Geluk

80 procent kans op regen, gaven ze vandaag af. Dat hadden wij dit jaar nog niet meegemaakt, dus dat wilden wij wel eens zien. Naast wat huishoudelijke boodschapjes en wat andere karweitjes zaten we deze ochtend een poosje op ons balkon en genoten van de rust. Het zonnetje scheen aan de overkant en wij vonden het in de schaduw al warm zat.

Na de lunch trokken wij naar Disney World voor een nieuw avontuur. Tientallen malen waren wij al met de monorail door de resorts gereden, nooit waren we er uitgestapt om een kijkje te gaan nemen. Dit stond vandaag eindelijk eens op het programma en met Plu en Poncho waanden wij ons redelijk  veilig. Al kwebbelend vertrokken wij, om er in de auto achter te komen dat we de broodnodige preservatieven tegen een nat pak waren vergeten. Gelukkig hadden we de reserveplu in de auto!

Wij parkeerden gunstig op Goofy 59 en werden door de dienstdoend parkeermeneer gemaand om toch vooral maar snel in de tram te stappen. Ja, maar dan toch niet voor we nauwkeurig en secuur ons parkeernummer hadden genoteerd. Te vaak hebben wij hopeloze hysterisch huilende huisvaders met hun hele hebben en houden over het parkeerterrein zien dwalen, op zoek naar een witte auto. “Daddy, daddy, this one is white…..” juichten de kindertjes. Te vroeg, want er blijken nog duizenden andere witte auto’s geparkeerd te staan. Nee, dat zou ons niet gebeuren dus noteerden wij het nummer, maakten voor de zekerheid nog een foto en zaten toch nog op tijd in de tram. Sit back and relax, hold tight, driver we are clear!

Toen de tram goed en wel op gang was, realiseerden wij ons dat we de reserveparaplu waren vergeten. Slechts voorzien van ons goede humeur en iedere vorm van protectie ontberend (zelfs hoed en pet ontbraken vandaag) lieten wij ons naar de ferry vervoeren. Hier vielen de eerste druppels, maar we stonden onder een afdakje. So far so good!

De ferry bracht ons, voorzien van een fris windje in de rug, naar de andere kant van het meer. Het is altijd weer leuk om het Magic Kingdom vanaf het water te naderen. Hier begon het avontuur van vandaag. We lieten ons per boot naar het Grand Floridian brengen. De schipper moest even persen omdat het aantal liefhebbers voor deze tocht de capaciteit van de boot leek te overtreffen. Net toen ik dacht dat drie volwassen mannen voor zo’n klein bankje toch eigenlijk wel genoeg waren, perste de kapitein er nog een zwaargewicht bij. Wij staken van wal, op weg naar de witte wereld van het luxe. In Den Haag zouden ze dit resort vast het Rooie Pannendorp noemen. Bij aankomst heerste een serene rust. Wij wandelden over het terrein naar het hoofdgebouw.

In de Weddingchappel hadden wij niets meer te zoeken. We are all set and done, wat dat betreft. Dus betraden wij de lounge. Wij kregen toch een beetje een plechtig gevoel in deze statige omgeving die het midden houdt tussen de Passage in Den Haag en het Kurhaus in Scheveningen. Chique, maar toch deugt er iets niet…..Wij wilden ons in de lounge eigenlijk wel laten fotograferen op zo’n chique bank en liepen wat onzeker op het zitje af.

Op de bank bleek al een mevrouw gestrekt te liggen. Even dachten wij dat ze wellicht onwel was geworden, maar aan de opgetrokken knieen en de lodderige blik, herkenden wij toch wel weer een relaxende vakantieganger. Zij viel weliswaar uit de toon in deze exquise omgeving, maar het hinderde haar niet in het minst. Wij gingen op de eerste etage op zoek naar een gelegenheid om een kopje kofje te nuttigen maar lieten ons afschrikken door een bordje dat de bezoeker er op wees dat de familie Disney het toch wel erg op prijs zou stellen als bezoekers niet al te casual gekleed waren, ten tijde van de koffiebreak.

Hoe casual ben je op je Rockports, in je van Heusen korte box en met je Ralph Lauren polo? En hoort de polo in of uit de broek? Wij besloten het risico op een schrobbering door het tot in de puntjes verzorgde team castmembers niet te nemen, en vertrokken, nadat wij nog even vanaf de ballustrade naar Arie Snoek aan de piano hadden geluisterd, per Monorail naar het volgende resort op deze lijn, Het Contemporary Resort.

Onderweg brak, zoals de Hagenees dit zo mooi zegt, de pleuris uit. Het hield op met zachies regenen, het miechemde als de tering maar wij zaten droog. Zou de voorbehoedende werking van Plu en Poncho dan zelfs vanuit Cane Island zijn werk doen? In het Contemporary Resort maakten wij kennis met medefloridaforumlid Sonja en haar vriendin en reisgenoot Leonine. Ons werd, op kosten van dit gezellige reisgenootschap, een drankje aangeboden (waarvoor nogmaals hartelijk dank!) en samen namen wij de geneugten van een verblijf in Florida nog eens door.

Toen wij buiten kwamen, scheen de zon weer als van ouds en lieten wij ons per tram naar de parkeerplaats brengen waar wij afscheid van de dames namen. Wij gingen naar Down Town Disney waar wij tien minuten voor de aanvang van een concert van een Highschool arriveerden. We vonden een plekje uit de wind, in de zon, naast een nog ietsjes middelbaarder echtpaar. WIj keken voor ons uit en zwegen; voor je het weet zeg je iets verkeerds. “You look, like you’re from overseas…” Ik zweer het je, ik had nog niks gezegd. Zij kwamen uit Pittsburg. Daar spreken ze wel Engels, maar toch niet van het soort dat wij kunnen verstaan.

Dus deden wij wat tante in zulke gevallen ook doet; we gokken maar wat en ondanks dat we geen idee hebben waar het precies over gaat, hummen we instemmend wanneer de tijd daar rijp voor is en concentreerden we ons verder op het concert. Vergeet tijdens deze tactiek nooit van tijd tot tijd bemoedigend te glimlachen. De ander zal zich begrepen en gewaardeerd voelen. Het was zware muzikale kost en daar houden ze in Pittsburg kennelijk niet van. Men verliet het concert voorijdig, maar niet zonder dat er allerhartelijkst afscheid was genomen, compleet met high five. Zo kennen wij het Amerikaanse Volk weer!

Na afloop van het concert lieten wij ons een broodje met de naam Full Montagu van The Earl of Sandwicht goed smaken. Alles zat d’r op en d’r an.  Een kopje tomatensoep erbij en het gebruikelijke briesje in combinatie met een prikkend avondzonnetje maakte dat de stemming weer opperbest was. Wanneer je op een dag dat je maar 20 % kans hebt om droog over te komen, geen druppeltje regen voelt, dan is het eigenlijk ook een dag om in de loterij te gaan spelen. Maar omdat wij al zo gelukig in de liefde zijn, wordt het in het spel toch niets en lieten wij het maar zo……