In transit
Nadat wij op het vliegveld O’Hare in Chicago vrijwillig onze elektrische stoel hadden opgegeven, maakten wij een wandelingetje over Concourse B. Het was er relatief rustig en in de Foodcourt vonden wij met en op het gemak een tafeltje waar wij onze laatste Manchu Wok maaltijd verorberden.
Over Het Gemak gesproken, in Chicago zijn de toiletbrillen voorzien van een plastic hoesje. Wanneer je je hand boven een paneeltje houdt, krijg je automatisch en zacht zoemend een verschoning. De grote verdwijntruc met de papieren wc-bril behoort hiermee tot het verleden. Nooit meer, in geval van nood, ontgoocheld tussen je benen naar de bril kijken, die door de automatische flush gorgelend in de diepte verdwijnt, juist op het moment dat jij net de billen veilig neder denkt te kunnen laten dalen. Net nu wij, na al die jaren, het gebruik van de papieren bril in combinatie met de automatische flush onder de knie hadden, wordt ons deze attractie afgepakt.
Een ander behendigheidje tijdens de reis is dat je, juist voor jouw seating area bij het boarden wordt afgeroepen, in de rij staat. Er werd vrij nauwkeurig toegezien op de 2-items regel. Het vliegtuig was op 13 stoelen na vol maar toch werd er redelijk vlot geboard. Wij arriveerden als eersten in de Economy-plus en hadden een overhead bin voor onszelf. Er werd herhaaldelijk omgeroepen dat je de handbagage met de wieltjes naar achteren moest inladen. Helaas steekt je bagage in een 767 dan 10 centimeter buiten de bak, waardoor de kleppen niet dicht kunnen. Enkele zeer plichtsgetrouwe passagiers voldeden aan dit vreemde verzoek, waardoor er toch nog enige commotie ontstond. Zo schiet de tijd lekker op.
Voor ons was de rij stoelen bij de nooduitgang. Er naderde een jong stel die hun ogen niet konden geloven dat dit geluk hen ten deel viel. Toen zij eenmaal gesetteld waren, kwam de stewardess informeren of zij zich wel kwalificeerden voor deze plaatsen. Het stel keek de stewardess aan alsof zij zojuist een oneerbaar voorstel had gedaan en het beleef angstig stil. Wij keken belangstellend toe hoe dit varkentje gewassen zou worden. Vriendelijk verzocht de stewardess het stel om de instructiekaart te bestuderen, dan zou ze over een paar minuutjes nog eens terugkomen. Het stel hield de kaart nog net niet op zijn kop, maar wekte niet de indruk dat ze enige notie hadden van wat er gaande was. En dat maakte op mij nu weer niet direct een betrouwbare indruk als het gaat om de veiligheid aan boord.
Daar was de stewardess alweer. Het stel keek haar schaapachtig aan en bleef stil als een konijn in de koplampen van de stroper. De stewardess stelde een paar vragen en siste het stel wanhopig toe: “Say yes, please”. Wat zij deden! Later bleek dat zij voor 100 % Francofoon waren. Zelf de bestelling van een Ice tea moest worden ondertiteld. Om de ruime stoelen te vieren begon het stel aan een enorme vrijpartij. Een tip voor andere hitsige reizigers, wanneer je voor vertrek een beetje wil zitten tongen, doe dat dan in ieder geval niet net tussen de twee stoelen, maar buig iets verder naar links of naar rechts…..
Onze vrouwelijk piloot kon misschien wel goed vliegen, de knopjes van de luchtbehandeling had zij nog niet geheel onder de knie. Wij vermoeden dat zij tot voor kort alleen met diepvriesvrachten had gevlogen. Moeder, wat was het koud in het vliegtuig. Wij schoten achtereenvolgens onze shirtjes, de trainingsbroeken, de truien en tenslotte onze vesten met hoodies aan. We trokken de veters van de hoodies stevig vast, begroeven ons geheel tegen onze principes onder de door United verstrekte zurige dekentjes en hadden het zo koud dat we er niet van konden slapen…..
Net voor de eerste ledematen dreigden te bevriezen, werd de landing ingezet. De koffers lieten wat lang op zich wachten, maar hobbelden ons uiteindelijk wel gebroederlijk tegemoet. De douane was collectief met koffiepauze en bij de paspoortcontrole stoorden wij de dienstdoend ambtenaar ook al bij zijn ochtendkrantje. Op het busstation kwam juist onze shuttlebus aanrijden en nog geen uur later betraden wij wat onwennig onze eigen woning. De tuin was onherkenbaar dichtgegroeid, de post keurig gesorteerd door onze lieve buurtjes, die ook nog eens, bij wijze van bosje bloemen, een heerlijke verse visschotel in de koelkast hadden gezet. Na de lunch zijn we lekker in slaap gevallen, waarmee een definitief eind aan een heerlijke vakantie kwam.
Epiloog
Onze vakantie laat zich het best in een drie letterwoord omschrijven. Zij die aan de Katholieke Universiteit Tilburg zijn afgestudeerd, hebben misschien een ander associatie, wij denken zelf dat HOT een goede kwalificatie is. En dat doet toch vele malen prettiger aan dan onze vorige voorjaarsvakantie, die vooral WET was.
Zes weken was toch vooral ook een experiment. Gaan we ons niet vervelen? Is het niet te veel van het goede? Krijgen we toch geen heimwee? Niets van dat alles! We hebben ons prima vermaakt en die zes weken zijn voorbij gevlogen. Het schrijven van het blog was een aardig alternatief voor Nova en P&W, waar ik meestal de laatste uurtjes van de dag mee vul. Al vrij snel was het de gewoonte om een uurtje aan deze hobby te besteden, het kostte mij relatief weinig moeite en ik heb er enorm veel plezier van gehad. Wij sloten er op Cane Island samen de dag mee af en velen gebruikten het blog kennelijk om er de dag mee te openen.
Zoals al eerder gemeld, waren de reacties hartverwarmend en kunnen we al die mensen die ons blog hebben bezocht en vooral hen die een reactie of compliment achterlieten, niet genoeg bedanken.
Voor een volgende vakantie zijn nog geen concrete plannen. Florida is en blijft een uitstekende locatie voor ons maar zoals altijd, worden er ook alternatieven bekeken. Verder moet ook nog eens goed gekeken worden hoe we er budgettair voorstaan, nu onze pensioengerechtigde leeftijd zo maar even een paar jaar kan worden uitgesteld. Hier hadden wij even geen rekening mee gehouden…..
Een open eind dus. Je weet nooit hoe het loopt. Bij leven en welzijn schrijven we de volgende reis weer een blog en we hopen dat er dan weer net zoveel belangstelling voor is. Tot die tijd hopen wij dat de stemming er in huize Teleton, maar ook bij alle lezers toch vooral maar goed in blijft zitten en sluiten we af met de tekst van Neil Young: Long may you run!
We’ve been through
some things together
With trunks of memories
still to come
We found things to do
in stormy weather
Long may you run.
Lidy en Ton