde kant, draait boutjes, schroefjes en moertjes steevast eerst de verkeerde kant op en legt ze bij voorkeur in de verkeerde volgorde, zodat het product dat hij probeert te repareren er na de behandeling vaak heel anders uitziet. Zijn missies slagen zelden. Sommigen verwijten hem dat hij lui is, zelf vindt hij het van wijsheid en zelfkennis te getuigen om helemaal niet aan klusjes te beginnen.

Nadat hij een kwartiertje had lopen te kokken bij de gedachten aan de inhoud van de zwanenhals, besloot hij deze eens van dichterbij te bekijken. Een goed begin is het halve werk. Eerst kijken, dan denken en dan pas doen, had zijn oude vader hem geleerd. Hij stelde vast dat de zwanenhals erg diep in het kastje was weggestopt en dat het van hem welhaast onmenselijke acrobatische toeren zou vergen om hier aan te werken.

Hij plaatste de blauwe emmer onder de zwanenhals en wurmde zich in de rubberen wegwerphandschoenen die Lidy altijd mee op reis neemt. Om de toiletten na aankomst mee te reinigen! Gelukkig had zij een extra setje bij en die kwamen nu van pas. Hoewel rubber de tastzin buitengewoon negatief beinvloedt, zoals veel mannen nog wel weten uit hun vroege jeugd, voelde Teleton toch een vieze, vettige substantie rond de ringen van de zwanenhals, die overigens wel weer wonderlijk snel meewerkten zodat hij tot zijn verbazing plotklaps op zijn hurken met een losse zwanenhals in zijn handen zat. Van de zenuwen kreeg hij kramp in de benen. Het grote geheim zou snel onthuld worden….

Teleton stond moeizaam op, om de inhoud van de zwanenhals aan een eerste inspectie te onderwerpen. Hij bleek, op wat onduidelijke zeepaanslag, helemaal leeg. Aan de ene kant was Teleton vervuld van blijdschap en opluchting. Aan de andere kant was er een gevoel van teleurstelling, vergelijkbaar met het gevoel op de tiende van de maand als de Staatsloterij trekt en jij voor de televisie zit om voor de zoveelste keer vast te stellen dat je je weer de verkeerde lootjes in de maag hebt laten splitsen.

Maar daarmee was het probleem nog niet opgelost. De verstopping moest tussen de afvoer van de wasbak en de zwanenhals zitten. Maar hoe kom je daar nu weer bij? Teleton morrelde wat aan het afsluitdopje in de wasbak. Het kwam los en er werd een flinke dot zwart kroeshaar zichtbaar dat zich daar had opgehoopt. Sorry Schotten, dat ik jullie gisteren in en kwaad daglicht heb gesteld. “Toch weer aan de verkeerde kant begonnen”, flitste het door het hoofd van Teleton, die zich al zorgen begon te maken hoe hij die vermaledijde zwanenhals straks weer in elkaar zou moeten draaien.

Dank zij de bescherming van de rubberen handschoenen durfde Teleton de verstopping voorzichtig met zijn wijsvinger op te lossen. De vinger was te dik of de dot haar zat te diep, het wilde in ieder geval niet lukken…..”Lidy”, riep Teleton, zoals hij altijd doet als hij het leven even niet meer ziet zitten. Hij legde haar het probleem voor. Zonder een woord te zeggen liep Lidy naar de toilettas om met een wattenstaafje terug te komen. Briljant!

Dat ik nog een stief kwartiertje met het in elkaar schroeven van de zwanenhals ben bezig geweest en ik vervolgens nog een halfuurtje kokhalzend onder de douche alle vieze gedachten heb staan wegspoelen, wil de trouwe lezer vast wel van mij geloven. Het verwerkingsproces voltrekt zich langzaam. Maar we vorderen, want inmiddels zitten we toch maar weer, fris geschoren en gedoucht en het hoofd vrij van muizenissen, met een pecanoottaartje van de Walmart aan de koffie. En dat doet de stemming in huize Teleton altijd goed!

Geheime illusies

Hoewel Teleton zeer te spreken is over het appartement hier op Cane Island, maakt hij zich zorgen over de afvoer van het water van zijn wasbakje in de Masterbedroom. Het water dat hij bij het scheren gebruikt loopt namelijk tergend langzaam weg. (ja, ja, pensionado, dus tijd zat voor een ouderwetsche scheerbeurt, met echt schuim en drie vlijmscherpe messen. In een wegwerphoudertje, dat dan weer wel….) Ruim spoelen, heeft zijn vader hem ooit geleerd en omdat Teleton nog van voor de Global Warning stamt, laat hij de kraan daarbij graag zachtjes lopen. Hij heeft, met het daartoe aanwezige grote zwarte rubberen apparaat, al wel eens druk op de afvoer gezet, die daarop een harde boer liet, maar het verder toch maar mooi verdomde om het water wat vlotter af te voeren.

De aanpandige wasbak die ter vervoeging van de vrouw des huizes staat, loopt wel vlotjes af. Logisch, zal je zeggen. Lidy heeft niet zo’n zware baard en hoeft zich dus ook niet dagelijks te scheren……..! Maar ook het toilet en de douche lopen, voor uw informatie, als een tierelier door. Na lang nadenken is Teleton dus tot de conclusie gekomen dat de verstopping in de zwanenhals onder zijn wasbak moet zitten. Ik zou natuurlijk hiervoor mijn sensuele vriendin van Amazing Vacation Homes kunnen bellen met de vraag of Joe The Plummer wellicht tijd heeft de inhoud van de zwanenhals te verwijderen. Maar dan moeten we of thuis blijven wachten tot het Joe belieft te verschijnen, of we moeten de sleutel in de lockerbox laten.

En zo komt het dat Teleton, na het verzorgen van zijn dagelijkse blog, nog een spannend en onsmakelijk klusje te wachten staat. Spannend omdat je altijd maar af moet wachten welke schat je in de zwanenhals van een vreemde afvoer tegenkomt. Dat kan een dure gouden kroon zijn, een diamanten oorbel, een gehoorapparaatje of een contactlens.

Onsmakelijk, omdat er ongetwijfeld DNA materiaal van een groot aantal eerdere bewoners van deze condo bij kan zitten. Getuige het boekje met tevreden reviews, gaat het hier voornamelijk om de bewoners van de Britse Eilanden. Nou, dan weet je wel wat mij te wachten staat……vuurrode schaamharen, zo dik als koperdraad. Da’s de Schotse invloed he? Kots, waarschijnlijk veel kots met restjes van sausages en scrambled eggs, witte bonen en schraal bier. Verder verwacht ik een bonte verzameling van onduidelijke snotjes, draadjes, velletjes, sliertjes, klontjes, rubbertjes en balletjes.

Zoals de trouwe lezer van mij gewend is, kan hij/zij morgen rekenen op een uitgebreid verslag. Maar ik wilde graag vooraf even waarschuwen zodat ik achteraf geen klachten krijg over onsmakelijke verhalen tijdens de koffie of het ontbijt. Dus morgen meer hierover. Tenzij….! Tenzij we rijkelijk beloond worden voor onze werkzaamheden en die reuzediamant toch in het al gereedstaande emmertje tikt. Dan houden wij dat lekker geheim!

Vandaag waren we van plan naar Islands of Adventure te gaan.  Het was heerlijk rustig bij Universal. Zo rustig, dat de dienstdoend parkeerwachter het wel weer eens tijd vond om mijn identiteit te controleren alvorens wij gebruik konden maken van de gratis parkeerfaciliteiten die bij de jaarkaart horen. Ja, hoor heeft u een momentje? De rugzak met de belangrijke bescheiden, lag net out of reach voor Teleton op de achterbank, zodat Lidy uit de gordels moest. Rugzak open, tasje met papieren er uit. Verkeerde paspoort gegokt, deze was van Lidy…..

De rij auto’s achter ons was al behoorlijk aangegroeid toen ik eindelijk mijn paspoort ter controle aanbood. Ze pakte het boekje niet eens aan, wierp er van een afstandje een snelle blik in, bedankte mij hartelijk voor de moeite en wenste ons samen nog een hele fijne dag, hier in Universal. Even dacht ik er over om haar, op mijn beurt ook een hele fijne dag hier in Universal te wensen, maar ik besloot toch maar snel op te trekken.

Eenzaam lieten wij ons over de lopende band naar het park vervoeren. Bij de kruisiging IOA en de Universal Studios sloegen wij toch maar rechts af teneinde het vorige week gemiste concert van de Blues Brothers te compenseren. Het eerste concert van vandaag misten wij op een haar na. Tijdens de fotosessie zagen we nog net dat dit de reserve Blues Brothers waren die ze op stille dagen tijdens de Early Show in zetten. Niks gemist!

Wij liepen ons rondje over het park en stelden tevreden vast dat, de Hollandse Invasie van volgende week, als dit druktebeeld zo blijft, in ieder geval geen Express Passen hoeft te kopen. Zelfs bij de Hollywood Rip Ride Rocket vertrokken de karretjes, bij gebrek aan klandizie, half leeg. Lucy Ball en Marilyn Monroe stonden doelloos in de zon op Britse toeristen te wachten.  Net toen Teleton in al zijn barmhartigheid had besloten, zich dan maar zelf met de dames te laten portretteren, zakte de moed hem in zijn schoenen toen hij zag dat Marilyn toch wel erg veel rode pukkeltjes op haar blote rug had…..Dan maar liever met Homer Simpson op de foto!

Bij de Fish and Chipstent aangekomen bleek dat deze, bij gebrek aan Britten, helaas vandaag was gesloten. Gelukkig was de Funnel Cake joint tegenover Jaws wel open. De gebruikelijke rijen ontbraken en met plezier werd de Mega Funnelcake, met swirl soft ice, applesauce, chocolat en poedersuiker, speciaal voor ons bereid.  Voor de niet kenners, een funnel cake is een lange sliert oliebollendeeg die in kokend vet wordt gebakken. Naar gelang van de sterkte van de maag van de consument, wordt hier de gewenste zoetigheid aan toegevoegd.

Via de Simpsons Ride, waar ik normaal mijn hand niet voor omdraai, maar welke attractie ik, gezien de Funnelcake met toebehoren, even aan mij voorbij liet gaan, ging het richting Delancy Street voor het optreden van de Blues Brothers. Daar wij noch van het optreden van de saxofonist, noch van de nep Aretha Franklin een nootje wilden missen, waren wij ruim op tijd en namen wij plaats in de wind en uit de zon op een bankje. In de verte kwam een sjofele man aangesloft. Hij liep wat moeizaam. Onder zijn arm had hij een onduidelijk tasje, alsof hij onderweg was naar de wijk waar hij vandaag de bewoners namens de Getuigen van Jehova de blijde boodschap mocht verkondigen. Dichterbij gekomen herkende ik de dikke Blues Brother: Jake.

Sommige geheimen kunnen maar beter nooit onthuld worden. Ik had de illusie dat de Blues Brothers in Universal dagelijks vers uit Chcago werden ingevlogen. Dat ze zich knokkend door de security worstelden. Jake en Elwood, die hun schoenen uitdoen, dat was voor mij onvoorstelbaar. Ik ben dus een illusie armer. Jake is een vijftiger, met een limp en een verkeerd overhemd die met een tasje onder zijn arm naar zijn werk gaat. Waarschijnlijk komt hij gewoon met de Lynxbus en fluit hij, terwijl hij bij de halte staat te wachten, liedjes uit the Great American Songbook zoals The Tennesse Waltz….

Bij thuiskomst kwamen wij nog even bij op het balkon alvorens we de Pasta Alfredo van Fridays in precies veertien minuten volgens de gebruiksaanwijziging ontdooiden, oppiepten en aanvulden met wat extra kip en een prikje salade voor de gezond. Het onthulde geheim van de Blues Brothers zat me dwars en ik nam me voor om mij voorlopig geen enkele illusie meer te laten ontnemen.

Dus blijft die wasbak voorlopig nog traag doorlopen en sta ik morgen weer geduldig te wachten omdat het scheerwater, compleet met zeep en haartjes, zich waarschijnlijk langs een megadiamanten oorrring in de zwanenhals moet persen. Wij willen liever ons leven lang spijt hebben dat we die dikke diamant gewoon in de condo op Cane Island voor Joe The Plummer hebben laten liggen, dan dat we de waarheid weten.

En  zulke kleine dingen, beste lezer,  zorgen er nu voor dat de stemming in huize Teleton vrijwel altijd opperbest is. Zo ook nu. En als het aan ons ligt, dan blijft dat gewoon nog een poosje zo!

Een lesje winkelieren

We gingen naar Down Town Disney om een beetje rond te kuieren en de nieuwe kameraad van Teleton beter te leren kennen. De temperatuur in de high upper eighties, (ja zo noemen ze dat hier) de lucht strak blauw en een heerlijk briesje, wat wil een mens nog meer? Nou, bijvoorbeeld dat hij zijn Jeep tussen al die andere vreemde Jeeps, Fords, Nissans, Kia’s  en een verdwaalde Equinox kan terug vinden…..

Wij zijn beiden retailers in hart en nieren en kunnen echt genieten van de manier warop de Disneywinkels zijn ingericht. Aan ieder detail wordt aandacht geschonken, het is vaak pompeus en overdreven,  maar toch functioneel. Als ze ergens de kunst van het verleiden beheersen, dan is het wel bij Disney. Er worden hier onwaarschijnlijk hoge  bedragen uitgegeven aan  de meest nutteloze zaken.

Alle verkooptechnieken worden uit de kast gehaald. De winkels zijn perfect gevuld en worden continue bijgevuld of gespiegeld. De vakken zijn niet te vol, zodat de klant de goederen gemakkelijk  kan pakken.

Het meubilair is qua kleur en vorm volledig afgestemd op de goederen die er in of op worden gepresenteerd. De prijs van de artikelen is niet belangrijk, dus zijn de goederen ook niet dominant geprijsd. Aanbiedingen zijn niet nodig. Er is veel en vriendelijk personeel en de kassa’s kunnen de klantenstroom prima aan, zodat er nauwelijks wachtrijen zijn. Klanten voelen zich in als kinderen in een snoepwinkel. Niet alleen kinderen kunnen de verleiding hier niet weerstaan, ook volwassenen laten zich verleiden. En zij hebben de portemonnee…..

Jarenlang was er een grote McDonalds in Down Town Disney. Kennelijk is de liefde tussen de  beide grootmachten wat bekoeld want zeer binnenkort sluit de Mac hier zijn deuren. Jammer, want er is in dit gebied behoefte aan.

Zelf zijn we vandaag gezwicht voor een triple pounder, swiss met mushrooms en een kleine portie frites.  Deze maaltijd hebben we gedeeld, anders komen we echt klem te zitten in onze vliegtuigstoelen als we over ruim drie weken terug moeten. Nadat we een rondje door het winkelgebied hadden gemaakt, sloten we de middag feestelijk af met een MCFlurry met M&M’s.

Down Town Disney is een speeltuin voor volwassenen en kinderen. Er wordt met je gespeeld, je wordt bespeeld en je kunt er zelf ook prima spelen. Met je nieuwe Canon-kameraadje, bijvoorbeeld. Dus voor deze keer een uitgebreide fotocollage; voor de lezers die hier wel eens geweest zijn een trip down Memory Lane. Voor de lezers die nog nooit zo iets gezien hebben, misschien een verleidelijk aanbod om het zelf eens te komen bekijken. Bij ons zit de stemming er in ieder geval altijd in als we hier rondlopen, maar dat had de oplettende lezer natuurlijk al lang gemerkt!

 

Rundum Hause

Vanmorgen werden we op onze wenken bediend. Met het oog op de geplande fotosafari hadden wij vriendelijk verzocht om een strak blauwe lucht; wij kregen hem! Dus schoten wij uit de losse pols wat plaatjes. Dat was even wennen, maar dank zij de automatische stand werd het denkwerk door de firma Canon gedaan, de wijsvinger van Teleton deed de rest……..

Op het Our live overseas blog van Natasja zag ik hoe netjes zij de diashow verzorgt. Zo verveel je de bezoekers van je blog die geen belangstelling hebben, niet met tientallen foto’s. Luitjes die toch graag meer plaatjes willen zien, kunnen  de diashow bekijken.

Maar ja, het was wel even oefenen voor Teleton. En daarom zet hij eerst maar eens even een proefje op het blog met foto’s vanaf ons balkon, met de ochtendzon in de rug……En nu maar eens kijken of we dit experiment via Live Writer op het blog kunnen krijgen. We zullen zien, zei Blinde Piet.

Power Shot

Tot u schrijft de trotse bezitter van een spiksplinternieuwe Canon PowerShot G11 digitale camera. Nadat ik de afgelopen dagen tussen het vakantievieren door, helemaal ingelezen ben in de wereld van pixels, blur, Rim, Ram en Rom, exposure, aperture, white balance en wat er al niet meer bij komt kijken om een kiekje te maken, Jeepten wij deze middag direct na de lunch richting Orange Blossom Trail voor een bezoekje aan HHGregg en de BestBuy. De belangrijkste prijsvergelijkingen waren reeds digitaal uitgevoerd en de belangstelling ging uit naar een alleraardigst kameraadje van de firma Canon. Maar welk modelletje zou het worden?

Bij de HHGregg aangekomen wisten wij direct  dat wij hier niet bij de beste aanbieder van Electronica and Appliences waren aangeland. Een andere auto telde het parkeerterrein slechts. Hier hingen ze niet met de benen buiten. Binnen was het wel een drukte van belang. Five Guys, in the front of the store, staakten hun gesprekken onmiddelijk als of er zeven dominees voorbij kwamen. De frontman stelde zich netjes voor en bood ons een rondleiding door de winkel aan. Omdat de afdeling fotoapparatuur zich direct rechts van ons bevond, en wij verder geen belang bij flatscreens en wasdrogers hadden, sloegen wij het aanbod beleefd af en vroegen of het goed was dat we zelf even rondsnuffelden. Wij kregen permissie. Het aanbod was klein, de prijzen hoog dus wij groetten de Five Guys beleefd en staken per Jeep de straat over naar het drukke parkeerterein van de BestBuy.

Hier waren de verkopers druk aan het werk. Zo mag Teleton het graag zien. “In een drukke winkel wordt geen rotzooi verkocht” sprak hij zichzelf moed in. Wij hadden de fotoafdeling vorige week al uitgebreid gecheckt, maar waren niet te beroerd om met de kennis van nu, een lijst met de meest recente prijzen in euro’s  van hollandse internetleveranciers en onze zakjappanner met de koers op 1,30 de hele zaak nog eens grondig door te spitten, opdat wij vooral niet net nog een aanbieding over het hoofd zouden zien.

Anderhalf uur en een hoop gekriebel in mijn blognotitieboekje later, knoopte ik een gesprekje aan met de verkoper aan van wie ik de indruk had dat hij wel kijk op de digitale pixelhandel had. Ik vertelde hem dat ik twijfelde tussen drie Canons en of hij maar zo vriendelijk zou willen zijn om mij de verschillen, de voor- en de nadelen van deze drieling te duiden. In het Nederlands…..?

Het ijs was gebroken en de knaap deed zijn best. Een echte kenner was het niet, maar eigenlijk maakte dat geen bliksem uit. Ik had immers al voor vertrek smak op de G11, maar vond hem een beetje prijzig. Terloops vertelde ik dat wij in Holland gewend zijn bij zulke moeilijke beslissingen geholpen te worden. Het hoeft nu niet direct korting te zijn, maar een gratis geheugensteuntje, een handig heuptasje of een extra batterij wil nog wel eens helpen….Kort en goed; ik vroeg eigenlijk of er geen Orange Blossom Special  was.

Helaas, hiervoor waren de marges op deze artikelen niet toereikend. Naast mij kocht een Spaanstalig echtpaar voor duizenden dollars aan apparatuur en er werd lustig over de korting onderhandeld. “Maar meneer”, verzekerde de jonge verkoper mij “bij BestBuy betaalt u nooit teveel, krijgt u prima service en een goed advies van een betrouwbare verkoper die niet op provisie werkt”. Nou vooruit, tegen zoveel goeie argumenten uit het handboek verkoper kon Teleton niet op en hij besloot zichzelf, de verkoper maar vooral Lidy, die het wel zo’n beetje had gezien in de BestBuy, niet verder te laten lijden. “Is dit kleine knopje om het toestel aan en uit te zetten? Dan gaan we voor de G11”, sprak Teleton het verlossende woord.

Het prijsverschil met hollandsche internetaanbieders is, met de huidige dollarkoers, al alng niet meer spectaculair. Tel daar bij op dat Canon de garantievoorwaarden helemaal niet aantrekkelijk maakt en deze per regio afbakent. Hiertoe kan je, tegen een kleine vergoeding, dan wel weer wereldwijde garantie kopen. Die je tevens de verzekering biedt dat, als je het toestel per ongeluk in de Lazy River of het Veerse Gat laat tuimelen, deze zelfs dan gratis gerepareerd of vergoed wordt! Uiteindelijk bedraagt het voordeel dus nog maar een paar euro. Maar, dan heb je er wel de hele vakantie nog plezier van, motiveerde Teleton zijn investering bij de Minister van Financien.

De verkoper adviseerde er op ons verzoek nog een tasje bij, wat bij thuiskomst helaas net en maatje te klein voor dit geweldige toestel bleek te zijn. Daarom mogen we deze week nog eens terug naar de BestBuy. Tel uit je winst!

Inmiddels is de batterij opgeladen en kan Teleton morgen met dit wondertoestel aan de slag. Op naar Epcot, SeaWorld en Harry Potter voor meesterlijk plaatjes met blauwe luchten en witte wolkjes. O ja, de oplader heeft slechts een aansluiting voor een USA stopcontact. Dus ook: op naar de Walmart om de ingredienten voor een ombouwsnoertje voor thuis te kopen. Maar dat alles mag de pet niet kreuken en de hoed niet deuken. De stemming hier is na zo’n aankoop natuurlijk niet kapot te krijgen…..!

Lofzang op JCPenney

Maar eerst even iets heel anders. Op basis van het  aantal hits dat gemiddeld per dag geteld is, verwacht ik morgen de 10.000ste bezoeker op dit blog dat eigenlijk nergens over gaat, maar alles zegt over onze Floridavakantie en wat daar zoal mee samenhangt! Allemaal reuze bedankt voor deze aandacht en de leuke reacties…..….. blijf vooral langskomen!

Lidy & Ton

____________________________________________________

In de Florida Mall bezondigden wij ons aan een Philly Steak met Gourmet Fries van Charley’s. Klaargemaakt door een team van drie Guys en een Moeder Overste, hetgeen al een genot was om in de korte rij naar te kijken. Deze mensen moeten echt hard werken en toch zijn ze vriendelijk tegen de klanten. Korte maar krachtige communicatie! Ik deed mijn bestelling en gaf de creditcard met de Showyourcard. Honderden dollars geven we uit aan deze heerlijke vakantie, maar als er ergens een paar cent korting te krijgen is, dan staan we vooraan! “Good for you sir, another 10 percent out of your bill”, lachte de knaap mij hartelijk toe, waarna hij luidkeels de bestelling aan zijn maten aan de warme kant riep om snel de volgende klant weer te bedienen: “Next”.

Voor mij stond een Mum met twee kids in a stroller. Hoewel ze local was, snapte ze het systeem niet zo goed en stapte ze uit de rij en verdween uit beeld. De bestellingen worden op volgorde bereid. De jongens van de warme kant vroegen mij of ik mayo bliefde. Ja, natuurlijk bliefde ik dat en ze schudden de mayo met gulle hand uit de spuitflessen……op de bestelling van die mevrouw, die net weer  aangerend kwam. En die natuurlijk juist geen mayo bliefde……En die mij verweet dat ik niet beter had opgelet! Het was een heel gedoe, maar zonder problemen en verwijten kreeg de mevrouw haar gewenste broodjes.

Goed gevuld stapten we naar de winkel van JCPenney. Na de strooptocht op zoek naar de polo’s voor Teleton was het nu Lidy’s beurt. We hebben nog een bruiloft van een nichtje met een aangewaaide neef voor de boeg in augustus en dan wil tante toch een beetje leuk en feestelijk voor de dag komen. Dus nam ik haar mee naar de afdeling met afgeprijsde Promjurken, waarop ze prompt vroeg of ik een gaatje in mijn hoofd had. We gaan immers naar een bruiloft, niet naar een Candle Light Supper van Mrs Bouqet!

Bij JCPenney hebben ze vooral veel, van alles…..Je kunt er je kont niet keren, de rekken hangen overvol. Daarom hangen veel dames niets terug als ze het uit het rek hebben gehaald. Ze flikkeren het gewoon ergens neer, zoek het maar uit met je zooitje. Ook na het passen laten ze de kleding gewoon in de paskamer hangen. In een enkel geval hangen ze het op het daartoe aangestelde kledingrekje bij de uitgang van de probadores (Ja, wij zijn al aardig ingeburgerd, por favor!) terug.

Lidy snuffelde wat rond en ik nam zelf een kijkje bij de grote damesmaten. Deze afdeling is een attractie, want als ze hier zeggen grote maten, dan bedoelen ze ook grote maten. My God, wat hebben ze hier een grote maten. En daar komen de dames met de grote maten op af als vliegen op de stroop. Het was er een drukte van belang. Je zou verwachten dat als je zo’n afdeling hebt, je ook de gangpaden tussen de rekken met grote maten wat op zou rekken. Niks ervan. De dames met de grote maten moeten zich maar tussen de smalle ruimtes zien door te worstelen, terwijl er eigenlijk voor mensen met de gangbare maten al niet voldoende ruimte is.

Omdat Lidy nog lang niet uitgesnuffeld was, besloot ik de klantentoiletten maar eens te gaan inspecteren. Ze waren spotless, ruim en in groten getale vertegenwoordigd. Bij JCPenny kan je gerust met het hele voetbalelftal gaan winkelen. En plassen!

Ik vond Lidy terug op de afdelig Maternaty omdat ze daar van die leuke kleding hadden. “Just looking”, had ze tegen de verbaasde verkoopster gezegd, die eens kwam vragen of de zwangerschap naar wens verliep. Geschrokken nam ik haar mee terug naar de afdeling die meer bij haar paste en ze vond er zowaar een leuke linnen rok. Met bijpassende linnen blouse voor die lekkere linnenvakantielook die zo bij Florida hoort. Het setje moest gepast. Nadat wij een paskamer hadden gevonden waar niet zo erg veel kleding in hing, betraden wij de riante ruimte giechelend. Hier kon je wel een feestje bouwen. Wij gedroegen ons netjes en Teleton nam plaats op de leuningstoel(!) die voor wachtende hubbies in de paskamer staat opgesteld. Kijk, dat zijn de luxe vakanties.

Omdat het setje werd goedgekeurd, maar de maatvoering absoluut niet door de beugel kon, verplaatsten wij de scene naar de JCPenney in het winkelcentrum The Loop. Het setje was zo gevonden, een ook nog in de juiste afmeting, maar Lidy snuffelde voor de zekerheid toch nog maar even wat verder. Voor de bruiloft…!

Met de kennis van nu over de grote damesmaten, gokte Teleton er op dat zo’n afdeling er ook voor de heren zou zijn. Dus funterde hij op zijn gemak door de winkel. En het klopte; Big Buys for Big Guys stond er op de bordjes. En wat voelde hij zich slank en goed gebouwd op deze afdeling, waar echt alle kleding hem zeker drie, vier maten te groot was. Dat er zulke grote korte boxen zijn…En zulke grote polo’s….. Overhemden als circustenten, jacks als afdekzeilen. Wakker worden, C&A, V&D, H&M en Zeeman; het is Big Business!

Teleton had zich in tijden niet zo slank gevoeld en dat kwam de stemming die toch al niet verkeerd was, zeker ten gode en dat hij natuurlijk het liefst zo lang mogelijk vast. Maar mocht er zich in de komende tijd toch iets voordoen (er wordt hier zojuist een severe weatheralarm afgegegeven, inclusief Tornadowarning, dus maken wij de riemen vast….) waardoor hij in een dipje dreigt te geraken, dan gaat ‘ie gewoon een middagje naar de JCPenney winkel. Daar knapt een mens pas van op!