Davy Jones

In 1966 was de Britse popmuziek toonaangevend. Amerika had nog geen antwoord op de populariteit van groepen als de Stones, Beatles, Kinks en zelfs Hermans Hermits. Speciaal voor de Amerikaanse markt werden twee televisieprogramma’s ontwikkeld waarin een popgroep de hoofdrol speelde; The Monkees en The Partridge Family.

 

Als jongen van 14, 15 jaar gaf je natuurlijk nooit toe dat je naar die programma’s keek. Je luisterde naar Expecting to fly van The Buffalo Springfield! Nou ja, je zus keek wel naar de Monkees, dus je hoorde wel eens wat. Toevallig!  Maar je gaf nooit toe dat ook jij best wel vrolijk van de muziek werd. En dat je, hoe kan het ook anders met die gierende hormonen, verschrikkelijk jaloers was op de hunks van die series; David Cassidy en Davy Jones.

Bijna vijfenveertig jaar later. Het blijft ongemakkelijk om in het openbaar te zeggen dat je naar een optreden van Davy Jones gaat. Gezien het aantal mannen dat belangstellend naar de grond staart in het theater, ben ik niet de enige. De meisjes zijn al helemaal opgewonden. Spring is in the air, de zomerjurkjes wapperen in de wind, de haren zijn weer eens in een paardenstaart gebonden, anderen hebben een kekke pet opgezet en even is er weer iets van die spontane, onbezonnen en vooral onwetende vrolijkheid van toen.

Het is gezellig in het theater en druk. De meisjes van toen hebben hun dochters bij, die nu ook al weer tegen de veertig lopen. Dus daar horen weer tienermeisjes bij, die een beetje gegeneerd naar oma’s paardenstaart kijken. Een man heeft voor de hele familie softijs gehaald. Acht stuks; in iedere hand vier wafeltjes. Maar hij was even vergeten dat het toch nog wel een eindje lopen was naar het theater. En tegen die 33 graden was het softijs ook al niet bestand. Het gevolg was dat de man druipend van het zweet en de swirl bij de familie aankwam. T-shirt naar de vaantjes, vlekken op zijn broek waar de gemiddelde man deze juist probeert te voorkomen. Manmoedig probeerde de familie de samengesmolten massa van elkaar los te maken. Uiteindelijk besloot men de knoeiboel maar massaal in de afvalbak te dumpen. Ik schatte de schade op 25 dollar, exclusief stomerijkosten.

DIsney kondigde Davy Jones properly aan: Llladies and gentlemen…..!De band speelde The Monkees Theme en Davy zette de toon. “Hello, I’m Davy’s father. Davy will be out in a minute…..”

En zo ging het de hele show door. Kwinkslagen over de sixties, de Monkees en vooral over de meisjes. Met zijn onmiskenbare British Accent was Davy nog steeds de Hunk, maar nu in een Variety Show, met zang, dans, grapjes en heel veel contact met de meisjes in het publiek.  Want Davy pakt ze nog steeds in als waren het snoepjes van Jamin. Het is een vakman en hoewel hij dit jaar 65 wordt, is de show nog best energiek. De stem is minder, maar met een dikke 20 bpm minder, zingt hij Daydream Believer nog zonder echt in ademnood te komen. En anders kan je altijd nog de meisjes het vuile werk op laten knappen. Everybody sing! En we zongen, want zulke leuke niksaandehand muziek wordt er tegenwoordig niet meer gemaakt….

De band doet zijn werk prima. 2 blazers voor de Tommy Boyce en Bobby Heart nummers. Een prima ritmresectie en natuurlijk de rumble van het niet van echt te onderscheiden Hammondorgel om de  liedjes van Neil Diamond wat body te geven. IJzersterke nummers zoals A little bit me, Last train to Clarksville  en Valerie doen het in hun originele arrangement nog prima. I’m not your steppin’ stone kreeg een nieuw arrangementje en kan er nog goed mee door. Een nummer  uit de musical Oliver deed de wenkbrauwen fronsen, maar net als je denkt dat de show nu wel een  erg hoog bruiloftsgehalte inclusief polonaise begint te krijgen, tovert Davy weer een Flamencodanseres uit de hoge hoed en krijgt hij de aandacht terug.

Gedurende het hele optreden flirt hij schaamteloos met alles wat maar vrouwelijk is. En ze vallen als een blok voor hem, nog steeds. Zeventigjarige besjes glunderen alsof ze zojuist een ton hebben gewonnen als ze Davy hebben gefotografeerd. “ I got him” hoor je ze zuchten als ze uitgeput maar met een gelukzalige glimlach op hun bankje neerzeigen.  Hij danst het hele theater door, tot aan de achterste rij en poseert vriendelijk, hartelijk en enthousiast. Een rasentertainer, een circuspaard dat eigenlijk al veertig jaar versleten is, maar op wonderbaarlijke wijze zich voor iedere show weer weet op te laden om zijn oude succesnummer nog een keertje te doen.

Na een kort bezoek aan de Duitse Worstenkraam waar wij een Bratwurst mit Sauerkraut verorberden, keerden wij terug voor de tweede show van Davy Jones. Zelfde recept, zelfde liedjes maar in een andere volgorde en de zelfde grapjes. Maar wel alsof hij ze voor het eerst vertelde en ter plekke verzon! Ja die Davy weet de stemming er wel in te krijgen en wij lieten ons lekker gaan in een roes van jeugdsentiment. Zoals je wel begrijpt, vond ik er zelf niet veel aan, maar speciaal voor Lidy zijn we zondagavond nog even naar twee shows gaan kijken….! Volgende week is al weer de laatste voorstelling in deze serie. Wij kijken nu al uit naar de show van Chubby Checker en oefenen iedere avond de Limbo Rock.

Voor de  bijpassende maandagmorgen muziek; alleen voor de meisjes! Jongens fluiten even een deuntje voor zich zelf…..