Onder druk van de tijd reisden we altijd gewapend met een strakke planning af naar Het Beloofde Vakantieland. We bekeken vooraf de weerberichten, volgden de dollarkoers en keken of de vliegtuigen wel op tijd vertrokken. Wij wisten wel wat ons een gallon gas zou kosten…..Ter plekke mochten we niks missen en natuurlijk wilden we ook nog eens uitgerust terugkomen. Nu wij niet meer werken, is dit alles van veel minder belang. Na zes weken vakantie kunnen wij het straks het hele jaar immers nog steeds rustig aan doen. Hoe anders is dat, als er na de vakantie weer een drukke baan, lange werkweken, stress en soms ook onzekerheid op je wacht en je jezelf zorgen moet maken of het bedrijf wordt overgenomen en je of je baan nog zeker is.
Op zulke momenten realiseer je je weer eens hoe goed het leven is zonder deze druk. Twee weken voor het begin van de vakantie is er nog steeds geen echte planning. Oké, er is een overzichtje met de geplande optredens in Universal en Epcot. En we weten wanneer de spaceshuttle launch gepland staat. En, o ja, we volgen de Disney Crowd Calender en stellen met plezier vast dat er talloze dagen zijn die slechts een 4 scoren. Voor de meeste attracties hoef je dan niet eens een fastpass te halen.
Er ligt natuurlijk wel een keurig mapje gereed, met de vouchers en het vluchtschema. Hierin zitten ook alle jaarabonnementen van de parken, zodat er voor deze reis niet gerekend hoefde te worden welke van de vele ticketsoorten voor ons voordelig uit zou komen. De partij pillen die de apotheek deze week compleet met actueel medicijnpaspoort afleverde, is in twee porties verdeeld; één voor in de koffer en één voor in de handbagage. De dozen drugs en dope die er voor moeten zorgen dat we de komende tijd zonder nierfalen, hoge bloeddruk, cholesterol zullen overleven, staan gereed.
Natuurlijk wordt er in de omgeving veel naar de vakantie geïnformeerd. “Hoe lang blijven jullie ook al weer weg” en “wanneer vliegen jullie precies” zijn de meest gestelde vragen. “Hebben jullie er zin in” komt ook nogal eens voorbij. Geduldig beantwoorden we alle vragen, we hebben toch nog niks anders te doen! Wij bereiden ons verder in stilte voor op onze langste vakantie ooit en maken ons niet dik. We zullen wel zien of de dollar daalt, hoe het weer weer is, in welke auto we zullen rijden en of we een internetaansluiting hebben.
Ons maken ze niet meer gek, ‘t komt toch zoals ‘t komt. Gezien de overvloedige regenval tijdens onze vorige voorjaarsvakantie, durf ik nauwelijks te zeggen dat we God’s water over God’s akker zullen laten lopen. Want ietsje minder mag namelijk ook wel, dit jaar. En het spreekwoord “na ons de zondvloed” durf ik ook al niet meer te gebruiken; trouwe lezers voelen direct nattigheid, anderen lezen het blog er nog maar eens op na. We zullen wel zien, zei blinde Piet. En daarom is ons lijflied voor de komende vakantie “Que sera…” van José Feliciano.
Que sera, que sera, que sera
que sera de mi vida, que sera
si se mucho o no se nada
ya mañana se vera, y sera
sera, sera lo que sera.
