The Love Bugs

Voorjaar in Florida. De natuur is volledig gericht op de voortplanting. Bomen, bloemen en struiken stuiven stiekum grote wolken onzichtbaar zaad de lucht in. Doodziek wordt je er van. Je slijmvliezen zwellen er van op en raken geirriteerd. Je ogen tranen alsof je aan Fishermans Friend verslaafd bent en je neus loopt en probeert met liters vocht de ongenode indringers af te voeren.

Werkelijk overal wordt je met de vruchtbaarheid van het voorjaar opgezadeld. Chinese rozen die wij alleen uit de vensterbank kennen, staan hier buiten met hun enorme met stuifmeel gevulde stampers te pronken. Hier moet je wezen, hier moet je zijn; vlindertjes , bijtjes en alles wat er verder aan de bevruchting bijdraagt. Ieder briesje transporteert ladingen rijp zaad. Hele golven sperma rollen er zo over ons heen. Maar als je ze pollen noemt,  klinkt dat natuurlijk gelijk een stuk gezelliger.

Met een beetje pech tref je het Lovebugs seizoen. Lovebugs zijn kleine vliegjes die tijdens de vlucht paren. Moeten zij weten, maar val mij er niet mee lastig.

 

 

En dat doen ze natuurlijk wel. Het  liefst  met honderden tegelijk. In zwarte wolken dansen ze de dood of de gladiolen tegemoet. Want de suffertjes hangen niet alleen boven de grasveldjes, zwembaden en pretparken maar gaan ook doodgemoedereerd vlak boven de snelweg hangen te paren waarbij ze, als ze even niet opletten, een witte auto zomaar collectief in een zwarte kunnen veranderen. Want een wolk lovebugs laat lelijke vlekken na op je lak. Menig motorrijder met een blinkende bek met tanden kwam met een zwart gebit thuis. En de lovebugs lijken teer, maar als straf voor hun ontijdige dood laten de restanten zich maar moeizaam van de lak of je tanden krabbelen.

Lovebugs, prikken me niet, ze zuigen geen bloed, laten geen nakomelingen onder mijn huid na, kruipen niet in mijn schoenen of bij ons in bed, dus waar maak ik me eigenlijk zorgen over? Gewoon, omdat ze maar zo’n beetje zinloos om ons heen treiteren. Ze zeuren een poosje; je ziet ze wel, dan zie je  ze weer niet. Ze maken geen geluid en lijken geen aandacht aan me te schenken. Net als ik denk “laat die beestjes toch lekker paren” landen ze toch op me, kriebelen een beetje en net op het moment dat ik ze de genadeklap wil geven, vliegen ze weer weg om, bijvoorbeeld op je grote teen of een andere moeilijk bereikbare plek, verder te gaan zitten kriebelen.

Lovebugs zijn altijd met z’n tweetjes, net als wij dus dat schept weer een band.  Want hoe zou een grote vent van bijna twee meter het vinden wanneer hij tijdens een aanval van liefde doodgeslagen zou worden? Wie slaat er nu zonder gewetensbezwaren twee kleine onschuldige zwarte vliegjes die, zwevend op de wind hun hoogtepunt dreigen te bereiken, tot snot? Dus laten we de lovebugs maar voor wat ze zijn, hoe vervelend ze ook om ons heen wervelen.

Van zoveel geluk in de lucht wordt de stemming al weer snel mild en als je van nature toch al een vrolijke, vriendelijke instelling hebt, zit je hier in Florida al heel snel, al proestend, snotterend, kriebelend, wrijvend en jeukend van alle zichtbare en onzichtbare vruchtbaarheid toch weer samen in een parkje dat leuke liedje van de Lovebugs te zingen. Want in de natuur hoef je je nergens voor te schamen!

Love, exciting and new
Come Along. We were expecting you.
Love, life's sweetest reward.
Let it flow, it floats back to you.
The Lovebugs soon will be making another run
The Lovebugs promises itches for everyone