woensdag 26 mei 2010

In Transit en Epiloog

In transit

Nadat wij op het vliegveld O’Hare in Chicago vrijwillig onze elektrische stoel hadden opgegeven, maakten wij een wandelingetje over Concourse B. Het was er relatief rustig en in de Foodcourt vonden wij met en op het gemak een tafeltje waar wij onze laatste Manchu Wok maaltijd verorberden.

Over Het Gemak gesproken, in Chicago zijn de toiletbrillen voorzien van een plastic hoesje. Wanneer je je hand boven een paneeltje houdt, krijg je automatisch en zacht zoemend een verschoning. De grote verdwijntruc met de papieren wc-bril behoort hiermee tot het verleden. Nooit meer, in geval van nood, ontgoocheld tussen je benen naar de bril kijken, die door de automatische flush gorgelend in de diepte verdwijnt, juist op het moment dat jij net de billen veilig neder denkt te kunnen laten dalen. Net nu wij, na al die jaren, het gebruik van de papieren bril in combinatie met de automatische flush onder de knie hadden, wordt ons deze attractie afgepakt.

Een ander behendigheidje tijdens de reis is dat je, juist voor jouw seating area bij het boarden wordt afgeroepen, in de rij staat. Er werd vrij nauwkeurig toegezien op de 2-items regel. Het vliegtuig was op 13 stoelen na vol maar toch werd er redelijk vlot geboard. Wij arriveerden als eersten in de Economy-plus en hadden een overhead bin voor onszelf. Er werd herhaaldelijk omgeroepen dat je de handbagage met de wieltjes naar achteren moest inladen. Helaas steekt je bagage in een 767 dan 10 centimeter buiten de bak, waardoor de kleppen niet dicht kunnen. Enkele zeer plichtsgetrouwe passagiers voldeden aan dit vreemde verzoek, waardoor er toch nog enige commotie ontstond. Zo schiet de tijd lekker op.

Voor ons was de rij stoelen bij de nooduitgang. Er naderde een jong stel die hun ogen niet konden geloven dat dit geluk hen ten deel viel. Toen zij eenmaal gesetteld waren, kwam de stewardess informeren of zij zich wel kwalificeerden voor deze plaatsen. Het stel keek de stewardess aan alsof zij zojuist een oneerbaar voorstel had gedaan en het beleef angstig stil. Wij keken belangstellend toe hoe dit varkentje gewassen zou worden. Vriendelijk verzocht de stewardess het stel om de instructiekaart te bestuderen, dan zou ze over een paar minuutjes nog eens terugkomen. Het stel hield de kaart nog net niet op zijn kop, maar wekte niet de indruk dat ze enige notie hadden van wat er gaande was. En dat maakte op mij nu weer niet direct een betrouwbare indruk als het gaat om de veiligheid aan boord.

Daar was de stewardess alweer. Het stel keek haar schaapachtig aan en bleef stil als een konijn in de koplampen van de stroper. De stewardess stelde   een paar vragen en siste het stel wanhopig toe: “Say yes, please”. Wat zij deden! Later bleek dat zij voor 100 % Francofoon waren. Zelf de bestelling van een Ice tea moest worden ondertiteld. Om de ruime stoelen te vieren begon het stel aan een enorme vrijpartij. Een tip voor andere hitsige reizigers, wanneer je voor vertrek een beetje wil zitten tongen, doe dat dan in ieder geval niet net tussen de twee stoelen, maar buig iets verder naar links of naar rechts…..

Onze vrouwelijk piloot kon misschien wel goed vliegen, de knopjes van de luchtbehandeling had zij nog niet geheel onder de knie. Wij vermoeden dat zij tot voor kort alleen met diepvriesvrachten had gevlogen. Moeder, wat was het koud in het vliegtuig. Wij schoten achtereenvolgens onze shirtjes, de trainingsbroeken, de truien en tenslotte onze vesten met hoodies aan. We trokken de veters van de hoodies stevig vast, begroeven ons geheel tegen onze principes onder de door United verstrekte zurige dekentjes en hadden het zo koud dat we er niet van konden slapen…..

Net  voor de eerste ledematen dreigden te bevriezen, werd de landing ingezet. De koffers lieten wat lang op zich wachten, maar hobbelden ons uiteindelijk wel gebroederlijk tegemoet. De douane was collectief met koffiepauze en bij de paspoortcontrole stoorden wij de dienstdoend ambtenaar ook al bij zijn ochtendkrantje. Op het busstation kwam juist onze shuttlebus aanrijden en nog geen uur later betraden wij wat onwennig onze eigen woning. De tuin was onherkenbaar dichtgegroeid, de post keurig gesorteerd door onze lieve buurtjes, die ook nog eens, bij wijze van bosje bloemen, een heerlijke verse visschotel in de koelkast hadden gezet. Na de lunch zijn we lekker in slaap gevallen, waarmee een definitief eind aan een heerlijke vakantie kwam.

Epiloog

Onze vakantie laat zich het best in een drie letterwoord omschrijven. Zij die aan de Katholieke Universiteit Tilburg zijn afgestudeerd, hebben misschien een ander associatie, wij denken zelf dat HOT een goede kwalificatie is. En dat doet toch vele malen prettiger aan dan onze vorige voorjaarsvakantie, die vooral WET was.

Zes weken was toch vooral ook een experiment.  Gaan we ons niet vervelen? Is het niet te veel van het goede? Krijgen we toch geen heimwee? Niets van dat alles! We hebben ons prima vermaakt en die zes weken zijn voorbij gevlogen. Het schrijven van het blog was een aardig alternatief voor Nova en P&W, waar ik meestal de laatste uurtjes van de dag mee vul. Al vrij snel was het de gewoonte om een uurtje aan deze  hobby te besteden, het kostte mij relatief weinig moeite en ik heb er enorm veel plezier van gehad. Wij sloten er op Cane Island samen de dag mee af en velen gebruikten het blog kennelijk om er de dag mee te openen.

Zoals al eerder gemeld, waren de reacties hartverwarmend en kunnen we al die mensen die ons blog hebben bezocht en vooral hen die een reactie of compliment achterlieten, niet genoeg bedanken.

Voor een volgende vakantie zijn nog geen concrete plannen. Florida is en blijft een uitstekende locatie voor ons maar zoals altijd, worden er ook alternatieven bekeken. Verder moet ook nog eens goed gekeken worden hoe we er budgettair voorstaan, nu onze pensioengerechtigde leeftijd zo maar even een paar jaar kan worden uitgesteld. Hier hadden wij even geen rekening mee gehouden…..

Een open eind dus. Je weet nooit hoe het loopt. Bij leven en welzijn schrijven we de volgende reis weer een blog en we hopen dat er dan weer net zoveel belangstelling voor is. Tot die tijd hopen wij dat de stemming er in huize Teleton, maar ook bij alle lezers  toch vooral maar goed in blijft zitten en sluiten we af met de tekst van Neil Young: Long may you run!

We’ve been through
some things together
With trunks of memories
still to come
We found things to do
in stormy weather
Long may you run.

Lidy en Ton

zondag 23 mei 2010

O jee, o jee, o jee.

Inmiddels in Chicago een stoel in de wachtruimte met stopcontact gevonden. Zo sparen we de batterij nog een beetje, want wie weet waar we later op deze reis nog voor komen te staan.

Naast ons eet een vrouw een pizza en het is dat ik erg gehecht ben aan deze elektrische stoel, anders ging ik weer even ergens anders zitten. In mijn beleving zit er niet veel verschil tussen de reuk van een paar ingelopen dames crocs en een pizza van Reggio’s Pizza Express.

Wij hebben hier een lay-over van ruim drie uur dank zij een vlotte maar enerverende tocht van Orlando naar Chicago. Achter ons zat een vader met twee kinderen. De kinderen waren erg druk zodat de slaapverwekkende werking van het nieuwe reiskussen geheel teniet werd gedaan. Het kussen wilde wel meewerken, Teleton wilde ook best graag een uiltje knappen, maar de kinderen schopten roet in het eten.

Drukke kinderen waren vroeger lastig, tegenwoordig hebben ze een moderne mysterieuze gedragsstoornis. Een van de kinderen had de gewoonte om alles drie keer te zeggen, precies op dezelfde manier en dezelfde toon. Inclusief “ Daddy, daddy, daddy” als hij aandacht vroeg en dat was vrijwel permanent. Deze knaap was Kwik, Kwek en Kwak in zijn eentje. Na een uurtje gaat dat de omstanders toch flink vervelen.  En vroeg de kleine man even geen aandacht van Daddy, dan roste hij met zijn korte beentjes tegen onze rij stoelen. Daddy keek hierbij ijverig de andere kant op, hetgeen wij toch als een gebrek aan Daddy’s opvoedkundige vaardigheden kwalificeerden.

Tijdens de landing was het weer raak: Daddy, daddy, daddy” klonk het dwingend. “What’s up son?” “I gotta go, I gotta go, I gotta go”. God strafte in dit geval dus kennelijk niet onmiddellijk, maar wel doeltreffend. Bij het uitstappen was Daddy nog druk in de weer met servetjes en doekjes, zagen wij onze ooghoeken. Wij pakten onze bagage en wisselden een snelle blik. Teleton schoof snel richting de uitgang en fluisterde zacht in Lidy’s oor: “O jee, o jee, o jee……”

Wij hebben besloten om zo concourse C nog eens even onveilig te maken. Rondom ons cirkelen de aasgieren met hun laptops, Ipods en pads op zoek naar een stopcontact. We willen nog iets eten en prefereren een sanitaire stop voor we later in de middag gaan boarden. De toiletten hier op o’Hare zijn voorzien van een plastic brilletjes. Ik maak me sterk dat we hier toch nog wel iets avontuurlijks mee maken. Mocht dat zo zijn, dan horen jullie daar vast weer van.

Crocs

Met weemoed vertrokken we om tien uur uit de condo. Nog even langs de Walmart voor een reiskussen. Na ampel beraad is besloten dat het opblaaskussen hartelijk wordt bedankt voor bewezen diensten, het is nu tijd voor het echte werk.
Twee tollenaars verder en 2,50 lichter, sloegen wij de 417 af. Lidy en de koffers wachtten geduldig op mij tot ik de Jeep bij de rechtmatige eigenaar had afgegeven. Beetje wennen aan een bonnetje dat niet op zero staat bij aflevering, maar dat heb je als je niet incluisef benzine huurt. Al met al waren we hier voordelig mee uit al rekent Dollar 4 dollar voor een gallon, de laaienlichters.
Bij het inchecken wewigerden we voor een hindernis en vreesden we even uit het parcours te worden genomen. WIj nemen uw paspoorten even mee voor controle……Chef er bij. Chef van de chef erbij, de paspoorten gingen van hand tot hand. Het zouden toch geen volgers van het blog zijn? De chef krabde eens achter het oor, stapte op ons af en vroeg wat onze nationaliteit was. “Allez”, sprak ik, “wij zijn fiere “ollanders”. Waarom we dan naar Brussel reisden, was de vraag. Ja, Homeland Security houdt de boel scherp in de gaten….Kennelijk waren wij niet langer verdacht en kregen onze boardingtickets en excuses die we minzaam lacherd accepteerden.
Inmiddels wachten wij aan de gate op vertrek van onze vlucht naar Chicago. Alles ging prima tot een mevrouw tegenover ons zojuist haar Crocs even uit deed en een poging waagde om de stemming hier, net als de kwaliteit van de lucht, flink te bederven. Maar dat gaat zo maar niet, wij gaan wel even aan een andere gate zitten en hopen dat zij in het vliegtuig op weg naar de Windy City ver van ons vandaan zit.
Mocht dit niet zo zijn, dan berichten wij hier vast een volgende keer over.