Hij was een beetje misselijk….

Omdat het vandaag de laatste dag van het Flower & Garden Festival was, waren we voor ons doen toch al weer vrij vroeg in Epcot. We wilden graag ook Soarin’ nog eens doen en we waren al een hele tijd niet meer in Maelstrom en Ellen geweest.

Geen schokkende attracties, maar je bent wel lekker van de straat.

 

 

De fastpass voor Soaring ging om kwart over zes in, een prima aansluiting op de show van Chubby Checker. Op naar the Universe of Energie om een beetje af te koelen. Geen attractie voor als je haast hebt, want met de preshow erbij, ben je al snel drie kwartier onder de pannen.

Tijd om de fastpass voor Maelstrohm te halen en om een hapje te eten in The Elctric Umbrella. We zaten op de eerste verdieping en hadden een leuk uitzicht op het gekrioel onder ons. Er waren lekker veel buggies en rolstoelers die voor levensgevaarlijke situaties zorgden, we verveelden ons daar dus geen moment.

Wij kuierden op het gemakje naar China en  bekeken de terracotta beelden, beluisterden een miniconcert op de Chinese Sitar waar wij geen chocola van konden maken, maar waarvoor wij vanwege het leuke accent waarmee de bespeelster van dit instrument “Thank you” zei wel uitbundig applaudisseerden.

De Fastpass voor Maelstrohm was er een om door een ringetje te halen. We passeerden een hele lange wachtrij en werden onmiddellijk in de boot genomen. Norway; douze points!

Rond vijf uur arriveerden wij bij het American Theatre waar wij nog net met de laatste wachtenden uit de rij mee naar binnen konden glippen, voor de meute ongeleide projectielen werd binnengelaten. Wij zaten, zeg maar, in de exitrow, veilig achter de rolstoelers. Geen camera’s die plotseling vlak voor je opduiken, niemand spring onverwacht op, geen paardestaarten die op jouw lens worden uitgeborsteld, kortom een prima zicht op het toneel!

Naast ons een ietsjes middelbaarder echtpaar uit Chicago. Of Chubby Checker de guy van de Twist was….? Ja dat konden wij beamen! En van de Fly, de Pony, maar daar zouden ze nog wel achter komen! Waar we vandaan kwamen….? From Holland, nice! Zelf waren ze gepensioneerd, hadden het goed en konden dank zij een goedkope ticket en een nog voordeliger hotelletje wel vier dagen naar Orlando. Hoe lang wij bleven, was de volgende vraag. Wij antwoorden waarheidsgetrouw, waarop het al wat stilletjes bleef.

Toen ook nog bleek dat wij de lancering van de spaceshuttle wel hadden gezien en we ook nog eens een Fastpass voor Soarin’ hadden, (Fastpass, hoe werkt dat dan…..?) bekoelde de verstandhouding nog verder. Wij hadden slechts de vragen beantwoord en helemaal niet opgeschept. Ik probeerde nog te redden wat er te redden viel door over de dollarkoers te beginnen, maar toen bleek ook nog eens dat ze naar Europa waren geweest toen wij 1 dollar zestig voor onze euro kregen……

Donkere wolken pakten zich boven Epcot samen. Chubby ging te keer als een jonge hond, maar kon niet voorkomen dat dat sommige bezoekers toch het vege lijf probeerden te redden toen de eerste megadruppels neerkletterden. Wij hulden ons stoicijns in onze poncho’s hetgeen het meeklappen niet ten goede kwam maar waardoor we wel droog bleven en de voorstelling keurig uitzaten. Het stel uit Chicago was not prepared en not amused, maar wel drijfnat. Ze vertrokken zonder te groeten…

We schuilden nog even in de toiletten van Marokko en liepen in onze poncho’s naar Soarin’. We mochten in de bovenste rij; zonder bruine beentjes, dus we genoten met volle teugen. Drie minuten later stonden we weer buiten en liepen we door de plassen naar de Jeep. Omdat wij ons tussen de middag tegoed hadden gedaan aan een Ceasar Salad met dubbele dosis kip waarbij ik voor de zekerheid nog een bakje frites had besteld, waren we niet echt hongerig.

De Cracker Barrel viel dus af, het werd de Burger King voor kipfingers en misschien een lekker ijsje. De voordeur zwaaide open en er strompelde een dronken vent naar buiten. Op nog geen meter van ons vandaan, deed hij waar dronken kerels goed in zijn. Dank zij de oefeningen in de parken met de rolstoelen en de buggies, konden wij nog net met een ferme sprong ons noodlot ontlopen.

WIj hadden ineens helemaal geen trek meer en meldden ons rond acht uur op Cane Island. Misschien dat ik straks nog een Bananamuffin neem, of dat we een Cinnamon Roll uit de vriezer toveren. En we hebben nog een  zak Megacornuco’s uit de goody bag die wij van de familie Staalstra kregen toen zij vertrokken. Vanwege doktersvoorschrift kopen wij die nooit in huize Teleton, maar nu ze er toch liggen, zou het best eens kunnen zijn dat we ons er vanavond aan te buiten gaan. En zo houden wij hier de stemming er wel in, maar daar twijfelde natuurlijk niemand meer aan!

Voor de lezers die gewend zijn dat dit blog regelmatig van een passend en vrolijk muziekje wordt voorzien is de keuze deze keer op Hij was een beetje misselijk van Buster Fonteyn gevallen.

Waarschuwing: Vooral op maandagmorgen kan dit nummer vervelend lang in je hoofd blijven hangen……