Wie wat bewaart….

Op de Disney Crowd Calender kwalificeerd-en ze deze dag als een Viertje. Beste park om te bezoeken: Epcot. En omdat we nog lang niet alle  arrangemen-ten van het Flower & Garden Festival hadden vastgelegd, leek dit dus een
                                                                    uitgelezen kans.

Omdat het zo rustig was, nam Jan de Tassenman alle tijd om iedere ritsluiting open te laten maken. Alle tassen moesten leeg van Jan en de tafels lagen dus bezaaid met luiers, zakken chips, dozen tampons, 2, 3 en 4-ply Kleenexen en wat men al niet meer meesjouwt voor een prettig dagje Epcot. In ganzenpas ging het naar The Land voor de fastpasses voor Soarin. Komt u gerust tussen kwart voor twee en kwart voor drie nog eens terug.

Wij leefden ons intussen uit op de tientallen Kodakmomenten die Epcot biedt. Het park ligt er geweldig bij en doordat het zo rustig was, had je alle tijd om mooie kiekjes te maken. Veel mensen vragen je ook of je misschien zo vriendelijk wil zijn om een foto van hen te nemen. Of ze durven het niet, maar dan bied je het natuurlijk aan. Zo heb ik vandaag heel wat mensen gefotografeerd die waarschijnlijk helemaal niet bij elkaar hoorden, maar die mij lekker behulpzaam wilden laten zijn. Voor ze het wisten had ik hen de Canon, Nikon of Agfa Click al uit de handen gegrist. One, two, three…there it is!

Wij zaten nog maar gerade achter unsere Bratwurst mit Sauerkraut als es altmodisch anfing zum pinkeln. Grote druppels sloegen in als een bom! De angsthazen onder de veelal Deutsche Leute die zich hier te Beute gingen aan Lager in een plastic bekertje, schoten in de poncho’s. Gelijk bij het bombardement van Rotterdam dachten wij dat het zo’n vaart niet zou lopen en deze keer hadden we gelukkig gelijk. Het liep met een sisser af. Net zo plotseling als de bui was gekomen, verdween hij ook weer. Wij genoten van een uitgelezen dag, zweefden met Patrick over de US of a naar LA en keerden met een Canon vol pixels huiswaarts voor een opknapbeurtje en een
                                                               korte siesta.

Wij hadden ons vanavond Fish & Chips op Pleasure Island beloofd. Nu kan het nog volgens BP. Na de maaltijd inspecteerden wij het Rainforest Cafe op genietende medebloggers en-forummers.  Ieder tafel werd met argusogen bekeken. Zou dat Robert-Jan kunnen zijn? Van achteren wel! Maar van voren had hij een snor, dus dat klopte niet. Het gezelschap was er dus nog niet, of zijn even onder de tafel gaan zitten uit angst dat ik hen op de Teleton-Glossy die binnenkort verschijnt, kwam abonneren.

Wij wandelden op het gemakje terug en keken voor de zekerheid nog even bij Ghirardelli omdat ze daar zulk lekker ijs verkopen. Terug op Cane Island stelden we vast dat Ton Staalstra van de aardbodem verdwenen lijkt en dat bij Debby en Paul de lamellen al gesloten waren. En toen hebben we maar naar hun auto gezwaaid. Je moet toch wat!

Het was een heerlijke dag. Temeer omdat wij, gezien de koers van de dollar, het gebruik van de creditcard gestaakt hebben. In een oude sok vonden wij nog wat dollars en travellercheques die wij ooit voor een scheet en drie knikkers op de kop hebben getikt. Wie wat bewaart, die heeft wat! Zelfs de dollarkoers krijgt dus hier de stemming niet stuk.
                             En als er niets verandert, dan blijft dat zeker zo!