Vergeef het hen, heer……

In een klein stukje Florida maakte Walt Disney zijn paradijs. Alles moest tot in de perfectie geregeld zijn, geen grassprietje stond verkeerd en mocht er iemand, per ongeluk toch een papiertje op de grond laten vallen, was er onmiddelijk iemand in de buurt om dit op te ruimen. De mensen zagen er allemaal verzorgd uit, er lagen geen zwervers op de bankjes in de parkjes (ook niet in de schaduw) en iedereen werd met een vriendelijke glimlach begroet. Alle mensen waren gelijk, men hield rekening met elkaar, kortom Walt Disney World was een voorbeeld voor de wereld.

Voor de gehandicapte medemens werden speciale electrische rolstoelen verhuurd en voor de met kleine korte beentjes uitgeruste hummeltjes waren er buggies beschikbaar. Een uitkomst, zou je dus denken. Maar er kleven helaas ook bezwaren aan dit vriendelijke systeem.

Buggy-duwers zijn een speciaal soort themaparkbezoekers. Er zijn zeer vakkundige bij, die netjes eerst even over de schouder kijken, voor ze de buggy in beweging zetten. Je hebt ook brokkenpiloten, die zonder op of om te kijken, rechts uit de flank optrekken en zich, als waren zij Scania Vabis chauffeurs, met veel geweld en de vlam in de pijp, dwars door het voetgangersverkeer buldozeren en helemaal niet in de gaten schijnen te hebben dat de overige wandelaars slechts door hinkstapsprong, hordenloop of een van de overige tienkampsporten een blessure weten te vermijden.

Waarom die haast? Een paar stappen later houdt de buggy immers meestal weer in. Mum moet even iets onduidelijks uit het bagagerek halen. Midden in het pad natuurlijk, zodat onmiddelijk een flinke file ontstaat. Of de kleine meid wordt even met harde hand en stemverheffing door Daddy terechtgewezen, waardoor ze een levenslange aversie tegen themaparken en Daddy  overhoudt.

De berijders van de electrische rolstoelen vormen een andere groep waar je maar beter een beetje bij uit de buurt kunt blijven. Van een afstandje is lastig vast te stellen of je met een echte rolstoelbehoeftige te maken hebt of dat de bestuurder het wel gemakkelijk vindt om de stoel in de schildpadstand te zetten, een beetje weg te doezelen en verschrikt maar verrassend behendig uit de stoel te springen wanneer het volgende fotomoment bereikt is. EIgenlijk maakt het ons niet uit door welke groep we van de sokken worden gereden. We behandelen ze allemaal met respect, laten ze als het enigszins kan netjes voorgaan (want ze zullen wel haast hebben…..?) maar in ‘s hemelsnaam; denk alsjeblieft ook eens aan onze achillespezen!

Doordat onbekwame buggyduwers en rolstoelbestuurders in een permante excuse me stand het gevoel van welbehagen zoals ome Walt dat voor ogen had, ernstig bedreigen, bezoeken wij de themaparken liefst op stille dagen en zo laat mogelijk. Ze zijn er dan wel, maar je hebt tenminste de ruimte om opzij te springen als dat nodig is. Zo ook vrijdagavond. De keuze was op het Magic Kingdom gevallen.

Bij Pooh trokken wij een fastpass om ongestoord straks de wachtrij van drie kwartier voorbij te kunnen lopen om even ' target=_blank>'Back to the days of Christopher Robbins te gaan.  Net voor de automagically doors ook automagically sloten, vonden wij nog plek in de voor driekwart gevulde zaal om Mickey’s Philharmagic te zien. En de wachttijd voor It’s a small world? Die was er niet! En ook bij de Pirates konden wij (Hojo, hojo) direct plaatsnemen. “Of ik de leiding van de expeditie wilde”, vroeg de jolige castmember die ons inscheepte. Dan mocht ik voor in de boot zitten!

Ter voorbereiding van het vuurwerk trakteerden wij ons op een Lemonade Slush. In vroeger tijden verstrekte de dienstdoende Minute Maid hierbij een speciaal rietje met een soort lepeltje aan het eind. Tegenwoordig wordt je geacht alle slush door een rietje op te zuigen. Wij experimenteerden dus geduldig met onze lang vergeten zuigreflex toen we plots een stem naast ons hoorden. “Zo, zal Daddy jou eens een lekkere schone luier geven”. Hoewel de zuigreflex oeroude instincten wakker had gemaakt, voelde ik instinctief aan dat deze boodschap niet voor een van ons was bedoeld. Er was een buggy met inhoud naast ons gestopt. Wij verwachtten dat de daadkrachtige Daddy het kind uit de buggy zou halen om deze op de daartoe aangewezen luierwisselplaats in de aanpalende toiletgebouwen zou verschonen. Zo heeft ome Wat dat bedacht, dus laten we dat dan ook zo doen!

Daddy had alleen oog voor de volle luier en voelde weinig empathie voor de omstanders. Hij legde de koter duidelijk zichtbaar op de vuilnisbak naast ons tafeltje en begon de vuile was van de familie buiten te hangen. “Oh, wat heeft ‘ie weer een lekker grote bah gedaan”, klonk het enthousiast naast ons. “This really is a big one….“ Hij klonk als Pooh, die de honingpot had gevonden. WIj waren verder niet zo in geinteresseerd in deze bofkont maar konden niets anders doen dan onder het genot van de lemonade slush mee te genieten van de blijdschap van de grote man over de grote boodschap van de kleine man. Daddy deed er nog eens dunnetjes een schepje bovenop: “Ja dat krijg je he, als Mummy je van die lekkere spinazie geeft, You little stinker”.

Wij kennen onze klassiekers. Ook al heeft Disney het natuurlijk niet zo bedoeld, erger je je er toch maar beter niet aan onder het motto Vergeef het hen, heer want zij weten niet beter. Wij liepen naar de Main Street om vandaar naar Wishes te kijken. Nadat wij drie buggyduwers en twee rolstoelers de andere hiel hadden toegekeerd, omdat zij de eerste gekneusd, geschaafd en bont en blauw hadden gereden, hielden wij het voor gezien. Vanaf een bijna lege ferry genoten wij in de zoele zomerwind van het vuurwerk.

En zo kost het soms wat meer kracht om de stemming er in te houden. Maar het is ons wederom gelukt en daarom trekken wij er zaterdag weer op uit om in Epcot een optreden van Davy Jones bij te wonen. Gezien de doelgroep verwachten wij weinig buggies, maar des te meer rolstoelers. En wee de gene die het in zijn hoofd haalt om de Tenalady naast ons te gaan verwisselen tijdens de voorstelling……….