Pluk de dag toch maar

Na ruim vier weken is er nu toch iets gebeurd dat de stemming in huize Teleton enigszins drukt. De wetenschap dat er een heel vliegtuig vol terug van vakantiekerende medelanders is neergestort, vervult je toch met afschuw. Bij al deze mensen zal de stemming er ongetwijfeld ook goed in gezeten hebben.

Misschien bestaat er ook wel een Forum voor verwende Zuid-Afrikaliefhebbers, waar kennis en ervaring met elkaar  wordt uitgewisseld. En ongetwijfeld zullen er onder de slachtoffers bloggers zijn, die tot gisteren hun vrolijke vakantieverslagen met foto’s naar het thuisfront stuurden. In Nederland passen ze de radio en televisieprogramma’s aan. Hier in Florida is het een heel klein berichtje op het nieuws. 

Zulke ongelukken zijn voor de familie Teleton een mooi moment om de giftige gaswolken, dalende dollars voor eens en voor altijd naar de categorie “klein leed” te verwijzen. “Pluk de dag”, “Geniet nu en niet later” en “Na ons de zondvloed” blijken helemaal geen verkeerde motto’s te zijn om na een leven van hard werken, nu zoveel mogelijk te genieten. In een fatale seconde kan het immers uit zijn met de pret.

De Amerikanen zijn een raar volkje. Het kan hier niet op; alles moet groot, groter, grootst of snel, sneller, snelst. Maar wanneer er een olieleiding in de Golf van Mexico springt, duurt het dagen voor de autoriteiten op de televisie zeggen dat dit verstrekkende gevolgen kan hebben….Waar wij onmiddelijk de ramp in Alaska voor ogen hadden, dringen dat soort zaken hier maar langzaam door. Terwijl als er hier een presentator of een sportman een scheve schaats rijdt er hele hordes cameraploegen op uit gestuurd worden omdat ze er op de televisie niet over uitgepraat raken.

Op het gebied van milieu kunnen ze best wat van ons leren. Zo zie je hier in huis geen enkele spaarlamp. Wanneer je hier des nachts de klamme lappen even verlaat om een plasje te maken, moet het licht in de badkamer aan. Acht lampen van 100 watt zorgen er voor dat je de eerste drie uur niet meer in slaap kunt komen. Voordeel is wel dat je nooit meer met je slaperige hoofd naast de pot staat te piesen.

Beleefd zijn ze wel, de Amerikanen. Deze week boden veel mensen hun excuus aan omdat ze in de Lazy River tegen mijn tube aan botsten. Maar in het verkeer gedragen ze zich vaak als malloten, overschrijden ze, zonder in de spiegel te kijken of richting aan te geven ononderbroken strepen en hangen ze permanent aan de telefoon achter het stuur. Toch zie je relatief weining ongelukken want ze zijn er wel weer handig in om de fouten van anderen op te vangen.

Bij Disney zijn ze aan het bezuinigen. De winst staat onder druk. Inmiddels zijn de ijsblokjes bij Disney uitgehold, want de bezuinigingen moeten natuurlijk zo min mogelijk in de gaten lopen. Ja, verzin het maar, uitgeholde ijsblokjes, dat zal wel zoden aan de dijk zetten!  Hinderlijk vind ik de bezuinigingen op de sanitaire voorzieningen. In de eerste jaren dat wij Disney bezochten, werd er ten behoeve van het handenwassen na toiletbezoek, met gulle hand een mix van zand, zeep en soda verstrekt. Toen vierde de hygiene nog hoogtij. Je kon na het schuieren van de handen, bij wijze van spreken, direct een blinde darmoperatie uitvoeren. Langzaam verdween deze scrubmethode en kreeg je, nog wel met de zelfde snelle handbeweging, een kwakje vloeibare zeep toegediend. Dit kwakje is inmiddels weer vervangen door een handje niks. Wat foam, dat al verdampt is voor je je handen bij elkaar gebracht hebt.

En iedere keer dat we hier zijn, heeft een of andere manager met prostaatproblemen besloten dat de waterstraal waarmee je de handen kunt afspoelen, nog wel een beetje minder kracht kon hebben. En ook nog wel net ietsje korter mocht duren! Als de automatische watervoorziening tenminste al niet defect is, want het aantal handenwringende handenwassers die vergeefs hele rare bewegingen onder de kraan staan te maken, in de hoop de straal toch nog op gang te brengen, neemt hand over hand toe. Sommigen frummelen een beetje aan de kraan in de hoop beloond te worden. Anderen betasten de kraan ferm met beide handen om de zaak te stimuleren. En als de kraan dan, in al zijn goedertierenheid, besluit tot een korte, krachteloze lozing van het gewenste vocht, zijn de meeste mensen al weer net te laat en kan het ritueel opnieuw beginnen.

Toen Teleton vanavond de MegaMeatlovers pizza van de Walmart na 17 minuten uit de oven haalde zonder daarbij zijn jatten te verbranden, kwam de stemming er al weer een heel klein beetje in. Dat werd weer net even minder toen hij te ongeduldig was en de gesmolten kaas voor lelijke blaren in zijn mond zorgde. Gelukkig was er een drumstick als toetje, van vanille ijs, met chocolade en nootjes, die voor verkoeling zorgde. En bij de Walmart waren de aardbeien wel weer een dollar duurder geworden, maar daarvoor werd er nu een dubbele dosis verstrekt. Wij kunnen dus niet wachten, ah, daar komt Lidy al met een bakje aan! Zo kan de stemming, ondanks al het wereldleed dat er nu eenmaal is, hier in huize Teleton uiteindelijk toch niet stuk, mede dank zij de kleine geneugten die het leven hier in Florida biedt. Enjoy!