Opgelucht

Jetlag zit niet alleen in je hoofd. Weet jouw lichaam veel dat jij de hele handel zes uur vroeger in de tijd hebt verplaatst? Sommigen hebben er nauwelijks last van, anderen krijgen op de meest wonderlijke momenten aandrang om te gaan ontbijten, lunchen of dineren omdat de maag aangeeft dat er wel weer een plekje vrij is gekomen. Voorafgaand aan dit fenomeen hebben blaas en darmen zich volgens de de wetten van de natuur in veel gevallen al gemeld.

Na een paar dagen denk je dat je hele zaak weer prima onder controle hebt. Laden en lossen gebeurt weer volgens het vertrouwde schema. Voor die overwachte momenten waarop er door blaas en/of darmen toch nog even aandacht voor het ontlasten van het systeem wordt gevraagd, voorziet de staat Florida en de Disney Area in het bijzonder in een riant aanbod van openbare toiletten. De redding is vrijwel altijd nabijer dan je in ons overigens toch zo propere Holland gewend bent. Bovendien zijn de faciliteiten hier, zeker in vergelijking met de rampgebieden die wij als openbare toiletten kennen, uitstekend onderhouden.

Voor een plasje mag ik er dan ook met plezier gebruik van maken, zeker als de schaamschotten enige privacy bieden. Er zijn namelijk ook urinoirs waar je maar een beetje in het wilde weg staat te swaffelen en er van enige privacy geen sprake is. Hetgeen er vooral bij kleine jongetjes nog al eens toe leidt dat de edele delen of de kracht van de straal van de buurman vanuit de ooghoeken aan een aandachtige inspectie worden onderworpen.

Anders wordt het wanneer zich, onverwacht als een lentebuitje, een grote boodschap aandient. De eerste reflex is om de zaak uit te stellen tot bij thuiskomst. Maar met de avondmaaltijd nog voor de boeg bleek dit vandaag geen optie. Wij bevonden ons, ten tijde van het eerste alarm, in Down Town Disney en hadden ons, na de homemade panini’s met garnalen- en tonijnsalade voor de lunch, vanavond een Dorus Drieponder van de MacD met swiss en mushrooms beloofd. Om te delen dan, natuurlijk. Je kunt het ook te gek maken.

Wij spoedden ons naar de toiletten in de buurt van de Christmasshop. Een kleine doch fijne gelegenheid met ouderwetsch betegelde muren tot op de grond die er voor zorgen dat het burengerucht tot een minumum beperkt blijft. Drie toiletten telt deze gelegenheid en Gerald, die hier de borstel zwaait, opende  juist toen ik het etablissement betrad, met een sierlijk gebaar en met de mop in de rubberen hand, de toiletdeur. “ And how are you today……” vroeg Gerald belangstellend. Ik antwoordde nog net dat hij fijn was en betrad het kleine kamertje. Ik inspecteerde de boel en kon tevreden zijn. Bacterien zie je immers niet, remsporen wel en zo te zien had Gerald zijn werk prima gedaan.

Voor iemand van 1 meter 93 met een zwakke rug is het altijd weer een hele kunst om op het kaboutertoiletje plaats te nemen. De ceremonie met de papieren wcbril heb ik, wegens herhaald voortijdig flushen, maar afgeschaft. Ik volsta met een snelle poetsbeurt van de bril en hoop er dan verder maar het beste van. Voor firsttimers heb ik misschien nog een goede tip: maak als het even kan, voor het toiletbezoek de broekzakken leeg. Het is al a hell of a job om een lege korte box met de knieen in bedwang te houden zodat hij geen contact met de pas gemopte vloer maakt. Zijn de broekzakken, zoals vandaag in mijn geval, gevuld met een zware portemonnee en een lichtgewicht paraplu, dan is het een schier onmogelijke opgave om de broek, na afloop van de voorstelling, zonder natte plekken weer op te hijsen.

Wij wandelden opgelucht richting Mac. Halverwege stopten we even om naar een concert van een schoolband te luisteren. Ze speelden klassiek repertoire. De nummers waren wat moeilijk te herkennen. De dirigent had namelijk geen rekening gehouden met de straffe wind die hier waait. Zelf ben ik maar een amateur wiens optreden slechts in Het Huis van tante gewaardeerd wordt. Maar ik zorg er wel altijd voor dat ik twee knijpers bij me heb om de bladmuziek te fixeren als ik op het keyboard samen met haar, tijdens het jaarlijkse tuinfeest  “Plaisir d’amour” ten gehore breng.

Worden bij Disney alle evenementen bij enigszins “inclement weather” afgelast, deze amateurs liet men met windkracht zeven maar een beetje aanmodderen. De dirigent had het er maar druk mee en juist als hij zich weer op het orkest wilde concentreren, blies de wind de bladmuziek met drie, vier velletjes tegelijk terug. Waarschijnlijk was ik niet de enige luisteraar die geen flauw idee had wat er nu precies werd gespeeld, maar het hele orkest en het publiek deed, als voeren zij op de Titanic, alsof er niet aan de hand was. In het tweede nummer herkende ik zowaar de New World Symphony van Dvorak. Sommige kids speelden individueel best aardig, maar aan het collectief moest nog geschaafd worden, zullen we maar zeggen. De percussionist speelde zo hard dat een spoedige transfer naar de Kaiserchiefs mij voor de hand  leek te liggen.

Het publiek bestond voornamelijk uit ouders, groot- en overgrootouders en vooral veel puberende medescholierenmeisjes. Deze kwamen grosso modo in twee soorten: die met truttige t-shirts in verkeerde kleuren en die met strapless jurkjes waarbij zowel de toeschouwers als de meisjes zelf in permanente staat van paraatheid verkeerden omdat je maar steeds moest denken ”die vallen er straks uihuit….”.

Bij het derde nummer ging de wind liggen, hetgeen de gemoedsrust en prestatie van de dirigent zeer ten goede kwam. Bij het slotapplaus brak de zon door. Opgelucht, als hadden zij zojuist collectief een schoon toilet gevonden, verlieten de jonge musici het toneel om de snikkende toeschouwers in de armen te vallen. Had dit theater een dak gehad, dan was het er geheid van af gegaan.

En wij? Wij klapten beleefd en bleven nog even in het zonnetje zitten. Lidy haalde een gratis chocolaatje bij de Ghirardelli en deed een handscrubje bij de plaatselijke zeepwinkel. De hamburger van de MAC smaakte alsof hij door Vijf Jongens was bereid; volgens het boekje en een eervolle vermelding in de Zagat waard! Zo treft men het niet vaak. Rond de klok van acht uur stapten wij de condo binnen om daar tevreden vast te stellen dat het leven hier zo gek nog niet is. Wij stellen dus wederom opgelucht vast dat er over de stemming nog steeds niets dan goeds te melden is en als er niets verandert, dan bijft dat nog wel een tijdje zo.