Sunny girl

Lidy maakte een normale, huishoudelijke beweging. Niks bijzonders. Maar deze keer veroorzaakte het een scheut in de rug die het in beweging komen enigszins bemoelijkt. Niks ernstigs, maar om haar nu bloot te stellen aan de enorme golven in Typhoon Lagoon, leek ons geen goed idee. Ook de Lazy River viel even af, zodat de keus uiteindelijk op de pool van ons eigen Cane Island viel. De werkzaamheden aan de hottub zijn weer achter de rug, de werklui zijn elders op het terrein actief, dus wat kan ons nog tegenhouden?

Twee parasols kent het deck van het zwembad hier nog, verder is er nauwelijks beschutting. Geduldig stond er een parasol, met tafel en vier stoelen in zijn schaduw, op ons te wachten. Een paar andere badgasten kozen er voor zich onbarmhartig door de zon te laten verschroeien. Slechts een moeder met een baby zocht schaduw onder de andere beschikbare parasol. Ik had het zwembad als enige volwassene voor mezelf, vier jongetjes uit het land van The Swedish Chef breulden, speuterden en flickefloiden ook in het lauwwarme water, hun onverstaanbare taaltje brabbelend.

Ik was, als laagste in de pikorde van dit gezelschap, na een paar rondjes dobberen vrij snel uitgezwommen en verliet, tot opluchting van de blonde vikingen, het zwembad. Er waren ook twee vaders; Bjorn en Benny. Zij namen er hun gemak van en wat foto’s. Agneta en Annifried, de beide mamma’s uit het tafereeltje, verschroeiden in de verzengende zon. Toen ze well done waren, zag ik ze met jaloerse blikken naar onze parasol kijken. Daar ik slecht Zweeds spreek, lachte ik het Skandinavische stelletje slechts vriendelijk toe en floot deze Sunny Boy Sunny Girl van de Hep Stars zachtjes voor zich uit. Om ze maar even subtiel te laten weten dat onze kennis van de Zweedse cultuur echt wel verder gaat dan de balletjes van Ikea, Waterloo en Volvo. Wij kennen onze klassiekers en zoals Benny al in 1966 het klavecimbel bespeelde, daar kan Mozart nog een puntje aan zuigen!

Nadat ik de Kerstversie van de Elsevier had uitgelezen, kreeg ik goesting in de hottub. 104 graden gaf de temperatuur aan. Oppassen dus, dat de aardappeltjes niet droog koken. Uit veiligheidsoverwegingen zette ik de timer op tien minuutjes. Zo kook ik de eitjes per slot van rekening ‘s morgens ook en ik krijg, al zeg ik het zelf, nog steeds complimenten over het resultaat. Met een net niet vloeibare dooier smaakt je eitje toch het allerlekkerste.

Maar we drijven af. De hottub was rijkelijk voorzien van schuim. We hadden dus best het fototoestel mee kunnen nemen. De weelderige vormen van Teleton’s lichaam zouden zorgvuldig met sop zijn bedekt. Helaas waren wij slechts gewapend met badlakens, een flesje water en de Elsevier naar de pool gegaan. De foto waar in het verre vaderland zo verlangend naar wordt uitgekeken, laat dus helaas nog even op zich wachten. Behoedzaam gleed Lidy ook nog even in het warme water hetgeen haar rugpijn in ieder geval verzachtte.

Tegen lunchtijd zochten wij de koelte van de condo op. Lidy verzorgde, met de basiselementen uit de collectie van de Publix, een eigengemaakte kipsalade. Met een snufje zout, wat peper en drie tomaatjes hadden wij een smakelijk maaltje. Tot de zon ook ons balkon bereikte, hielden wij buiten siesta. Eenmaal binnen, las ik het Nieuwjaarsnummer van de Elsevier om daarna de versgebakken blogberichten van de medebloggers op de Mini te lezen. Goeiendag zeg, daar zit wel een behoorlijk stukje huisvlijt in. En of ze nu over de aardbeien gaan, of over ezelopvang, grote auto’s, extra grote auto’s of zelfs Hummers gaan, over close encounters met de mysterieuze Mr. Teleton of over afgesproken ontmoetingen met familie of kennissen, ze zijn allemaal de moeite waard!

Er zijn nu wat wolkjes aan de lucht verschenen, zodat deze in ieder geval niet meer zo hinderlijk blauw is. Sticky blijft het nog wel even. Maar wij slaan ons er manmoedig doorheen en trekken er voor een stroll nog even op uit. Op de terugweg doen we wat boodschapjes bij de Publix en tot slot kijken we op de mini nog naar een aflevering van Flikken, Maastricht. En hoewel we nog geen flauw idee hebben, wat we morgen eens zullen doen, is dat van geen enkele invloed op de stemming hier. Want die is opperbest en als er niets verandert, dan blijft dat zo!

Voor lezers die nieuwsgierig zijn naar onze bevindingen in een waterpark en die ons blog van 2009 nog niet hebben gelezen, is het misschien leuk om de aflevering Topless, tubeless en ruthless eens te lezen. Klik hier voor meer waterpret.