zaterdag 17 april 2010

Only the beginning…

…Time passes much to quickly
when we’re together laughing
I wish I could sing it to you…

Mostly I’m silent….silent..lalalalalalala…silent

Als een jonge god wipte een herboren Teleton op de ochtend van zaterdag 17 april het Kingsize bed uit. Precies 24 uur geleden nog een zielig hoopje mens met roodomrande oogjes alsof hij zojuist een kiloverpakking Fishermans Friend achter de kiezen had. Naar de oorzaak van de algehele gammeligheid van gisteren kan slechts worden gegist. Zelf houd ik het er op slachtoffer te zijn van een of andere zaadspuwende boom die zijn giftige wolk pollen over mij heeft uitgestort. Het voorjaar is niet alleen voor mij dramatisch verlopen, ik kan het gelukkig nog navertellen…..{;-). Hoe anders is dit voor de jonge eendjes. Spoorloos zijn ze. Opgevroten door een van de sniperschildpadden die de zo lieflijk ogende vijver bewonen? Of toch ten prooi gevallen aan de reigerachtige F16 vogels die laag en dreigend over het water scheren?

Of mijn wonderbaarlijke herrijzenis het gevolg is van de warme wensen van de lezers van dit blog, de Tylenol, de Ibuprofen, de dubbele dosis aardbeien en watermeloen of misschien toch de liefdevolle bereiding van de stoommaaltijd door Pleegzuster Lidy, het zal altijd een mysterie blijven. Feit is dat ik weer het ventje ben en er vandaag een druk maar leuk programma wacht.

Vanmorgen maken wij onze opwachting in het Prime Outletcenter. Dan huiswaarts voor de siesta op het balkon om laat in de middag naar de Universal Studio’s af te reizen. Vandaag is de laatste Mardi Gras die om half negen wordt afgesloten met een optreden van Chicago. Of wij na afloop van deze dag nog energie hebben om het blog bij te werken is maar zeer de vraag, vandaar dat er vandaag (onder het genot van een kopje koffie en een klef plakje citroencake van de Walmart) een preview verschijnt in plaats van de gebruikelijke terugblik. Naar Chicago, live in Universal; wie had dat kunnen denken.  Veertig jaar geleden maakte een Haags jongetje van net zeventien (met dank aan Rob Out) kennis met de sound van toen nog Chicago Transit Authority. Beginnings werd soms wel drie keer achter elkaar gedraaid en dat deed ik, bijna veertig jaar later, gerust tijdens de lange autoritten naar het werk nog eens over. In full stereo, met dolby surround; da’s nog eens andere koek dan via je oude middengolf radiootje.

Het belooft dus een gedenkwaardige avond te worden. De stemming is dan ook weer als vanouds. En mocht er tijdens de uitvoering van Beginnings vanavond onverhoopt een klein traantje van ontroering weggepinkt worden, dan kan ik altijd nog mompelen dat die rotpollen weer in de lucht zitten……

 

vrijdag 16 april 2010

Morgen weer de oude

Teleton was vanmorgen gewoon rond half acht, zoals gebruikelijk, rustig opgestaan. HP Mini aan om de kijkcijfers op het blog te zien. Snel even de leuke reacties vrijgeven en het nieuws over de gaswolk lezen om vervolgens het ontbijtje klaar te maken.

Maar eenmaal achter het toetsenbord liep het anders. Het lag niet aan de kijkcijfers. Ook de reacties van de lezers waren als vanouds hartelijk en gezellig. Meer dan 500 bezoekers waren er gisteren geteld. De zon piepte al over de gebouwen om de pool aan de andere kant van de vijver te verwarmen. Alle reden dus om de dag welgemoed, vrolijk en ambitieus te beginnen. Toch zat Teleton maar een beetje achter het scherm te hangen. Het hoofd duf, een kuchje dat maar niet wilde stoppen, de spieren pijnlijk, de ledematen stram. Algehele last van gammeligheid; bij wijlen Prins Bernhard ook wel een lichte ongesteldheid genoemd.

Het ontbijtje werd dus vandaag door de vrouw des huizes bereid. Met heerlijke aardbeitjes, dat dan weer wel. Je denkt dan dat je de dag wel door zult komen. Even flink zijn, fris shaven en een snelle douche! (zo goed, trouwe lezers……????) Maar de fut om er vandaag op uit te trekken was er niet echt.

Teleton was een beetje ziekjes. Als de airco blies, vond hij het te koud. Als de airco niet blies, brak het zweet hem uit. De felle zon irriteerde hem. Het lawaai van de tuinman die het gras kwam maaien ook. Trek in een broodje had hij niet, tussen de middag. Maar nadat er een lekkere panini met wat sla, tonijnsalade met tomaat voor zijn neus werd gezet, ging die er toch verrassend goed en gemakkelijk in.

Vanaf de bank, met de lamellen op een kiertje, keek hij met verbazing naar alle rijdende rechters die je kunt bedenken. Hier geen geneuzel over de boom die te dicht bij de schutting staat. Hier krijg je de real McCoy: Echtscheidingen, huurdersconflicten, oplichterij en vernielingen stonden op de rol bij Judge Judy en haar confreres. Maury doet nog steeds goede zaken met vaderschaptesten, Tyra gaat nergens over en bij Jerry vliegen jaloerse teefjes elkaar nog immer hardhandig in de haren. Kortom, de televisie bood nu niet direct en programma waar je van opknapt.

Inmiddels is Teleton toch maar weer even achter het klavier gaan zitten. ‘t Valt niet mee hoor. Echt niet……Hij is zielig! Kleine oogjes, rode oortjes en een loopneus waar de two-ply hankies niet echt tegen opgewassen zijn, zodat de kleine voorraad Tempozakdoekjes die pleegzuster Lidy uit de hoge hoed heeft getoverd, goed van pas komt.

Onder het motto Mijn kop is ziek, klets maar tegen mijn kont luistert hij nu met een half oor naar Het Oog. Even oppassen dus, vooral bij de interviews, want thuis valt hij hier altijd zo lekker bij in slaap. Of ik straks trek heb in een stoommaaltijd, vraagt Lidy geduldig. Food in the top, sauce on the bottom, lees ik op het doosje. Nou, ‘k moet er nog even niet aan denken maar het zou me niks verbazen als de rode aardappeltje met groentenmix en whiskey steak die waarschijnlijk geen naam mag hebben er straks ingaan als Ketellapper.

We moeten eigenlijk ook nog even een luchtje scheppen, vandaag. We gaan naar de Old Town; eigenlijk niet direct een plek waar je aan denkt als je een luchtje gaat scheppen, maar vooruit, ‘t is om de hoek.

“Kom op, morgen ben je weer de oude,” jubelt Lidy uit de keuken, terwijl ze de de stoommaaltijd in de magnetron schuift. “Wil je d’r wel een beetje sla bij? Is goed voor je…..” Ik weet het niet, dus zorgt zij er voor. Je begrijpt het vast, beste lezer; de uitbundige stemming waar we zo aan gewend zijn, zit er niet bij de voltallige familie Teleton in, vandaag. Maar Lidy heeft er het volste vertrouwen in dat ik morgen weer de oude ben. En zij heeft er verstand van…….

donderdag 15 april 2010

Opgelucht

Jetlag zit niet alleen in je hoofd. Weet jouw lichaam veel dat jij de hele handel zes uur vroeger in de tijd hebt verplaatst? Sommigen hebben er nauwelijks last van, anderen krijgen op de meest wonderlijke momenten aandrang om te gaan ontbijten, lunchen of dineren omdat de maag aangeeft dat er wel weer een plekje vrij is gekomen. Voorafgaand aan dit fenomeen hebben blaas en darmen zich volgens de de wetten van de natuur in veel gevallen al gemeld.

Na een paar dagen denk je dat je hele zaak weer prima onder controle hebt. Laden en lossen gebeurt weer volgens het vertrouwde schema. Voor die overwachte momenten waarop er door blaas en/of darmen toch nog even aandacht voor het ontlasten van het systeem wordt gevraagd, voorziet de staat Florida en de Disney Area in het bijzonder in een riant aanbod van openbare toiletten. De redding is vrijwel altijd nabijer dan je in ons overigens toch zo propere Holland gewend bent. Bovendien zijn de faciliteiten hier, zeker in vergelijking met de rampgebieden die wij als openbare toiletten kennen, uitstekend onderhouden.

Voor een plasje mag ik er dan ook met plezier gebruik van maken, zeker als de schaamschotten enige privacy bieden. Er zijn namelijk ook urinoirs waar je maar een beetje in het wilde weg staat te swaffelen en er van enige privacy geen sprake is. Hetgeen er vooral bij kleine jongetjes nog al eens toe leidt dat de edele delen of de kracht van de straal van de buurman vanuit de ooghoeken aan een aandachtige inspectie worden onderworpen.

Anders wordt het wanneer zich, onverwacht als een lentebuitje, een grote boodschap aandient. De eerste reflex is om de zaak uit te stellen tot bij thuiskomst. Maar met de avondmaaltijd nog voor de boeg bleek dit vandaag geen optie. Wij bevonden ons, ten tijde van het eerste alarm, in Down Town Disney en hadden ons, na de homemade panini’s met garnalen- en tonijnsalade voor de lunch, vanavond een Dorus Drieponder van de MacD met swiss en mushrooms beloofd. Om te delen dan, natuurlijk. Je kunt het ook te gek maken.

Wij spoedden ons naar de toiletten in de buurt van de Christmasshop. Een kleine doch fijne gelegenheid met ouderwetsch betegelde muren tot op de grond die er voor zorgen dat het burengerucht tot een minumum beperkt blijft. Drie toiletten telt deze gelegenheid en Gerald, die hier de borstel zwaait, opende  juist toen ik het etablissement betrad, met een sierlijk gebaar en met de mop in de rubberen hand, de toiletdeur. “ And how are you today……” vroeg Gerald belangstellend. Ik antwoordde nog net dat hij fijn was en betrad het kleine kamertje. Ik inspecteerde de boel en kon tevreden zijn. Bacterien zie je immers niet, remsporen wel en zo te zien had Gerald zijn werk prima gedaan.

Voor iemand van 1 meter 93 met een zwakke rug is het altijd weer een hele kunst om op het kaboutertoiletje plaats te nemen. De ceremonie met de papieren wcbril heb ik, wegens herhaald voortijdig flushen, maar afgeschaft. Ik volsta met een snelle poetsbeurt van de bril en hoop er dan verder maar het beste van. Voor firsttimers heb ik misschien nog een goede tip: maak als het even kan, voor het toiletbezoek de broekzakken leeg. Het is al a hell of a job om een lege korte box met de knieen in bedwang te houden zodat hij geen contact met de pas gemopte vloer maakt. Zijn de broekzakken, zoals vandaag in mijn geval, gevuld met een zware portemonnee en een lichtgewicht paraplu, dan is het een schier onmogelijke opgave om de broek, na afloop van de voorstelling, zonder natte plekken weer op te hijsen.

Wij wandelden opgelucht richting Mac. Halverwege stopten we even om naar een concert van een schoolband te luisteren. Ze speelden klassiek repertoire. De nummers waren wat moeilijk te herkennen. De dirigent had namelijk geen rekening gehouden met de straffe wind die hier waait. Zelf ben ik maar een amateur wiens optreden slechts in Het Huis van tante gewaardeerd wordt. Maar ik zorg er wel altijd voor dat ik twee knijpers bij me heb om de bladmuziek te fixeren als ik op het keyboard samen met haar, tijdens het jaarlijkse tuinfeest  “Plaisir d’amour” ten gehore breng.

Worden bij Disney alle evenementen bij enigszins “inclement weather” afgelast, deze amateurs liet men met windkracht zeven maar een beetje aanmodderen. De dirigent had het er maar druk mee en juist als hij zich weer op het orkest wilde concentreren, blies de wind de bladmuziek met drie, vier velletjes tegelijk terug. Waarschijnlijk was ik niet de enige luisteraar die geen flauw idee had wat er nu precies werd gespeeld, maar het hele orkest en het publiek deed, als voeren zij op de Titanic, alsof er niet aan de hand was. In het tweede nummer herkende ik zowaar de New World Symphony van Dvorak. Sommige kids speelden individueel best aardig, maar aan het collectief moest nog geschaafd worden, zullen we maar zeggen. De percussionist speelde zo hard dat een spoedige transfer naar de Kaiserchiefs mij voor de hand  leek te liggen.

Het publiek bestond voornamelijk uit ouders, groot- en overgrootouders en vooral veel puberende medescholierenmeisjes. Deze kwamen grosso modo in twee soorten: die met truttige t-shirts in verkeerde kleuren en die met strapless jurkjes waarbij zowel de toeschouwers als de meisjes zelf in permanente staat van paraatheid verkeerden omdat je maar steeds moest denken ”die vallen er straks uihuit….”.

Bij het derde nummer ging de wind liggen, hetgeen de gemoedsrust en prestatie van de dirigent zeer ten goede kwam. Bij het slotapplaus brak de zon door. Opgelucht, als hadden zij zojuist collectief een schoon toilet gevonden, verlieten de jonge musici het toneel om de snikkende toeschouwers in de armen te vallen. Had dit theater een dak gehad, dan was het er geheid van af gegaan.

En wij? Wij klapten beleefd en bleven nog even in het zonnetje zitten. Lidy haalde een gratis chocolaatje bij de Ghirardelli en deed een handscrubje bij de plaatselijke zeepwinkel. De hamburger van de MAC smaakte alsof hij door Vijf Jongens was bereid; volgens het boekje en een eervolle vermelding in de Zagat waard! Zo treft men het niet vaak. Rond de klok van acht uur stapten wij de condo binnen om daar tevreden vast te stellen dat het leven hier zo gek nog niet is. Wij stellen dus wederom opgelucht vast dat er over de stemming nog steeds niets dan goeds te melden is en als er niets verandert, dan bijft dat nog wel een tijdje zo.

Plaatjes

Terwijl heel Nederland aan de grond genageld zit omdat de vermaledijde IJslanders ons weer eens dwars zitten, doen wij het hier een ochtendje rustig aan. Tijd om de foto’s van de Disneyfotograaf een wat beter te bekijken en na wat plak- en knipwerk zijn ze goedgekeurd voor publicatie op het blog. Eigenlijk is dit meer een blog voor praatjesmakers, maar, just for the heck of it, vandaag is het dus tijd voor wat plaatjes.

Where dreams come true

Disney met Mickey

Met oortjes 

Voor de liefhebbers ook nog wat plaatjes van de condo op Cane Island.

BILD0816

Een van de twee badkamers, deze is van de Master Bedroom met inloopdouche. De andere badkamer heeft een ligbad en is verder gelijk aan deze.
BILD0815
De Master Bedroom

BILD0818

De woonkamer
BILD0817
Aan tafel…….
BILD0819Computer/ontbijthoekje ……

BILD0820

De derde slaapkamer.

woensdag 14 april 2010

Besparen

We schrijven woensdag de veertiende april. Het is zeven uur in de avond en we bruinen een beetje bij in het avondzonnetje. Het is zo’n avond met een stralend blauwe lucht, kleine witte wolkjes en een heerlijk briesje dat rusteloos ritselt door de jonge blaadjes van de struikjes langs de vijver. Vader en moeder eend peddelen nerveus rond het jonge tere kroost dat nog maar zeer onlangs uit het ei is gekropen. Uit de pool aan de overkant klinken kinderstemmen en gespetter. Zo’n avond is het……

BILD0837 Vandaag bezochten we het Magic Kingdom. “Welcome back” sprak de juffrouw van het parkeerterrein toen ze onze jaarpas inspecteerde. Weer veertien dollar uitgespaard, dachten wij tevreden. De Jeep vond halverwege rij 47 in de Goofy-sectie een plekje. Plots verzamelden zich dikke rijen bezoekers bij de halte van de tram. Disney laat je dan natuurlijk niet aanmodderen, maar zet gelijk twee extra tramsets in. Wonderlijk genoeg was van de drukte bij de overtocht per boot en de veiligheidsinspectie niets mer te merken en na een korte controle van onze rugzak van de Provincie Zeeland speurden onze ogen naar de kortste rij bij de toegangsautomaten.

Deze zijn per paar gegroepeerd en heel vaak vormen de mensen een rij aan de ene kant, terwijl de andere automaat tevergeefs naar bezoekers staat te smachten. Zo ook deze keer. WIj passeerden een rijtje van twee, drie gezinnen waarvan de brave huisvaders geduldig stonden te kijken hoe wij ongehinderd het park binnenvielen. Kaartje in de gleuf, vingertje scannen, poortje onderdoor en daar klonk die gezellige, ondefinieerbare Disney geluidenmix weer voor het eerst sinds december in onze oren. Boven ons vertrok de Disney trein. All aboard……en de stoomfluit floot.

BILD0863De thermometer wees zo’n schroeiende  80 graden, de zon scheen fel en wij meldden ons bij de eerste vrijstaande fotograaf voor een nieuwe serie Disneyfoto’s. Die wij overigens nooit kopen, maar met snag-it  van het scherm af plukken. Vijf fotografen later besloten we dat we nu wel genoeg geposeerd hadden en had ik bovendien kramp gekregen van het buik inhouden. Op de foto’s is te zien dat die pogingen ook nog eens vergeefs zijn geweest. Maar gelukkig staat Lidy er wel leuk op, dus we zullen ze later wel eens op het blog zetten.

We kuierden een rondje te beginnen bij Fantasyland. Bij de Mad Tea Party vonden wij een plekje in de schaduw. Tijd voor een banaantje en een flesje water van de Walmart. Voor een banaantje rekent ome Walt ene dollar en vijftig cent. Bij de club van Sam Walton heb je daar een hele kam voor. Voor twaalf flesjes water brengt hij met plezier tweeeneenhalve dollar in rekening. Hiervoor kan je er bij ome Walt slechts een flesje op de kop tikken. Te lui om uit te rekenen hoeveel we nu weer hadden bespaard, keken wij tevreden in het rond.

BILD0839  De Disney Crowd Calender stond vandaag op zes. Zo’n dag waarop je vrijwel overal snel aan de beurt bent en je niet op ieder moment door een overspannen vader achter een buggy voor je hielen wordt gereden. Zo’n dag dus waarop alles meezit. Waarop je bijvoorbeeld bij Mickey’s PhilharMagic binnenloopt en je nog maar net met je 3D brilletje in de aanslag voor de automagically openende deuren staat, als je al naar binnen mag. Wij zaten op de achterste rij op de buitenste twee stoelen.

Achter ons was alleen nog plaats voor de invaliden met hun begeleiders. Hier kwam een gezin te zitten met een dubbelgehandicapte dochter. Zij bleek alle liedjes uit de show gezellig mee te kunnen zingen. Nou ja…, de refreinen. Nou ja, eigenlijk kende ze ieder laatste woord van het refrein. Maar dan met dien verstande dat het laatse woord haar nog net even iets later te binnen schoot dan Disney in de partituur had laten schrijven. “ A whole new world….” “World”  klonk het toonloos achter ons. Bij het fragment uit de Lion King ging het niet veel beter. “And I just can’t wait to be ….kiiiiiing”. Het leek wel of het meisje achter ons keurig op de laatste, lange uithaal van Simba had gewacht. “King” bromde zij montoon. Wij hadden de voorstelling al de nodige keren gezien, dus de verrassing is er voor ons wel zo’n beetje af. Maar met deze muzikale variant krijgt zo’n show toch weer een hele nieuwe dimensie.

Voor de lunch namen wij een Tuna sandwich in het Columbia Harbour House. Nog nooit gezien bij Disney; om het kwartier kwam de staff ritmisch klappend uit de keuken om alle tafeltjes langs te gaan, compleet met een tray met alle condiments, zoals daar zijn de zakjes mosterd, suiker en zoetstof, rietjes, servetjes en andere snuisterijen. Er werd vriendelijk gevraagd of alles naar wens was. En passant werd de tafel afgeruimd, uiteraard nadat men beleefd had gevraagd of de familie “all done” was. Bij twee tienermeisjes was dit even misgegaan. In tranen meldden zij dat hun twee bekers cola automagically waren verdwenen toen zij even niet opletten. Twee nieuwe bekers werden aangerukt en het tienerleed was weer geleden.

BILD0887 Wij pikten de “Dream along with Mickey” show mee, bezochten de winkeltjes in Main Street onder het motto “ Kijke, kijke, nie kope” en vonden een prima plekje (uit de zon en in de wind) om de gezellige  “Celebrate a Dream come true” parade te bekijken. Een aardige mevrouw, van wie tante vast zou zeggen dat ze erg leuk was met haar dikke buik, kwam ons nog even uit naam van Disney het hemd van het lijf vragen. Hoe lang de vakantie was, vroeg ze. Het kostte moeite om er zo toonloos mogelijk “fourtytwo days” uit te persen. Je wil per slot van rekening niet opscheppen. Zij lachte haar spierwitte tanden bloot, sloeg de ogen ten hemel en zuchtte: “My God, that’s what you call a vacation”.

En dat, beste lezers, knoopten wij maar weer eens goed in onze oren. Het is hier inmiddels donker geworden. ‘t Is niet uit besparingsoverwegingen dat we het licht op het balkon niet aan durven doen maar we willen de verzameling muggetjes en vliegjes die zich inmiddels op de hordeur hebben genesteld, niet verontrusten. Ik sluit ik de zitting voor vanavond dus met een blij gemoed af waarbij ik me de moeite wel kan besparen om jullie te melden dat de stemming er hier onverminderd goed in zit.

dinsdag 13 april 2010

Dankbaar

BILD0818 Hier op Cane Island zit een dankbare familie Teleton. Dankbaar voor alle leuke, vriendelijke, lollige en ondeugende opmerkingen maar vooral voor de enorme belangstelling voor de dagelijkse verhaaltjes op weg naar en in Florida. Het is onvoorstelbaar leuk om te zien dat inmiddels meer dan zeventig mensen zich hebben aangemeld voor het blog. En aan het aantal bezoekers te zien, komen ze ook allemaal regelmatig kijken……Wil ik al die klanten tevreden houden, dan moet er natuurlijk wel regelmatig nieuws van het westelijk front worden aangevoerd.  De Mini van HP is inmiddels geheel afgericht op het modem van RCA. Na de megazitting bij de MAcDonalds van heden morgen was niet alleen het blog volgepompt maar zijn er ook een zwikkie drivers gedownload. En ja hoor, thuisgekomen bleek er in ieder geval eentje te passen, zodat we nu weer met een draadje aan het thuisfront zijn verbonden.

BILD0471In deze tijd van plug & play en hupsakee hij doet het; vraag niet hoe het kan maar geniet er van, zou je toch verwachten dat je een HP met ieder willekeurig modem kan laten paren. Maar nee hoor, daar is een HP niet voor gemaakt. Die wil eerst netjes worden voorgesteld alvorens de bitjes en de bytjes door haar poortje mogen stromen. Met trots en dankbaarheid geven wij te kennen dat het ook deze keer weer gelukt is de match tot stand te brengen. En nu maar hopen dat de periode tussen Pasen en Pinksteren een vruchtbare mag zijn…….

BILD0823 A Wij zijn ook dankbaar voor de prachtige Jeep die wij van onze vriendelijke vriendin van Dollar mochten ontvangen. OK, we stonden vandaag naast een Escalade geparkeerd en dan realiseer je je toch weer dat een Jeep Cherokee Laredo nu ook weer niet zo groot is, maar je kunt ook met een gemiddelde maat tevreden zijn… Zeggen de dames immers niet  size doesn’t matter. Wij mannen hebben nu eenmaal graag een grote auto….. Zo’n Jeep is trouwens een echte mannenauto. Heeft onze eigen Franse Mademoiselle slechts een licht tikje met de rechtervoet nodig om de sokken er in te zetten, BILD0824de Jeep heeft het liefst dat je met twee voeten gas geeft. Maar verder rijdt hij als de brandweer en lijkt de Nederlandse vlag en de oranje tulp hem niet te storen. Hij is pas sinds medio maart onder de mensen, dus wellicht moet hij ook nog even wennen.

Wij maken ook dankbaar gebruik van de mogelijkheden die de condo op Cane Island ons biedt. Zoals daar het Kingsize bed is waarin het heerlijk tukken is. Bij aankomst was de verleiding groot om stinkend van de reis onmiddellijk deze koets in te duiken. Maar je wil de boel toch een betje netjes houden, dus hebben wij alvorens tussen de klamme lappen te stappen een klein poezenwasje gedaan. Maar omdat ik dit zelf wat intiem vond klinken, heb ik er een kwikkie in de badkamer van gemaakt.BILD0815 Hetgeen helaas weer tot ander misverstanden heeft geleid.  Sommige lezers raakten er zeer opgewonden van. A dirty mind is a joy forever…..

Als je maar weet dat ik er zelf niet over begonnen ben….!

Dankbaar genieten we ook van het prachtige weer dat wij hier treffen. Vanmiddag zijn er, zoals we dat in dit klimaat wel meer zien, een paar spettertjes gevallen. Maar toen zaten we in de Jeep, zodat we nu ook weten hoe we de ruitenwissers moeten bedienen. Aangekomen bij de Florida Mall was het al weer droog. Wij kuierden op het gemak naar de Foodcourt waar wij, voor het eerst van ons leven de Burgers van de Five Guys verorberden. De moeite waard hoor! Vanavond schafte de pot een zelf opgeschepte koude schotel, bestaande uit een heerlijke aardappelsalade van de Publix, een europese salademix aangevuld met tomaatjes, bacon en kaas uit eigen koelkast en een handje chunky chicken. Waar wij tot een uur of half acht dankbaar van hebben zitten uitbuiken op ons balkon met zicht op het westen.

BILD0828Mocht ik nog iemand of iets vergeten zijn om dankbaar voor te zijn, neem het mij niet kwalijk. Wij zijn immers over de moon en dan zie je wel eens een kleinigheidje over het hoofd. Zoals de instelling van Live Writer waardoor de volgorde van de columns een beetje door de war is geraakt. Er stonden er eerst namelijk ook een paar in het reisverslag Sinterklaas in Florida…..Inmiddels is ook dat geheel aangepast dus wat kan er nog mis gaan?  De stemming hier in Kissimmee, waar het nu snel donker wordt en er een prima muziekspecial over David Bowie uit de Mini luidsprekertjes piept, is opperbest. Starman, let all the children boogie…….lalalalala.Je begrijpt dat we het op deze manier hier wel even vol kunnen houden en als er niets verandert, dan zijn we dat ook vast van plan.

De wonderlijke wegen van Windows

Maandag 12 april: We hebben pech. Op de een of andere manier lukt het niet om op het internet te komen. Hier op Cane Island had ik het wel een beetje verwacht. Er is hier een RCA modem (by Thomson). Tijdens onze vorige reis moest ik ook een driver voor de Motorola zoeken en installeren, dus togen wij naar de Mac voor gratis wifi.

Dat hadden wij gedacht. De LAN werkt en de verbinding met het netwerk was ook perfect. Toch geeft de HP mini aan dat er geen verbinding gemaakt kan worden. Alle trucs uit de kast gehaald, maar geen Internet…..

Verder stond de dag in het teken van de broodnodige boodschappen. Vanmorgen de gewone boodschapjes en vanavond de diepvries. We zijn nog een beetje ontregeld dus kozen we voor de allervoordeligste oplossing om de maag te vullen: CiCi’s Pizza. Daar kunnen zelfs de diepvriesmaaltijden van Fridays niet tegen op.Met de coupon telden we nog geen 12 dollar neer. Het saladebuffet werd, met de complimenten van tante, uitgebreid bezocht. Maar natuurlijk schoven we stiekem ook een paar lekkere pizzapunten naar binnen.

En nu zitten we thuis lekker op de bank, met een colaatje binnen handbereik, na te denken hoe wij het internet probleem zullen tackelen. En hoewel we natuurlijk helemaal niet mogen mopperen omdat we, op internet na dan, alles hebben wat ons hartje begeert, drukt het de stemming hier een heel klein beetje. We zullen er alles aan doen om hier dan ook zo snel mogelijk verandering in te brengen.

Dinsdag 13 april: En dat blijkt gelukt, we hebben nu een MAc gevonden met wifi, wat fijn, wat fijn! Eerst maar eens het blog sponsoren en als de batterij het haalt op zoek naar een driver voor het RCA modem. De zon schijnt, de verbinidng is perfect en de cappucino smaakt hier ook nog. De stemming is juichend en als er niets verandert, laten we dat maar zo.

Hiep, hiep, hiep, we hebben een Jeep!

De vlucht naar Orlando vertrok uiteindelijk een uur later dan gepland. Wij deden waar we goed in zijn; een tukje om de tijd te doden. En dat viel nog niet mee met de beperkte beenruimte die de Airbus in de Economy biedt.

Aangekomen bij de caroussel op MCO spraken we af dat Lidy met de koffers boven zou blijven, tot ik me weer zou melden. Bij Dollar stonden 5 medewerkers op mij te wachten. Van verre riep een vriendelijke vrouw al: “What’s your last name sir..?”  Rijbewijs, creditcard en een gezellig praatje. Of ik wel wist dat ik al sinds 2006 niet meer bij Dollar had gehuurd. En of ik van plan was nu wat vaker Dollar te huren….Terloops wees ze me op de mogelijkheid om een auto met wat meer luxe te kiezen, tegen betaling natuurlijk.

Nadat ik haar had verzekerd dat een midsize SUV prima zou voldoen, printte ze het contract uit. De zestig dollar voor de benzine en de 12,50 voor, ja waar is dat eigenlijk ook al weer voor…., was ook afgesproken. En geloof het of niet, binnen vijf minuten was ik weer op weg, de Express Pass is er niet aan te pas gekomen. Lidy had inmiddels de koffers van de band gezeuld en vol verwachting staken we over naar de garage, waar ik zelf een auto mocht uitzoeken. We werden opgewacht door een vriendelijke jongen, die ons behulpzaam vertelde dat we een economy car mochten uitzoeken. Ja, doei…it says IFAR on the contract, maar we gingen lekker niet met hem in discussie.

We konden uit een stuk of tien auto’s kiezen en het was of een Ford of een Jeep in verschillende kleuren. Wij namen de Jeep Cherokee met 1800 miles op de teller, zodat hij nog lekker nieuw ruikt. TomTom wees ons, zodra we het gebouw hadden verlaten de weg over de zuidelijke route. Niet dat we het zelf niet wisten, maar het voelt zo vertrouwd. Eerst naar de Publix voor de broodnodige boodschappen en daarna naar Hotelbeds voor de sleutel en het adres van de condo. Ik opende gewoontegetrouw het kastje en zag slechts een enveloppe, voor Cornelissen. En ik heet geen Cornelissen……

“ Hallo, we’re still open”, klonk het achter mij. Voor het eerst werd mij de enveloppe met inhoud persoonlijk uitgereikt. “U komt me bekend voor”, zei de vriendelijke jongen die wij wel vaker hadden gezien bij het inleveren van de papieren. Dat kan kloppen, sinds 2008 logeren we voor de vijfde keer op Cane Island. Hij besloot ons daarom maar niet uit te leggen hoe we moesten rijden.

Wij begonnen ooit in gebouw 5252 en nu hebben we een appartement in 5267 op de tweede etage met uitzicht op de pool. Wij wankelden met onze bagage en boodschappen naar boven om vast te stellen dat we alweer een prima condo hadden. Een upgrade naar drie kamers werd dankbaar geacepteerd. Twee sloten op de deur deden de inbraak van vorig jaar weer wat verder vergeten.

Na een kwikkie in de badkamer tolden we ons bed in. Om om kwart over twee wreed gewekt te worden door een auto alarm. Wat wij manmoedig probeerden te negeren, maar de sticker op de Jeep waarop vermeld stond dat de auto voorzien was van een alarm, liet ons niet los. Dus toch maar even voor een snelle inspectie naar beneden, om halverwege de trap vast te stellen dat iemand het alarm toch zojuist had afgezet. Onze Jeep was ongeschonden. Daarna heerlijk tot zeven uur geslapen, koffers uitgepakt en geprobeerd de HP Mini aan te sluiten op het modem. Maar de HP en het modem liggen elkaar nog niet, we weten nu dat er waarschijnlijk even een driver voor gezocht moet worden. Een RCA modem, made bij Thomson; ga maar zoeken. Moeten we toch naar de Mac vandaag of morgen. Komt goed uit, want het blog moet nodig aangevuld.

Inmiddels is het negen uur geweest, Kelly en Regis kwetteren weer ouderwetsch door de huiskamer. We hebben ons broodje al opgepiept, de bacon al gebruind en de yoghurt met fruit on the bottom al geproefd. We zijn weer thuis en de stemming…..? Die kan niet beter. En als er niets verandert (nou ja, wel graag internet aan huis, natuurlijk) dan blijft dat wel een poosje zo!

Sweet home, Chicago

Om precies een uur in de middag sloten wij aan in de lange rij voor Immigrations. Onze inspecteur was vriendelijk als de Dalai Lama. Maar onderschat hem niet….Vier vingers en een duim moesten er deze inspectie aan geloven. De bril mocht op blijven. Nadat wij formeel tot de USA waren toegelaten, voegden onze koffers zich snel bij ons. De carroussel van het leven is goed voor ons. Met de gratis kar namen we de laatse hindernis, de douane, om vervolgens de complete kar met koffers weer in te leveren bij de United Bagage Check.

O’Hare in Chicago is groot. Wij stapten op de trein en bij aankomst in vertrekhal 1 sloten wij, met de broek op half zeven wegens het ontbreken van de ondersteuning van de broodnodige broekriem, aan voor de laatste controle van vandaag. In onze handbagage zit een zakje tie-rips met een knullig knippertje om deze los te knippen, als de TSA dit tenminste nog niet voor ons heeft gedaan. Groot alarm!De trolley werd geconfisceerd en drie keer binnenstebuiten gekeerd, zonder dat er een vraag over de aanwezige injectienaalden werd gesteld. Wij vroegen ons af wat er dan loos was. Maar omdat je niet geacht wordt je met de staatsveiligheid te bemoeien, wachtten wij de resultaten van het onderzoek geduldig af. Gelukkig bleek het knippertje niet gevaarlijk genoeg om in beslag genomen te worden. Met excuses voor het oponthoud strompelden wij met een hand aan de broek op onze sokken naar de dichtsbijzijnde bank. Bij iedere stap schoof de broekband wat verder zuidwaarts, op zoek naar het kritische punt, the point of no return. Maar gelukkig bleef meer onheil ons bespaard, de broek bleef nog net hangen op de heupen. Wij fatsoeneerden onze kleding, deelden een kipnuggetmenu van de Mac omdat een mens toch flauw wordt in de loop van de reis en slenterden naar onze gate.

En zo wachten wij hier bij Gate C27 geduldig op onze aansluiting. We zitten eerste rang dus genieten volop van de wanhopige reizigers die net hun aansluiting missen bij de verschillende gates. Hijgend, al dan niet met een afzakkende broek, wegens het ontbreken van de broekriem. Je krijgt oog voor zulke zaken. Als alles volgens plan verloopt, boarden wij over een half uurtje en zoals gebruikelijk rond deze tijd, (het loopt tegen elven, nederlandsche tijd)geraken wij de reis een beetje zat. Zeker nu wij zojuist te zien krijgen dat de vlucht een half uurtje vertraging heeft. En als er niets verandert, blijven wij in deze stemming tot we onze auto bij Dollar in Orlando op kunnen halen.

Brussel was toen oh lalalala……

De tocht naar Brussel verliep niet zonder turbulentie. De strenge winter heeft kennelijk ook zijn tol geeist van het Belze wegennet, maar waarschijnlijk is men nog aan het sparen om de enorme gaten in het wegdeksel te dichten.

Ook op de ring van Anvers was de route niet geheel zonder gevaar. Waar de gemiddelde chauffeur met een wit kenteken een uitstekend weggebruiker is, troffen wij natuurlijk net weer een paar brokkenpiloten. De in- en uitvoegstroken rond Antwerpen zijn kilometers lang. De wegwezers staan duidelijk aangegeven, dus niets staat een soepele doorstroming in de weg. Ruim voor de afslag naar Brussel reden wij (mede dank zij de stem die mij vanuit het vooronder influisterde om toch vooral rechts aan te houden) in de juiste baan. Of de Belgische weggebruikers een TomTom ontberen, of dat zij blind zijn en de borden niet kunnen lezen, wij weten het niet. Opvallend was wel dat een groot aantal bestuurders op het laatste moment toch nog besloot van rijbaan te wisselen. Waar wij ‘Ollanders de gewoonte ontwikkeld heben hiertoe een snelle blik in de spiegel te werpen om vervolgens flux de clignoteur te linker- of rechterzijde te laten knipperen, zodat de medeweggebruiker in ieder geval een idee heeft welke kant wij opgaan, gaat het er hier in Belgenland heel anders aan toe. Zonder op of om te kijken wisselt men van rijstrook. Rijd jij er perongeluk juist achter, of erger nog, vlak naast, word je kennelijk geacht hier rekening mee te houden. Beschermengelen verhoeden dat deze manoeuvres ernstige schade aan de gezondheid toebrengen.

Aangekomen bij het Ibishotel bleek het nog immer een eenvoudige maar keurige tent met ruime parkeergelegenheid. Inchecken was, na een vriendelijke begroeting in het Frans, Engels, Arabisch en Nederlands, een fluitje van een cent. Bedeesd vroeg de jongeman of wij er op gerekend hadden dat we een euro per nacht voor onze koffiebruine Franse mademoiselle mochten betalen. Wij knikten beleefd terwijl wij onze gegevens op het verplichte formulier vermeldden.

Na een korte inspectie van de kamer spoedden wij ons naar de dorpsstraat van Zaventem waar wij een ouderwetsch frietenkot wisten. Het was druk in de straat. Bij de kerk wapperden gezellige vlaggen met de tekst “ Vrolijk Pasen”. Hieraan herkent men de zuidelijke zorgeloosheid. Waar wij noorderlingen direct na de feestdagen de versiering zorgvuldig verwijderen, laat men het hier gerust een paar weekjes hangen.

Alle parkeerplaatsen in de buurt van de snackbar waren vol. Wij reden langzaam door de dorpsstraat en zagen in de spiegel een auto vertrekken. Nadat wij zorgvuldig de richting hadden aangegeven, keerden wij om teneinde de vrijgekomen parkeerplaats te claimen. Een Belze madam die uit tegengestelde richting aangereden kwam, parkeerde, net op het moment dat ik mijn clignoteur ontstak, haar auto in het midden van de straat om hem achteruit in de door mij beoogde vrijgekomen plaats te manoeuvreren. Oh, lala……. Te laat, Teleton was here……

De verhoudingen tussen de Noordelijke en Zuidelijke Nederlanden zijn weer even bekoeld. Ik werd getracteerd op een luid getoeter en de toeschouwers op het terras van de plaatselijke Knijp, kozen ook verbaal partij voor het eigen volk. Wij deden net alsof we ze niet verstonden, wat eigenlijk helemaal niet zo moeilijk was. De frites (een groot en een klein pak met een overdaad aan heerlijke mayonaise), smaakte er niet minder om en na twintig minuten maakten wij weer plaats en keerde de rust weer in de dorpsstraat van Zaventem.

Bij terugkomst in het Ibis kozen wij zorgvuldig een parkeerplaats waar wij La Mademoiselle Lilli Marleen de komende weken met een gerust hart kunnen achterlaten. ZIj staat uit de wind, in de zon en, heel toepasselijk, onder een lantaarnpaal.

Picture 049 En zo bereiden wij ons voor op een rustige nacht op dit troosteloze industrieterrein. Brussel is niet overal o, lala en vrolijk! En met de zonnige vooruitzichten en de gedachten al in Cane Island, kan je begrijpen dat de stemming er hier lekker in zit. En als er niets verandert, dan blijft dat zeker zo!

De map

Na een nachtje op de keiharde bedden van Het Ibishotel, ontwaakten wij op eigen kracht rond een uur of half zeven. Tijd voor de eerste krentenbollen. Een ontspannen douche deed de rest; wij zijn er klaar voor. Om 8 uur sharp klokten wij uit, nadat we de fee van 43 euro voor het parkeren contant hadden voldaan. We haalden de twee koffers, van welke de security op het vliegveld verwacht dat we ze geen seconde uit het oog zouden verliezen, uit de auto en herenigden ze met de trolley en de mobiele rugzak, die wel in het hotel hadden overnacht. Om 8:20 zette de shuttle zich in beweging, richting Zaventem.

De rit naar het vliegveld voert over meer troosteloze industrieterreinen en kent, naast de potholes die je met je hersenpan tegen het plafond van de bus dreigen te doen vliegen, ook een aantal scherpe bochten die de bagage steevast uit het trek doen donderen. Een attractie dus, deze bus en je hoeft er niet eens voor in de rij. Op het busstation stond een kar verdekt opgesteld achter een pilaar. Maar wij hadden hem door, dus arriveerden wij zonder noemenswaardig gesjouw op de derde etage, waar zich de vertrekhal bevindt. Er stond al een rij van zo’n twintig passagiers. Koortsachtig speurden mijn ogen naar het bordje Bag drop. Gevonden en direct aan de beurt! Na een korte ondervraging leverden wij de koffers in. Of wij ons maar om kwart over tien bij gate 11 wilden melden.

Wij besloten direct door de paspoortcontrole te gaan. Voor ons was een groot joods reisgezelschap waarvan de helft maar tot de controle bleek mee te gaan. Dit bevorderde de doorstroming nu niet direct want de halve misjpoge moest zich, nadat ze de vertrekkende familieleden hartstochtelijk vaarwel hadden gekust, tegen de stroom reizigers in, weer uit de douane zone worstelen.

De tocht naar de security check duurde een dik half uur. De vele lagen kleding en de speciale hoedendozen die de joodse gemeenschap mee op reis nam, kostten de beveiligers wat extra tijd. Hierdoor hadden wij eens goed de gelegenheid om de mannen met pijpenkrullen eens van dichtbij te bekijken. Ook trok de speciale flap van de hoed die tot in de nek doorloopt, mijn speciale aandacht. Mijn petje waait namelijk bij het minste zuchtje wind al af en hoe klemmen deze mannen de megahoed dan op hun hoofd vast….En waarom moet je eigenlijk bij de security wel je schoenen uit doen, maar mag je wel je hoed op houden. Een leuk gezicht trouwens, zo’n stel mannen in het zwart op hun sokken met een hoed op.

Na een bakske koffie, de tweede krentenbol en het invullen der formularia, kuierden wij richting gate 11 waar ons een tweede security check wachtte. Wij kregen de full monty, met een lichte touche van het kruis. Aansluitend mochten wij direct aan boord; een voordeel van seating 2. Om kwart over tien (mind you) zaten wij pontificaal op rij 21 J&K te wachten op de dingen die zouden komen.

Langzaam stroomde het vliegtuig vol. De rij naast ons bleef leeg en toen iedereen zo’n beetje aan boord was, claimde Lidy dus de drie stoelen aan de andere kant van het gangpad. Wij houden immers van ruimte, rust en regelmaat.

De pot schafte chicken or pasta, wij gingen voor het laatste. De pasta bleek van een soort waar wij nog geen kennis mee hadden gemaakt.  Wij kennen inmiddels, naast de oudhollandsche elleboogjes, ook de spagetti, de penne, de ravioli en de  lasagna. Deze pasta zag er uit als een loempia en was gevuld met kaas, naar wij dachten. Een en ander was overgoten met een dunne tomatensaus wat mij vast en zeker op twee grote rode vlekken op mijn vakantiegele trui was komen te staan, als ik het blauw gestreepte dekentje niet als reuzenslab had ingezet.

De vlucht verloopt verder rustig. Er zijn nauwelijks kinderen aan boord of ouden van dagen. Is er dan niks te klagen of te mopperen? Jawel, ik mis de map. Op een aantal stoelen in de E-plus ontbreekt de map waarop je de vlucht kunt volgen. Wij konden een andere stoel krijgen, met map. Maar omdat we niet in het midden van een rijtje van drie stoelen wilden zitten, reizen we zonder map. Hoewel de captain ons heeft voorspeld dat we ruim een half uur vroeger dan gepland in Chicago zullen landen, blijf ik toch nieuwsgierig naar de headwind en de grondsnelheid. Ik vind het ook fijn om te zien hoe hoog we vliegen. En waar zouden we nu zijn? Hoe noordelijk vliegen we eigenlijk naar Chicago? ZIjn we IJsland al voorbij? Naderen we Baffin Island al?  We hebben geen idee….

En daarom, beste lezers, wordt het tijd om de oordoppen te plaatsen want we gaan de luikjes voor een paar uurtjes proberen te sluiten. Naast mij is de vrouw des huizes zo te zien al in diepe rust. We hebben nog en lange weg te gaan. En met die vooruitzichten is de stemming in de comfort class van deze vlucht prima. En als er niets verandert, en daar ziet het niet naar uit op deze achteneenhalf uur durende vlucht, dan blijft dat nog wel even zo.