Hail Atlantis

Naar de Space Coast om de allerlaatste lancering van Spaceshuttle Atlantis te zien. Even hebben wij nog getwijfeld om deze expeditie samen met medeforumlid Jeroenb te maken, maar de enorme drukte die werd verwacht, deed ons beslissen om toch liever op eigen houtje te gaan. Als je elkaar al niet onderweg kwijtraakt, dan loopt het wel op de plaats van bestemming mis bij het zoeken naar een parkeerplaatsje.

En het was druk op weg naar Jetty Park in Cocoa Beach, volgens kenners een van de beste plekjes waar je de lancering kunt zien. Na een uurtje op de Beeline waren we nog niet erg opgeschoten. Bij de afslag naar de 417 besloten we voor plan B: toch maar naar Titusville. Lang geleden waren we al eens op de SR50 in een file gestrand en hebben we de shuttle vanaf de snelweg zien vertrekken. Tenminste, wij stonden op de snelweg, de shuttle gewoon op het platform. Uren waren we onderweg geweest en ik herinner me nog de spanning op de blaas als de dag van gisteren. Daarom hadden wij, echt waar, een emmertje meegenomen uit het appartement. Per slot van rekening zijn we inmiddels zeker tien jaar ouder geworden, hetgeen de kwaliteit van de blaas geen goed heeft gedaan.

Bij aankomst in Titusville was het een chaos. Zo’n beetje als bij d’n Optocht van onze Priens in Tullpetoanestad, maar dan tien keer drukker. Een nerveuze stemming had zich van de mensen meester gemaakt. Gewapend met klapstoeltjes en koelboxen staken ze zo maar de weg over. Iedereen was op zoek naar het beste plekje. Buurtbewoners probeerden je auto voor een tientje in het laatste stukje vrije tuin te persen.

Omdat we bij aankomst nog anderhalf uur te gaan hadden voor de lancering, besloten we nog even rond te rijden. De eerste stop bij de MCDonalds was natuurlijk geen succes. Ze hingen met de bekende bruine benen buiten. We lieten TOMTOM op leuke locaties zoeken en hij kwam met Sears, een zieltogende warenhuisorganisatie. Een prachtige, vrijwel lege parkeerplaats en keurige, schone toiletten waren ons deel.

Terug in de auto zetten wij de airco op Antarctica en smulden we van ons zelfmeegebrachte broodje met ommelet. De flesjes waren heerlijk koel gebleven en een half uur voor de lancering besloten we de snelweg over te steken, op zoek naar een plekje waar we , tussen de bomen, struiken en huizen de shuttle misschien zouden kunnen zien. Voor de de poort van een enorme villa stond een man. Tikje shabby, ongeschoren en we wisten eigenlijk niet goed hoe we moesten reageren toen hij ons aansprak. Of we de lancering misschien bij hem uit de tuin wilden zien……

In al die jaren dat we hier al komen, bracht de shuttle ons geen geluk. Of hij vertrok helemaal niet of midden in de nacht, of op de dag dat we aankwamen of vertrokken. We zaten er altijd naast. Je begrijpt dat het aanbod van de man ons ontroerde. “Thank you”, stamelden we nog en liepen het pad af. We lachten nog wat ongemakkelijk en vroegen ons af wat we zouden doen als ons, eenmaal achter in de tuin, een mes op de strot zou worden gezet met het vriendelijke verzoek om de portemonnees maar af te geven.

In de tuin waren nog een stuk of twintig uitverkorenen. Duitse studenten, ouders met kleine kinderen en wat kennissen van de eigenaar. Recht tegenover ons zag je de Assembly Buildings. De Spaceshuttle zelf was met het blote oog niet te zien, je staat er daar een kleine 20 mijl vandaan. Maar op de televisie boven het zwembad (!!!!) kon je het aftellen volgen. Het ging er gemoedelijk aan toe. Een van de kleine mannen riep zijn moeder: “Kom op mam, de show begint zo….”

 

En wat voor een show! Eerst zag je een klein wit wolkje dat opzij werd geblazen. Daarna zag je de enorme vuurbal tergend langzaam omhoog gaan. Daarboven moest zich de Spaceshuttle Atlantis bevinden. Een prachtige witte rookpluim markeerde zijn pad. Het was doodstil….Van de vorige lancering meende ik mij een vrij hoog, knetterend geluid te herinneren. Na enige seconden bereikte ons, na de beelden op het netvlies, ook het geluid van Atlantis. Een diepe, ontzagwekkende, onaardse brom die door je hele lichaam trilde. Het mooiste geluid dat ik ooit heb gehoord en gevoeld.

 

Atlantis staat voor het verloren continent, waar de beschaving op een hoog niveau stond. De kennis van de mensen die daar leefden, maakte het reizen naar andere continenten mogelijk. Vandaag begon er weer een Atlantis aan een verre reis en wij waren er een beetje bij. De donderwagen zonder paarden kwam uit het niets en verdween in het niets, duizenden in verwondering en ontroering achterlatend, daar aan de kust van Florida. Hail Atlantis, wij wensen je een behouden reis!

Mij was aangeraden om vooral van de lancering te genieten. Vergeet de filmpjes en de foto’s, daar zijn er al miljoenen van. De beleving van de lancering, daar gaat het om. Stiekum heb ik toch nog en paar foto’s gemaakt. Tijdens de lancering lijkt de tijd stil te staan. Of juist te vliegen.  Het is een onwerklijke beleving die een diepe indruk achter laat.

Wij mochten tot nu toe al helemaal niet klagen over de stemming tijdens onze vakantie.We hebben immers tot nu toe alleen maar genoten. Maar deze lancering, waar we al zo lang naar hadden uitgekeken is de kroon op het werk, de kers op de taart, het hoogtepunt van zes weken Florida. Dat er nog zulke vriendelijke, gastvrije mensen zijn die hun droomhuis zo maar ter beschikking stellen waardoor de droom van een gewone hollandse jongen, om nog een keer een Spaceshuttle lancering te zien voor dat het programma wordt afgesloten, werkelijkheid wordt, is ongelooflijk.

En daar was Teleton, toen hij weer op Cane Island was teruggekeerd met wat foto’s en zijn ongebruikte emmertje en zijn hoofd nog vol van  de gedachten en de herinneringen aan de  gebeurtenissen van vandaag, even helemaal stil van………

 

The continent of Atlantis was an island which lay before the great flood in the area we now call the Atlantic Ocean.
So great an area of land, that from her western shores
those beautiful sailors journeyed to the South and the North Americas with ease, in their ships with painted sails.

To the East Africa was a neighbour, across a short strait of sea miles. The great Egyptian age is but a remnant of The Atlantian culture.The antediluvian kings colonised the world
All the Gods who play in the mythological dramas
In all legends from all lands were from fair Atlantis.

Knowing her fate, Atlantis sent out ships to all corners of the Earth. On board were the Twelve:
The poet, the physician, the farmer, the scientist,
The magician and the other so-called Gods of our legends.
Though Gods they were -
And as the elders of our time choose to remain blind
Let us rejoice and let us sing and dance and ring in the new
Hail Atlantis!