O jee, o jee, o jee.

Inmiddels in Chicago een stoel in de wachtruimte met stopcontact gevonden. Zo sparen we de batterij nog een beetje, want wie weet waar we later op deze reis nog voor komen te staan.

Naast ons eet een vrouw een pizza en het is dat ik erg gehecht ben aan deze elektrische stoel, anders ging ik weer even ergens anders zitten. In mijn beleving zit er niet veel verschil tussen de reuk van een paar ingelopen dames crocs en een pizza van Reggio’s Pizza Express.

Wij hebben hier een lay-over van ruim drie uur dank zij een vlotte maar enerverende tocht van Orlando naar Chicago. Achter ons zat een vader met twee kinderen. De kinderen waren erg druk zodat de slaapverwekkende werking van het nieuwe reiskussen geheel teniet werd gedaan. Het kussen wilde wel meewerken, Teleton wilde ook best graag een uiltje knappen, maar de kinderen schopten roet in het eten.

Drukke kinderen waren vroeger lastig, tegenwoordig hebben ze een moderne mysterieuze gedragsstoornis. Een van de kinderen had de gewoonte om alles drie keer te zeggen, precies op dezelfde manier en dezelfde toon. Inclusief “ Daddy, daddy, daddy” als hij aandacht vroeg en dat was vrijwel permanent. Deze knaap was Kwik, Kwek en Kwak in zijn eentje. Na een uurtje gaat dat de omstanders toch flink vervelen.  En vroeg de kleine man even geen aandacht van Daddy, dan roste hij met zijn korte beentjes tegen onze rij stoelen. Daddy keek hierbij ijverig de andere kant op, hetgeen wij toch als een gebrek aan Daddy’s opvoedkundige vaardigheden kwalificeerden.

Tijdens de landing was het weer raak: Daddy, daddy, daddy” klonk het dwingend. “What’s up son?” “I gotta go, I gotta go, I gotta go”. God strafte in dit geval dus kennelijk niet onmiddellijk, maar wel doeltreffend. Bij het uitstappen was Daddy nog druk in de weer met servetjes en doekjes, zagen wij onze ooghoeken. Wij pakten onze bagage en wisselden een snelle blik. Teleton schoof snel richting de uitgang en fluisterde zacht in Lidy’s oor: “O jee, o jee, o jee……”

Wij hebben besloten om zo concourse C nog eens even onveilig te maken. Rondom ons cirkelen de aasgieren met hun laptops, Ipods en pads op zoek naar een stopcontact. We willen nog iets eten en prefereren een sanitaire stop voor we later in de middag gaan boarden. De toiletten hier op o’Hare zijn voorzien van een plastic brilletjes. Ik maak me sterk dat we hier toch nog wel iets avontuurlijks mee maken. Mocht dat zo zijn, dan horen jullie daar vast weer van.