Mozes in een bandje

Nu het niet meer zo verzengend heet is en de rust na de meivakantie hier ook weer een beetje is weergekeerd, werd het tijd voor een bezoek aan Blizzard Beach. Wij stuurden dus de Jeep brutaal naar rij 2 van de parkeerplaats omdat de ervaring leert dat er rond elf uur altijd wel een vroege vogel vertrokken is en er een mooi parkeerplekje vlak bij de ingang voor Teleton is vrijgekomen.

We vonden op het park een heerlijke plekje, uit de zon en in de wind. Zo ver mogelijk van de verborgen luidsprekers vandaan, want wij hadden niet zo’n zin in de muziek van Schriebl & Hupperts. Ons plekje had wel een buitengewoon riant uitzicht op de landingsplaats. Vooral nieuwkomers mogen zich in de speciale belangstelling van Teleton verblijden daar de eerste te waterlating vaak niet zonder strubbelingen verloopt. Het is en blijft een mooi gezicht hoe vaders, die geen idee schijnen te hebben hoe ze zich in de tube moeten hijsen, daar moed staan te verzamelen.

Ze bekloppen de tubes zoals de Marokkaanders de watermeloenen bij ons op de markt bekloppen. Geen idee wat het nut is, maar uiteindelijk kiezen ze er toch een. Veel mannen tillen de tube maar over hun hoofd om er vervolgens achter te komen dat ‘ie daar niet voor gemaakt is. Daar hangen ze dan, in een blauwe tube en met een van pijn vertrokken gezicht omdat hun knieen over de grond slepen.

Tijd voor Teleton om zelf ook eens een rondje te gaan dobberen in de Lazy River. Met een katachtige beweging zit hij in een keer goed in de tube. Gewoon een kwestie van de tube tegen de stroom in even vast te houden, het achterwerk in het daartoe bestemde gat te laten plonzen en de benen op te trekken. En dan met een stalen gezicht weg te dobberen, het blijft iedere keer weer een heerlijke ervaring!

In een rustig gedeelte van de rivier was Teleton een beetje weggedommeld. Met de oogjes gesloten tegen het felle zonlicht was het er goed toeven. Plotseling hoorde hij een baby huilen; vlakbij. Net toen hij dacht dat de kleine Mozes in een mandje aan zou komen drijven, bleek dat deze Mozes in een bandje dreef, samen met zijn moeder. Maar de kleine brulde wel als een sluushond en ik gaf hem of haar geen ongelijk. Tientallen voorschriften kent Disney.  Dit mag niet, daar moet je zo lang voor zijn, alles en iedereen wordt gecontroleerd. Maar als een dwaze moeder op het heetst van de dag zo nodig met haar baby in de schroeiende zon de Lazy River af wil zakken, houdt kennelijk niemand haar tegen. Kijk, gaswolken, de koers van de dollar of de dalende AEX krijgen het humeur van Teleton niet kapot. Maar van dit soort achterlijk gedrag kan de stemming in de tube van Teleton ineens tot ver onder het gemiddelde dalen.

Na een rondje waarin alle koude verrassingen succesvol werden ontweken, ging het naar het golfslagbad. De tubes dobberden hier als Dunkin’ Donuts recht op je af. O, wat een heerlijke dag hadden we uitgekozen. Wanneer het toch ietsje te warm werd, schoof een onzichtbare hand een wolkje voor de zon. De golfslag maakte Teleton duizelig van geluk. Natuurlijk was hij zich er wel van bewust dat het drijfvermogen niet alleen aan de tube te danken was. Maar met de mastodonten die hier verzameld waren, voelde hij zich weer als de jongen met maatje 49, die op moest passen dat de golven zijn zwembroek niet van zijn gat meezogen, bij gebrek aan heupen. Zoals ik al zei, het was een uitgelezen dag……

We haalden een broodje en dommelden een beetje weg op onze stretchers onder de palmbomen. De eerste lovebugs kriebelden aan onze benen. Maar zelfs deze beestjes kregen de stemming er niet uit. Er was voldoende te zien. Een bonte verzameling hangbuiken, jubeltietjes, uitgezakte konten, hamertenen, klutsknieen, O-, X- en Y-benen, speknekken en diverse soorten naveltjes trok aan ons voorbij. Verpakt in de meest wonderlijke badpakken in balletjes-, bolletjes-, tijger- en zebramotief. De lucht was gevuld met de geur van vers gesmeerde zonnebrandolie, vermengd met funnelcake en poedersuiker.

Tegen half vijf, slenterden wij op onze flipflops terug naar de Jeep. Vandaag zouden wij weer eens naar de Cracker Barrel. De biefstuk was weer als van ouds, de rekening ook: ruim onder de 25 dollar. Wij sloten de dag af met een gezellig samenzijn aan de rand van de pool. Zowel Debby & Company als de hele familie Staalstra was al aanwezig en we bleven daar tot het donker werd. De kids trokken zich muisstil terug in de hottub. Zij vonden het al lang best! En wij? Wij keerden tevreden huiswaarts om vast te stellen dat het leven hier goed is en dat komt de stemming altijd ten goede.