Crocs

Met weemoed vertrokken we om tien uur uit de condo. Nog even langs de Walmart voor een reiskussen. Na ampel beraad is besloten dat het opblaaskussen hartelijk wordt bedankt voor bewezen diensten, het is nu tijd voor het echte werk.

Twee tollenaars verder en 2,50 lichter, sloegen wij de 417 af. Lidy en de koffers wachtten geduldig op mij tot ik de Jeep bij de rechtmatige eigenaar had afgegeven. Beetje wennen aan een bonnetje dat niet op zero staat bij aflevering, maar dat heb je als je niet incluisef benzine huurt. Al met al waren we hier voordelig mee uit al rekent Dollar 4 dollar voor een gallon, de laaienlichters.

Bij het inchecken wewigerden we voor een hindernis en vreesden we even uit het parcours te worden genomen. WIj nemen uw paspoorten even mee voor controle……Chef er bij. Chef van de chef erbij, de paspoorten gingen van hand tot hand. Het zouden toch geen volgers van het blog zijn? De chef krabde eens achter het oor, stapte op ons af en vroeg wat onze nationaliteit was. “Allez”, sprak ik, “wij zijn fiere “ollanders”. Waarom we dan naar Brussel reisden, was de vraag. Ja, Homeland Security houdt de boel scherp in de gaten….Kennelijk waren wij niet langer verdacht en kregen onze boardingtickets en excuses die we minzaam lacherd accepteerden.

Inmiddels wachten wij aan de gate op vertrek van onze vlucht naar Chicago. Alles ging prima tot een mevrouw tegenover ons zojuist haar Crocs even uit deed en een poging waagde om de stemming hier, net als de kwaliteit van de lucht, flink te bederven. Maar dat gaat zo maar niet, wij gaan wel even aan een andere gate zitten en hopen dat zij in het vliegtuig op weg naar de Windy City ver van ons vandaan zit.

Mocht dit niet zo zijn, dan berichten wij hier vast een volgende keer over.