Things were really hummin’…..

Van zwarte mensen wordt gezegd dat ze soepel en ritmisch bewegen. Chubby Checker mist die gave. Hij beweegt als Jack de Vries die na een zwaar werkbezoek met zijn adjudant terug in de kazerne komt; moeizaam. Chubby kijkt er soms ook een beetje ongemakkelijk bij, alsof hij net door Rina Lodders met een jonge meid is betrapt! De jongere generatie zoekt nu even in Wikipedia op Lodders en vindt daar uit dat zij in 1962 voor Nederland uitkwam op de Miss World verkiezing en nog won ook. Zij is nog steeds met Chubby getrouwd.

Draagt Chubby wellicht een corset, een step-in of een corrigerend hemdje? Dat zou zijn houterigheid  kunnen verklaren. Zijn jeans hebben een hoog stretch gehalte want hij draagt ze als een legging. Wij zochten naar het gaatje in Chubby’s rug waar het sleuteltje in past om hem op te winden, maar konden het nergens vinden. Misschien is Chubby wel  overgestapt op Duracellbatterijen….

Verder is Chubby Checker erg charmant. Hij is van 3 oktober 1941, en al staat hij er nog prima op voor zijn leeftijd, zijn charme krijgt ook iets aandoenlijks. Veel oudere meisjes waren er weer, tijdens deze voorstelling. En de meiskes eten uit zijn hand. “Come on, girls”, roept Chubby en de meiskes doen wat er wordt gevraagd. Handjes omhoog, handjes in je zij. Op je boze bolletje ontbreekt er nog maar net aan. Maar ook de Amerikaanse jongens laten zich gewillig gaan. Zoals Chubby beweegt, kunnen zij het immers ook nog wel.

En dus zat, hoe kan het ook anders, de stemming er al snel in het American Theatre in Epcot. Chubby’s eiegn repertoire is vrij beperkt, dus doet hij een beroep op oude rock ‘n roll nummers. Met Blue suede shoes en Rock around the clock zet hij de boel op stelten. Prima band trouwens; The Wild Cats. Zag ik daar een echte Hammond on stage? Het zou ook een Baldwin kunnen zijn. De toetsenist kan er prima mee uit de voeten en speelt soms langgerekte accoorden met een goed gedoseerd gebruik van de leslie zoals je veel in de countrymuziek hoort, dan weer scheurend rockend of jazzy fluisterend en altijd in perfecte harmonie met de sax. Lekkere ritmesectie d’r achter van een prima bassist en een driftig drummertje.

En tijdens die heerlijke, ongecompliceerde muziek trippelt Chubby over het toneel. Zijn dansjes kunnen eigenlijk niet door de beugel, maar hij heeft een olijke kop. Everybody say yeah…..en de zaal gehoorzaamt. Everybody do the fly….prima Chubby. En dan komt het spektakel waar iedereen op wacht; Everybody twist. De drummer speelt het bekende introotje. I’m gonna sing my song and it won’t take long….come on let’s twist again. En Chubby doet alsof hij de zoveelste peuk met de punt van zijn schoen uitdrukt…….

Chubby roept de dames op het toneel en dat mag even duren. Pas als hij er een stuk of veertig, vijftig bij elkaar heeft gesprokkeld, gaat de show verder. Hij begroet ze allemaal persoonlijk en hartelijk. Ze doen gewillig een dansje voor Chubby, waarna ze weer van het toneel worden gebonjourd. Cubby is weer een beetje op adem gekomen en zingt weer een paar nummertjes. Dan is het de beurt aan de mannen, ook allemaal op het toneel. Het echtpaar naast ons, ze zijn zeker zeventig, giert het uit en hij meldt zich onmiddelijk voor deelname. Een Disneymedewerker komt mij persoonlijk uitnodigen om ook op het toneel te komen, maar ik sla de uitnodiging beleefd af. “Nee, ik laat dat liever aan de echte fans” zeg ik, want als Chubby Charmant overal mee weg komt, dan moet dat mij ook lukken.

Chubby Checker is de laatste act in de serie concerten van het Flower & Garden Festival. Morgen zijn de laatste 3 shows. En ook al ben ik geen echte fan, de shows zijn leuk genoeg om morgen nog een keertje naaar Epcot te gaan. Ik had het erg naar mijn zin. Things were really hummin’ dus: let’s twist again, nu het nog ken….! En wie weet laat ik me dan toch nog verleiden om een dansje met Chubby te doen want dan kan ik gelijk even stiekum van dichtbij kijken of het een echt Hammond orgel is en of Chubby’s hairdo van Carpetland afkomstig is….

Hail Atlantis

Naar de Space Coast om de allerlaatste lancering van Spaceshuttle Atlantis te zien. Even hebben wij nog getwijfeld om deze expeditie samen met medeforumlid Jeroenb te maken, maar de enorme drukte die werd verwacht, deed ons beslissen om toch liever op eigen houtje te gaan. Als je elkaar al niet onderweg kwijtraakt, dan loopt het wel op de plaats van bestemming mis bij het zoeken naar een parkeerplaatsje.

En het was druk op weg naar Jetty Park in Cocoa Beach, volgens kenners een van de beste plekjes waar je de lancering kunt zien. Na een uurtje op de Beeline waren we nog niet erg opgeschoten. Bij de afslag naar de 417 besloten we voor plan B: toch maar naar Titusville. Lang geleden waren we al eens op de SR50 in een file gestrand en hebben we de shuttle vanaf de snelweg zien vertrekken. Tenminste, wij stonden op de snelweg, de shuttle gewoon op het platform. Uren waren we onderweg geweest en ik herinner me nog de spanning op de blaas als de dag van gisteren. Daarom hadden wij, echt waar, een emmertje meegenomen uit het appartement. Per slot van rekening zijn we inmiddels zeker tien jaar ouder geworden, hetgeen de kwaliteit van de blaas geen goed heeft gedaan.

Bij aankomst in Titusville was het een chaos. Zo’n beetje als bij d’n Optocht van onze Priens in Tullpetoanestad, maar dan tien keer drukker. Een nerveuze stemming had zich van de mensen meester gemaakt. Gewapend met klapstoeltjes en koelboxen staken ze zo maar de weg over. Iedereen was op zoek naar het beste plekje. Buurtbewoners probeerden je auto voor een tientje in het laatste stukje vrije tuin te persen.

Omdat we bij aankomst nog anderhalf uur te gaan hadden voor de lancering, besloten we nog even rond te rijden. De eerste stop bij de MCDonalds was natuurlijk geen succes. Ze hingen met de bekende bruine benen buiten. We lieten TOMTOM op leuke locaties zoeken en hij kwam met Sears, een zieltogende warenhuisorganisatie. Een prachtige, vrijwel lege parkeerplaats en keurige, schone toiletten waren ons deel.

Terug in de auto zetten wij de airco op Antarctica en smulden we van ons zelfmeegebrachte broodje met ommelet. De flesjes waren heerlijk koel gebleven en een half uur voor de lancering besloten we de snelweg over te steken, op zoek naar een plekje waar we , tussen de bomen, struiken en huizen de shuttle misschien zouden kunnen zien. Voor de de poort van een enorme villa stond een man. Tikje shabby, ongeschoren en we wisten eigenlijk niet goed hoe we moesten reageren toen hij ons aansprak. Of we de lancering misschien bij hem uit de tuin wilden zien……

In al die jaren dat we hier al komen, bracht de shuttle ons geen geluk. Of hij vertrok helemaal niet of midden in de nacht, of op de dag dat we aankwamen of vertrokken. We zaten er altijd naast. Je begrijpt dat het aanbod van de man ons ontroerde. “Thank you”, stamelden we nog en liepen het pad af. We lachten nog wat ongemakkelijk en vroegen ons af wat we zouden doen als ons, eenmaal achter in de tuin, een mes op de strot zou worden gezet met het vriendelijke verzoek om de portemonnees maar af te geven.

In de tuin waren nog een stuk of twintig uitverkorenen. Duitse studenten, ouders met kleine kinderen en wat kennissen van de eigenaar. Recht tegenover ons zag je de Assembly Buildings. De Spaceshuttle zelf was met het blote oog niet te zien, je staat er daar een kleine 20 mijl vandaan. Maar op de televisie boven het zwembad (!!!!) kon je het aftellen volgen. Het ging er gemoedelijk aan toe. Een van de kleine mannen riep zijn moeder: “Kom op mam, de show begint zo….”

 

En wat voor een show! Eerst zag je een klein wit wolkje dat opzij werd geblazen. Daarna zag je de enorme vuurbal tergend langzaam omhoog gaan. Daarboven moest zich de Spaceshuttle Atlantis bevinden. Een prachtige witte rookpluim markeerde zijn pad. Het was doodstil….Van de vorige lancering meende ik mij een vrij hoog, knetterend geluid te herinneren. Na enige seconden bereikte ons, na de beelden op het netvlies, ook het geluid van Atlantis. Een diepe, ontzagwekkende, onaardse brom die door je hele lichaam trilde. Het mooiste geluid dat ik ooit heb gehoord en gevoeld.

 

Atlantis staat voor het verloren continent, waar de beschaving op een hoog niveau stond. De kennis van de mensen die daar leefden, maakte het reizen naar andere continenten mogelijk. Vandaag begon er weer een Atlantis aan een verre reis en wij waren er een beetje bij. De donderwagen zonder paarden kwam uit het niets en verdween in het niets, duizenden in verwondering en ontroering achterlatend, daar aan de kust van Florida. Hail Atlantis, wij wensen je een behouden reis!

Mij was aangeraden om vooral van de lancering te genieten. Vergeet de filmpjes en de foto’s, daar zijn er al miljoenen van. De beleving van de lancering, daar gaat het om. Stiekum heb ik toch nog en paar foto’s gemaakt. Tijdens de lancering lijkt de tijd stil te staan. Of juist te vliegen.  Het is een onwerklijke beleving die een diepe indruk achter laat.

Wij mochten tot nu toe al helemaal niet klagen over de stemming tijdens onze vakantie.We hebben immers tot nu toe alleen maar genoten. Maar deze lancering, waar we al zo lang naar hadden uitgekeken is de kroon op het werk, de kers op de taart, het hoogtepunt van zes weken Florida. Dat er nog zulke vriendelijke, gastvrije mensen zijn die hun droomhuis zo maar ter beschikking stellen waardoor de droom van een gewone hollandse jongen, om nog een keer een Spaceshuttle lancering te zien voor dat het programma wordt afgesloten, werkelijkheid wordt, is ongelooflijk.

En daar was Teleton, toen hij weer op Cane Island was teruggekeerd met wat foto’s en zijn ongebruikte emmertje en zijn hoofd nog vol van  de gedachten en de herinneringen aan de  gebeurtenissen van vandaag, even helemaal stil van………

 

The continent of Atlantis was an island which lay before the great flood in the area we now call the Atlantic Ocean.
So great an area of land, that from her western shores
those beautiful sailors journeyed to the South and the North Americas with ease, in their ships with painted sails.

To the East Africa was a neighbour, across a short strait of sea miles. The great Egyptian age is but a remnant of The Atlantian culture.The antediluvian kings colonised the world
All the Gods who play in the mythological dramas
In all legends from all lands were from fair Atlantis.

Knowing her fate, Atlantis sent out ships to all corners of the Earth. On board were the Twelve:
The poet, the physician, the farmer, the scientist,
The magician and the other so-called Gods of our legends.
Though Gods they were -
And as the elders of our time choose to remain blind
Let us rejoice and let us sing and dance and ring in the new
Hail Atlantis!

The Love Bugs

Voorjaar in Florida. De natuur is volledig gericht op de voortplanting. Bomen, bloemen en struiken stuiven stiekum grote wolken onzichtbaar zaad de lucht in. Doodziek wordt je er van. Je slijmvliezen zwellen er van op en raken geirriteerd. Je ogen tranen alsof je aan Fishermans Friend verslaafd bent en je neus loopt en probeert met liters vocht de ongenode indringers af te voeren.

Werkelijk overal wordt je met de vruchtbaarheid van het voorjaar opgezadeld. Chinese rozen die wij alleen uit de vensterbank kennen, staan hier buiten met hun enorme met stuifmeel gevulde stampers te pronken. Hier moet je wezen, hier moet je zijn; vlindertjes , bijtjes en alles wat er verder aan de bevruchting bijdraagt. Ieder briesje transporteert ladingen rijp zaad. Hele golven sperma rollen er zo over ons heen. Maar als je ze pollen noemt,  klinkt dat natuurlijk gelijk een stuk gezelliger.

Met een beetje pech tref je het Lovebugs seizoen. Lovebugs zijn kleine vliegjes die tijdens de vlucht paren. Moeten zij weten, maar val mij er niet mee lastig.

 

 

En dat doen ze natuurlijk wel. Het  liefst  met honderden tegelijk. In zwarte wolken dansen ze de dood of de gladiolen tegemoet. Want de suffertjes hangen niet alleen boven de grasveldjes, zwembaden en pretparken maar gaan ook doodgemoedereerd vlak boven de snelweg hangen te paren waarbij ze, als ze even niet opletten, een witte auto zomaar collectief in een zwarte kunnen veranderen. Want een wolk lovebugs laat lelijke vlekken na op je lak. Menig motorrijder met een blinkende bek met tanden kwam met een zwart gebit thuis. En de lovebugs lijken teer, maar als straf voor hun ontijdige dood laten de restanten zich maar moeizaam van de lak of je tanden krabbelen.

Lovebugs, prikken me niet, ze zuigen geen bloed, laten geen nakomelingen onder mijn huid na, kruipen niet in mijn schoenen of bij ons in bed, dus waar maak ik me eigenlijk zorgen over? Gewoon, omdat ze maar zo’n beetje zinloos om ons heen treiteren. Ze zeuren een poosje; je ziet ze wel, dan zie je  ze weer niet. Ze maken geen geluid en lijken geen aandacht aan me te schenken. Net als ik denk “laat die beestjes toch lekker paren” landen ze toch op me, kriebelen een beetje en net op het moment dat ik ze de genadeklap wil geven, vliegen ze weer weg om, bijvoorbeeld op je grote teen of een andere moeilijk bereikbare plek, verder te gaan zitten kriebelen.

Lovebugs zijn altijd met z’n tweetjes, net als wij dus dat schept weer een band.  Want hoe zou een grote vent van bijna twee meter het vinden wanneer hij tijdens een aanval van liefde doodgeslagen zou worden? Wie slaat er nu zonder gewetensbezwaren twee kleine onschuldige zwarte vliegjes die, zwevend op de wind hun hoogtepunt dreigen te bereiken, tot snot? Dus laten we de lovebugs maar voor wat ze zijn, hoe vervelend ze ook om ons heen wervelen.

Van zoveel geluk in de lucht wordt de stemming al weer snel mild en als je van nature toch al een vrolijke, vriendelijke instelling hebt, zit je hier in Florida al heel snel, al proestend, snotterend, kriebelend, wrijvend en jeukend van alle zichtbare en onzichtbare vruchtbaarheid toch weer samen in een parkje dat leuke liedje van de Lovebugs te zingen. Want in de natuur hoef je je nergens voor te schamen!

Love, exciting and new
Come Along. We were expecting you.
Love, life's sweetest reward.
Let it flow, it floats back to you.
The Lovebugs soon will be making another run
The Lovebugs promises itches for everyone

Pluk de dag toch maar

Na ruim vier weken is er nu toch iets gebeurd dat de stemming in huize Teleton enigszins drukt. De wetenschap dat er een heel vliegtuig vol terug van vakantiekerende medelanders is neergestort, vervult je toch met afschuw. Bij al deze mensen zal de stemming er ongetwijfeld ook goed in gezeten hebben.

Misschien bestaat er ook wel een Forum voor verwende Zuid-Afrikaliefhebbers, waar kennis en ervaring met elkaar  wordt uitgewisseld. En ongetwijfeld zullen er onder de slachtoffers bloggers zijn, die tot gisteren hun vrolijke vakantieverslagen met foto’s naar het thuisfront stuurden. In Nederland passen ze de radio en televisieprogramma’s aan. Hier in Florida is het een heel klein berichtje op het nieuws. 

Zulke ongelukken zijn voor de familie Teleton een mooi moment om de giftige gaswolken, dalende dollars voor eens en voor altijd naar de categorie “klein leed” te verwijzen. “Pluk de dag”, “Geniet nu en niet later” en “Na ons de zondvloed” blijken helemaal geen verkeerde motto’s te zijn om na een leven van hard werken, nu zoveel mogelijk te genieten. In een fatale seconde kan het immers uit zijn met de pret.

De Amerikanen zijn een raar volkje. Het kan hier niet op; alles moet groot, groter, grootst of snel, sneller, snelst. Maar wanneer er een olieleiding in de Golf van Mexico springt, duurt het dagen voor de autoriteiten op de televisie zeggen dat dit verstrekkende gevolgen kan hebben….Waar wij onmiddelijk de ramp in Alaska voor ogen hadden, dringen dat soort zaken hier maar langzaam door. Terwijl als er hier een presentator of een sportman een scheve schaats rijdt er hele hordes cameraploegen op uit gestuurd worden omdat ze er op de televisie niet over uitgepraat raken.

Op het gebied van milieu kunnen ze best wat van ons leren. Zo zie je hier in huis geen enkele spaarlamp. Wanneer je hier des nachts de klamme lappen even verlaat om een plasje te maken, moet het licht in de badkamer aan. Acht lampen van 100 watt zorgen er voor dat je de eerste drie uur niet meer in slaap kunt komen. Voordeel is wel dat je nooit meer met je slaperige hoofd naast de pot staat te piesen.

Beleefd zijn ze wel, de Amerikanen. Deze week boden veel mensen hun excuus aan omdat ze in de Lazy River tegen mijn tube aan botsten. Maar in het verkeer gedragen ze zich vaak als malloten, overschrijden ze, zonder in de spiegel te kijken of richting aan te geven ononderbroken strepen en hangen ze permanent aan de telefoon achter het stuur. Toch zie je relatief weining ongelukken want ze zijn er wel weer handig in om de fouten van anderen op te vangen.

Bij Disney zijn ze aan het bezuinigen. De winst staat onder druk. Inmiddels zijn de ijsblokjes bij Disney uitgehold, want de bezuinigingen moeten natuurlijk zo min mogelijk in de gaten lopen. Ja, verzin het maar, uitgeholde ijsblokjes, dat zal wel zoden aan de dijk zetten!  Hinderlijk vind ik de bezuinigingen op de sanitaire voorzieningen. In de eerste jaren dat wij Disney bezochten, werd er ten behoeve van het handenwassen na toiletbezoek, met gulle hand een mix van zand, zeep en soda verstrekt. Toen vierde de hygiene nog hoogtij. Je kon na het schuieren van de handen, bij wijze van spreken, direct een blinde darmoperatie uitvoeren. Langzaam verdween deze scrubmethode en kreeg je, nog wel met de zelfde snelle handbeweging, een kwakje vloeibare zeep toegediend. Dit kwakje is inmiddels weer vervangen door een handje niks. Wat foam, dat al verdampt is voor je je handen bij elkaar gebracht hebt.

En iedere keer dat we hier zijn, heeft een of andere manager met prostaatproblemen besloten dat de waterstraal waarmee je de handen kunt afspoelen, nog wel een beetje minder kracht kon hebben. En ook nog wel net ietsje korter mocht duren! Als de automatische watervoorziening tenminste al niet defect is, want het aantal handenwringende handenwassers die vergeefs hele rare bewegingen onder de kraan staan te maken, in de hoop de straal toch nog op gang te brengen, neemt hand over hand toe. Sommigen frummelen een beetje aan de kraan in de hoop beloond te worden. Anderen betasten de kraan ferm met beide handen om de zaak te stimuleren. En als de kraan dan, in al zijn goedertierenheid, besluit tot een korte, krachteloze lozing van het gewenste vocht, zijn de meeste mensen al weer net te laat en kan het ritueel opnieuw beginnen.

Toen Teleton vanavond de MegaMeatlovers pizza van de Walmart na 17 minuten uit de oven haalde zonder daarbij zijn jatten te verbranden, kwam de stemming er al weer een heel klein beetje in. Dat werd weer net even minder toen hij te ongeduldig was en de gesmolten kaas voor lelijke blaren in zijn mond zorgde. Gelukkig was er een drumstick als toetje, van vanille ijs, met chocolade en nootjes, die voor verkoeling zorgde. En bij de Walmart waren de aardbeien wel weer een dollar duurder geworden, maar daarvoor werd er nu een dubbele dosis verstrekt. Wij kunnen dus niet wachten, ah, daar komt Lidy al met een bakje aan! Zo kan de stemming, ondanks al het wereldleed dat er nu eenmaal is, hier in huize Teleton uiteindelijk toch niet stuk, mede dank zij de kleine geneugten die het leven hier in Florida biedt. Enjoy!

Mozes in een bandje

Nu het niet meer zo verzengend heet is en de rust na de meivakantie hier ook weer een beetje is weergekeerd, werd het tijd voor een bezoek aan Blizzard Beach. Wij stuurden dus de Jeep brutaal naar rij 2 van de parkeerplaats omdat de ervaring leert dat er rond elf uur altijd wel een vroege vogel vertrokken is en er een mooi parkeerplekje vlak bij de ingang voor Teleton is vrijgekomen.

We vonden op het park een heerlijke plekje, uit de zon en in de wind. Zo ver mogelijk van de verborgen luidsprekers vandaan, want wij hadden niet zo’n zin in de muziek van Schriebl & Hupperts. Ons plekje had wel een buitengewoon riant uitzicht op de landingsplaats. Vooral nieuwkomers mogen zich in de speciale belangstelling van Teleton verblijden daar de eerste te waterlating vaak niet zonder strubbelingen verloopt. Het is en blijft een mooi gezicht hoe vaders, die geen idee schijnen te hebben hoe ze zich in de tube moeten hijsen, daar moed staan te verzamelen.

Ze bekloppen de tubes zoals de Marokkaanders de watermeloenen bij ons op de markt bekloppen. Geen idee wat het nut is, maar uiteindelijk kiezen ze er toch een. Veel mannen tillen de tube maar over hun hoofd om er vervolgens achter te komen dat ‘ie daar niet voor gemaakt is. Daar hangen ze dan, in een blauwe tube en met een van pijn vertrokken gezicht omdat hun knieen over de grond slepen.

Tijd voor Teleton om zelf ook eens een rondje te gaan dobberen in de Lazy River. Met een katachtige beweging zit hij in een keer goed in de tube. Gewoon een kwestie van de tube tegen de stroom in even vast te houden, het achterwerk in het daartoe bestemde gat te laten plonzen en de benen op te trekken. En dan met een stalen gezicht weg te dobberen, het blijft iedere keer weer een heerlijke ervaring!

In een rustig gedeelte van de rivier was Teleton een beetje weggedommeld. Met de oogjes gesloten tegen het felle zonlicht was het er goed toeven. Plotseling hoorde hij een baby huilen; vlakbij. Net toen hij dacht dat de kleine Mozes in een mandje aan zou komen drijven, bleek dat deze Mozes in een bandje dreef, samen met zijn moeder. Maar de kleine brulde wel als een sluushond en ik gaf hem of haar geen ongelijk. Tientallen voorschriften kent Disney.  Dit mag niet, daar moet je zo lang voor zijn, alles en iedereen wordt gecontroleerd. Maar als een dwaze moeder op het heetst van de dag zo nodig met haar baby in de schroeiende zon de Lazy River af wil zakken, houdt kennelijk niemand haar tegen. Kijk, gaswolken, de koers van de dollar of de dalende AEX krijgen het humeur van Teleton niet kapot. Maar van dit soort achterlijk gedrag kan de stemming in de tube van Teleton ineens tot ver onder het gemiddelde dalen.

Na een rondje waarin alle koude verrassingen succesvol werden ontweken, ging het naar het golfslagbad. De tubes dobberden hier als Dunkin’ Donuts recht op je af. O, wat een heerlijke dag hadden we uitgekozen. Wanneer het toch ietsje te warm werd, schoof een onzichtbare hand een wolkje voor de zon. De golfslag maakte Teleton duizelig van geluk. Natuurlijk was hij zich er wel van bewust dat het drijfvermogen niet alleen aan de tube te danken was. Maar met de mastodonten die hier verzameld waren, voelde hij zich weer als de jongen met maatje 49, die op moest passen dat de golven zijn zwembroek niet van zijn gat meezogen, bij gebrek aan heupen. Zoals ik al zei, het was een uitgelezen dag……

We haalden een broodje en dommelden een beetje weg op onze stretchers onder de palmbomen. De eerste lovebugs kriebelden aan onze benen. Maar zelfs deze beestjes kregen de stemming er niet uit. Er was voldoende te zien. Een bonte verzameling hangbuiken, jubeltietjes, uitgezakte konten, hamertenen, klutsknieen, O-, X- en Y-benen, speknekken en diverse soorten naveltjes trok aan ons voorbij. Verpakt in de meest wonderlijke badpakken in balletjes-, bolletjes-, tijger- en zebramotief. De lucht was gevuld met de geur van vers gesmeerde zonnebrandolie, vermengd met funnelcake en poedersuiker.

Tegen half vijf, slenterden wij op onze flipflops terug naar de Jeep. Vandaag zouden wij weer eens naar de Cracker Barrel. De biefstuk was weer als van ouds, de rekening ook: ruim onder de 25 dollar. Wij sloten de dag af met een gezellig samenzijn aan de rand van de pool. Zowel Debby & Company als de hele familie Staalstra was al aanwezig en we bleven daar tot het donker werd. De kids trokken zich muisstil terug in de hottub. Zij vonden het al lang best! En wij? Wij keerden tevreden huiswaarts om vast te stellen dat het leven hier goed is en dat komt de stemming altijd ten goede.

Cajun Style

Wij zijn aan hem gehecht. Aan onze Jeep. En wij dachten dat hij het bij ons ook wel naar zijn zin had. Maar nu begint hij in ene te zeuren over een oil change. Net 2500 miles op de teller en daar begint het gelazer al. De Expresse-chick van Dollar verzekerde mij desgevraagd telefonisch dat ik “all set” was en dat ik gerust nog twee weken met de Jeep mag rondtoeren. Wat wij in eerste instantie ook van plan waren. Maar dat irritante geknipper begint me na een dagje al te vervelen. Op de lokale Dollarlocatie aan de 192 bleek helaas geen SUV voorhanden, maar ik mag mij op het vliegveld melden voor een ander exemplaar. Omdat we  zo aan hem gehecht zijn, slaap ik er nog een nachtje over!

Vanwegen een speciale bestelling van onze achternicht richtten wij de steven vandaag op Islands of Adventure. Of we  at the Rock Shop van het Hard Rock Cafe een bedeltje wilden kopen, was er gemaild. Kijk, dan kan je moeilijk zeggen dat dat niet meer in de koffer past. Of dat je bang bent dat je het niet door de douane gesmokkeld krijgt. Dus betraden wij, met gevaar voor eigen oren, de Rock Shop. We waren er de enige klanten, dus een beetje onopvallend rondscharrelen was er niet bij.

Gelukkig vonden wij het bedoelde bedeltje snel tussen de verzameling plectrums, de onvermijdelijke t-shirts en de afgeprijsde platte petten. Precies zo een model dat Teleton al een tijdje zocht, dus dat was een gelukkie….Of we wel vaker in een Hard Rockshop kwamen, vroeg het aardige jonge meisje bij het afrekenen. Misschien hadden we belangstelling voor de Hard Rock Bonuskaart? Wij  antwoordden geheel naar waarheid dat dit ons eerste bezoek was. Ze hield niet langer aan en wenste ons veel plezier met onze bedel en pet. Wij zijn er van overtuigd dat dit gaat lukken. Rock on, of zoals wij in Den Haag wel zeiden: Petje, petje, wat ben ik toch gelukkig met je!

In Islands of Adventure was het rustig. Nauwelijks wachttijden, dus liepen wij als door een magneet aangetrokken de High in de Sky Seuss Trolley Train Ride in. Je weet niet wat je meemaakt. Wij kennen de avonturen van Dr. Seuss niet. Wij zijn van de Bulletje en Bonestaakgeneratie. Grote waarschuwingsborden wezen ons op de komende gevaren. Met angst en beven zagen wij hoe de reizigers in de Trolley Train die voor ons vertrok, zorgvuldig in de beugels werden gesnoerd en er toch nog door twee medewerksters gecontroleerd werd of je toch wel ‘secure’ was. Met knikkende knietjes stapten we in de attractie. Met de Canon in de veiligheidstas, de hoed in de ene en de bril stevig in de andere hand, begonnen wij aan de rit. De Droomvlucht bleek nog enerverender, maar we hebben Island of Adventures nu ook eens van een hele andere kant gezien. Het zonnetje scheen, het windje waaide en niemand kende ons hier, dus verlieten wij de attractie met ferme tred en opgeheven hoofd en hadden verder een heerlijke dag.

Thuisgekomen was het al weer tijd om de Cajun Style Alfredo Chicken en Shrimp te slachten. Try our bold flavors, stond er op de verpakking. Met zorg roerden wij de inhoud door de koekenpan. We telden onderwijl de Shrimp en kwamen tot vier stuks. Enjoy the party…!juichte Fridays op de verpakking. Voor de zekerheid mikten wij dus nog een doosje boneless chicken dat we nog in de koelkast vonden door de maaltijd, waardoor de Shrimp nu toch duidelijk in de minderheid was.  Sprinkle with Cajun seasoning besloot de gebruiksaanwijzing die wij verder stipt hadden opgevolgd. Gloeiende, gloeiende, gloeiende…..nu weten we ook wat ze bij Fridays onder Bold Flavors verstaan.

Om een beetje te luchten, liepen wij nog even naar de CVC voor wat boodschapjes, inspecteerden vergeefs de pool of Debby & Company er soms waren en stelden vast dat Ton Staalstra er nog steeds veel op uit trekt, want zijn auto ontbak weer op het appel.  Doken de mensen die wij onderweg tegenkwamen nu werkelijk weg of verbeeldden wij het ons maar? Cajun Style, daar is niet tegen op te pepermunten. O, moeder, wat is het heet in de bek. Op de terugweg naar huis werd er vanaf het deck van de pool eindelijk naar ons gezwaaid en maakten we kennis met Debby, Paul en Sky. Altijd leuk zo’n minimeeting!

Bij thuiskomst ging de telefoon weer eens. Of wij de Yellow Pages hadden ontvangen. Ja, luid en duidelijk, antwoordde ik naar waarheid, want ik had hem zelf in de kast gelegd. Bij de jaargangen van 2008 en 2009. Of ik hem al eens had ingekeken? Nee daar was ik nog niet aan toegekomen, maar als ik de stapel overjarige Elsevieren uitgelezen heb, dan wil ik er misschien wel aan beginnen…De interviewer dankte mij hartelijk voor de informatie en wenste mij nog een hele fijne avond. En dat, beste lezers, bracht de stemming er natuurlijk weer helemaal in in huize Teleton. Want een fijne avond; dat werd het! Mede dank zij de cinnamonbun die er als verrassing bij de koffie werd geserveerd!

Davy Jones

In 1966 was de Britse popmuziek toonaangevend. Amerika had nog geen antwoord op de populariteit van groepen als de Stones, Beatles, Kinks en zelfs Hermans Hermits. Speciaal voor de Amerikaanse markt werden twee televisieprogramma’s ontwikkeld waarin een popgroep de hoofdrol speelde; The Monkees en The Partridge Family.

 

Als jongen van 14, 15 jaar gaf je natuurlijk nooit toe dat je naar die programma’s keek. Je luisterde naar Expecting to fly van The Buffalo Springfield! Nou ja, je zus keek wel naar de Monkees, dus je hoorde wel eens wat. Toevallig!  Maar je gaf nooit toe dat ook jij best wel vrolijk van de muziek werd. En dat je, hoe kan het ook anders met die gierende hormonen, verschrikkelijk jaloers was op de hunks van die series; David Cassidy en Davy Jones.

Bijna vijfenveertig jaar later. Het blijft ongemakkelijk om in het openbaar te zeggen dat je naar een optreden van Davy Jones gaat. Gezien het aantal mannen dat belangstellend naar de grond staart in het theater, ben ik niet de enige. De meisjes zijn al helemaal opgewonden. Spring is in the air, de zomerjurkjes wapperen in de wind, de haren zijn weer eens in een paardenstaart gebonden, anderen hebben een kekke pet opgezet en even is er weer iets van die spontane, onbezonnen en vooral onwetende vrolijkheid van toen.

Het is gezellig in het theater en druk. De meisjes van toen hebben hun dochters bij, die nu ook al weer tegen de veertig lopen. Dus daar horen weer tienermeisjes bij, die een beetje gegeneerd naar oma’s paardenstaart kijken. Een man heeft voor de hele familie softijs gehaald. Acht stuks; in iedere hand vier wafeltjes. Maar hij was even vergeten dat het toch nog wel een eindje lopen was naar het theater. En tegen die 33 graden was het softijs ook al niet bestand. Het gevolg was dat de man druipend van het zweet en de swirl bij de familie aankwam. T-shirt naar de vaantjes, vlekken op zijn broek waar de gemiddelde man deze juist probeert te voorkomen. Manmoedig probeerde de familie de samengesmolten massa van elkaar los te maken. Uiteindelijk besloot men de knoeiboel maar massaal in de afvalbak te dumpen. Ik schatte de schade op 25 dollar, exclusief stomerijkosten.

DIsney kondigde Davy Jones properly aan: Llladies and gentlemen…..!De band speelde The Monkees Theme en Davy zette de toon. “Hello, I’m Davy’s father. Davy will be out in a minute…..”

En zo ging het de hele show door. Kwinkslagen over de sixties, de Monkees en vooral over de meisjes. Met zijn onmiskenbare British Accent was Davy nog steeds de Hunk, maar nu in een Variety Show, met zang, dans, grapjes en heel veel contact met de meisjes in het publiek.  Want Davy pakt ze nog steeds in als waren het snoepjes van Jamin. Het is een vakman en hoewel hij dit jaar 65 wordt, is de show nog best energiek. De stem is minder, maar met een dikke 20 bpm minder, zingt hij Daydream Believer nog zonder echt in ademnood te komen. En anders kan je altijd nog de meisjes het vuile werk op laten knappen. Everybody sing! En we zongen, want zulke leuke niksaandehand muziek wordt er tegenwoordig niet meer gemaakt….

De band doet zijn werk prima. 2 blazers voor de Tommy Boyce en Bobby Heart nummers. Een prima ritmresectie en natuurlijk de rumble van het niet van echt te onderscheiden Hammondorgel om de  liedjes van Neil Diamond wat body te geven. IJzersterke nummers zoals A little bit me, Last train to Clarksville  en Valerie doen het in hun originele arrangement nog prima. I’m not your steppin’ stone kreeg een nieuw arrangementje en kan er nog goed mee door. Een nummer  uit de musical Oliver deed de wenkbrauwen fronsen, maar net als je denkt dat de show nu wel een  erg hoog bruiloftsgehalte inclusief polonaise begint te krijgen, tovert Davy weer een Flamencodanseres uit de hoge hoed en krijgt hij de aandacht terug.

Gedurende het hele optreden flirt hij schaamteloos met alles wat maar vrouwelijk is. En ze vallen als een blok voor hem, nog steeds. Zeventigjarige besjes glunderen alsof ze zojuist een ton hebben gewonnen als ze Davy hebben gefotografeerd. “ I got him” hoor je ze zuchten als ze uitgeput maar met een gelukzalige glimlach op hun bankje neerzeigen.  Hij danst het hele theater door, tot aan de achterste rij en poseert vriendelijk, hartelijk en enthousiast. Een rasentertainer, een circuspaard dat eigenlijk al veertig jaar versleten is, maar op wonderbaarlijke wijze zich voor iedere show weer weet op te laden om zijn oude succesnummer nog een keertje te doen.

Na een kort bezoek aan de Duitse Worstenkraam waar wij een Bratwurst mit Sauerkraut verorberden, keerden wij terug voor de tweede show van Davy Jones. Zelfde recept, zelfde liedjes maar in een andere volgorde en de zelfde grapjes. Maar wel alsof hij ze voor het eerst vertelde en ter plekke verzon! Ja die Davy weet de stemming er wel in te krijgen en wij lieten ons lekker gaan in een roes van jeugdsentiment. Zoals je wel begrijpt, vond ik er zelf niet veel aan, maar speciaal voor Lidy zijn we zondagavond nog even naar twee shows gaan kijken….! Volgende week is al weer de laatste voorstelling in deze serie. Wij kijken nu al uit naar de show van Chubby Checker en oefenen iedere avond de Limbo Rock.

Voor de  bijpassende maandagmorgen muziek; alleen voor de meisjes! Jongens fluiten even een deuntje voor zich zelf…..