Wonderoortjes

Of het door de Tigerbalsem komt of door Teleton’s helende handen, wij zullen het nooit weten. Feit is dat Lidy vanmorgen met de tred van een jonge meid is opgestaan en weer zo goed als nieuw is. Kijk, daar knappen wij nu van in huize Teleton van op; wonderbaarlijke genezingen!

En er gebeurden nog meer wonderlijke dingen vandaag. Al die jaren dat we hier komen, konden wij in de supermarkt de Spa Rood niet vinden. Van al dat platte water wordt Teleton vreselijk flauw dus krijgt hij hier, als hij eens echt verwend wil worden, een glaasje Perrier. Kost een paar centen, maar dat boerden wij, toen we nog werkten, met gemak op. Tot onze grote verrassing bleek Spa Rood hier Aqua Selzer te heten en slechts 79 cent per literfles te kosten. Hadden we dat eerder geweten, dan waren we nog een paar jaar eerder gestopt met werken.

Bij de Walmart waren de lensreinigingsdoekjes uitverkocht. En laat een of andere spetterende vetklep nu precies een dikke druppel op Teletons TeleCanon gemikt hebben toen hij in Epcot Fran Cosmo op de gevoelige schijf vastlegde. Daarom vertrokken wij vandaag zonder kameraad Canon naar Animal Kingdom. Hierdoor hebben we weer eens ouderwetsch ontspannen door een park gelopen, naar shows gekeken en genoten van alles wat om eens heen gebeurde, zonder voordurend door de zoeker te loeren. Waar iedere zichzelf respecterende toerist met een fototoestel, telefoon of Ipod voor zijn hoofd loopt, waren wij slechts gewapend met onze Disney Photopass. Smile, view en snag it was vandaag het motto.

En dus legden wij de parkeerplaats weer eens handmatig in het opschrijfboekje dat Teleton altijd bij zich heeft, vast. Giraffe 39, dat is de eerste rij van deze sectie. En om het nog mooier te maken, wij kregen de laatste parkeerplaats op deze rij. Gewoon oversteken en in de gereedstaande tram stappen! Een normaal mens heeft toch zoveel geluk niet? De verleiding was groot om een tijdje bij deze prachtlokatie rond te blijven hangen. Gewoon, om indruk te maken op de andere sukkelaars, die soms wel van heel gunterwijd kwamen aangestrompeld. Maar wij deden het niet en stapten gewoon in de gereedstaande tram. De dienstdoend  trammanager sprak de gevreesde woorden: “No further boarding, please, no further boarding…” Paniek in de ogen van families die juist met een laatste krachtsinspanning de buggy hadden ingklapt en niet meer mee mochten, want daar ging de tram. “Driver, we are clear……” ”Don’t push your luck, Ton”, zei Lidy. “Zet je hoed af in de tram”.

Geduldig lieten wij ons de veiligheidsinspectie welgevallen. Daarna lieten we onze wijsvingers en tickets scannen. We hadden een match dus mochten we binnen. Gelijk stapte er een Disneymevrouw op ons af. Oh, nee, geen survey he? Ik doe slechts een keer per vakantie mee en een andere vriendelijke mevrouw heeft die beurt al gehad. Maar nee, het was geen survey, ze wilde gewoon mijn ticket nog eens scannen. Nou ga je gang meid, scan maar raak! ”Waar komt u vandaan”? babbbeldebabbelde ze, zonder te luisteren. “thank you so much, have a ni….” Maar wij zijn volledig aangepast aan de gewoontes hier en waren dus al lang onderweg. …..

Om ons uitgebreid op de brug door de Disneyfotograaf te laten fotograferen. Hij hoefde me niet eens te vragen of ik wilde lachen, je lacht je hier iedere dag een kriek! “You have done very well, Princess,” zei hij tegen Lidy die slechts onder protest op de foto wil. Kan je nagaan wat een goed spul die tijgerbalsem is!

WIj beklommen Mount Everest via de zuidkant met de zon in de rug wat, in verband met de stroom bezoekers met trolleys die net Nemo hadden gezien, nog een hele opgave was. Nemo, die bij mij geen goed kan doen omdat dat kreng met zijn lelijke schollenkop Tarzan Rocks! uit AK heeft verdreven…. Wij haalden de fastpassen voor de safari op. Let op he…Safari! Geen Fotosafari! Of wij ons uiterlijk om kwart voor drie maar wilden melden.

Tijd genoeg om ons naar Camp Minney Mickey te begeven voor de show van de Lion King. Tijdens de doorgaans hartverwarmende show niftten wij het af van de kou. Er was een zeer plaatselijk koufront boven ons gehangen. Om een beetje warm te blijven, klapten wij wel gezellig mee: Hawimawee, Hawimawee…Buitengekomen bleek het gelukig al weer flink te dooien.

Wij hadden, met vriendelijke dank aan de dikke kadet met ei, ui en spek aan het ontbijt, gewacht met de lunch tot het rush hour achter de rug was. Binnen een paar minuutjes hadden we een plekje in de schaduw en een pittabroodje met tonijn bemachtigd. En een zakje chips, maar dat hebben we voor vanavond bewaard.

Daarna was het tijd voor de safari. WIj passeerden de reizigers die niet de moeite hadden genoemen om een fastpass te trekken, schaamteloos. Zonder een spoortje schuldgevoel liepen wij de zwaargetroffen gezinnen voorbij. Bijna een uur stonden ze al in de hitte te wachten. Vaders hingen vertwijfeld in de touwen. Moeders met natte slierten haar langs het gezicht, keken ons met holle ogen aan. En ach, die kindertjes….Maar ja, je kunt je nu eenmaal niet het leed van de heel de wereld aan trekken. Het leven gaat door en de safari ook, dus stapten wij verwachtingsvol in de bus om te zien wat we nu weer zouden leren van moeder natuur.

Op de bank voor mij zat een vader met zijn zoontje. Alvorens het parcours dat de bus rijdt, wordt vrijgegeven, wacht deze even voor clearance. Gewoon, bij een stoplicht. In de regel is er dan, op wat lovebugs in het seizoen na, nog niet veel te zien. Voor deze vader echter wel. Hij wees naar iets dat bewoog in de lage bosjes. Nieuwgierig als ik ben, keek ik mee en spotte onmiddelijk een koppel eenden. “Ik weet niet precies wat het is”, hoorde ik de vader de spanning opvoeren. “Maar ik zie zijn oortjes bewegen……”

Kijk, van die momentjes kan Teleton heerlijk genieten. Dat zijn de natuurkundige wondertjes die je helpen om de dag door te komen. En die er voor zorgen dat we ons hier regelmatig van plezier op de bruiner en bruiner wordende knietjes slaan. Want wij weten wel hoe we de stemming er in moeten houden. Gewoon je oogjes en je oortjes goed openhouden……