Met nog een dikke maand te gaan begint de verlengde Floridavakantie het dagelijks leven in huize Teleton meer en meer te beheersen. Bij de wekelijkse boodschappen, bijvoorbeeld. Eten we dat allemaal nog wel op voor 11 april? Of gaat het niet voor 23 mei over de datum? Gelukkig hoeven wij onze stem niet verloren te laten gaan want met de verkiezingen der Staten Generaal wachten ze keurig tot wij terug zijn.
En zo denken wij in het kader van de verplichte voorpret veel en vaak aan de volgende vakantie. Ook over de minder leuke consequenties. Zoals het gemis van de persoonlijke plasbak die wij met het oog op de naderende aftakeling speciaal voor de heer des huizes hebben laten plaatsen bij het betrekken van deze woning . Maar ook de extra hoog geplaatste toiletpotten ontbreken in het overigens zo riante appartement op Cane Island. Deze luxe zullen we, bij het afgieten van de aardappelen, het schudden van des zwagers hand, het breien van de bruine trui, het maken van de fiets voor Robbie, het uitrekenen van de moeilijke som, het ontvangen van de fax uit Darmstad of welke andere metafoor we in de loop der tijd voor de ontlasting van ons maag- darmsysteem bedacht hebben, gedurende zes weken moeten ontberen.
En het was bij een zitting op onze witte troon dat de volgende vraag mij te binnen schoot: Waarom hebben de openbare toiletten in het door ons zo geliefde Florida eigenlijk een gespleten bril?
Een zoektocht over het internet leverde verschillende verklaringen op. Zo is daar het idee dat toiletgebruikers van den mannelijke kunne het niet prettig zouden vinden om, eenmaal gezeten, de edele delen op de bril te laten rusten. Kom op, zeg. Ten eerste geloof ik niet in sprookjes en ten tweede maakt het qua hygiëne natuurlijk geen zak uit of ‘tie nu op de bril of op de pot ligt.
Een andere verklaring voor de gespleten variant is dat medemens die staande plast nog wel eens een druppeltje op de bril laat vallen. Men is hierbij al snel geneigd de man als hoofdschuldige aan te wijzen maar je zult de vrouwen de kost moeten geven die de reinheid van de bril niet vertrouwen en er daarom op veilige afstand boven blijven bungelen. Wanneer men net even iets te lang gewacht heeft met het ledigen van de blaas of wanneer men, al dan niet door kramp in de kuiten gedwongen, te schielijk besluit dat men nu wel weer genoeg tijd aan de persoonlijke verzorging heeft besteed, wordt het mikken voor toiletgebruikers van beiderlei kunne, ernstig bemoeilijkt. Precies op de plek waar het bevuilen van de toiletbril statistisch het meeste voorkomt, heeft men dus maar een stukje weggelaten.
