In Transit en Epiloog

In transit

Nadat wij op het vliegveld O’Hare in Chicago vrijwillig onze elektrische stoel hadden opgegeven, maakten wij een wandelingetje over Concourse B. Het was er relatief rustig en in de Foodcourt vonden wij met en op het gemak een tafeltje waar wij onze laatste Manchu Wok maaltijd verorberden.

Over Het Gemak gesproken, in Chicago zijn de toiletbrillen voorzien van een plastic hoesje. Wanneer je je hand boven een paneeltje houdt, krijg je automatisch en zacht zoemend een verschoning. De grote verdwijntruc met de papieren wc-bril behoort hiermee tot het verleden. Nooit meer, in geval van nood, ontgoocheld tussen je benen naar de bril kijken, die door de automatische flush gorgelend in de diepte verdwijnt, juist op het moment dat jij net de billen veilig neder denkt te kunnen laten dalen. Net nu wij, na al die jaren, het gebruik van de papieren bril in combinatie met de automatische flush onder de knie hadden, wordt ons deze attractie afgepakt.

Een ander behendigheidje tijdens de reis is dat je, juist voor jouw seating area bij het boarden wordt afgeroepen, in de rij staat. Er werd vrij nauwkeurig toegezien op de 2-items regel. Het vliegtuig was op 13 stoelen na vol maar toch werd er redelijk vlot geboard. Wij arriveerden als eersten in de Economy-plus en hadden een overhead bin voor onszelf. Er werd herhaaldelijk omgeroepen dat je de handbagage met de wieltjes naar achteren moest inladen. Helaas steekt je bagage in een 767 dan 10 centimeter buiten de bak, waardoor de kleppen niet dicht kunnen. Enkele zeer plichtsgetrouwe passagiers voldeden aan dit vreemde verzoek, waardoor er toch nog enige commotie ontstond. Zo schiet de tijd lekker op.

Voor ons was de rij stoelen bij de nooduitgang. Er naderde een jong stel die hun ogen niet konden geloven dat dit geluk hen ten deel viel. Toen zij eenmaal gesetteld waren, kwam de stewardess informeren of zij zich wel kwalificeerden voor deze plaatsen. Het stel keek de stewardess aan alsof zij zojuist een oneerbaar voorstel had gedaan en het beleef angstig stil. Wij keken belangstellend toe hoe dit varkentje gewassen zou worden. Vriendelijk verzocht de stewardess het stel om de instructiekaart te bestuderen, dan zou ze over een paar minuutjes nog eens terugkomen. Het stel hield de kaart nog net niet op zijn kop, maar wekte niet de indruk dat ze enige notie hadden van wat er gaande was. En dat maakte op mij nu weer niet direct een betrouwbare indruk als het gaat om de veiligheid aan boord.

Daar was de stewardess alweer. Het stel keek haar schaapachtig aan en bleef stil als een konijn in de koplampen van de stroper. De stewardess stelde   een paar vragen en siste het stel wanhopig toe: “Say yes, please”. Wat zij deden! Later bleek dat zij voor 100 % Francofoon waren. Zelf de bestelling van een Ice tea moest worden ondertiteld. Om de ruime stoelen te vieren begon het stel aan een enorme vrijpartij. Een tip voor andere hitsige reizigers, wanneer je voor vertrek een beetje wil zitten tongen, doe dat dan in ieder geval niet net tussen de twee stoelen, maar buig iets verder naar links of naar rechts…..

Onze vrouwelijk piloot kon misschien wel goed vliegen, de knopjes van de luchtbehandeling had zij nog niet geheel onder de knie. Wij vermoeden dat zij tot voor kort alleen met diepvriesvrachten had gevlogen. Moeder, wat was het koud in het vliegtuig. Wij schoten achtereenvolgens onze shirtjes, de trainingsbroeken, de truien en tenslotte onze vesten met hoodies aan. We trokken de veters van de hoodies stevig vast, begroeven ons geheel tegen onze principes onder de door United verstrekte zurige dekentjes en hadden het zo koud dat we er niet van konden slapen…..

Net  voor de eerste ledematen dreigden te bevriezen, werd de landing ingezet. De koffers lieten wat lang op zich wachten, maar hobbelden ons uiteindelijk wel gebroederlijk tegemoet. De douane was collectief met koffiepauze en bij de paspoortcontrole stoorden wij de dienstdoend ambtenaar ook al bij zijn ochtendkrantje. Op het busstation kwam juist onze shuttlebus aanrijden en nog geen uur later betraden wij wat onwennig onze eigen woning. De tuin was onherkenbaar dichtgegroeid, de post keurig gesorteerd door onze lieve buurtjes, die ook nog eens, bij wijze van bosje bloemen, een heerlijke verse visschotel in de koelkast hadden gezet. Na de lunch zijn we lekker in slaap gevallen, waarmee een definitief eind aan een heerlijke vakantie kwam.

Epiloog

Onze vakantie laat zich het best in een drie letterwoord omschrijven. Zij die aan de Katholieke Universiteit Tilburg zijn afgestudeerd, hebben misschien een ander associatie, wij denken zelf dat HOT een goede kwalificatie is. En dat doet toch vele malen prettiger aan dan onze vorige voorjaarsvakantie, die vooral WET was.

Zes weken was toch vooral ook een experiment.  Gaan we ons niet vervelen? Is het niet te veel van het goede? Krijgen we toch geen heimwee? Niets van dat alles! We hebben ons prima vermaakt en die zes weken zijn voorbij gevlogen. Het schrijven van het blog was een aardig alternatief voor Nova en P&W, waar ik meestal de laatste uurtjes van de dag mee vul. Al vrij snel was het de gewoonte om een uurtje aan deze  hobby te besteden, het kostte mij relatief weinig moeite en ik heb er enorm veel plezier van gehad. Wij sloten er op Cane Island samen de dag mee af en velen gebruikten het blog kennelijk om er de dag mee te openen.

Zoals al eerder gemeld, waren de reacties hartverwarmend en kunnen we al die mensen die ons blog hebben bezocht en vooral hen die een reactie of compliment achterlieten, niet genoeg bedanken.

Voor een volgende vakantie zijn nog geen concrete plannen. Florida is en blijft een uitstekende locatie voor ons maar zoals altijd, worden er ook alternatieven bekeken. Verder moet ook nog eens goed gekeken worden hoe we er budgettair voorstaan, nu onze pensioengerechtigde leeftijd zo maar even een paar jaar kan worden uitgesteld. Hier hadden wij even geen rekening mee gehouden…..

Een open eind dus. Je weet nooit hoe het loopt. Bij leven en welzijn schrijven we de volgende reis weer een blog en we hopen dat er dan weer net zoveel belangstelling voor is. Tot die tijd hopen wij dat de stemming er in huize Teleton, maar ook bij alle lezers  toch vooral maar goed in blijft zitten en sluiten we af met de tekst van Neil Young: Long may you run!

We’ve been through
some things together
With trunks of memories
still to come
We found things to do
in stormy weather
Long may you run.

Lidy en Ton

Neil Young - Long May You Run from the last Tonight Show with Conan O'Brien from John Matthews on Vimeo.

O jee, o jee, o jee.

Inmiddels in Chicago een stoel in de wachtruimte met stopcontact gevonden. Zo sparen we de batterij nog een beetje, want wie weet waar we later op deze reis nog voor komen te staan.

Naast ons eet een vrouw een pizza en het is dat ik erg gehecht ben aan deze elektrische stoel, anders ging ik weer even ergens anders zitten. In mijn beleving zit er niet veel verschil tussen de reuk van een paar ingelopen dames crocs en een pizza van Reggio’s Pizza Express.

Wij hebben hier een lay-over van ruim drie uur dank zij een vlotte maar enerverende tocht van Orlando naar Chicago. Achter ons zat een vader met twee kinderen. De kinderen waren erg druk zodat de slaapverwekkende werking van het nieuwe reiskussen geheel teniet werd gedaan. Het kussen wilde wel meewerken, Teleton wilde ook best graag een uiltje knappen, maar de kinderen schopten roet in het eten.

Drukke kinderen waren vroeger lastig, tegenwoordig hebben ze een moderne mysterieuze gedragsstoornis. Een van de kinderen had de gewoonte om alles drie keer te zeggen, precies op dezelfde manier en dezelfde toon. Inclusief “ Daddy, daddy, daddy” als hij aandacht vroeg en dat was vrijwel permanent. Deze knaap was Kwik, Kwek en Kwak in zijn eentje. Na een uurtje gaat dat de omstanders toch flink vervelen.  En vroeg de kleine man even geen aandacht van Daddy, dan roste hij met zijn korte beentjes tegen onze rij stoelen. Daddy keek hierbij ijverig de andere kant op, hetgeen wij toch als een gebrek aan Daddy’s opvoedkundige vaardigheden kwalificeerden.

Tijdens de landing was het weer raak: Daddy, daddy, daddy” klonk het dwingend. “What’s up son?” “I gotta go, I gotta go, I gotta go”. God strafte in dit geval dus kennelijk niet onmiddellijk, maar wel doeltreffend. Bij het uitstappen was Daddy nog druk in de weer met servetjes en doekjes, zagen wij onze ooghoeken. Wij pakten onze bagage en wisselden een snelle blik. Teleton schoof snel richting de uitgang en fluisterde zacht in Lidy’s oor: “O jee, o jee, o jee……”

Wij hebben besloten om zo concourse C nog eens even onveilig te maken. Rondom ons cirkelen de aasgieren met hun laptops, Ipods en pads op zoek naar een stopcontact. We willen nog iets eten en prefereren een sanitaire stop voor we later in de middag gaan boarden. De toiletten hier op o’Hare zijn voorzien van een plastic brilletjes. Ik maak me sterk dat we hier toch nog wel iets avontuurlijks mee maken. Mocht dat zo zijn, dan horen jullie daar vast weer van.

Crocs

Met weemoed vertrokken we om tien uur uit de condo. Nog even langs de Walmart voor een reiskussen. Na ampel beraad is besloten dat het opblaaskussen hartelijk wordt bedankt voor bewezen diensten, het is nu tijd voor het echte werk.

Twee tollenaars verder en 2,50 lichter, sloegen wij de 417 af. Lidy en de koffers wachtten geduldig op mij tot ik de Jeep bij de rechtmatige eigenaar had afgegeven. Beetje wennen aan een bonnetje dat niet op zero staat bij aflevering, maar dat heb je als je niet incluisef benzine huurt. Al met al waren we hier voordelig mee uit al rekent Dollar 4 dollar voor een gallon, de laaienlichters.

Bij het inchecken wewigerden we voor een hindernis en vreesden we even uit het parcours te worden genomen. WIj nemen uw paspoorten even mee voor controle……Chef er bij. Chef van de chef erbij, de paspoorten gingen van hand tot hand. Het zouden toch geen volgers van het blog zijn? De chef krabde eens achter het oor, stapte op ons af en vroeg wat onze nationaliteit was. “Allez”, sprak ik, “wij zijn fiere “ollanders”. Waarom we dan naar Brussel reisden, was de vraag. Ja, Homeland Security houdt de boel scherp in de gaten….Kennelijk waren wij niet langer verdacht en kregen onze boardingtickets en excuses die we minzaam lacherd accepteerden.

Inmiddels wachten wij aan de gate op vertrek van onze vlucht naar Chicago. Alles ging prima tot een mevrouw tegenover ons zojuist haar Crocs even uit deed en een poging waagde om de stemming hier, net als de kwaliteit van de lucht, flink te bederven. Maar dat gaat zo maar niet, wij gaan wel even aan een andere gate zitten en hopen dat zij in het vliegtuig op weg naar de Windy City ver van ons vandaan zit.

Mocht dit niet zo zijn, dan berichten wij hier vast een volgende keer over.

Some sunny day

Het was fun om er hier in Florida gedurende zes weken  zo maar een beetje op los te leven. Net als thuis was ons leven gelukkig helemaal niet zo spannend. Spanning en sensatie hebben we genoeg gehad, dus vinden wij dat we niet vroeg genoeg met het genieten van onze “oude” dag kunnen beginnen.

Voor dat het bloggen dan ook op werken begint te lijken, met alle druk op de kwaliteit, de deadlines, de plaatjes en alles wat er zoal bij komt kijken, gaan we er lekker na de vakantie mee stoppen. Onderwerpen genoeg, zoals de geplande verbouwing, tante of de plaatselijke visdames, en ik heb er ook veel aardigheid in maar we zetten er na de epiloog toch volgende week een punt achter.

Er komen vast weer andere leuke blogs en voor diegenen die wel zouden willen, maar niet precies weten hoe, wil ik het recept van een lekker vakantieverslag graag vertellen. De Rotterdamse Meesterverteller Jules Deelder dichtte eens:

Als ik mijn ogen toe doe,
Ben ik in Honoloeloe….

Waarmee eigenlijk alles is gezegd. Iedereen kan het! Maar een blog waarin alleen maar kond wordt gedaan van fun en sun gaat snel vervelen. Dus moet je bijvoorbeeld op zoek naar de kleine onvolmaaktheidjes van het leven. Zo zijn de afwijkende toiletgewoonten een geliefkoosd onderwerp geworden, maar ook de aarbeien worden soms tot enorme proporties opgeblazen. Het gaat niet om wat je precies meemaakt, maar om de manier waarop je het vertelt. Precies zoals het in de oude Europese sprookjes, maar ook in de moderne Disneyverhalen toegaat. Het verhaal is meestal flinterdun, maar als het smakelijk wordt opgediend, gaat het er in als Gods woord in een weduwvrouw.

Je verhaal moet vooral herkenbaar zijn. De lezer zou het zelf ook zo mee hebben kunnen maken. Verder moet er een verassing in zitten; iets wat je niet direct ziet aankomen. Soms gaan die dingen mooi samen. Zo’n meisje dat op het herentoilet ontsnapt, je moet het natuulijk net treffen, maar iedereen kan zich voorstellen dat het gebeurt. Een klein beetje viezigheid doet het altijd prima, maar maak het niet te gek. Alleen de associatie met wc-papier is al voldoende, poep hoeft er  helemaal niet aan te pas te komen. Lezers verzinnen dat er gewoon zelf bij…..

Ondeugend mag, seks kan ook maar maak het niet te expliciet. De verschrikkelijke nachtelijke orgieen van de kikkers en de krekels spreken tot ieders verbeelding. Love is all, at the butterfly ball! En we  kennen toch allemaal de onverzadigbare eenden uit de Hollandse slootjes en plantsoentjes? Had ik trouwens al verteld dat de vrouwtjes hier in de vijver inmiddels zo fantiek van zich afbijten dat de mannetjes hun heil nu bij elkaar zoeken? Sinds kort hebben wij hier de Gay Pride Canal Parade voor de deur en ook deze jongens schamen zich nergens voor. Dat schudt en dat trilt en dat wipt de  hele dag maar door. De reigers kijken stoicijns voor zich uit en de buizerd gaat er ostentatief met zijn rug naar toe zitten, terwijl er aan de kant van de gebouwen toch niets voor hem te jagen valt. Eenden, ze zijn een schande voor het dierenrijk!

Mopperen doet het ook altijd goed, maar gebruik het met mate. Laat het weer met rust en kies een onderwerp zoals het Grand Floridian, waar iedereen natuurlijk best zou willen logeren maar wat helaas niet voor jan en alleman is weggelegd en geef daar een heel klein beetje op af. Neem vooral je zelf niet te serieus en lach om het leven. En verder is het een kwestie van oefenen, want het spreekwoord zegt niet voor niets “Oefening baart kind”. Lees verder vooral zoveel mogelijk blogs van anderen. Ze zijn altijd leuk, zeker als ze over Florida gaan!

Het overweldigende succes van ons blog is fantastisch om mee te maken, maar de populairiteit neemt soms vormen aan waarover Teleton zich een beetje over verbaast. Het is jammer dat hij geen programma heeft, anders stelde hij zich nog verkiesbaar, want als er een de juiste stemming er in weet te houden, dan is hij het wel: Teleton for President! 

Verkiezingsbeloftes:
Allemaal naar de zon, met Teleton!
Wat de Grieken kunnen, dat kunnen wij beter!
Maak het op, voor je het hebt!
Met Teleton altijd de juiste koers!

  Op zaterdag mikken wij relaxed de inhoud van de kasten in de koffers, slingeren we nog een stofdoek door het huis, halen nog een natte lap over de bril en trekken we er nog een keer op uit om de creditcard door de gleuf te rossen. Verder vieren wij de komst van onze 20.000ste bezoeker op het blog met een gezellig etentje. Zondagmorgen trekken wij de deur van de condo met enige weemoed maar dik tevreden achter ons toe.

Vanuit Cane Island sluit ik vandaag het blog, af om vanaf de vaderlandsche bodem nog een keer terug te komen met het verslag van de terugreis en natuurlijk met de epiloog. Tot dan!

 

Keep smilin’ through, just like you always do,
but I know we’ll meet again, some sunny day!

----------------------------------------------------------------------

Vierhouten

De sla is op, de fles Ranch leeg en de kip opgekloven. We hebben nog twee eieren, wat uitjes, paprika en tomaat om morgen een omelet voor op de laatste mexicaanse puntjes te bakken. We zijn zuinig met de kaas geweest, dus kunnen we de omelet nog een extra culinair zetje geven.

Twee grote dozen aarbeien die in de komende dagen als toetje, broodbeleg en als tussendoortje voor de lekkere trek zullen fungeren, staan naast de laatste flesjes Pepsi in de koelkast. In de vriezer nog een K&K maaltijd van onze vrienden van Fridays die wij voor noodgevallen in reserve hadden gehouden. Morgen is het Friday, dus maken we hem soldaat.

Another 45 miles to go, knipperde de boordcomputer mij vandaag toe. Dat vond ik wel wat weinig, dus mikten we er nog maar eens 5 gallons in zodat ons tegoed weer tot 165 miles is opgelopen. Om de stijgende dollarkoers te compenseren, is men hier zo vriendelijk geweest de benzineprijs per dag met een paar cent te verlagen tot 2 dollar en 65 cent per gallon.

Voor het diner trokken wij naar CiCi’s pizzabuffet aan de SR535. Ten opzichte van de CiCi’s aan de 192 bleek deze wat beter verzorgd.  Men heeft hier zelfs soep op het menu staan en er zijn zowel lepels als vorken. Voor de optimisten die van mening zijn dat de soep nooit zo zout wordt gegeten; bij de CiCi’s wel hoor! Maar een kniesoor die daar op let en bovendien zijn de refills endless….

De manager bezocht ons tafeltje twee keer om belangstellend te informeren of alles toch naar wens was. Zij kwam achter mij langs zodat ik haar niet had verwacht. Dus de eerste keer bengelde er wat kaas aan mijn kin en de tweede keer had ik zojuist een enorme hap van de appelkruimelpunt genomen, waardoor de vulling van deze lekkernij van oor tot oor zat. Normaal eten wij met mes en vork, dan heb je dit soort dingen niet zo snel.  Omdat het er tijdens dit  buffet informeel aan toe gaat, stak ik mijn duim omhoog en gaf ik de vrouwelijke manager een dikke knipoog. Dan zit je altijd goed.

Hoewel ik best wat overgewicht heb, voel ik niet de behoefte om de overtollige kilo’s onder het shirt en boven de broek duidelijk zichtbaar ten toon te spreiden. Ook Lidy draagt geen legging en al helemaal geen naveltruitje. Dus vielen wij, qua kleding ten opzichte van de gemiddelde CiCi’s bezoeker wat uit de toon. Hier ben je al snel overdressed want wat er bij CiCi rondloopt, tart iedere beschrijving. Je verwacht dat ieder moment Jerry Springer binnen stapt om een show te doen. Je laat het dus ook wel uit je hoofd om er te lang naar te kijken, laat staan om er foto’s van te nemen. Voor je het weet krijg je een knal voor je kanis en moet Steve van de beveiliging te hulp snellen.

In de bankjes voor ons begon een flink gezin aan een grootschalige verbouwing. Omdat de helft van het gezelschap al staand van het buffet stond te schransen, was mij niet duidelijk met hoeveel zij precies waren, maar toen de derde kinderstoel door moeder werd aangeschoven en vader nog met nog een paar extra stoelen kwam aangelopen, schatte mijn timmermansoog in dat dit een kansloze zaak was. De toegesnelde manager suggereerde  dat de familie wellicht wat gerieflijker aan gewone tafeltjes zou zitten; ze wilde wel even helpen om deze aan elkaar te schuiven. Orde hersteld…Vader, die zo te zien wel van zijn gemak hield, kreeg voor zichzelf een volledige pizza door een vriendelijke pizzabakker aan tafel uitgeserveerd. Toen deze net weer achter het buffet wilde verdwijnen, riep Vader hem terug met een attitude die je normaal alleen in films ziet. Hij vond dat er wel wat weinig pepperoni op de pizza zat. De pizza ging terug…..En dat allemaal voor 5,99 dollar!

De Italiaanse oma die bij CiCi’s de tafeltjes afruimt, was vroeger vast een knappe Napolitaanse schone. Modella Petite Signorina, met gitzwart haar en flonkerende ogen. Wij herkenden haar nog van vorig jaar, omdat wij toen al ruimhartig in de fooienpot hadden gedoneerd omdat wij vurig hoopten dat zij van de opbrengst een nieuw gebit zou kopen. Wij stelden somber vast dat het er tot heden helaas nog niet van is gekomen. Tegen beter weten in, mikten wij nog maar eens en paar dollar in de pot, maar veel vertrouwen dat de gift tot een verbetering van de mondhygiene zal leiden, hebben we niet.

WIj beloofden onszelf om hier nog eens op terug te komen tijdens een volgende vakantie. Voorlopig zullen wij het een poosje zonder CiCi’s moeten doen, maar wellicht voelen de forumleden die ons dit jaar nog volgen, de behoefte om de bijtspijkers van oma Lollobrigida eens even te controleren.

De vlag op de Jeep hangt inmiddels halfstok en is onherkenbaar verschoten in de verzengende zon van Florida maar dat wil niet zeggen dat de stemming er in huize Teleton ook helemaal uit is. Integendeel! Ten eerste ziet het er naar uit dat we voor ons vertrek dit weekend de 20.000ste bezoeker nog op ons blog mogen verwelkomen en ten tweede hebben wij ons volledig in ons lot om de thuisreis te moeten aanvaarden, geschikt. Het eigen bed lokt, de eigen luie stoel is ook wel weer aantrekkelijk en op een verdwaalde goederentrein na, is er bij ons in de buurt des nachts geen enkele reden om oordopjes te dragen.

Tel daar bij op dat het  zo weer donderdag is en dan staat de visboer weer gereed om verse lekkerbekken te bakken! Voorwaar geen sleche vooruitzichten, dunkt mij. We verheugen ons op Oudhollandsche temperaturen in de lowertwenties. En als wij komende donderdagavond op de fiets naar de plaatselijke schouwburg gaan voor een optreden van Het Groot (voorheen Niet Te Vermijden Dans- en Showorkest) dan trekken wij gewoon een vestje aan, want de avonden schijnen nog kil te zijn, bij jullie.

Vrijdag sluiten wij dit vrolijke vakantieblog af met een allerlaatste bericht uit Cane Island om de volgende week hopelijk nog over een voorspoedige terugreis te kunnen berichten. Op zaterdag is Teleton, dus voor het eerst in zes weken, vrijgesteld van blogdienst. Lezers moeten geleidelijk  en laten we eerlijk zijn, op eerste Pinksterdag hebben julie toch wel wat beters te doen? Trek er op uit, geniet van het laatste lange vrije weekend voor de Kerst; ga eens naar Vierhouten…..

--------------------------------------------------------------------------------

Niet naar China

Inmiddels zijn de jaarkaarten voor SeaWorld verlopen. Vandaag stond er een bezoek aan de Universal Studio’s op het programma. Ook deze kaarten verlopen morgen, maar gelukkig hebben we de Disneytickets nog, dus wat dat betreft kunnen we ons hier tot 2 december 2010 nog wel vermaken!

Wij vonden het onvoorstelbaar stil in Universal en dan zijn bepaalde attracties gewoon minder spannend. Als je met een man of veertig naar de Blues Brothers staat te kijken, dan is de show toch net even wat minder spectaculair dan wanneer Delancey Street afgeladen is. Bovendien wordt het met zo weinig toeschouwers wel heel erg lastig om Elwood en Jake Blues te ontwijken als ze een polonaise met de toeristen lopen. Omdat wij nooit een polonaise in de film gezien hebben, doen we daar principieel ook niet aan mee. Kom op zeg, I’m a soul man.

Op zo’n stille dag zijn er ook veel eettentjes gesloten. Voor de tweede keer op rij lukte het ons niet om hier Fish & Chips te scoren. In de foodcourt kan je kiezen tussen All American, All Italian en All Asian. Bij de laatste was het het drukst, dus liet ik me bijna verleiden toch maar voor The All American te gaan. Voor mij stond een snijboon die zijn Meal Deal kaart misbruikte door meerdere entrees tegelijk te bestellen. Toen de hele handel eindelijk op zijn tray stond, werd hem geadviseerd om de overtollige bordjes te retourneren anders zou hij moeten betalen. Het bedienend personeel legde de halve kippen weer zorgvuldig terug in de vitrine, waar zij op de volgende bestelling mochten wachten. Net op tijd besloot  ik dus toch maar in de Aziatische rij aan te sluiten. Deze Chinees krijgt een eervolle vermelding. Goed verhitte en smakelijk gekruide rijst, heerlijke knapperige groenten, ruime portie kip met een heerlijk sausje. Wij namen er een egg-roll bij die ook al prima smaakte. Het kan dus wel, smakelijk eten in een park.

Op zo’n stille dag kan je overal zo doorlopen, dat is dan wel weer zalig. Bij de Simpsons lieten wij ons nog een keertje ouderwetsch door elkaar schudden. Bij ET  schreven wij ons voor de allerlaatste keer als Bassie en Adriaan in voor deze spannende en enerverende reddingstocht op de vliegende fiets. Nu wij weten waar we op moeten letten, hoor je, vlak voor je uitstapt toch wel duidelijk dat ET “Bassie and Adrian” hartelijk bedankt voor de hulp. De overige passagiers hadden geen flauw idee waarom wij er zo’n dikke pret om hadden.

Het was alweer een hete dag, dus hielden wij het rond een uur of vier voor gezien om de koele condo op te zoeken. Vanwege de zeer zomerse zes weken die wij hier waren, hebben we iets meer begrip gekregen voor mijn neef en nicht die het warme Florida hebben verlaten om hun domicilie in Nova Scotia te kiezen. Zelf vermijden wij tot nu toe ook de warme zomermaanden en kiezen we voor het voorjaar of de herfst, wanneer de temperatuur hier rond de 25 graden schommelt en de lucht nog relatief droog is. Niet voor niets kiest de echte Floridian er voor om tijdens deze hete periode gezellig, met de luiken dicht en de airco op max, binnen te zitten.

Heel af en toe spelen we eens met de gedachte om voor een keertje een andere vakantiebestemming te kiezen dan Florida. Zoals mijn schoonmoeder zei: “Op de Veluwe is het ook prachtig”. En ze had gelijk, maar ik zie ons toch nog niet zes weken in Vierhouten bivakkeren. Naar het Oosten, wordt ons nog wel eens aangeraden. Maar als ik de beelden uit Thailand zie, heb ik zo’n idee dat we deze beker maar even laten passeren. China dan? Toevallig trof ik vandaag een vrij grote delegatie zo op het oog keurige Chinese mannen op mijn geliefde ontmoetingsplaats. Want waar leer je de mens beter kennen dan op het herentoilet? Zonder in details te treden kan ik, nadat ik vandaag kort kennis heb gemaakt met dit onderdeel van de Chinese cultuur, met grote zekerheid  kan zeggen, dat een reisje naar China er helaas niet in zit.

Onze stemming is toch in Florida altijd weer het best en hoewel wij het, gezien de vele sympatieke berichten waarin ons door sommigen ‘nog een paar heerlijke laatste dagen’ wordt gewenst…. :-), niet zo lang meer lijken te maken, houden we die opperbeste stemming (om met Jeroen van Koningsbrugge/Fred Onderbuik te spreken), toch maar tot de laatste snikkel vol!

Vamos

Het was een drukte van belang op het herentoilet in de Florida Mall. Hoewel ik met een bescheiden staanplaats prima tevreden was geweest,  hadden deze een honderd procent bezettingsgraad en om ongelukken te voorkomen, piepte ik het vrijstaande invalidentoilet in.

Naast mij twee harige benen en twee roze meisjescrocs. Dank zij de Spaanse les van Theo en Thea *) meende ik te begrijpen dat pappa zijn dochtertje liet poepen, want ik hoorde toch duidelijk ‘papoeras papieras’. Ik heb er geen ervaring mee, maar het komt mij voor dat vaders de behoefte voelen om hardop te vertellen wat zij gaan doen, wanneer zij zich met hun kind op een openbaar toilet bevinden. Zo ben ik er indertijd door een heldere instructie van een behulpzame engelssprekende vader achter gekomen dat het niet de gewoonte is om van het toiletpapier een envelopje te vouwen, maar dat men er hier een propje van maakt. Dat zijn de tips waar je wat aan hebt, dat lees je niet op een forum of in de Capitool!  Maar we dwalen af.

Nadat de pappa de dochter weer in staat van paraatheid had gebracht om met een gerust hart nog een uurtje te gaan winkelen, was het nog even zijn beurt om te sauzen. Ze deden dus een dansje zodat hij wat gemakkelijker kon mikken. De dochter verdween naar de achtergrond. Net toen vader de sluizen had opengezet, ontsnapte de dochter. Knipje vergeten op de deur te doen. Vader stond machteloos, hij was het point of no return al geruime tijd gepasseerd en kon niets anders doen dan gelaten afwachten tot de blaas zich had geledigd. Ondertussen riep hij hulpeloos om zijn dochtertje en sommeerde haar terug te komen. Aan de reactie van de overige mannen die de staanplaatsen bezet hielden, was het kind nogal nieuwsgierig van aard. Zowel in het Engels als in het Spaans deed men moeite om het meisje uit de buurt te houden. Maar ja, waarschijnlijk voelde ze wel aan dat ook deze mannen met handen en voeten gebonden waren, zodat ze zich redelijk veilig voelde.

Ik besloot me niet in deze kwestie te mengen en waste mijn handen in onschuld op het veilige invalidentoilet en waagde me pas buiten toen ik hoorde dat vader en dochter weer herenigd waren. “Vamos, vamos", beet de man het kind toe. Beleefd hield ik de deur voor het stel open, om vader’s wens maar zo snel mogelijk in vervulling te laten gaan.

In de hal zat Lidy geduldig op een bankje mij te wachten. “Wat is er allemaal aan de hand?”, vroeg ze omdat ze wel had gemerkt dat er wat commotie was ontstaan. “Heb je misschien weer een van je sterke wc-verhalen?”.  “Vamos, Vamos”, antwoordde ik en beloofde haar dat ze volgende keer eens met mij mee mag om zelf vast te stellen dat je op een herentoilet altijd wel iets opsteekt voor je blog.

---------------------------------------------------------------------------------

*) Ook zin in Spaanse les en kan je goed tegen de meligheid van Theo en Thea? Dan is dit flimpje misschien iets voor jou.

In the upper eighties

Voor mij is een van de moeilijkste aspecten van het bloggen hoe je met de reacties van de lezers omgaat. Die reacties zijn dikwijls zo leuk, hartelijk, verrassend, complimenteus of humoristisch dat je graag dagelijks zou laten weten hoe leuk je dat vindt.

Als rechtgeaarde Hollandse man vind ik het ook moeilijk om met de complimentjes om te gaan. Een blog houd ik, om heel eerlijk te zijn in allereerste instantie voor mijn eigen plezier bij. Maar de wetenschap dat ik er al die lezers, die toch maar mooi steeds weer terugkomen om even onze avonturen in Florida te lezen, kennelijk ook een plezier mee doe, streelt het ego natuurlijk wel degelijk.

Naast het notebook ligt “toevallig” wel een lijstje waarop ik de dagelijkse score van bezoekers bij hou. En mochten er in een weekend eens wat extra veel lezers zijn geweest, dan is de verklaring het slechte Hollandsche Weer.  En als er wat minder lezers dan gemiddeld zijn geweest, dan wijten we dat natuurlijk aan het mooie weer…..

In het begin dacht ik nog dat er misschien wel heel veel verdwaalde internetverslaafden op het blog verzeild raakten, maar langzaam drong tot mij door dat er veel tevreden klanten regelmatig terugkomen. Meer dan 18.000 bezoekers zijn er in de afgelopen periode geteld. En we gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet! Het begon met een aantal medeforumleden, maar die hebben, zo blijkt uit de berichten, inmiddels hun familieleden en kennissen gerecruteerd, waarvoor hartelijk dank!

En zo komt het dat het aantal volgers van dit blog inmiddels tot in de upper eighties is gestegen. Wie weet halen we ook nog een recordbreaking aantal van 90. Net als er bij de meteorologen in Florida een juichstemming heerst, als voor het eerst de nineties worden gehaald, wordt er dan in huize Teleton op gebak getrakteerd.

Pasen lijkt al weer zo lang geleden en Pinksteren staat al bijna voor de deur. Als je plezier hebt, lijkt het er verdorie wel haast op dat Pasen & Pinksteren toch op een dag vallen. We schrijven hier met veel genoegen nog even door aan dit vrolijke vakantieblog en zijn, al horen jullie daar als lezers niet iedere dag wat van, heel blij met zoveel belangstelling en reacties.

Lidy & Ton

Geluk

80 procent kans op regen, gaven ze vandaag af. Dat hadden wij dit jaar nog niet meegemaakt, dus dat wilden wij wel eens zien. Naast wat huishoudelijke boodschapjes en wat andere karweitjes zaten we deze ochtend een poosje op ons balkon en genoten van de rust. Het zonnetje scheen aan de overkant en wij vonden het in de schaduw al warm zat.

Na de lunch trokken wij naar Disney World voor een nieuw avontuur. Tientallen malen waren wij al met de monorail door de resorts gereden, nooit waren we er uitgestapt om een kijkje te gaan nemen. Dit stond vandaag eindelijk eens op het programma en met Plu en Poncho waanden wij ons redelijk  veilig. Al kwebbelend vertrokken wij, om er in de auto achter te komen dat we de broodnodige preservatieven tegen een nat pak waren vergeten. Gelukkig hadden we de reserveplu in de auto!

Wij parkeerden gunstig op Goofy 59 en werden door de dienstdoend parkeermeneer gemaand om toch vooral maar snel in de tram te stappen. Ja, maar dan toch niet voor we nauwkeurig en secuur ons parkeernummer hadden genoteerd. Te vaak hebben wij hopeloze hysterisch huilende huisvaders met hun hele hebben en houden over het parkeerterrein zien dwalen, op zoek naar een witte auto. “Daddy, daddy, this one is white…..” juichten de kindertjes. Te vroeg, want er blijken nog duizenden andere witte auto’s geparkeerd te staan. Nee, dat zou ons niet gebeuren dus noteerden wij het nummer, maakten voor de zekerheid nog een foto en zaten toch nog op tijd in de tram. Sit back and relax, hold tight, driver we are clear!

Toen de tram goed en wel op gang was, realiseerden wij ons dat we de reserveparaplu waren vergeten. Slechts voorzien van ons goede humeur en iedere vorm van protectie ontberend (zelfs hoed en pet ontbraken vandaag) lieten wij ons naar de ferry vervoeren. Hier vielen de eerste druppels, maar we stonden onder een afdakje. So far so good!

De ferry bracht ons, voorzien van een fris windje in de rug, naar de andere kant van het meer. Het is altijd weer leuk om het Magic Kingdom vanaf het water te naderen. Hier begon het avontuur van vandaag. We lieten ons per boot naar het Grand Floridian brengen. De schipper moest even persen omdat het aantal liefhebbers voor deze tocht de capaciteit van de boot leek te overtreffen. Net toen ik dacht dat drie volwassen mannen voor zo’n klein bankje toch eigenlijk wel genoeg waren, perste de kapitein er nog een zwaargewicht bij. Wij staken van wal, op weg naar de witte wereld van het luxe. In Den Haag zouden ze dit resort vast het Rooie Pannendorp noemen. Bij aankomst heerste een serene rust. Wij wandelden over het terrein naar het hoofdgebouw.

In de Weddingchappel hadden wij niets meer te zoeken. We are all set and done, wat dat betreft. Dus betraden wij de lounge. Wij kregen toch een beetje een plechtig gevoel in deze statige omgeving die het midden houdt tussen de Passage in Den Haag en het Kurhaus in Scheveningen. Chique, maar toch deugt er iets niet…..Wij wilden ons in de lounge eigenlijk wel laten fotograferen op zo’n chique bank en liepen wat onzeker op het zitje af.

Op de bank bleek al een mevrouw gestrekt te liggen. Even dachten wij dat ze wellicht onwel was geworden, maar aan de opgetrokken knieen en de lodderige blik, herkenden wij toch wel weer een relaxende vakantieganger. Zij viel weliswaar uit de toon in deze exquise omgeving, maar het hinderde haar niet in het minst. Wij gingen op de eerste etage op zoek naar een gelegenheid om een kopje kofje te nuttigen maar lieten ons afschrikken door een bordje dat de bezoeker er op wees dat de familie Disney het toch wel erg op prijs zou stellen als bezoekers niet al te casual gekleed waren, ten tijde van de koffiebreak.

Hoe casual ben je op je Rockports, in je van Heusen korte box en met je Ralph Lauren polo? En hoort de polo in of uit de broek? Wij besloten het risico op een schrobbering door het tot in de puntjes verzorgde team castmembers niet te nemen, en vertrokken, nadat wij nog even vanaf de ballustrade naar Arie Snoek aan de piano hadden geluisterd, per Monorail naar het volgende resort op deze lijn, Het Contemporary Resort.

Onderweg brak, zoals de Hagenees dit zo mooi zegt, de pleuris uit. Het hield op met zachies regenen, het miechemde als de tering maar wij zaten droog. Zou de voorbehoedende werking van Plu en Poncho dan zelfs vanuit Cane Island zijn werk doen? In het Contemporary Resort maakten wij kennis met medefloridaforumlid Sonja en haar vriendin en reisgenoot Leonine. Ons werd, op kosten van dit gezellige reisgenootschap, een drankje aangeboden (waarvoor nogmaals hartelijk dank!) en samen namen wij de geneugten van een verblijf in Florida nog eens door.

Toen wij buiten kwamen, scheen de zon weer als van ouds en lieten wij ons per tram naar de parkeerplaats brengen waar wij afscheid van de dames namen. Wij gingen naar Down Town Disney waar wij tien minuten voor de aanvang van een concert van een Highschool arriveerden. We vonden een plekje uit de wind, in de zon, naast een nog ietsjes middelbaarder echtpaar. WIj keken voor ons uit en zwegen; voor je het weet zeg je iets verkeerds. “You look, like you’re from overseas…” Ik zweer het je, ik had nog niks gezegd. Zij kwamen uit Pittsburg. Daar spreken ze wel Engels, maar toch niet van het soort dat wij kunnen verstaan.

Dus deden wij wat tante in zulke gevallen ook doet; we gokken maar wat en ondanks dat we geen idee hebben waar het precies over gaat, hummen we instemmend wanneer de tijd daar rijp voor is en concentreerden we ons verder op het concert. Vergeet tijdens deze tactiek nooit van tijd tot tijd bemoedigend te glimlachen. De ander zal zich begrepen en gewaardeerd voelen. Het was zware muzikale kost en daar houden ze in Pittsburg kennelijk niet van. Men verliet het concert voorijdig, maar niet zonder dat er allerhartelijkst afscheid was genomen, compleet met high five. Zo kennen wij het Amerikaanse Volk weer!

Na afloop van het concert lieten wij ons een broodje met de naam Full Montagu van The Earl of Sandwicht goed smaken. Alles zat d’r op en d’r an.  Een kopje tomatensoep erbij en het gebruikelijke briesje in combinatie met een prikkend avondzonnetje maakte dat de stemming weer opperbest was. Wanneer je op een dag dat je maar 20 % kans hebt om droog over te komen, geen druppeltje regen voelt, dan is het eigenlijk ook een dag om in de loterij te gaan spelen. Maar omdat wij al zo gelukig in de liefde zijn, wordt het in het spel toch niets en lieten wij het maar zo……

Hij was een beetje misselijk….

Omdat het vandaag de laatste dag van het Flower & Garden Festival was, waren we voor ons doen toch al weer vrij vroeg in Epcot. We wilden graag ook Soarin’ nog eens doen en we waren al een hele tijd niet meer in Maelstrom en Ellen geweest.

Geen schokkende attracties, maar je bent wel lekker van de straat.

 

 

De fastpass voor Soaring ging om kwart over zes in, een prima aansluiting op de show van Chubby Checker. Op naar the Universe of Energie om een beetje af te koelen. Geen attractie voor als je haast hebt, want met de preshow erbij, ben je al snel drie kwartier onder de pannen.

Tijd om de fastpass voor Maelstrohm te halen en om een hapje te eten in The Elctric Umbrella. We zaten op de eerste verdieping en hadden een leuk uitzicht op het gekrioel onder ons. Er waren lekker veel buggies en rolstoelers die voor levensgevaarlijke situaties zorgden, we verveelden ons daar dus geen moment.

Wij kuierden op het gemakje naar China en  bekeken de terracotta beelden, beluisterden een miniconcert op de Chinese Sitar waar wij geen chocola van konden maken, maar waarvoor wij vanwege het leuke accent waarmee de bespeelster van dit instrument “Thank you” zei wel uitbundig applaudisseerden.

De Fastpass voor Maelstrohm was er een om door een ringetje te halen. We passeerden een hele lange wachtrij en werden onmiddellijk in de boot genomen. Norway; douze points!

Rond vijf uur arriveerden wij bij het American Theatre waar wij nog net met de laatste wachtenden uit de rij mee naar binnen konden glippen, voor de meute ongeleide projectielen werd binnengelaten. Wij zaten, zeg maar, in de exitrow, veilig achter de rolstoelers. Geen camera’s die plotseling vlak voor je opduiken, niemand spring onverwacht op, geen paardestaarten die op jouw lens worden uitgeborsteld, kortom een prima zicht op het toneel!

Naast ons een ietsjes middelbaarder echtpaar uit Chicago. Of Chubby Checker de guy van de Twist was….? Ja dat konden wij beamen! En van de Fly, de Pony, maar daar zouden ze nog wel achter komen! Waar we vandaan kwamen….? From Holland, nice! Zelf waren ze gepensioneerd, hadden het goed en konden dank zij een goedkope ticket en een nog voordeliger hotelletje wel vier dagen naar Orlando. Hoe lang wij bleven, was de volgende vraag. Wij antwoorden waarheidsgetrouw, waarop het al wat stilletjes bleef.

Toen ook nog bleek dat wij de lancering van de spaceshuttle wel hadden gezien en we ook nog eens een Fastpass voor Soarin’ hadden, (Fastpass, hoe werkt dat dan…..?) bekoelde de verstandhouding nog verder. Wij hadden slechts de vragen beantwoord en helemaal niet opgeschept. Ik probeerde nog te redden wat er te redden viel door over de dollarkoers te beginnen, maar toen bleek ook nog eens dat ze naar Europa waren geweest toen wij 1 dollar zestig voor onze euro kregen……

Donkere wolken pakten zich boven Epcot samen. Chubby ging te keer als een jonge hond, maar kon niet voorkomen dat dat sommige bezoekers toch het vege lijf probeerden te redden toen de eerste megadruppels neerkletterden. Wij hulden ons stoicijns in onze poncho’s hetgeen het meeklappen niet ten goede kwam maar waardoor we wel droog bleven en de voorstelling keurig uitzaten. Het stel uit Chicago was not prepared en not amused, maar wel drijfnat. Ze vertrokken zonder te groeten…

We schuilden nog even in de toiletten van Marokko en liepen in onze poncho’s naar Soarin’. We mochten in de bovenste rij; zonder bruine beentjes, dus we genoten met volle teugen. Drie minuten later stonden we weer buiten en liepen we door de plassen naar de Jeep. Omdat wij ons tussen de middag tegoed hadden gedaan aan een Ceasar Salad met dubbele dosis kip waarbij ik voor de zekerheid nog een bakje frites had besteld, waren we niet echt hongerig.

De Cracker Barrel viel dus af, het werd de Burger King voor kipfingers en misschien een lekker ijsje. De voordeur zwaaide open en er strompelde een dronken vent naar buiten. Op nog geen meter van ons vandaan, deed hij waar dronken kerels goed in zijn. Dank zij de oefeningen in de parken met de rolstoelen en de buggies, konden wij nog net met een ferme sprong ons noodlot ontlopen.

WIj hadden ineens helemaal geen trek meer en meldden ons rond acht uur op Cane Island. Misschien dat ik straks nog een Bananamuffin neem, of dat we een Cinnamon Roll uit de vriezer toveren. En we hebben nog een  zak Megacornuco’s uit de goody bag die wij van de familie Staalstra kregen toen zij vertrokken. Vanwege doktersvoorschrift kopen wij die nooit in huize Teleton, maar nu ze er toch liggen, zou het best eens kunnen zijn dat we ons er vanavond aan te buiten gaan. En zo houden wij hier de stemming er wel in, maar daar twijfelde natuurlijk niemand meer aan!

Voor de lezers die gewend zijn dat dit blog regelmatig van een passend en vrolijk muziekje wordt voorzien is de keuze deze keer op Hij was een beetje misselijk van Buster Fonteyn gevallen.

Waarschuwing: Vooral op maandagmorgen kan dit nummer vervelend lang in je hoofd blijven hangen……

Things were really hummin’…..

Van zwarte mensen wordt gezegd dat ze soepel en ritmisch bewegen. Chubby Checker mist die gave. Hij beweegt als Jack de Vries die na een zwaar werkbezoek met zijn adjudant terug in de kazerne komt; moeizaam. Chubby kijkt er soms ook een beetje ongemakkelijk bij, alsof hij net door Rina Lodders met een jonge meid is betrapt! De jongere generatie zoekt nu even in Wikipedia op Lodders en vindt daar uit dat zij in 1962 voor Nederland uitkwam op de Miss World verkiezing en nog won ook. Zij is nog steeds met Chubby getrouwd.

Draagt Chubby wellicht een corset, een step-in of een corrigerend hemdje? Dat zou zijn houterigheid  kunnen verklaren. Zijn jeans hebben een hoog stretch gehalte want hij draagt ze als een legging. Wij zochten naar het gaatje in Chubby’s rug waar het sleuteltje in past om hem op te winden, maar konden het nergens vinden. Misschien is Chubby wel  overgestapt op Duracellbatterijen….

Verder is Chubby Checker erg charmant. Hij is van 3 oktober 1941, en al staat hij er nog prima op voor zijn leeftijd, zijn charme krijgt ook iets aandoenlijks. Veel oudere meisjes waren er weer, tijdens deze voorstelling. En de meiskes eten uit zijn hand. “Come on, girls”, roept Chubby en de meiskes doen wat er wordt gevraagd. Handjes omhoog, handjes in je zij. Op je boze bolletje ontbreekt er nog maar net aan. Maar ook de Amerikaanse jongens laten zich gewillig gaan. Zoals Chubby beweegt, kunnen zij het immers ook nog wel.

En dus zat, hoe kan het ook anders, de stemming er al snel in het American Theatre in Epcot. Chubby’s eiegn repertoire is vrij beperkt, dus doet hij een beroep op oude rock ‘n roll nummers. Met Blue suede shoes en Rock around the clock zet hij de boel op stelten. Prima band trouwens; The Wild Cats. Zag ik daar een echte Hammond on stage? Het zou ook een Baldwin kunnen zijn. De toetsenist kan er prima mee uit de voeten en speelt soms langgerekte accoorden met een goed gedoseerd gebruik van de leslie zoals je veel in de countrymuziek hoort, dan weer scheurend rockend of jazzy fluisterend en altijd in perfecte harmonie met de sax. Lekkere ritmesectie d’r achter van een prima bassist en een driftig drummertje.

En tijdens die heerlijke, ongecompliceerde muziek trippelt Chubby over het toneel. Zijn dansjes kunnen eigenlijk niet door de beugel, maar hij heeft een olijke kop. Everybody say yeah…..en de zaal gehoorzaamt. Everybody do the fly….prima Chubby. En dan komt het spektakel waar iedereen op wacht; Everybody twist. De drummer speelt het bekende introotje. I’m gonna sing my song and it won’t take long….come on let’s twist again. En Chubby doet alsof hij de zoveelste peuk met de punt van zijn schoen uitdrukt…….

Chubby roept de dames op het toneel en dat mag even duren. Pas als hij er een stuk of veertig, vijftig bij elkaar heeft gesprokkeld, gaat de show verder. Hij begroet ze allemaal persoonlijk en hartelijk. Ze doen gewillig een dansje voor Chubby, waarna ze weer van het toneel worden gebonjourd. Cubby is weer een beetje op adem gekomen en zingt weer een paar nummertjes. Dan is het de beurt aan de mannen, ook allemaal op het toneel. Het echtpaar naast ons, ze zijn zeker zeventig, giert het uit en hij meldt zich onmiddelijk voor deelname. Een Disneymedewerker komt mij persoonlijk uitnodigen om ook op het toneel te komen, maar ik sla de uitnodiging beleefd af. “Nee, ik laat dat liever aan de echte fans” zeg ik, want als Chubby Charmant overal mee weg komt, dan moet dat mij ook lukken.

Chubby Checker is de laatste act in de serie concerten van het Flower & Garden Festival. Morgen zijn de laatste 3 shows. En ook al ben ik geen echte fan, de shows zijn leuk genoeg om morgen nog een keertje naaar Epcot te gaan. Ik had het erg naar mijn zin. Things were really hummin’ dus: let’s twist again, nu het nog ken….! En wie weet laat ik me dan toch nog verleiden om een dansje met Chubby te doen want dan kan ik gelijk even stiekum van dichtbij kijken of het een echt Hammond orgel is en of Chubby’s hairdo van Carpetland afkomstig is….

Hail Atlantis

Naar de Space Coast om de allerlaatste lancering van Spaceshuttle Atlantis te zien. Even hebben wij nog getwijfeld om deze expeditie samen met medeforumlid Jeroenb te maken, maar de enorme drukte die werd verwacht, deed ons beslissen om toch liever op eigen houtje te gaan. Als je elkaar al niet onderweg kwijtraakt, dan loopt het wel op de plaats van bestemming mis bij het zoeken naar een parkeerplaatsje.

En het was druk op weg naar Jetty Park in Cocoa Beach, volgens kenners een van de beste plekjes waar je de lancering kunt zien. Na een uurtje op de Beeline waren we nog niet erg opgeschoten. Bij de afslag naar de 417 besloten we voor plan B: toch maar naar Titusville. Lang geleden waren we al eens op de SR50 in een file gestrand en hebben we de shuttle vanaf de snelweg zien vertrekken. Tenminste, wij stonden op de snelweg, de shuttle gewoon op het platform. Uren waren we onderweg geweest en ik herinner me nog de spanning op de blaas als de dag van gisteren. Daarom hadden wij, echt waar, een emmertje meegenomen uit het appartement. Per slot van rekening zijn we inmiddels zeker tien jaar ouder geworden, hetgeen de kwaliteit van de blaas geen goed heeft gedaan.

Bij aankomst in Titusville was het een chaos. Zo’n beetje als bij d’n Optocht van onze Priens in Tullpetoanestad, maar dan tien keer drukker. Een nerveuze stemming had zich van de mensen meester gemaakt. Gewapend met klapstoeltjes en koelboxen staken ze zo maar de weg over. Iedereen was op zoek naar het beste plekje. Buurtbewoners probeerden je auto voor een tientje in het laatste stukje vrije tuin te persen.

Omdat we bij aankomst nog anderhalf uur te gaan hadden voor de lancering, besloten we nog even rond te rijden. De eerste stop bij de MCDonalds was natuurlijk geen succes. Ze hingen met de bekende bruine benen buiten. We lieten TOMTOM op leuke locaties zoeken en hij kwam met Sears, een zieltogende warenhuisorganisatie. Een prachtige, vrijwel lege parkeerplaats en keurige, schone toiletten waren ons deel.

Terug in de auto zetten wij de airco op Antarctica en smulden we van ons zelfmeegebrachte broodje met ommelet. De flesjes waren heerlijk koel gebleven en een half uur voor de lancering besloten we de snelweg over te steken, op zoek naar een plekje waar we , tussen de bomen, struiken en huizen de shuttle misschien zouden kunnen zien. Voor de de poort van een enorme villa stond een man. Tikje shabby, ongeschoren en we wisten eigenlijk niet goed hoe we moesten reageren toen hij ons aansprak. Of we de lancering misschien bij hem uit de tuin wilden zien……

In al die jaren dat we hier al komen, bracht de shuttle ons geen geluk. Of hij vertrok helemaal niet of midden in de nacht, of op de dag dat we aankwamen of vertrokken. We zaten er altijd naast. Je begrijpt dat het aanbod van de man ons ontroerde. “Thank you”, stamelden we nog en liepen het pad af. We lachten nog wat ongemakkelijk en vroegen ons af wat we zouden doen als ons, eenmaal achter in de tuin, een mes op de strot zou worden gezet met het vriendelijke verzoek om de portemonnees maar af te geven.

In de tuin waren nog een stuk of twintig uitverkorenen. Duitse studenten, ouders met kleine kinderen en wat kennissen van de eigenaar. Recht tegenover ons zag je de Assembly Buildings. De Spaceshuttle zelf was met het blote oog niet te zien, je staat er daar een kleine 20 mijl vandaan. Maar op de televisie boven het zwembad (!!!!) kon je het aftellen volgen. Het ging er gemoedelijk aan toe. Een van de kleine mannen riep zijn moeder: “Kom op mam, de show begint zo….”

 

En wat voor een show! Eerst zag je een klein wit wolkje dat opzij werd geblazen. Daarna zag je de enorme vuurbal tergend langzaam omhoog gaan. Daarboven moest zich de Spaceshuttle Atlantis bevinden. Een prachtige witte rookpluim markeerde zijn pad. Het was doodstil….Van de vorige lancering meende ik mij een vrij hoog, knetterend geluid te herinneren. Na enige seconden bereikte ons, na de beelden op het netvlies, ook het geluid van Atlantis. Een diepe, ontzagwekkende, onaardse brom die door je hele lichaam trilde. Het mooiste geluid dat ik ooit heb gehoord en gevoeld.

 

Atlantis staat voor het verloren continent, waar de beschaving op een hoog niveau stond. De kennis van de mensen die daar leefden, maakte het reizen naar andere continenten mogelijk. Vandaag begon er weer een Atlantis aan een verre reis en wij waren er een beetje bij. De donderwagen zonder paarden kwam uit het niets en verdween in het niets, duizenden in verwondering en ontroering achterlatend, daar aan de kust van Florida. Hail Atlantis, wij wensen je een behouden reis!

Mij was aangeraden om vooral van de lancering te genieten. Vergeet de filmpjes en de foto’s, daar zijn er al miljoenen van. De beleving van de lancering, daar gaat het om. Stiekum heb ik toch nog en paar foto’s gemaakt. Tijdens de lancering lijkt de tijd stil te staan. Of juist te vliegen.  Het is een onwerklijke beleving die een diepe indruk achter laat.

Wij mochten tot nu toe al helemaal niet klagen over de stemming tijdens onze vakantie.We hebben immers tot nu toe alleen maar genoten. Maar deze lancering, waar we al zo lang naar hadden uitgekeken is de kroon op het werk, de kers op de taart, het hoogtepunt van zes weken Florida. Dat er nog zulke vriendelijke, gastvrije mensen zijn die hun droomhuis zo maar ter beschikking stellen waardoor de droom van een gewone hollandse jongen, om nog een keer een Spaceshuttle lancering te zien voor dat het programma wordt afgesloten, werkelijkheid wordt, is ongelooflijk.

En daar was Teleton, toen hij weer op Cane Island was teruggekeerd met wat foto’s en zijn ongebruikte emmertje en zijn hoofd nog vol van  de gedachten en de herinneringen aan de  gebeurtenissen van vandaag, even helemaal stil van………

 

The continent of Atlantis was an island which lay before the great flood in the area we now call the Atlantic Ocean.
So great an area of land, that from her western shores
those beautiful sailors journeyed to the South and the North Americas with ease, in their ships with painted sails.

To the East Africa was a neighbour, across a short strait of sea miles. The great Egyptian age is but a remnant of The Atlantian culture.The antediluvian kings colonised the world
All the Gods who play in the mythological dramas
In all legends from all lands were from fair Atlantis.

Knowing her fate, Atlantis sent out ships to all corners of the Earth. On board were the Twelve:
The poet, the physician, the farmer, the scientist,
The magician and the other so-called Gods of our legends.
Though Gods they were -
And as the elders of our time choose to remain blind
Let us rejoice and let us sing and dance and ring in the new
Hail Atlantis!

The Love Bugs

Voorjaar in Florida. De natuur is volledig gericht op de voortplanting. Bomen, bloemen en struiken stuiven stiekum grote wolken onzichtbaar zaad de lucht in. Doodziek wordt je er van. Je slijmvliezen zwellen er van op en raken geirriteerd. Je ogen tranen alsof je aan Fishermans Friend verslaafd bent en je neus loopt en probeert met liters vocht de ongenode indringers af te voeren.

Werkelijk overal wordt je met de vruchtbaarheid van het voorjaar opgezadeld. Chinese rozen die wij alleen uit de vensterbank kennen, staan hier buiten met hun enorme met stuifmeel gevulde stampers te pronken. Hier moet je wezen, hier moet je zijn; vlindertjes , bijtjes en alles wat er verder aan de bevruchting bijdraagt. Ieder briesje transporteert ladingen rijp zaad. Hele golven sperma rollen er zo over ons heen. Maar als je ze pollen noemt,  klinkt dat natuurlijk gelijk een stuk gezelliger.

Met een beetje pech tref je het Lovebugs seizoen. Lovebugs zijn kleine vliegjes die tijdens de vlucht paren. Moeten zij weten, maar val mij er niet mee lastig.

 

 

En dat doen ze natuurlijk wel. Het  liefst  met honderden tegelijk. In zwarte wolken dansen ze de dood of de gladiolen tegemoet. Want de suffertjes hangen niet alleen boven de grasveldjes, zwembaden en pretparken maar gaan ook doodgemoedereerd vlak boven de snelweg hangen te paren waarbij ze, als ze even niet opletten, een witte auto zomaar collectief in een zwarte kunnen veranderen. Want een wolk lovebugs laat lelijke vlekken na op je lak. Menig motorrijder met een blinkende bek met tanden kwam met een zwart gebit thuis. En de lovebugs lijken teer, maar als straf voor hun ontijdige dood laten de restanten zich maar moeizaam van de lak of je tanden krabbelen.

Lovebugs, prikken me niet, ze zuigen geen bloed, laten geen nakomelingen onder mijn huid na, kruipen niet in mijn schoenen of bij ons in bed, dus waar maak ik me eigenlijk zorgen over? Gewoon, omdat ze maar zo’n beetje zinloos om ons heen treiteren. Ze zeuren een poosje; je ziet ze wel, dan zie je  ze weer niet. Ze maken geen geluid en lijken geen aandacht aan me te schenken. Net als ik denk “laat die beestjes toch lekker paren” landen ze toch op me, kriebelen een beetje en net op het moment dat ik ze de genadeklap wil geven, vliegen ze weer weg om, bijvoorbeeld op je grote teen of een andere moeilijk bereikbare plek, verder te gaan zitten kriebelen.

Lovebugs zijn altijd met z’n tweetjes, net als wij dus dat schept weer een band.  Want hoe zou een grote vent van bijna twee meter het vinden wanneer hij tijdens een aanval van liefde doodgeslagen zou worden? Wie slaat er nu zonder gewetensbezwaren twee kleine onschuldige zwarte vliegjes die, zwevend op de wind hun hoogtepunt dreigen te bereiken, tot snot? Dus laten we de lovebugs maar voor wat ze zijn, hoe vervelend ze ook om ons heen wervelen.

Van zoveel geluk in de lucht wordt de stemming al weer snel mild en als je van nature toch al een vrolijke, vriendelijke instelling hebt, zit je hier in Florida al heel snel, al proestend, snotterend, kriebelend, wrijvend en jeukend van alle zichtbare en onzichtbare vruchtbaarheid toch weer samen in een parkje dat leuke liedje van de Lovebugs te zingen. Want in de natuur hoef je je nergens voor te schamen!

Love, exciting and new
Come Along. We were expecting you.
Love, life's sweetest reward.
Let it flow, it floats back to you.
The Lovebugs soon will be making another run
The Lovebugs promises itches for everyone

Pluk de dag toch maar

Na ruim vier weken is er nu toch iets gebeurd dat de stemming in huize Teleton enigszins drukt. De wetenschap dat er een heel vliegtuig vol terug van vakantiekerende medelanders is neergestort, vervult je toch met afschuw. Bij al deze mensen zal de stemming er ongetwijfeld ook goed in gezeten hebben.

Misschien bestaat er ook wel een Forum voor verwende Zuid-Afrikaliefhebbers, waar kennis en ervaring met elkaar  wordt uitgewisseld. En ongetwijfeld zullen er onder de slachtoffers bloggers zijn, die tot gisteren hun vrolijke vakantieverslagen met foto’s naar het thuisfront stuurden. In Nederland passen ze de radio en televisieprogramma’s aan. Hier in Florida is het een heel klein berichtje op het nieuws. 

Zulke ongelukken zijn voor de familie Teleton een mooi moment om de giftige gaswolken, dalende dollars voor eens en voor altijd naar de categorie “klein leed” te verwijzen. “Pluk de dag”, “Geniet nu en niet later” en “Na ons de zondvloed” blijken helemaal geen verkeerde motto’s te zijn om na een leven van hard werken, nu zoveel mogelijk te genieten. In een fatale seconde kan het immers uit zijn met de pret.

De Amerikanen zijn een raar volkje. Het kan hier niet op; alles moet groot, groter, grootst of snel, sneller, snelst. Maar wanneer er een olieleiding in de Golf van Mexico springt, duurt het dagen voor de autoriteiten op de televisie zeggen dat dit verstrekkende gevolgen kan hebben….Waar wij onmiddelijk de ramp in Alaska voor ogen hadden, dringen dat soort zaken hier maar langzaam door. Terwijl als er hier een presentator of een sportman een scheve schaats rijdt er hele hordes cameraploegen op uit gestuurd worden omdat ze er op de televisie niet over uitgepraat raken.

Op het gebied van milieu kunnen ze best wat van ons leren. Zo zie je hier in huis geen enkele spaarlamp. Wanneer je hier des nachts de klamme lappen even verlaat om een plasje te maken, moet het licht in de badkamer aan. Acht lampen van 100 watt zorgen er voor dat je de eerste drie uur niet meer in slaap kunt komen. Voordeel is wel dat je nooit meer met je slaperige hoofd naast de pot staat te piesen.

Beleefd zijn ze wel, de Amerikanen. Deze week boden veel mensen hun excuus aan omdat ze in de Lazy River tegen mijn tube aan botsten. Maar in het verkeer gedragen ze zich vaak als malloten, overschrijden ze, zonder in de spiegel te kijken of richting aan te geven ononderbroken strepen en hangen ze permanent aan de telefoon achter het stuur. Toch zie je relatief weining ongelukken want ze zijn er wel weer handig in om de fouten van anderen op te vangen.

Bij Disney zijn ze aan het bezuinigen. De winst staat onder druk. Inmiddels zijn de ijsblokjes bij Disney uitgehold, want de bezuinigingen moeten natuurlijk zo min mogelijk in de gaten lopen. Ja, verzin het maar, uitgeholde ijsblokjes, dat zal wel zoden aan de dijk zetten!  Hinderlijk vind ik de bezuinigingen op de sanitaire voorzieningen. In de eerste jaren dat wij Disney bezochten, werd er ten behoeve van het handenwassen na toiletbezoek, met gulle hand een mix van zand, zeep en soda verstrekt. Toen vierde de hygiene nog hoogtij. Je kon na het schuieren van de handen, bij wijze van spreken, direct een blinde darmoperatie uitvoeren. Langzaam verdween deze scrubmethode en kreeg je, nog wel met de zelfde snelle handbeweging, een kwakje vloeibare zeep toegediend. Dit kwakje is inmiddels weer vervangen door een handje niks. Wat foam, dat al verdampt is voor je je handen bij elkaar gebracht hebt.

En iedere keer dat we hier zijn, heeft een of andere manager met prostaatproblemen besloten dat de waterstraal waarmee je de handen kunt afspoelen, nog wel een beetje minder kracht kon hebben. En ook nog wel net ietsje korter mocht duren! Als de automatische watervoorziening tenminste al niet defect is, want het aantal handenwringende handenwassers die vergeefs hele rare bewegingen onder de kraan staan te maken, in de hoop de straal toch nog op gang te brengen, neemt hand over hand toe. Sommigen frummelen een beetje aan de kraan in de hoop beloond te worden. Anderen betasten de kraan ferm met beide handen om de zaak te stimuleren. En als de kraan dan, in al zijn goedertierenheid, besluit tot een korte, krachteloze lozing van het gewenste vocht, zijn de meeste mensen al weer net te laat en kan het ritueel opnieuw beginnen.

Toen Teleton vanavond de MegaMeatlovers pizza van de Walmart na 17 minuten uit de oven haalde zonder daarbij zijn jatten te verbranden, kwam de stemming er al weer een heel klein beetje in. Dat werd weer net even minder toen hij te ongeduldig was en de gesmolten kaas voor lelijke blaren in zijn mond zorgde. Gelukkig was er een drumstick als toetje, van vanille ijs, met chocolade en nootjes, die voor verkoeling zorgde. En bij de Walmart waren de aardbeien wel weer een dollar duurder geworden, maar daarvoor werd er nu een dubbele dosis verstrekt. Wij kunnen dus niet wachten, ah, daar komt Lidy al met een bakje aan! Zo kan de stemming, ondanks al het wereldleed dat er nu eenmaal is, hier in huize Teleton uiteindelijk toch niet stuk, mede dank zij de kleine geneugten die het leven hier in Florida biedt. Enjoy!

Mozes in een bandje

Nu het niet meer zo verzengend heet is en de rust na de meivakantie hier ook weer een beetje is weergekeerd, werd het tijd voor een bezoek aan Blizzard Beach. Wij stuurden dus de Jeep brutaal naar rij 2 van de parkeerplaats omdat de ervaring leert dat er rond elf uur altijd wel een vroege vogel vertrokken is en er een mooi parkeerplekje vlak bij de ingang voor Teleton is vrijgekomen.

We vonden op het park een heerlijke plekje, uit de zon en in de wind. Zo ver mogelijk van de verborgen luidsprekers vandaan, want wij hadden niet zo’n zin in de muziek van Schriebl & Hupperts. Ons plekje had wel een buitengewoon riant uitzicht op de landingsplaats. Vooral nieuwkomers mogen zich in de speciale belangstelling van Teleton verblijden daar de eerste te waterlating vaak niet zonder strubbelingen verloopt. Het is en blijft een mooi gezicht hoe vaders, die geen idee schijnen te hebben hoe ze zich in de tube moeten hijsen, daar moed staan te verzamelen.

Ze bekloppen de tubes zoals de Marokkaanders de watermeloenen bij ons op de markt bekloppen. Geen idee wat het nut is, maar uiteindelijk kiezen ze er toch een. Veel mannen tillen de tube maar over hun hoofd om er vervolgens achter te komen dat ‘ie daar niet voor gemaakt is. Daar hangen ze dan, in een blauwe tube en met een van pijn vertrokken gezicht omdat hun knieen over de grond slepen.

Tijd voor Teleton om zelf ook eens een rondje te gaan dobberen in de Lazy River. Met een katachtige beweging zit hij in een keer goed in de tube. Gewoon een kwestie van de tube tegen de stroom in even vast te houden, het achterwerk in het daartoe bestemde gat te laten plonzen en de benen op te trekken. En dan met een stalen gezicht weg te dobberen, het blijft iedere keer weer een heerlijke ervaring!

In een rustig gedeelte van de rivier was Teleton een beetje weggedommeld. Met de oogjes gesloten tegen het felle zonlicht was het er goed toeven. Plotseling hoorde hij een baby huilen; vlakbij. Net toen hij dacht dat de kleine Mozes in een mandje aan zou komen drijven, bleek dat deze Mozes in een bandje dreef, samen met zijn moeder. Maar de kleine brulde wel als een sluushond en ik gaf hem of haar geen ongelijk. Tientallen voorschriften kent Disney.  Dit mag niet, daar moet je zo lang voor zijn, alles en iedereen wordt gecontroleerd. Maar als een dwaze moeder op het heetst van de dag zo nodig met haar baby in de schroeiende zon de Lazy River af wil zakken, houdt kennelijk niemand haar tegen. Kijk, gaswolken, de koers van de dollar of de dalende AEX krijgen het humeur van Teleton niet kapot. Maar van dit soort achterlijk gedrag kan de stemming in de tube van Teleton ineens tot ver onder het gemiddelde dalen.

Na een rondje waarin alle koude verrassingen succesvol werden ontweken, ging het naar het golfslagbad. De tubes dobberden hier als Dunkin’ Donuts recht op je af. O, wat een heerlijke dag hadden we uitgekozen. Wanneer het toch ietsje te warm werd, schoof een onzichtbare hand een wolkje voor de zon. De golfslag maakte Teleton duizelig van geluk. Natuurlijk was hij zich er wel van bewust dat het drijfvermogen niet alleen aan de tube te danken was. Maar met de mastodonten die hier verzameld waren, voelde hij zich weer als de jongen met maatje 49, die op moest passen dat de golven zijn zwembroek niet van zijn gat meezogen, bij gebrek aan heupen. Zoals ik al zei, het was een uitgelezen dag……

We haalden een broodje en dommelden een beetje weg op onze stretchers onder de palmbomen. De eerste lovebugs kriebelden aan onze benen. Maar zelfs deze beestjes kregen de stemming er niet uit. Er was voldoende te zien. Een bonte verzameling hangbuiken, jubeltietjes, uitgezakte konten, hamertenen, klutsknieen, O-, X- en Y-benen, speknekken en diverse soorten naveltjes trok aan ons voorbij. Verpakt in de meest wonderlijke badpakken in balletjes-, bolletjes-, tijger- en zebramotief. De lucht was gevuld met de geur van vers gesmeerde zonnebrandolie, vermengd met funnelcake en poedersuiker.

Tegen half vijf, slenterden wij op onze flipflops terug naar de Jeep. Vandaag zouden wij weer eens naar de Cracker Barrel. De biefstuk was weer als van ouds, de rekening ook: ruim onder de 25 dollar. Wij sloten de dag af met een gezellig samenzijn aan de rand van de pool. Zowel Debby & Company als de hele familie Staalstra was al aanwezig en we bleven daar tot het donker werd. De kids trokken zich muisstil terug in de hottub. Zij vonden het al lang best! En wij? Wij keerden tevreden huiswaarts om vast te stellen dat het leven hier goed is en dat komt de stemming altijd ten goede.