Some sunny day

Het was fun om er hier in Florida gedurende zes weken  zo maar een beetje op los te leven. Net als thuis was ons leven gelukkig helemaal niet zo spannend. Spanning en sensatie hebben we genoeg gehad, dus vinden wij dat we niet vroeg genoeg met het genieten van onze “oude” dag kunnen beginnen.

Voor dat het bloggen dan ook op werken begint te lijken, met alle druk op de kwaliteit, de deadlines, de plaatjes en alles wat er zoal bij komt kijken, gaan we er lekker na de vakantie mee stoppen. Onderwerpen genoeg, zoals de geplande verbouwing, tante of de plaatselijke visdames, en ik heb er ook veel aardigheid in maar we zetten er na de epiloog toch volgende week een punt achter.

Er komen vast weer andere leuke blogs en voor diegenen die wel zouden willen, maar niet precies weten hoe, wil ik het recept van een lekker vakantieverslag graag vertellen. De Rotterdamse Meesterverteller Jules Deelder dichtte eens:

Als ik mijn ogen toe doe,
Ben ik in Honoloeloe….

Waarmee eigenlijk alles is gezegd. Iedereen kan het! Maar een blog waarin alleen maar kond wordt gedaan van fun en sun gaat snel vervelen. Dus moet je bijvoorbeeld op zoek naar de kleine onvolmaaktheidjes van het leven. Zo zijn de afwijkende toiletgewoonten een geliefkoosd onderwerp geworden, maar ook de aarbeien worden soms tot enorme proporties opgeblazen. Het gaat niet om wat je precies meemaakt, maar om de manier waarop je het vertelt. Precies zoals het in de oude Europese sprookjes, maar ook in de moderne Disneyverhalen toegaat. Het verhaal is meestal flinterdun, maar als het smakelijk wordt opgediend, gaat het er in als Gods woord in een weduwvrouw.

Je verhaal moet vooral herkenbaar zijn. De lezer zou het zelf ook zo mee hebben kunnen maken. Verder moet er een verassing in zitten; iets wat je niet direct ziet aankomen. Soms gaan die dingen mooi samen. Zo’n meisje dat op het herentoilet ontsnapt, je moet het natuulijk net treffen, maar iedereen kan zich voorstellen dat het gebeurt. Een klein beetje viezigheid doet het altijd prima, maar maak het niet te gek. Alleen de associatie met wc-papier is al voldoende, poep hoeft er  helemaal niet aan te pas te komen. Lezers verzinnen dat er gewoon zelf bij…..

Ondeugend mag, seks kan ook maar maak het niet te expliciet. De verschrikkelijke nachtelijke orgieen van de kikkers en de krekels spreken tot ieders verbeelding. Love is all, at the butterfly ball! En we  kennen toch allemaal de onverzadigbare eenden uit de Hollandse slootjes en plantsoentjes? Had ik trouwens al verteld dat de vrouwtjes hier in de vijver inmiddels zo fantiek van zich afbijten dat de mannetjes hun heil nu bij elkaar zoeken? Sinds kort hebben wij hier de Gay Pride Canal Parade voor de deur en ook deze jongens schamen zich nergens voor. Dat schudt en dat trilt en dat wipt de  hele dag maar door. De reigers kijken stoicijns voor zich uit en de buizerd gaat er ostentatief met zijn rug naar toe zitten, terwijl er aan de kant van de gebouwen toch niets voor hem te jagen valt. Eenden, ze zijn een schande voor het dierenrijk!

Mopperen doet het ook altijd goed, maar gebruik het met mate. Laat het weer met rust en kies een onderwerp zoals het Grand Floridian, waar iedereen natuurlijk best zou willen logeren maar wat helaas niet voor jan en alleman is weggelegd en geef daar een heel klein beetje op af. Neem vooral je zelf niet te serieus en lach om het leven. En verder is het een kwestie van oefenen, want het spreekwoord zegt niet voor niets “Oefening baart kind”. Lees verder vooral zoveel mogelijk blogs van anderen. Ze zijn altijd leuk, zeker als ze over Florida gaan!

Het overweldigende succes van ons blog is fantastisch om mee te maken, maar de populairiteit neemt soms vormen aan waarover Teleton zich een beetje over verbaast. Het is jammer dat hij geen programma heeft, anders stelde hij zich nog verkiesbaar, want als er een de juiste stemming er in weet te houden, dan is hij het wel: Teleton for President! 

Verkiezingsbeloftes:
Allemaal naar de zon, met Teleton!
Wat de Grieken kunnen, dat kunnen wij beter!
Maak het op, voor je het hebt!
Met Teleton altijd de juiste koers!

  Op zaterdag mikken wij relaxed de inhoud van de kasten in de koffers, slingeren we nog een stofdoek door het huis, halen nog een natte lap over de bril en trekken we er nog een keer op uit om de creditcard door de gleuf te rossen. Verder vieren wij de komst van onze 20.000ste bezoeker op het blog met een gezellig etentje. Zondagmorgen trekken wij de deur van de condo met enige weemoed maar dik tevreden achter ons toe.

Vanuit Cane Island sluit ik vandaag het blog, af om vanaf de vaderlandsche bodem nog een keer terug te komen met het verslag van de terugreis en natuurlijk met de epiloog. Tot dan!

 

Keep smilin’ through, just like you always do,
but I know we’ll meet again, some sunny day!

----------------------------------------------------------------------

Vierhouten

De sla is op, de fles Ranch leeg en de kip opgekloven. We hebben nog twee eieren, wat uitjes, paprika en tomaat om morgen een omelet voor op de laatste mexicaanse puntjes te bakken. We zijn zuinig met de kaas geweest, dus kunnen we de omelet nog een extra culinair zetje geven.

Twee grote dozen aarbeien die in de komende dagen als toetje, broodbeleg en als tussendoortje voor de lekkere trek zullen fungeren, staan naast de laatste flesjes Pepsi in de koelkast. In de vriezer nog een K&K maaltijd van onze vrienden van Fridays die wij voor noodgevallen in reserve hadden gehouden. Morgen is het Friday, dus maken we hem soldaat.

Another 45 miles to go, knipperde de boordcomputer mij vandaag toe. Dat vond ik wel wat weinig, dus mikten we er nog maar eens 5 gallons in zodat ons tegoed weer tot 165 miles is opgelopen. Om de stijgende dollarkoers te compenseren, is men hier zo vriendelijk geweest de benzineprijs per dag met een paar cent te verlagen tot 2 dollar en 65 cent per gallon.

Voor het diner trokken wij naar CiCi’s pizzabuffet aan de SR535. Ten opzichte van de CiCi’s aan de 192 bleek deze wat beter verzorgd.  Men heeft hier zelfs soep op het menu staan en er zijn zowel lepels als vorken. Voor de optimisten die van mening zijn dat de soep nooit zo zout wordt gegeten; bij de CiCi’s wel hoor! Maar een kniesoor die daar op let en bovendien zijn de refills endless….

De manager bezocht ons tafeltje twee keer om belangstellend te informeren of alles toch naar wens was. Zij kwam achter mij langs zodat ik haar niet had verwacht. Dus de eerste keer bengelde er wat kaas aan mijn kin en de tweede keer had ik zojuist een enorme hap van de appelkruimelpunt genomen, waardoor de vulling van deze lekkernij van oor tot oor zat. Normaal eten wij met mes en vork, dan heb je dit soort dingen niet zo snel.  Omdat het er tijdens dit  buffet informeel aan toe gaat, stak ik mijn duim omhoog en gaf ik de vrouwelijke manager een dikke knipoog. Dan zit je altijd goed.

Hoewel ik best wat overgewicht heb, voel ik niet de behoefte om de overtollige kilo’s onder het shirt en boven de broek duidelijk zichtbaar ten toon te spreiden. Ook Lidy draagt geen legging en al helemaal geen naveltruitje. Dus vielen wij, qua kleding ten opzichte van de gemiddelde CiCi’s bezoeker wat uit de toon. Hier ben je al snel overdressed want wat er bij CiCi rondloopt, tart iedere beschrijving. Je verwacht dat ieder moment Jerry Springer binnen stapt om een show te doen. Je laat het dus ook wel uit je hoofd om er te lang naar te kijken, laat staan om er foto’s van te nemen. Voor je het weet krijg je een knal voor je kanis en moet Steve van de beveiliging te hulp snellen.

In de bankjes voor ons begon een flink gezin aan een grootschalige verbouwing. Omdat de helft van het gezelschap al staand van het buffet stond te schransen, was mij niet duidelijk met hoeveel zij precies waren, maar toen de derde kinderstoel door moeder werd aangeschoven en vader nog met nog een paar extra stoelen kwam aangelopen, schatte mijn timmermansoog in dat dit een kansloze zaak was. De toegesnelde manager suggereerde  dat de familie wellicht wat gerieflijker aan gewone tafeltjes zou zitten; ze wilde wel even helpen om deze aan elkaar te schuiven. Orde hersteld…Vader, die zo te zien wel van zijn gemak hield, kreeg voor zichzelf een volledige pizza door een vriendelijke pizzabakker aan tafel uitgeserveerd. Toen deze net weer achter het buffet wilde verdwijnen, riep Vader hem terug met een attitude die je normaal alleen in films ziet. Hij vond dat er wel wat weinig pepperoni op de pizza zat. De pizza ging terug…..En dat allemaal voor 5,99 dollar!

De Italiaanse oma die bij CiCi’s de tafeltjes afruimt, was vroeger vast een knappe Napolitaanse schone. Modella Petite Signorina, met gitzwart haar en flonkerende ogen. Wij herkenden haar nog van vorig jaar, omdat wij toen al ruimhartig in de fooienpot hadden gedoneerd omdat wij vurig hoopten dat zij van de opbrengst een nieuw gebit zou kopen. Wij stelden somber vast dat het er tot heden helaas nog niet van is gekomen. Tegen beter weten in, mikten wij nog maar eens en paar dollar in de pot, maar veel vertrouwen dat de gift tot een verbetering van de mondhygiene zal leiden, hebben we niet.

WIj beloofden onszelf om hier nog eens op terug te komen tijdens een volgende vakantie. Voorlopig zullen wij het een poosje zonder CiCi’s moeten doen, maar wellicht voelen de forumleden die ons dit jaar nog volgen, de behoefte om de bijtspijkers van oma Lollobrigida eens even te controleren.

De vlag op de Jeep hangt inmiddels halfstok en is onherkenbaar verschoten in de verzengende zon van Florida maar dat wil niet zeggen dat de stemming er in huize Teleton ook helemaal uit is. Integendeel! Ten eerste ziet het er naar uit dat we voor ons vertrek dit weekend de 20.000ste bezoeker nog op ons blog mogen verwelkomen en ten tweede hebben wij ons volledig in ons lot om de thuisreis te moeten aanvaarden, geschikt. Het eigen bed lokt, de eigen luie stoel is ook wel weer aantrekkelijk en op een verdwaalde goederentrein na, is er bij ons in de buurt des nachts geen enkele reden om oordopjes te dragen.

Tel daar bij op dat het  zo weer donderdag is en dan staat de visboer weer gereed om verse lekkerbekken te bakken! Voorwaar geen sleche vooruitzichten, dunkt mij. We verheugen ons op Oudhollandsche temperaturen in de lowertwenties. En als wij komende donderdagavond op de fiets naar de plaatselijke schouwburg gaan voor een optreden van Het Groot (voorheen Niet Te Vermijden Dans- en Showorkest) dan trekken wij gewoon een vestje aan, want de avonden schijnen nog kil te zijn, bij jullie.

Vrijdag sluiten wij dit vrolijke vakantieblog af met een allerlaatste bericht uit Cane Island om de volgende week hopelijk nog over een voorspoedige terugreis te kunnen berichten. Op zaterdag is Teleton, dus voor het eerst in zes weken, vrijgesteld van blogdienst. Lezers moeten geleidelijk  en laten we eerlijk zijn, op eerste Pinksterdag hebben julie toch wel wat beters te doen? Trek er op uit, geniet van het laatste lange vrije weekend voor de Kerst; ga eens naar Vierhouten…..

--------------------------------------------------------------------------------

Niet naar China

Inmiddels zijn de jaarkaarten voor SeaWorld verlopen. Vandaag stond er een bezoek aan de Universal Studio’s op het programma. Ook deze kaarten verlopen morgen, maar gelukkig hebben we de Disneytickets nog, dus wat dat betreft kunnen we ons hier tot 2 december 2010 nog wel vermaken!

Wij vonden het onvoorstelbaar stil in Universal en dan zijn bepaalde attracties gewoon minder spannend. Als je met een man of veertig naar de Blues Brothers staat te kijken, dan is de show toch net even wat minder spectaculair dan wanneer Delancey Street afgeladen is. Bovendien wordt het met zo weinig toeschouwers wel heel erg lastig om Elwood en Jake Blues te ontwijken als ze een polonaise met de toeristen lopen. Omdat wij nooit een polonaise in de film gezien hebben, doen we daar principieel ook niet aan mee. Kom op zeg, I’m a soul man.

Op zo’n stille dag zijn er ook veel eettentjes gesloten. Voor de tweede keer op rij lukte het ons niet om hier Fish & Chips te scoren. In de foodcourt kan je kiezen tussen All American, All Italian en All Asian. Bij de laatste was het het drukst, dus liet ik me bijna verleiden toch maar voor The All American te gaan. Voor mij stond een snijboon die zijn Meal Deal kaart misbruikte door meerdere entrees tegelijk te bestellen. Toen de hele handel eindelijk op zijn tray stond, werd hem geadviseerd om de overtollige bordjes te retourneren anders zou hij moeten betalen. Het bedienend personeel legde de halve kippen weer zorgvuldig terug in de vitrine, waar zij op de volgende bestelling mochten wachten. Net op tijd besloot  ik dus toch maar in de Aziatische rij aan te sluiten. Deze Chinees krijgt een eervolle vermelding. Goed verhitte en smakelijk gekruide rijst, heerlijke knapperige groenten, ruime portie kip met een heerlijk sausje. Wij namen er een egg-roll bij die ook al prima smaakte. Het kan dus wel, smakelijk eten in een park.

Op zo’n stille dag kan je overal zo doorlopen, dat is dan wel weer zalig. Bij de Simpsons lieten wij ons nog een keertje ouderwetsch door elkaar schudden. Bij ET  schreven wij ons voor de allerlaatste keer als Bassie en Adriaan in voor deze spannende en enerverende reddingstocht op de vliegende fiets. Nu wij weten waar we op moeten letten, hoor je, vlak voor je uitstapt toch wel duidelijk dat ET “Bassie and Adrian” hartelijk bedankt voor de hulp. De overige passagiers hadden geen flauw idee waarom wij er zo’n dikke pret om hadden.

Het was alweer een hete dag, dus hielden wij het rond een uur of vier voor gezien om de koele condo op te zoeken. Vanwege de zeer zomerse zes weken die wij hier waren, hebben we iets meer begrip gekregen voor mijn neef en nicht die het warme Florida hebben verlaten om hun domicilie in Nova Scotia te kiezen. Zelf vermijden wij tot nu toe ook de warme zomermaanden en kiezen we voor het voorjaar of de herfst, wanneer de temperatuur hier rond de 25 graden schommelt en de lucht nog relatief droog is. Niet voor niets kiest de echte Floridian er voor om tijdens deze hete periode gezellig, met de luiken dicht en de airco op max, binnen te zitten.

Heel af en toe spelen we eens met de gedachte om voor een keertje een andere vakantiebestemming te kiezen dan Florida. Zoals mijn schoonmoeder zei: “Op de Veluwe is het ook prachtig”. En ze had gelijk, maar ik zie ons toch nog niet zes weken in Vierhouten bivakkeren. Naar het Oosten, wordt ons nog wel eens aangeraden. Maar als ik de beelden uit Thailand zie, heb ik zo’n idee dat we deze beker maar even laten passeren. China dan? Toevallig trof ik vandaag een vrij grote delegatie zo op het oog keurige Chinese mannen op mijn geliefde ontmoetingsplaats. Want waar leer je de mens beter kennen dan op het herentoilet? Zonder in details te treden kan ik, nadat ik vandaag kort kennis heb gemaakt met dit onderdeel van de Chinese cultuur, met grote zekerheid  kan zeggen, dat een reisje naar China er helaas niet in zit.

Onze stemming is toch in Florida altijd weer het best en hoewel wij het, gezien de vele sympatieke berichten waarin ons door sommigen ‘nog een paar heerlijke laatste dagen’ wordt gewenst…. :-), niet zo lang meer lijken te maken, houden we die opperbeste stemming (om met Jeroen van Koningsbrugge/Fred Onderbuik te spreken), toch maar tot de laatste snikkel vol!

Vamos

Het was een drukte van belang op het herentoilet in de Florida Mall. Hoewel ik met een bescheiden staanplaats prima tevreden was geweest,  hadden deze een honderd procent bezettingsgraad en om ongelukken te voorkomen, piepte ik het vrijstaande invalidentoilet in.

Naast mij twee harige benen en twee roze meisjescrocs. Dank zij de Spaanse les van Theo en Thea *) meende ik te begrijpen dat pappa zijn dochtertje liet poepen, want ik hoorde toch duidelijk ‘papoeras papieras’. Ik heb er geen ervaring mee, maar het komt mij voor dat vaders de behoefte voelen om hardop te vertellen wat zij gaan doen, wanneer zij zich met hun kind op een openbaar toilet bevinden. Zo ben ik er indertijd door een heldere instructie van een behulpzame engelssprekende vader achter gekomen dat het niet de gewoonte is om van het toiletpapier een envelopje te vouwen, maar dat men er hier een propje van maakt. Dat zijn de tips waar je wat aan hebt, dat lees je niet op een forum of in de Capitool!  Maar we dwalen af.

Nadat de pappa de dochter weer in staat van paraatheid had gebracht om met een gerust hart nog een uurtje te gaan winkelen, was het nog even zijn beurt om te sauzen. Ze deden dus een dansje zodat hij wat gemakkelijker kon mikken. De dochter verdween naar de achtergrond. Net toen vader de sluizen had opengezet, ontsnapte de dochter. Knipje vergeten op de deur te doen. Vader stond machteloos, hij was het point of no return al geruime tijd gepasseerd en kon niets anders doen dan gelaten afwachten tot de blaas zich had geledigd. Ondertussen riep hij hulpeloos om zijn dochtertje en sommeerde haar terug te komen. Aan de reactie van de overige mannen die de staanplaatsen bezet hielden, was het kind nogal nieuwsgierig van aard. Zowel in het Engels als in het Spaans deed men moeite om het meisje uit de buurt te houden. Maar ja, waarschijnlijk voelde ze wel aan dat ook deze mannen met handen en voeten gebonden waren, zodat ze zich redelijk veilig voelde.

Ik besloot me niet in deze kwestie te mengen en waste mijn handen in onschuld op het veilige invalidentoilet en waagde me pas buiten toen ik hoorde dat vader en dochter weer herenigd waren. “Vamos, vamos", beet de man het kind toe. Beleefd hield ik de deur voor het stel open, om vader’s wens maar zo snel mogelijk in vervulling te laten gaan.

In de hal zat Lidy geduldig op een bankje mij te wachten. “Wat is er allemaal aan de hand?”, vroeg ze omdat ze wel had gemerkt dat er wat commotie was ontstaan. “Heb je misschien weer een van je sterke wc-verhalen?”.  “Vamos, Vamos”, antwoordde ik en beloofde haar dat ze volgende keer eens met mij mee mag om zelf vast te stellen dat je op een herentoilet altijd wel iets opsteekt voor je blog.

---------------------------------------------------------------------------------

*) Ook zin in Spaanse les en kan je goed tegen de meligheid van Theo en Thea? Dan is dit flimpje misschien iets voor jou.

In the upper eighties

Voor mij is een van de moeilijkste aspecten van het bloggen hoe je met de reacties van de lezers omgaat. Die reacties zijn dikwijls zo leuk, hartelijk, verrassend, complimenteus of humoristisch dat je graag dagelijks zou laten weten hoe leuk je dat vindt.

Als rechtgeaarde Hollandse man vind ik het ook moeilijk om met de complimentjes om te gaan. Een blog houd ik, om heel eerlijk te zijn in allereerste instantie voor mijn eigen plezier bij. Maar de wetenschap dat ik er al die lezers, die toch maar mooi steeds weer terugkomen om even onze avonturen in Florida te lezen, kennelijk ook een plezier mee doe, streelt het ego natuurlijk wel degelijk.

Naast het notebook ligt “toevallig” wel een lijstje waarop ik de dagelijkse score van bezoekers bij hou. En mochten er in een weekend eens wat extra veel lezers zijn geweest, dan is de verklaring het slechte Hollandsche Weer.  En als er wat minder lezers dan gemiddeld zijn geweest, dan wijten we dat natuurlijk aan het mooie weer…..

In het begin dacht ik nog dat er misschien wel heel veel verdwaalde internetverslaafden op het blog verzeild raakten, maar langzaam drong tot mij door dat er veel tevreden klanten regelmatig terugkomen. Meer dan 18.000 bezoekers zijn er in de afgelopen periode geteld. En we gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet! Het begon met een aantal medeforumleden, maar die hebben, zo blijkt uit de berichten, inmiddels hun familieleden en kennissen gerecruteerd, waarvoor hartelijk dank!

En zo komt het dat het aantal volgers van dit blog inmiddels tot in de upper eighties is gestegen. Wie weet halen we ook nog een recordbreaking aantal van 90. Net als er bij de meteorologen in Florida een juichstemming heerst, als voor het eerst de nineties worden gehaald, wordt er dan in huize Teleton op gebak getrakteerd.

Pasen lijkt al weer zo lang geleden en Pinksteren staat al bijna voor de deur. Als je plezier hebt, lijkt het er verdorie wel haast op dat Pasen & Pinksteren toch op een dag vallen. We schrijven hier met veel genoegen nog even door aan dit vrolijke vakantieblog en zijn, al horen jullie daar als lezers niet iedere dag wat van, heel blij met zoveel belangstelling en reacties.

Lidy & Ton

Geluk

80 procent kans op regen, gaven ze vandaag af. Dat hadden wij dit jaar nog niet meegemaakt, dus dat wilden wij wel eens zien. Naast wat huishoudelijke boodschapjes en wat andere karweitjes zaten we deze ochtend een poosje op ons balkon en genoten van de rust. Het zonnetje scheen aan de overkant en wij vonden het in de schaduw al warm zat.

Na de lunch trokken wij naar Disney World voor een nieuw avontuur. Tientallen malen waren wij al met de monorail door de resorts gereden, nooit waren we er uitgestapt om een kijkje te gaan nemen. Dit stond vandaag eindelijk eens op het programma en met Plu en Poncho waanden wij ons redelijk  veilig. Al kwebbelend vertrokken wij, om er in de auto achter te komen dat we de broodnodige preservatieven tegen een nat pak waren vergeten. Gelukkig hadden we de reserveplu in de auto!

Wij parkeerden gunstig op Goofy 59 en werden door de dienstdoend parkeermeneer gemaand om toch vooral maar snel in de tram te stappen. Ja, maar dan toch niet voor we nauwkeurig en secuur ons parkeernummer hadden genoteerd. Te vaak hebben wij hopeloze hysterisch huilende huisvaders met hun hele hebben en houden over het parkeerterrein zien dwalen, op zoek naar een witte auto. “Daddy, daddy, this one is white…..” juichten de kindertjes. Te vroeg, want er blijken nog duizenden andere witte auto’s geparkeerd te staan. Nee, dat zou ons niet gebeuren dus noteerden wij het nummer, maakten voor de zekerheid nog een foto en zaten toch nog op tijd in de tram. Sit back and relax, hold tight, driver we are clear!

Toen de tram goed en wel op gang was, realiseerden wij ons dat we de reserveparaplu waren vergeten. Slechts voorzien van ons goede humeur en iedere vorm van protectie ontberend (zelfs hoed en pet ontbraken vandaag) lieten wij ons naar de ferry vervoeren. Hier vielen de eerste druppels, maar we stonden onder een afdakje. So far so good!

De ferry bracht ons, voorzien van een fris windje in de rug, naar de andere kant van het meer. Het is altijd weer leuk om het Magic Kingdom vanaf het water te naderen. Hier begon het avontuur van vandaag. We lieten ons per boot naar het Grand Floridian brengen. De schipper moest even persen omdat het aantal liefhebbers voor deze tocht de capaciteit van de boot leek te overtreffen. Net toen ik dacht dat drie volwassen mannen voor zo’n klein bankje toch eigenlijk wel genoeg waren, perste de kapitein er nog een zwaargewicht bij. Wij staken van wal, op weg naar de witte wereld van het luxe. In Den Haag zouden ze dit resort vast het Rooie Pannendorp noemen. Bij aankomst heerste een serene rust. Wij wandelden over het terrein naar het hoofdgebouw.

In de Weddingchappel hadden wij niets meer te zoeken. We are all set and done, wat dat betreft. Dus betraden wij de lounge. Wij kregen toch een beetje een plechtig gevoel in deze statige omgeving die het midden houdt tussen de Passage in Den Haag en het Kurhaus in Scheveningen. Chique, maar toch deugt er iets niet…..Wij wilden ons in de lounge eigenlijk wel laten fotograferen op zo’n chique bank en liepen wat onzeker op het zitje af.

Op de bank bleek al een mevrouw gestrekt te liggen. Even dachten wij dat ze wellicht onwel was geworden, maar aan de opgetrokken knieen en de lodderige blik, herkenden wij toch wel weer een relaxende vakantieganger. Zij viel weliswaar uit de toon in deze exquise omgeving, maar het hinderde haar niet in het minst. Wij gingen op de eerste etage op zoek naar een gelegenheid om een kopje kofje te nuttigen maar lieten ons afschrikken door een bordje dat de bezoeker er op wees dat de familie Disney het toch wel erg op prijs zou stellen als bezoekers niet al te casual gekleed waren, ten tijde van de koffiebreak.

Hoe casual ben je op je Rockports, in je van Heusen korte box en met je Ralph Lauren polo? En hoort de polo in of uit de broek? Wij besloten het risico op een schrobbering door het tot in de puntjes verzorgde team castmembers niet te nemen, en vertrokken, nadat wij nog even vanaf de ballustrade naar Arie Snoek aan de piano hadden geluisterd, per Monorail naar het volgende resort op deze lijn, Het Contemporary Resort.

Onderweg brak, zoals de Hagenees dit zo mooi zegt, de pleuris uit. Het hield op met zachies regenen, het miechemde als de tering maar wij zaten droog. Zou de voorbehoedende werking van Plu en Poncho dan zelfs vanuit Cane Island zijn werk doen? In het Contemporary Resort maakten wij kennis met medefloridaforumlid Sonja en haar vriendin en reisgenoot Leonine. Ons werd, op kosten van dit gezellige reisgenootschap, een drankje aangeboden (waarvoor nogmaals hartelijk dank!) en samen namen wij de geneugten van een verblijf in Florida nog eens door.

Toen wij buiten kwamen, scheen de zon weer als van ouds en lieten wij ons per tram naar de parkeerplaats brengen waar wij afscheid van de dames namen. Wij gingen naar Down Town Disney waar wij tien minuten voor de aanvang van een concert van een Highschool arriveerden. We vonden een plekje uit de wind, in de zon, naast een nog ietsjes middelbaarder echtpaar. WIj keken voor ons uit en zwegen; voor je het weet zeg je iets verkeerds. “You look, like you’re from overseas…” Ik zweer het je, ik had nog niks gezegd. Zij kwamen uit Pittsburg. Daar spreken ze wel Engels, maar toch niet van het soort dat wij kunnen verstaan.

Dus deden wij wat tante in zulke gevallen ook doet; we gokken maar wat en ondanks dat we geen idee hebben waar het precies over gaat, hummen we instemmend wanneer de tijd daar rijp voor is en concentreerden we ons verder op het concert. Vergeet tijdens deze tactiek nooit van tijd tot tijd bemoedigend te glimlachen. De ander zal zich begrepen en gewaardeerd voelen. Het was zware muzikale kost en daar houden ze in Pittsburg kennelijk niet van. Men verliet het concert voorijdig, maar niet zonder dat er allerhartelijkst afscheid was genomen, compleet met high five. Zo kennen wij het Amerikaanse Volk weer!

Na afloop van het concert lieten wij ons een broodje met de naam Full Montagu van The Earl of Sandwicht goed smaken. Alles zat d’r op en d’r an.  Een kopje tomatensoep erbij en het gebruikelijke briesje in combinatie met een prikkend avondzonnetje maakte dat de stemming weer opperbest was. Wanneer je op een dag dat je maar 20 % kans hebt om droog over te komen, geen druppeltje regen voelt, dan is het eigenlijk ook een dag om in de loterij te gaan spelen. Maar omdat wij al zo gelukig in de liefde zijn, wordt het in het spel toch niets en lieten wij het maar zo……

Hij was een beetje misselijk….

Omdat het vandaag de laatste dag van het Flower & Garden Festival was, waren we voor ons doen toch al weer vrij vroeg in Epcot. We wilden graag ook Soarin’ nog eens doen en we waren al een hele tijd niet meer in Maelstrom en Ellen geweest.

Geen schokkende attracties, maar je bent wel lekker van de straat.

 

 

De fastpass voor Soaring ging om kwart over zes in, een prima aansluiting op de show van Chubby Checker. Op naar the Universe of Energie om een beetje af te koelen. Geen attractie voor als je haast hebt, want met de preshow erbij, ben je al snel drie kwartier onder de pannen.

Tijd om de fastpass voor Maelstrohm te halen en om een hapje te eten in The Elctric Umbrella. We zaten op de eerste verdieping en hadden een leuk uitzicht op het gekrioel onder ons. Er waren lekker veel buggies en rolstoelers die voor levensgevaarlijke situaties zorgden, we verveelden ons daar dus geen moment.

Wij kuierden op het gemakje naar China en  bekeken de terracotta beelden, beluisterden een miniconcert op de Chinese Sitar waar wij geen chocola van konden maken, maar waarvoor wij vanwege het leuke accent waarmee de bespeelster van dit instrument “Thank you” zei wel uitbundig applaudisseerden.

De Fastpass voor Maelstrohm was er een om door een ringetje te halen. We passeerden een hele lange wachtrij en werden onmiddellijk in de boot genomen. Norway; douze points!

Rond vijf uur arriveerden wij bij het American Theatre waar wij nog net met de laatste wachtenden uit de rij mee naar binnen konden glippen, voor de meute ongeleide projectielen werd binnengelaten. Wij zaten, zeg maar, in de exitrow, veilig achter de rolstoelers. Geen camera’s die plotseling vlak voor je opduiken, niemand spring onverwacht op, geen paardestaarten die op jouw lens worden uitgeborsteld, kortom een prima zicht op het toneel!

Naast ons een ietsjes middelbaarder echtpaar uit Chicago. Of Chubby Checker de guy van de Twist was….? Ja dat konden wij beamen! En van de Fly, de Pony, maar daar zouden ze nog wel achter komen! Waar we vandaan kwamen….? From Holland, nice! Zelf waren ze gepensioneerd, hadden het goed en konden dank zij een goedkope ticket en een nog voordeliger hotelletje wel vier dagen naar Orlando. Hoe lang wij bleven, was de volgende vraag. Wij antwoorden waarheidsgetrouw, waarop het al wat stilletjes bleef.

Toen ook nog bleek dat wij de lancering van de spaceshuttle wel hadden gezien en we ook nog eens een Fastpass voor Soarin’ hadden, (Fastpass, hoe werkt dat dan…..?) bekoelde de verstandhouding nog verder. Wij hadden slechts de vragen beantwoord en helemaal niet opgeschept. Ik probeerde nog te redden wat er te redden viel door over de dollarkoers te beginnen, maar toen bleek ook nog eens dat ze naar Europa waren geweest toen wij 1 dollar zestig voor onze euro kregen……

Donkere wolken pakten zich boven Epcot samen. Chubby ging te keer als een jonge hond, maar kon niet voorkomen dat dat sommige bezoekers toch het vege lijf probeerden te redden toen de eerste megadruppels neerkletterden. Wij hulden ons stoicijns in onze poncho’s hetgeen het meeklappen niet ten goede kwam maar waardoor we wel droog bleven en de voorstelling keurig uitzaten. Het stel uit Chicago was not prepared en not amused, maar wel drijfnat. Ze vertrokken zonder te groeten…

We schuilden nog even in de toiletten van Marokko en liepen in onze poncho’s naar Soarin’. We mochten in de bovenste rij; zonder bruine beentjes, dus we genoten met volle teugen. Drie minuten later stonden we weer buiten en liepen we door de plassen naar de Jeep. Omdat wij ons tussen de middag tegoed hadden gedaan aan een Ceasar Salad met dubbele dosis kip waarbij ik voor de zekerheid nog een bakje frites had besteld, waren we niet echt hongerig.

De Cracker Barrel viel dus af, het werd de Burger King voor kipfingers en misschien een lekker ijsje. De voordeur zwaaide open en er strompelde een dronken vent naar buiten. Op nog geen meter van ons vandaan, deed hij waar dronken kerels goed in zijn. Dank zij de oefeningen in de parken met de rolstoelen en de buggies, konden wij nog net met een ferme sprong ons noodlot ontlopen.

WIj hadden ineens helemaal geen trek meer en meldden ons rond acht uur op Cane Island. Misschien dat ik straks nog een Bananamuffin neem, of dat we een Cinnamon Roll uit de vriezer toveren. En we hebben nog een  zak Megacornuco’s uit de goody bag die wij van de familie Staalstra kregen toen zij vertrokken. Vanwege doktersvoorschrift kopen wij die nooit in huize Teleton, maar nu ze er toch liggen, zou het best eens kunnen zijn dat we ons er vanavond aan te buiten gaan. En zo houden wij hier de stemming er wel in, maar daar twijfelde natuurlijk niemand meer aan!

Voor de lezers die gewend zijn dat dit blog regelmatig van een passend en vrolijk muziekje wordt voorzien is de keuze deze keer op Hij was een beetje misselijk van Buster Fonteyn gevallen.

Waarschuwing: Vooral op maandagmorgen kan dit nummer vervelend lang in je hoofd blijven hangen……