Vergeef het hen, heer……

In een klein stukje Florida maakte Walt Disney zijn paradijs. Alles moest tot in de perfectie geregeld zijn, geen grassprietje stond verkeerd en mocht er iemand, per ongeluk toch een papiertje op de grond laten vallen, was er onmiddelijk iemand in de buurt om dit op te ruimen. De mensen zagen er allemaal verzorgd uit, er lagen geen zwervers op de bankjes in de parkjes (ook niet in de schaduw) en iedereen werd met een vriendelijke glimlach begroet. Alle mensen waren gelijk, men hield rekening met elkaar, kortom Walt Disney World was een voorbeeld voor de wereld.

Voor de gehandicapte medemens werden speciale electrische rolstoelen verhuurd en voor de met kleine korte beentjes uitgeruste hummeltjes waren er buggies beschikbaar. Een uitkomst, zou je dus denken. Maar er kleven helaas ook bezwaren aan dit vriendelijke systeem.

Buggy-duwers zijn een speciaal soort themaparkbezoekers. Er zijn zeer vakkundige bij, die netjes eerst even over de schouder kijken, voor ze de buggy in beweging zetten. Je hebt ook brokkenpiloten, die zonder op of om te kijken, rechts uit de flank optrekken en zich, als waren zij Scania Vabis chauffeurs, met veel geweld en de vlam in de pijp, dwars door het voetgangersverkeer buldozeren en helemaal niet in de gaten schijnen te hebben dat de overige wandelaars slechts door hinkstapsprong, hordenloop of een van de overige tienkampsporten een blessure weten te vermijden.

Waarom die haast? Een paar stappen later houdt de buggy immers meestal weer in. Mum moet even iets onduidelijks uit het bagagerek halen. Midden in het pad natuurlijk, zodat onmiddelijk een flinke file ontstaat. Of de kleine meid wordt even met harde hand en stemverheffing door Daddy terechtgewezen, waardoor ze een levenslange aversie tegen themaparken en Daddy  overhoudt.

De berijders van de electrische rolstoelen vormen een andere groep waar je maar beter een beetje bij uit de buurt kunt blijven. Van een afstandje is lastig vast te stellen of je met een echte rolstoelbehoeftige te maken hebt of dat de bestuurder het wel gemakkelijk vindt om de stoel in de schildpadstand te zetten, een beetje weg te doezelen en verschrikt maar verrassend behendig uit de stoel te springen wanneer het volgende fotomoment bereikt is. EIgenlijk maakt het ons niet uit door welke groep we van de sokken worden gereden. We behandelen ze allemaal met respect, laten ze als het enigszins kan netjes voorgaan (want ze zullen wel haast hebben…..?) maar in ‘s hemelsnaam; denk alsjeblieft ook eens aan onze achillespezen!

Doordat onbekwame buggyduwers en rolstoelbestuurders in een permante excuse me stand het gevoel van welbehagen zoals ome Walt dat voor ogen had, ernstig bedreigen, bezoeken wij de themaparken liefst op stille dagen en zo laat mogelijk. Ze zijn er dan wel, maar je hebt tenminste de ruimte om opzij te springen als dat nodig is. Zo ook vrijdagavond. De keuze was op het Magic Kingdom gevallen.

Bij Pooh trokken wij een fastpass om ongestoord straks de wachtrij van drie kwartier voorbij te kunnen lopen om even ' target=_blank>'Back to the days of Christopher Robbins te gaan.  Net voor de automagically doors ook automagically sloten, vonden wij nog plek in de voor driekwart gevulde zaal om Mickey’s Philharmagic te zien. En de wachttijd voor It’s a small world? Die was er niet! En ook bij de Pirates konden wij (Hojo, hojo) direct plaatsnemen. “Of ik de leiding van de expeditie wilde”, vroeg de jolige castmember die ons inscheepte. Dan mocht ik voor in de boot zitten!

Ter voorbereiding van het vuurwerk trakteerden wij ons op een Lemonade Slush. In vroeger tijden verstrekte de dienstdoende Minute Maid hierbij een speciaal rietje met een soort lepeltje aan het eind. Tegenwoordig wordt je geacht alle slush door een rietje op te zuigen. Wij experimenteerden dus geduldig met onze lang vergeten zuigreflex toen we plots een stem naast ons hoorden. “Zo, zal Daddy jou eens een lekkere schone luier geven”. Hoewel de zuigreflex oeroude instincten wakker had gemaakt, voelde ik instinctief aan dat deze boodschap niet voor een van ons was bedoeld. Er was een buggy met inhoud naast ons gestopt. Wij verwachtten dat de daadkrachtige Daddy het kind uit de buggy zou halen om deze op de daartoe aangewezen luierwisselplaats in de aanpalende toiletgebouwen zou verschonen. Zo heeft ome Wat dat bedacht, dus laten we dat dan ook zo doen!

Daddy had alleen oog voor de volle luier en voelde weinig empathie voor de omstanders. Hij legde de koter duidelijk zichtbaar op de vuilnisbak naast ons tafeltje en begon de vuile was van de familie buiten te hangen. “Oh, wat heeft ‘ie weer een lekker grote bah gedaan”, klonk het enthousiast naast ons. “This really is a big one….“ Hij klonk als Pooh, die de honingpot had gevonden. WIj waren verder niet zo in geinteresseerd in deze bofkont maar konden niets anders doen dan onder het genot van de lemonade slush mee te genieten van de blijdschap van de grote man over de grote boodschap van de kleine man. Daddy deed er nog eens dunnetjes een schepje bovenop: “Ja dat krijg je he, als Mummy je van die lekkere spinazie geeft, You little stinker”.

Wij kennen onze klassiekers. Ook al heeft Disney het natuurlijk niet zo bedoeld, erger je je er toch maar beter niet aan onder het motto Vergeef het hen, heer want zij weten niet beter. Wij liepen naar de Main Street om vandaar naar Wishes te kijken. Nadat wij drie buggyduwers en twee rolstoelers de andere hiel hadden toegekeerd, omdat zij de eerste gekneusd, geschaafd en bont en blauw hadden gereden, hielden wij het voor gezien. Vanaf een bijna lege ferry genoten wij in de zoele zomerwind van het vuurwerk.

En zo kost het soms wat meer kracht om de stemming er in te houden. Maar het is ons wederom gelukt en daarom trekken wij er zaterdag weer op uit om in Epcot een optreden van Davy Jones bij te wonen. Gezien de doelgroep verwachten wij weinig buggies, maar des te meer rolstoelers. En wee de gene die het in zijn hoofd haalt om de Tenalady naast ons te gaan verwisselen tijdens de voorstelling……….

Knikkertijd

Koffie op het balkon, want gisteren was het een drukke dag. Het was een kruisiging tussen de dolle dwaze dagen, prijzencircus en de Sinterklaaskoopavonden. Maar we hebben het doorstaan! Wij hadden ons al een tijdje niet in de Outlets laten zien, maar die schade is gelukkig hersteld. Inmiddels waren in veel winkels de zomercollecties aangekomen. Nu nog vrolijker kleuren met nog meer korting.

Tegen het vallen van de avond waagden wij ons in de richting van de Premium Outlets. In de foodcourt was het een drukte van belang. Vooral veel Nederlanders die dankbaar gebruik maakten van de sampelaars van de Chinees en de Japanner. Wij bedankten, gezien het besmettingsgevaar voor beri-beri, zomergriep en aangetaste darmflora feestelijk voor de eer en bestelden zelf wel een maaltijd. In de hoop dat daar niet over de Bourbon Chicken heen was geniest.

Daarna trokken wij ons terug in de paskamers van  van Heusen, Izods, Bass, Calvin Klein, Ralph Lauren en niet te vergeten die van Playtex, want het wordt weer knikkertijd! Heren, pas op als u met uw vrouw deze winkel bezoekt. Als u in de paskamer op de kruk plaats neemt, bevindt zich ter hoogte van uw schouder een geheime knop. Wanneer u hier per ongeluk op drukt of tegen leunt, spoedt zich de gespecialiseerde bh verkoopster naar uw paskamer en bent u nog niet jarig. Een uitgebreide uitleg over het belang van ondersteuning, pasvorm, verleiding en elegance is uw deel. Niks “doet u mij maar maat handjevol”. Want  model, materiaal, maatvoering, vormgeving, afwerking, afstelling en ophanging luisteren volgens deze specialiste zeer nauwkeurig.  En zij kon het weten, want ik schatte haar op tenminste vier D’s.

Bij van Heusen slaagde Lidy voor de bruiloftsoutfit. Een koket setje en toch draagbaar. Er kan wat aan als het in augustus toch nog frisjes is, en er kan iets uit wanneer de Zeeuwse mutsen dood van het dak vallen. Het is niet te licht, want dat is besmettelijk maar ook niet te donker, want dat maakt somber. Verder is het niet te kort, want dat kan echt niet meer en niet te lang want dat staat zo ouwelijk. Het nieuwe setje kleedt lekker af, kreukt helemaal niet en past  ongelooflijk leuk bij de zomerschoenen die eerder deze week al werden uitverkoren voor de grote reis naar Europa. Heren, wat is het toch geweldig als je vrouw zo gemakkelijk haar keuze kan maken. En dan ook nog voor weinig….!

Een probleemloze aankoop, zou je zo zeggen. Klopt! Maar de zaken liepen pas goed mis toen de verkoopster ons drie waardebonnen van 5 dolar per stuk gaf voor de winkels van Izod, Bass en Calvin Klein. WInkels waar de collectie de zware Lidy-test tot nu toe helaas niet had doorstaan. Maar ja, 5 dollar korting werpt toch een ander licht op de zaak. Al koop je maar een t-shirtje, niet waar? Dus liepen wij, voor de zekerheid nog “even” terug om van dit buitenkansje te profiteren.

En zo vonden wij bij Izod toch nog een leuke blouse voor bij “die broek” weet je wel…???? Een T-shirt van Bass werd ook nog goedgekeurd, want deze had zo’n leuk boothalsje. En we kijken voor jou nog “even” In de herenwinkel van Calvin Klein. Hier was het enige dat Teleton paste een leuke platte pet.  Maar omdat de collectie hoofddeksels al ruim voldoende is om altoos goedgemutst door het leven te gaan, lieten we de waardebon van Calvin Klein maar ongebruikt.

Waar andere huwelijken in de Outletcentra soms duurzame schade oplopen, keerden wij in opperbeste stemming vanwege de aankopen en de heerlijke temperatuur, terug naar de Jeep. Bij de laatste, allesbeslissende doorpassessie van hedenochtend bleek een aantal items helaas bij daglicht toch net minder aantrekkelijk dan gedacht. En die brengen we straks gewoon samen terug. Want wij laten de stemming hier door niets, maar dan ook helemaal niets, bederven……

Cuban coupe special

Ik begrijp natuurlijk ook wel dat sommige trouwe lezers na de beschrijving van de Shocking Shaving Experience een beetje nieuwsgierig zijn geworden. Van het decoletee zijn echter jammergenoeg geen foto’s…….

In Den Haag was het in mijn jeugd  de gewoonte dat men, na het kappersbezoek altijd al belangstellend informeerde wanneer je terug moest komen om het af te laten maken. Op dit gebied heb ik al best wat eelt op mijn ziel. Kom dus maar op met je geinige opmerkingen……

Cuban coupe

Het is inmiddels al weer lang geleden dat kapper Jean Paul mij de haren had geknipt. Te lang…..Dus had Teleton al eens bij de familiekapper in de Walmart gekeken. Vandaag was het zo rustig dat hij direct aan de beurt was. “Need a haircut?” was al wat hij nodig had om zich te laten verleiden eens vreemd te gaan. Qua kapper.

En het was even wennen. Al jaren was hij gewend aan Jean Paul, zoals de naam al doet vermoeden een grote, gezellige Brabander. Mannelijk ook, daarom heet zijn zaak de Herenknipperij. De kapster in de Walmart was van Cubaanse afkomst. En uitgesproken vrouwelijk, laten we haar maar Delilah noemen. Of ik even wilde tekenen, vroeg ze me. Tekenen? “Yes, your name here, signature there, please”. Tekenen, wat gaat er dan gebeuren? Ik kom voor een knipbeurt, niet voor een hoofdtransplantatie!

Teleton had echt alle moeite gedaan vooral niet te veel en te lang naar het enorme decolletee van Delilah te kijken. Eenmaal in de stoel, gevangen in haar polyester ponnetje, was er helemaal geen ontkomen meer aan. Hij had ze volledig beeldvullend op de lens, om maar in Canontermen te blijven. “How would you like it?” vroeg ze met het verleidelijke latino accent, waar ooit Willem Alexander ook voor is gevallen. Onder het motto wat je niet ziet , is er ook niet, zette Teleton maar snel  zijn bril af voor hij manmoedig antwoordde: “Short…..”.

Of het aan het polyester ponnetje lag of aan het decolletee, Teleton kreeg het Spaans benauwd bij de kapper. Hij voelde zich zwakker en zwakker worden.  Bij ons loopt de kapper rond je stoel en kan je in de spiegel blijven kijken. Hier bleef Delilah staan en draaide ze  aan de stoel. Zelfs zonder bril heeft Teleton bij Jean Paul nog enig idee wat er met zijn hoofd wordt uitgespookt. Hier verloor hij alle contact met de werkelijkheid. Grote plukken grijs haar vlogen in het rondte. Geroutineerd haalde Delilah de tondeuze langs het hoofd van Teleton, dat steeds ronder begon te voelen.

Toen de stoel driekwart in de rondte was gedraaid, sprak Delilah het verlossende woord. “Finished..?” Ik mocht mijn ponnetje uit en greep verlangend naar mijn bril. Een snelle blik in de spiegel leerde dat ik, als ik dat zou willen, mij morgen in het vreemdelingenlegioen zou kunnen melden. Qua kapsel dan. Delilah had nog iets in mijn haar gevonden waardoor het echt noodzakelijk was een bepaalde shampoo te gaan gebruiken. En laat zo’n fles nu precies naast de kassa staan. Hier kwam mijn jarenlange ervaring als Alamo Deeker mij goed van pas. Ik lachte eens lief, mompelde “Just the haircut will do fine” tipte 2 dollar vijftig (niet tegen Jean Paul zeggen, anders verwacht hij dat ook, de volgende keer) en maakte me uit de voeten.

In de Walmart liep ik Lidy drie keer voorbij, voor ze mij herkende. “Wel leuk…….” was de kwalificatie. Met deze nieuwe Cuban coupe heeft Teleton, net even ietsjes minder zelfvertrouwen dan met zijn vertrouwde looks. Gelukkig kent niemand hem hier en groeit zijn haar, zeker met dat warme weer, vanzelf weer aan. Bovendien kan hij altijd zijn nieuwe hoedje nog opzetten….. Het was even slikken, maar inmiddels is de stemming hier al weer als vanouds. En laten we dat zo dan maar houden!

Wie wat bewaart….

Op de Disney Crowd Calender kwalificeerd-en ze deze dag als een Viertje. Beste park om te bezoeken: Epcot. En omdat we nog lang niet alle  arrangemen-ten van het Flower & Garden Festival hadden vastgelegd, leek dit dus een
                                                                    uitgelezen kans.

Omdat het zo rustig was, nam Jan de Tassenman alle tijd om iedere ritsluiting open te laten maken. Alle tassen moesten leeg van Jan en de tafels lagen dus bezaaid met luiers, zakken chips, dozen tampons, 2, 3 en 4-ply Kleenexen en wat men al niet meer meesjouwt voor een prettig dagje Epcot. In ganzenpas ging het naar The Land voor de fastpasses voor Soarin. Komt u gerust tussen kwart voor twee en kwart voor drie nog eens terug.

Wij leefden ons intussen uit op de tientallen Kodakmomenten die Epcot biedt. Het park ligt er geweldig bij en doordat het zo rustig was, had je alle tijd om mooie kiekjes te maken. Veel mensen vragen je ook of je misschien zo vriendelijk wil zijn om een foto van hen te nemen. Of ze durven het niet, maar dan bied je het natuurlijk aan. Zo heb ik vandaag heel wat mensen gefotografeerd die waarschijnlijk helemaal niet bij elkaar hoorden, maar die mij lekker behulpzaam wilden laten zijn. Voor ze het wisten had ik hen de Canon, Nikon of Agfa Click al uit de handen gegrist. One, two, three…there it is!

Wij zaten nog maar gerade achter unsere Bratwurst mit Sauerkraut als es altmodisch anfing zum pinkeln. Grote druppels sloegen in als een bom! De angsthazen onder de veelal Deutsche Leute die zich hier te Beute gingen aan Lager in een plastic bekertje, schoten in de poncho’s. Gelijk bij het bombardement van Rotterdam dachten wij dat het zo’n vaart niet zou lopen en deze keer hadden we gelukkig gelijk. Het liep met een sisser af. Net zo plotseling als de bui was gekomen, verdween hij ook weer. Wij genoten van een uitgelezen dag, zweefden met Patrick over de US of a naar LA en keerden met een Canon vol pixels huiswaarts voor een opknapbeurtje en een
                                                               korte siesta.

Wij hadden ons vanavond Fish & Chips op Pleasure Island beloofd. Nu kan het nog volgens BP. Na de maaltijd inspecteerden wij het Rainforest Cafe op genietende medebloggers en-forummers.  Ieder tafel werd met argusogen bekeken. Zou dat Robert-Jan kunnen zijn? Van achteren wel! Maar van voren had hij een snor, dus dat klopte niet. Het gezelschap was er dus nog niet, of zijn even onder de tafel gaan zitten uit angst dat ik hen op de Teleton-Glossy die binnenkort verschijnt, kwam abonneren.

Wij wandelden op het gemakje terug en keken voor de zekerheid nog even bij Ghirardelli omdat ze daar zulk lekker ijs verkopen. Terug op Cane Island stelden we vast dat Ton Staalstra van de aardbodem verdwenen lijkt en dat bij Debby en Paul de lamellen al gesloten waren. En toen hebben we maar naar hun auto gezwaaid. Je moet toch wat!

Het was een heerlijke dag. Temeer omdat wij, gezien de koers van de dollar, het gebruik van de creditcard gestaakt hebben. In een oude sok vonden wij nog wat dollars en travellercheques die wij ooit voor een scheet en drie knikkers op de kop hebben getikt. Wie wat bewaart, die heeft wat! Zelfs de dollarkoers krijgt dus hier de stemming niet stuk.
                             En als er niets verandert, dan blijft dat zeker zo!

Wonderoortjes

Of het door de Tigerbalsem komt of door Teleton’s helende handen, wij zullen het nooit weten. Feit is dat Lidy vanmorgen met de tred van een jonge meid is opgestaan en weer zo goed als nieuw is. Kijk, daar knappen wij nu van in huize Teleton van op; wonderbaarlijke genezingen!

En er gebeurden nog meer wonderlijke dingen vandaag. Al die jaren dat we hier komen, konden wij in de supermarkt de Spa Rood niet vinden. Van al dat platte water wordt Teleton vreselijk flauw dus krijgt hij hier, als hij eens echt verwend wil worden, een glaasje Perrier. Kost een paar centen, maar dat boerden wij, toen we nog werkten, met gemak op. Tot onze grote verrassing bleek Spa Rood hier Aqua Selzer te heten en slechts 79 cent per literfles te kosten. Hadden we dat eerder geweten, dan waren we nog een paar jaar eerder gestopt met werken.

Bij de Walmart waren de lensreinigingsdoekjes uitverkocht. En laat een of andere spetterende vetklep nu precies een dikke druppel op Teletons TeleCanon gemikt hebben toen hij in Epcot Fran Cosmo op de gevoelige schijf vastlegde. Daarom vertrokken wij vandaag zonder kameraad Canon naar Animal Kingdom. Hierdoor hebben we weer eens ouderwetsch ontspannen door een park gelopen, naar shows gekeken en genoten van alles wat om eens heen gebeurde, zonder voordurend door de zoeker te loeren. Waar iedere zichzelf respecterende toerist met een fototoestel, telefoon of Ipod voor zijn hoofd loopt, waren wij slechts gewapend met onze Disney Photopass. Smile, view en snag it was vandaag het motto.

En dus legden wij de parkeerplaats weer eens handmatig in het opschrijfboekje dat Teleton altijd bij zich heeft, vast. Giraffe 39, dat is de eerste rij van deze sectie. En om het nog mooier te maken, wij kregen de laatste parkeerplaats op deze rij. Gewoon oversteken en in de gereedstaande tram stappen! Een normaal mens heeft toch zoveel geluk niet? De verleiding was groot om een tijdje bij deze prachtlokatie rond te blijven hangen. Gewoon, om indruk te maken op de andere sukkelaars, die soms wel van heel gunterwijd kwamen aangestrompeld. Maar wij deden het niet en stapten gewoon in de gereedstaande tram. De dienstdoend  trammanager sprak de gevreesde woorden: “No further boarding, please, no further boarding…” Paniek in de ogen van families die juist met een laatste krachtsinspanning de buggy hadden ingklapt en niet meer mee mochten, want daar ging de tram. “Driver, we are clear……” ”Don’t push your luck, Ton”, zei Lidy. “Zet je hoed af in de tram”.

Geduldig lieten wij ons de veiligheidsinspectie welgevallen. Daarna lieten we onze wijsvingers en tickets scannen. We hadden een match dus mochten we binnen. Gelijk stapte er een Disneymevrouw op ons af. Oh, nee, geen survey he? Ik doe slechts een keer per vakantie mee en een andere vriendelijke mevrouw heeft die beurt al gehad. Maar nee, het was geen survey, ze wilde gewoon mijn ticket nog eens scannen. Nou ga je gang meid, scan maar raak! ”Waar komt u vandaan”? babbbeldebabbelde ze, zonder te luisteren. “thank you so much, have a ni….” Maar wij zijn volledig aangepast aan de gewoontes hier en waren dus al lang onderweg. …..

Om ons uitgebreid op de brug door de Disneyfotograaf te laten fotograferen. Hij hoefde me niet eens te vragen of ik wilde lachen, je lacht je hier iedere dag een kriek! “You have done very well, Princess,” zei hij tegen Lidy die slechts onder protest op de foto wil. Kan je nagaan wat een goed spul die tijgerbalsem is!

WIj beklommen Mount Everest via de zuidkant met de zon in de rug wat, in verband met de stroom bezoekers met trolleys die net Nemo hadden gezien, nog een hele opgave was. Nemo, die bij mij geen goed kan doen omdat dat kreng met zijn lelijke schollenkop Tarzan Rocks! uit AK heeft verdreven…. Wij haalden de fastpassen voor de safari op. Let op he…Safari! Geen Fotosafari! Of wij ons uiterlijk om kwart voor drie maar wilden melden.

Tijd genoeg om ons naar Camp Minney Mickey te begeven voor de show van de Lion King. Tijdens de doorgaans hartverwarmende show niftten wij het af van de kou. Er was een zeer plaatselijk koufront boven ons gehangen. Om een beetje warm te blijven, klapten wij wel gezellig mee: Hawimawee, Hawimawee…Buitengekomen bleek het gelukig al weer flink te dooien.

Wij hadden, met vriendelijke dank aan de dikke kadet met ei, ui en spek aan het ontbijt, gewacht met de lunch tot het rush hour achter de rug was. Binnen een paar minuutjes hadden we een plekje in de schaduw en een pittabroodje met tonijn bemachtigd. En een zakje chips, maar dat hebben we voor vanavond bewaard.

Daarna was het tijd voor de safari. WIj passeerden de reizigers die niet de moeite hadden genoemen om een fastpass te trekken, schaamteloos. Zonder een spoortje schuldgevoel liepen wij de zwaargetroffen gezinnen voorbij. Bijna een uur stonden ze al in de hitte te wachten. Vaders hingen vertwijfeld in de touwen. Moeders met natte slierten haar langs het gezicht, keken ons met holle ogen aan. En ach, die kindertjes….Maar ja, je kunt je nu eenmaal niet het leed van de heel de wereld aan trekken. Het leven gaat door en de safari ook, dus stapten wij verwachtingsvol in de bus om te zien wat we nu weer zouden leren van moeder natuur.

Op de bank voor mij zat een vader met zijn zoontje. Alvorens het parcours dat de bus rijdt, wordt vrijgegeven, wacht deze even voor clearance. Gewoon, bij een stoplicht. In de regel is er dan, op wat lovebugs in het seizoen na, nog niet veel te zien. Voor deze vader echter wel. Hij wees naar iets dat bewoog in de lage bosjes. Nieuwgierig als ik ben, keek ik mee en spotte onmiddelijk een koppel eenden. “Ik weet niet precies wat het is”, hoorde ik de vader de spanning opvoeren. “Maar ik zie zijn oortjes bewegen……”

Kijk, van die momentjes kan Teleton heerlijk genieten. Dat zijn de natuurkundige wondertjes die je helpen om de dag door te komen. En die er voor zorgen dat we ons hier regelmatig van plezier op de bruiner en bruiner wordende knietjes slaan. Want wij weten wel hoe we de stemming er in moeten houden. Gewoon je oogjes en je oortjes goed openhouden……

Sunny girl

Lidy maakte een normale, huishoudelijke beweging. Niks bijzonders. Maar deze keer veroorzaakte het een scheut in de rug die het in beweging komen enigszins bemoelijkt. Niks ernstigs, maar om haar nu bloot te stellen aan de enorme golven in Typhoon Lagoon, leek ons geen goed idee. Ook de Lazy River viel even af, zodat de keus uiteindelijk op de pool van ons eigen Cane Island viel. De werkzaamheden aan de hottub zijn weer achter de rug, de werklui zijn elders op het terrein actief, dus wat kan ons nog tegenhouden?

Twee parasols kent het deck van het zwembad hier nog, verder is er nauwelijks beschutting. Geduldig stond er een parasol, met tafel en vier stoelen in zijn schaduw, op ons te wachten. Een paar andere badgasten kozen er voor zich onbarmhartig door de zon te laten verschroeien. Slechts een moeder met een baby zocht schaduw onder de andere beschikbare parasol. Ik had het zwembad als enige volwassene voor mezelf, vier jongetjes uit het land van The Swedish Chef breulden, speuterden en flickefloiden ook in het lauwwarme water, hun onverstaanbare taaltje brabbelend.

Ik was, als laagste in de pikorde van dit gezelschap, na een paar rondjes dobberen vrij snel uitgezwommen en verliet, tot opluchting van de blonde vikingen, het zwembad. Er waren ook twee vaders; Bjorn en Benny. Zij namen er hun gemak van en wat foto’s. Agneta en Annifried, de beide mamma’s uit het tafereeltje, verschroeiden in de verzengende zon. Toen ze well done waren, zag ik ze met jaloerse blikken naar onze parasol kijken. Daar ik slecht Zweeds spreek, lachte ik het Skandinavische stelletje slechts vriendelijk toe en floot deze Sunny Boy Sunny Girl van de Hep Stars zachtjes voor zich uit. Om ze maar even subtiel te laten weten dat onze kennis van de Zweedse cultuur echt wel verder gaat dan de balletjes van Ikea, Waterloo en Volvo. Wij kennen onze klassiekers en zoals Benny al in 1966 het klavecimbel bespeelde, daar kan Mozart nog een puntje aan zuigen!

Nadat ik de Kerstversie van de Elsevier had uitgelezen, kreeg ik goesting in de hottub. 104 graden gaf de temperatuur aan. Oppassen dus, dat de aardappeltjes niet droog koken. Uit veiligheidsoverwegingen zette ik de timer op tien minuutjes. Zo kook ik de eitjes per slot van rekening ‘s morgens ook en ik krijg, al zeg ik het zelf, nog steeds complimenten over het resultaat. Met een net niet vloeibare dooier smaakt je eitje toch het allerlekkerste.

Maar we drijven af. De hottub was rijkelijk voorzien van schuim. We hadden dus best het fototoestel mee kunnen nemen. De weelderige vormen van Teleton’s lichaam zouden zorgvuldig met sop zijn bedekt. Helaas waren wij slechts gewapend met badlakens, een flesje water en de Elsevier naar de pool gegaan. De foto waar in het verre vaderland zo verlangend naar wordt uitgekeken, laat dus helaas nog even op zich wachten. Behoedzaam gleed Lidy ook nog even in het warme water hetgeen haar rugpijn in ieder geval verzachtte.

Tegen lunchtijd zochten wij de koelte van de condo op. Lidy verzorgde, met de basiselementen uit de collectie van de Publix, een eigengemaakte kipsalade. Met een snufje zout, wat peper en drie tomaatjes hadden wij een smakelijk maaltje. Tot de zon ook ons balkon bereikte, hielden wij buiten siesta. Eenmaal binnen, las ik het Nieuwjaarsnummer van de Elsevier om daarna de versgebakken blogberichten van de medebloggers op de Mini te lezen. Goeiendag zeg, daar zit wel een behoorlijk stukje huisvlijt in. En of ze nu over de aardbeien gaan, of over ezelopvang, grote auto’s, extra grote auto’s of zelfs Hummers gaan, over close encounters met de mysterieuze Mr. Teleton of over afgesproken ontmoetingen met familie of kennissen, ze zijn allemaal de moeite waard!

Er zijn nu wat wolkjes aan de lucht verschenen, zodat deze in ieder geval niet meer zo hinderlijk blauw is. Sticky blijft het nog wel even. Maar wij slaan ons er manmoedig doorheen en trekken er voor een stroll nog even op uit. Op de terugweg doen we wat boodschapjes bij de Publix en tot slot kijken we op de mini nog naar een aflevering van Flikken, Maastricht. En hoewel we nog geen flauw idee hebben, wat we morgen eens zullen doen, is dat van geen enkele invloed op de stemming hier. Want die is opperbest en als er niets verandert, dan blijft dat zo!

Voor lezers die nieuwsgierig zijn naar onze bevindingen in een waterpark en die ons blog van 2009 nog niet hebben gelezen, is het misschien leuk om de aflevering Topless, tubeless en ruthless eens te lezen. Klik hier voor meer waterpret.

Een goede daad van twee kilo

Oh moeder, wat was het heet vandaag. Bij ons zouden de kraaien al lang dood van het dak zijn gevallen maar onze huisroofvogel die in mijn, maar vooral in zijn belang het park vrij van ongedierte houdt, zat roerloos te braden in de dakgoot. De slagschaduw van de ondergaande zon zou iedere beweging in het kortgemaaide gras verraden. Hij zat daar en loerde relaxed over zijn territorium.

 

Gelukkig hadden wij een relaxdag. Tussen alle drukte van het vakantievieren, shoppen, concert- en parkbezoeken en daar ook nog eens dagelijks een column over schrijven door, deden we het rustig aan. We kwamen traag uit de startblokken en namen een grondige douche, waarbij we tevreden vaststelden dat we met de fles shampoo ook precies op de helft zaten. De fles doucheschuim raakt aardig op, hetgeen ons deed besluiten het dagelijks rantsoen te verhogen. Als we dan toch nog een nieuwe fles moeten kopen, hoeven we op het schuim niet te bezuinigen; het kan niet op!

Met de voorraad keukenrollen zit het wel snor, wat niet geldt voor de rollen topiletpapier. Tot nu toe beperken wij het gebruik van de openbare toiletten tot het hoogst noodzakelijke, maar met wat knijp- en rekenwerk moet daar toch een mouw aan te passen zijn. Gezien de jaarkaarten die we voor alle parken hebben, overwegen we het toiletgebruik te verplaatsen naar andere oorden om hierdoor  een nog groter rendement op onze investering te genereren. Inmiddels hebben we immers schijt aan de privacy, luisteren we onbeschaamd naar het zachte gekreun van onze buurman, maken we ons geen zorgen als iemand eens wat harder kreunt en kijken ook niet meer raar op van een paar schoenen maat 46, die onder de wand door piepen. We zijn we het vouwen van de envelopjes, zoals wij dat al vanaf ons vierde jaar gewoon zijn na het toiletbezoek teneinde zo economisch en hygienisch mogelijk te werk te gaan, al bijna verleerd. Bovendien bevalt het drogen van de handen in de turboblowers ons wel want wij houden van  comfort.  Het alternatief is een gezinsverpakking wc-rollen bij de Walmart te kopen en het restant mee naar huis te nemen.

Zo af en toe waagden wij ons vandaag even buiten op het balkon. Aan de overkant roosterden ze nieuwbakken toeristen aan de pool die slechts twee parasols kent. Als de wind even wegvalt, kan je ze horen sissen. Een half uurtje later vluchtten we weer naar binnen waar de airco enorm zijn best doet om de kamertemperatuur aangenaam te houden. Zoals bij ons des winters de kachel gezellig snort, zo loeit hier de airco.

Tegen de avond waagden wij ons, teneinde een vriendendienst te verrichten, naar de Outlets Lake Buena Vista aan de Interstate 535 alwaar zich een winkel van The Old Navy bevindt. Wij waren immers vanwege de zorgvuldig geregisseerde advertentiecampagne met laaiend enthousiaste reacties op mijn nieuwe T-shirt, best bereid om hier een handeltje in op te zetten. 113 graden Farenheit wees de thermometer in de Jeep aan toen we instapten en onze armen aan de prachtige plastic inrichting van deze auto verbrandden. Ramen open tot de poort en dan de airco full speed het zware werk laten doen.

Laatste dag: 30 procent korting, schreeuwden de posters op de ramen van The Old Navy. Het was dus nu of nooit. Het goede nieuws was, dat de rode shirts uitverkocht waren. Hierin zit voor de Nederlandse markt  met het oog op de komende verkiezingen toch geen handel.

Van de lavendelkleurige shirts was er nog slechts een XL exemplaar. Van de witte, grijze, donkerblauwe en zwarte,  bemachtigden wij zowel voor Pieter als voor Petra een collectors item. De inkoopprijs van de shirts bedroeg slechts drie dollar en vijftig cents, welk voordeel wij in de n.n.t.b. verkoopprijs zullen verdisconteren. Daar de 9 t-shirts samen precies 2,1 kilogram wegen en wij het gewicht van onze eigen bagage voor de terugreis nog moeten bepalen, bewaren wij de bon zorgvuldig, zodat wij de Old Navy, die een ruimhartig retourbeleid volgt, altijd nog vlak voor ons vertrek kunnen verblijden met een kilo of twee T-shirts in verschilende kleuren.

Ruimte voor overgebeleven wc-rollen is er door deze vriendelijke geste aan onze voormalige buurtjes op Cane Island in ieder geval niet meer in de koffer. Dus dat wordt de komende weken wat vroeger naar de parken. Mocht iemand dus een middelbaar echtpaar, direct na de rope-drop in a hurry richting het toilettorium zien rennen, dan ken je de achtergrond.

Na een heerlijke etentje bij de Cracker Barrel verlieten wij, slechts dertig dollartjes lichter, het etablissement. Uitgewuifd door een verbaasde waitress die gewend is met doggybags gewapende gasten te zien vertrekken maar die tevreden vaststelde dat wij netjes ons bordje leeg hadden gegeten. “Die rare Hollanders toch” dacht ze waarschijnlijk. “Ze eten de steak zonder HP-sauce en gebruiken de gekookte appeltjes als toetje.  Slechts twee refills gebracht en toch vijf dollar fooi…. Waren al mijn klanten maar zo…”

En met al die goede daden van vandaag op ons conto zat de stemming er natuurlijk weer lekker in. Morgen gaan we trouwens waarschijnlijk naar Typhoon Lagoon want het wordt weer verzengend heet dus zoeken wij verkoeling onder de bomen en in de Lazy River. Van die avonturen brengen wij te zijner tijd weer graag verslag uit. Hou tot die tijd vooral het hoofd koel  en de voeten warm!

Fran Cosmo

Ik kende Fran  niet. Boston wel, natuurlijk. De band waar hij enige tijd de leadzanger van was. Maakt niet uit, Fran staat met zijn broertje Anthony en een Band in Epcot. Want er moet brood op de plank…

Als liefhebbers van het Golden Oldies circuit gingen we natuurlijk even kijken. Het was schroeiend heet in Epcot. En het is moeilijk om een lauw publiek naar het kookpunt te krijgen. Met slechts een grote hit (More than a feeling) is het nog lastiger om de mensen enthousiast te krijgen. En dan was er weer zo’n onbegrijpelijke entree waarbij de band zo’n beetje the stage opdrentelt. Dat kunnen ze toch beter bij Disney.

Uiteindelijk toch nog een aankondiging: Eerst komt Anthony op en dan uiteindelijk Fran. Er wappert een Italiaans vlaggetje aan de microfoon, maar Fran is niet het prototype van de mooie, knappe, donkere Italiaander.

Fran ziet er een beetje weird uit. Maar ja, jaren zeventig he..! En zo is de muziek ook. De drummer drumt bij veel nummers het loopje dat we ook van More than a feeling kennen. 1,2 rust 1,2,3…begrijp je? De gitaren gieren, de bas en de drum staan als een huis en de Roland klinkt als een B3 Hammondorgel met distortion. En dat alles snoei- en snoeihard zodat Fran zich de longen uit het lijf moet brullen, maar gelukkig wordt hij geholpen door een hele batterij techniek. Oude tijden herleven. Het doet me weer denken aan een optreden van Focus in de Vliegermolen in Voorburg. Donkey years ago….Zelfde dreunende bas, maar dan van Bert Ruyter. Zelfde gierende gitaarwerk, maar dan van Jan Akkerman. Thijs van Leer ramde tenminste op een echte Hammond, kon ook niet zingen maar de techniek hielp hem een beetje. En Pierre van der Linden beukte het hele zaakje dwars door de muren van de sporthal. Dat waren nog eens tijden!

  D’r staat wel hier in Epcot toch wel wat op het toneel. De jongelui hebben d’r zin an en ondanks het feit dat alleen naar voor mij onbekende nummers luisteren, boeit het toch wel. Fran komt lekker los en krijgt gelukkig  het publiek enthousiast. 

Natuurlijk krijgen we een gitaarsolo van Anthony en een drumsolo zoals dat bij deze muzieksoort hoort. De bassist blijkt een vriendelijke vent, die tijdens de soli foto’s van het publiek en zijn collega’s maakt. Disney Rock & Roll, zullen we maar zeggen.

Ik vraag me af waar Don’t look back en Amanda blijven, maar die doen vandaag niet mee. Misschien in de tweede set? Maar nee hoor, die is identiek aan de eerste. Bij More than a feeling komt het publiek pas goed in beweging en wordt er hartstochtelijk meegebruld. I see my Marian, walking away heeeheeeeheeee…! Fran, die volgens zijn eigen site wel voor heter vuren heeft gestaan dan een paar honderd man in Epcot, mikt na afloop van de gig tevreden zijn plectrum in het publiek. Want zo is hij ook wel weer, die rare Fran Cosmo.

Hierna houden we het concert maar voor gezien en laten de derde set voor wat ‘ie is. We hebben een beetje het idee dat we naar een concert van de Amerikaanse Dries Roelvink zijn geweest. Niks op aan te merken, professioneel, maar een typisch geval van net geen toppertje. Dus richten wij de blik op het optreden van de volgende week in het Golden Oldies Festival. Davy Jones komt. Wie…? Davy Jones! Van de Monkees…Hij wordt dit jaar 65, dus die krijgt de stemming er wel in bij de meisjes daar in Epcot. En daar houden wij van, in de familie Teleton.

Voor wie wat foto’s wil zien, heb ik nog een collage in petto. Gemaakt met Teletons eigen TeleCanon, dus helaas niet altijd even scherp maar wat je van ver haalt is lekker.  Mijn eigen filmpje van More than a feeling laat zich helaas niet via YouTube afspelen, dus heb ik voor de lezers die zich afvragen waar dit muziekpraatje over ging, maar een willekeurige weergave van het versje gejat.