Cajun Style

Wij zijn aan hem gehecht. Aan onze Jeep. En wij dachten dat hij het bij ons ook wel naar zijn zin had. Maar nu begint hij in ene te zeuren over een oil change. Net 2500 miles op de teller en daar begint het gelazer al. De Expresse-chick van Dollar verzekerde mij desgevraagd telefonisch dat ik “all set” was en dat ik gerust nog twee weken met de Jeep mag rondtoeren. Wat wij in eerste instantie ook van plan waren. Maar dat irritante geknipper begint me na een dagje al te vervelen. Op de lokale Dollarlocatie aan de 192 bleek helaas geen SUV voorhanden, maar ik mag mij op het vliegveld melden voor een ander exemplaar. Omdat we  zo aan hem gehecht zijn, slaap ik er nog een nachtje over!

Vanwegen een speciale bestelling van onze achternicht richtten wij de steven vandaag op Islands of Adventure. Of we  at the Rock Shop van het Hard Rock Cafe een bedeltje wilden kopen, was er gemaild. Kijk, dan kan je moeilijk zeggen dat dat niet meer in de koffer past. Of dat je bang bent dat je het niet door de douane gesmokkeld krijgt. Dus betraden wij, met gevaar voor eigen oren, de Rock Shop. We waren er de enige klanten, dus een beetje onopvallend rondscharrelen was er niet bij.

Gelukkig vonden wij het bedoelde bedeltje snel tussen de verzameling plectrums, de onvermijdelijke t-shirts en de afgeprijsde platte petten. Precies zo een model dat Teleton al een tijdje zocht, dus dat was een gelukkie….Of we wel vaker in een Hard Rockshop kwamen, vroeg het aardige jonge meisje bij het afrekenen. Misschien hadden we belangstelling voor de Hard Rock Bonuskaart? Wij  antwoordden geheel naar waarheid dat dit ons eerste bezoek was. Ze hield niet langer aan en wenste ons veel plezier met onze bedel en pet. Wij zijn er van overtuigd dat dit gaat lukken. Rock on, of zoals wij in Den Haag wel zeiden: Petje, petje, wat ben ik toch gelukkig met je!

In Islands of Adventure was het rustig. Nauwelijks wachttijden, dus liepen wij als door een magneet aangetrokken de High in de Sky Seuss Trolley Train Ride in. Je weet niet wat je meemaakt. Wij kennen de avonturen van Dr. Seuss niet. Wij zijn van de Bulletje en Bonestaakgeneratie. Grote waarschuwingsborden wezen ons op de komende gevaren. Met angst en beven zagen wij hoe de reizigers in de Trolley Train die voor ons vertrok, zorgvuldig in de beugels werden gesnoerd en er toch nog door twee medewerksters gecontroleerd werd of je toch wel ‘secure’ was. Met knikkende knietjes stapten we in de attractie. Met de Canon in de veiligheidstas, de hoed in de ene en de bril stevig in de andere hand, begonnen wij aan de rit. De Droomvlucht bleek nog enerverender, maar we hebben Island of Adventures nu ook eens van een hele andere kant gezien. Het zonnetje scheen, het windje waaide en niemand kende ons hier, dus verlieten wij de attractie met ferme tred en opgeheven hoofd en hadden verder een heerlijke dag.

Thuisgekomen was het al weer tijd om de Cajun Style Alfredo Chicken en Shrimp te slachten. Try our bold flavors, stond er op de verpakking. Met zorg roerden wij de inhoud door de koekenpan. We telden onderwijl de Shrimp en kwamen tot vier stuks. Enjoy the party…!juichte Fridays op de verpakking. Voor de zekerheid mikten wij dus nog een doosje boneless chicken dat we nog in de koelkast vonden door de maaltijd, waardoor de Shrimp nu toch duidelijk in de minderheid was.  Sprinkle with Cajun seasoning besloot de gebruiksaanwijzing die wij verder stipt hadden opgevolgd. Gloeiende, gloeiende, gloeiende…..nu weten we ook wat ze bij Fridays onder Bold Flavors verstaan.

Om een beetje te luchten, liepen wij nog even naar de CVC voor wat boodschapjes, inspecteerden vergeefs de pool of Debby & Company er soms waren en stelden vast dat Ton Staalstra er nog steeds veel op uit trekt, want zijn auto ontbak weer op het appel.  Doken de mensen die wij onderweg tegenkwamen nu werkelijk weg of verbeeldden wij het ons maar? Cajun Style, daar is niet tegen op te pepermunten. O, moeder, wat is het heet in de bek. Op de terugweg naar huis werd er vanaf het deck van de pool eindelijk naar ons gezwaaid en maakten we kennis met Debby, Paul en Sky. Altijd leuk zo’n minimeeting!

Bij thuiskomst ging de telefoon weer eens. Of wij de Yellow Pages hadden ontvangen. Ja, luid en duidelijk, antwoordde ik naar waarheid, want ik had hem zelf in de kast gelegd. Bij de jaargangen van 2008 en 2009. Of ik hem al eens had ingekeken? Nee daar was ik nog niet aan toegekomen, maar als ik de stapel overjarige Elsevieren uitgelezen heb, dan wil ik er misschien wel aan beginnen…De interviewer dankte mij hartelijk voor de informatie en wenste mij nog een hele fijne avond. En dat, beste lezers, bracht de stemming er natuurlijk weer helemaal in in huize Teleton. Want een fijne avond; dat werd het! Mede dank zij de cinnamonbun die er als verrassing bij de koffie werd geserveerd!