Een goede daad van twee kilo

Oh moeder, wat was het heet vandaag. Bij ons zouden de kraaien al lang dood van het dak zijn gevallen maar onze huisroofvogel die in mijn, maar vooral in zijn belang het park vrij van ongedierte houdt, zat roerloos te braden in de dakgoot. De slagschaduw van de ondergaande zon zou iedere beweging in het kortgemaaide gras verraden. Hij zat daar en loerde relaxed over zijn territorium.

 

Gelukkig hadden wij een relaxdag. Tussen alle drukte van het vakantievieren, shoppen, concert- en parkbezoeken en daar ook nog eens dagelijks een column over schrijven door, deden we het rustig aan. We kwamen traag uit de startblokken en namen een grondige douche, waarbij we tevreden vaststelden dat we met de fles shampoo ook precies op de helft zaten. De fles doucheschuim raakt aardig op, hetgeen ons deed besluiten het dagelijks rantsoen te verhogen. Als we dan toch nog een nieuwe fles moeten kopen, hoeven we op het schuim niet te bezuinigen; het kan niet op!

Met de voorraad keukenrollen zit het wel snor, wat niet geldt voor de rollen topiletpapier. Tot nu toe beperken wij het gebruik van de openbare toiletten tot het hoogst noodzakelijke, maar met wat knijp- en rekenwerk moet daar toch een mouw aan te passen zijn. Gezien de jaarkaarten die we voor alle parken hebben, overwegen we het toiletgebruik te verplaatsen naar andere oorden om hierdoor  een nog groter rendement op onze investering te genereren. Inmiddels hebben we immers schijt aan de privacy, luisteren we onbeschaamd naar het zachte gekreun van onze buurman, maken we ons geen zorgen als iemand eens wat harder kreunt en kijken ook niet meer raar op van een paar schoenen maat 46, die onder de wand door piepen. We zijn we het vouwen van de envelopjes, zoals wij dat al vanaf ons vierde jaar gewoon zijn na het toiletbezoek teneinde zo economisch en hygienisch mogelijk te werk te gaan, al bijna verleerd. Bovendien bevalt het drogen van de handen in de turboblowers ons wel want wij houden van  comfort.  Het alternatief is een gezinsverpakking wc-rollen bij de Walmart te kopen en het restant mee naar huis te nemen.

Zo af en toe waagden wij ons vandaag even buiten op het balkon. Aan de overkant roosterden ze nieuwbakken toeristen aan de pool die slechts twee parasols kent. Als de wind even wegvalt, kan je ze horen sissen. Een half uurtje later vluchtten we weer naar binnen waar de airco enorm zijn best doet om de kamertemperatuur aangenaam te houden. Zoals bij ons des winters de kachel gezellig snort, zo loeit hier de airco.

Tegen de avond waagden wij ons, teneinde een vriendendienst te verrichten, naar de Outlets Lake Buena Vista aan de Interstate 535 alwaar zich een winkel van The Old Navy bevindt. Wij waren immers vanwege de zorgvuldig geregisseerde advertentiecampagne met laaiend enthousiaste reacties op mijn nieuwe T-shirt, best bereid om hier een handeltje in op te zetten. 113 graden Farenheit wees de thermometer in de Jeep aan toen we instapten en onze armen aan de prachtige plastic inrichting van deze auto verbrandden. Ramen open tot de poort en dan de airco full speed het zware werk laten doen.

Laatste dag: 30 procent korting, schreeuwden de posters op de ramen van The Old Navy. Het was dus nu of nooit. Het goede nieuws was, dat de rode shirts uitverkocht waren. Hierin zit voor de Nederlandse markt  met het oog op de komende verkiezingen toch geen handel.

Van de lavendelkleurige shirts was er nog slechts een XL exemplaar. Van de witte, grijze, donkerblauwe en zwarte,  bemachtigden wij zowel voor Pieter als voor Petra een collectors item. De inkoopprijs van de shirts bedroeg slechts drie dollar en vijftig cents, welk voordeel wij in de n.n.t.b. verkoopprijs zullen verdisconteren. Daar de 9 t-shirts samen precies 2,1 kilogram wegen en wij het gewicht van onze eigen bagage voor de terugreis nog moeten bepalen, bewaren wij de bon zorgvuldig, zodat wij de Old Navy, die een ruimhartig retourbeleid volgt, altijd nog vlak voor ons vertrek kunnen verblijden met een kilo of twee T-shirts in verschilende kleuren.

Ruimte voor overgebeleven wc-rollen is er door deze vriendelijke geste aan onze voormalige buurtjes op Cane Island in ieder geval niet meer in de koffer. Dus dat wordt de komende weken wat vroeger naar de parken. Mocht iemand dus een middelbaar echtpaar, direct na de rope-drop in a hurry richting het toilettorium zien rennen, dan ken je de achtergrond.

Na een heerlijke etentje bij de Cracker Barrel verlieten wij, slechts dertig dollartjes lichter, het etablissement. Uitgewuifd door een verbaasde waitress die gewend is met doggybags gewapende gasten te zien vertrekken maar die tevreden vaststelde dat wij netjes ons bordje leeg hadden gegeten. “Die rare Hollanders toch” dacht ze waarschijnlijk. “Ze eten de steak zonder HP-sauce en gebruiken de gekookte appeltjes als toetje.  Slechts twee refills gebracht en toch vijf dollar fooi…. Waren al mijn klanten maar zo…”

En met al die goede daden van vandaag op ons conto zat de stemming er natuurlijk weer lekker in. Morgen gaan we trouwens waarschijnlijk naar Typhoon Lagoon want het wordt weer verzengend heet dus zoeken wij verkoeling onder de bomen en in de Lazy River. Van die avonturen brengen wij te zijner tijd weer graag verslag uit. Hou tot die tijd vooral het hoofd koel  en de voeten warm!