Fran Cosmo

Ik kende Fran  niet. Boston wel, natuurlijk. De band waar hij enige tijd de leadzanger van was. Maakt niet uit, Fran staat met zijn broertje Anthony en een Band in Epcot. Want er moet brood op de plank…

Als liefhebbers van het Golden Oldies circuit gingen we natuurlijk even kijken. Het was schroeiend heet in Epcot. En het is moeilijk om een lauw publiek naar het kookpunt te krijgen. Met slechts een grote hit (More than a feeling) is het nog lastiger om de mensen enthousiast te krijgen. En dan was er weer zo’n onbegrijpelijke entree waarbij de band zo’n beetje the stage opdrentelt. Dat kunnen ze toch beter bij Disney.

Uiteindelijk toch nog een aankondiging: Eerst komt Anthony op en dan uiteindelijk Fran. Er wappert een Italiaans vlaggetje aan de microfoon, maar Fran is niet het prototype van de mooie, knappe, donkere Italiaander.

Fran ziet er een beetje weird uit. Maar ja, jaren zeventig he..! En zo is de muziek ook. De drummer drumt bij veel nummers het loopje dat we ook van More than a feeling kennen. 1,2 rust 1,2,3…begrijp je? De gitaren gieren, de bas en de drum staan als een huis en de Roland klinkt als een B3 Hammondorgel met distortion. En dat alles snoei- en snoeihard zodat Fran zich de longen uit het lijf moet brullen, maar gelukkig wordt hij geholpen door een hele batterij techniek. Oude tijden herleven. Het doet me weer denken aan een optreden van Focus in de Vliegermolen in Voorburg. Donkey years ago….Zelfde dreunende bas, maar dan van Bert Ruyter. Zelfde gierende gitaarwerk, maar dan van Jan Akkerman. Thijs van Leer ramde tenminste op een echte Hammond, kon ook niet zingen maar de techniek hielp hem een beetje. En Pierre van der Linden beukte het hele zaakje dwars door de muren van de sporthal. Dat waren nog eens tijden!

  D’r staat wel hier in Epcot toch wel wat op het toneel. De jongelui hebben d’r zin an en ondanks het feit dat alleen naar voor mij onbekende nummers luisteren, boeit het toch wel. Fran komt lekker los en krijgt gelukkig  het publiek enthousiast. 

Natuurlijk krijgen we een gitaarsolo van Anthony en een drumsolo zoals dat bij deze muzieksoort hoort. De bassist blijkt een vriendelijke vent, die tijdens de soli foto’s van het publiek en zijn collega’s maakt. Disney Rock & Roll, zullen we maar zeggen.

Ik vraag me af waar Don’t look back en Amanda blijven, maar die doen vandaag niet mee. Misschien in de tweede set? Maar nee hoor, die is identiek aan de eerste. Bij More than a feeling komt het publiek pas goed in beweging en wordt er hartstochtelijk meegebruld. I see my Marian, walking away heeeheeeeheeee…! Fran, die volgens zijn eigen site wel voor heter vuren heeft gestaan dan een paar honderd man in Epcot, mikt na afloop van de gig tevreden zijn plectrum in het publiek. Want zo is hij ook wel weer, die rare Fran Cosmo.

Hierna houden we het concert maar voor gezien en laten de derde set voor wat ‘ie is. We hebben een beetje het idee dat we naar een concert van de Amerikaanse Dries Roelvink zijn geweest. Niks op aan te merken, professioneel, maar een typisch geval van net geen toppertje. Dus richten wij de blik op het optreden van de volgende week in het Golden Oldies Festival. Davy Jones komt. Wie…? Davy Jones! Van de Monkees…Hij wordt dit jaar 65, dus die krijgt de stemming er wel in bij de meisjes daar in Epcot. En daar houden wij van, in de familie Teleton.

Voor wie wat foto’s wil zien, heb ik nog een collage in petto. Gemaakt met Teletons eigen TeleCanon, dus helaas niet altijd even scherp maar wat je van ver haalt is lekker.  Mijn eigen filmpje van More than a feeling laat zich helaas niet via YouTube afspelen, dus heb ik voor de lezers die zich afvragen waar dit muziekpraatje over ging, maar een willekeurige weergave van het versje gejat.