Brussel was toen oh lalalala……

De tocht naar Brussel verliep niet zonder turbulentie. De strenge winter heeft kennelijk ook zijn tol geeist van het Belze wegennet, maar waarschijnlijk is men nog aan het sparen om de enorme gaten in het wegdeksel te dichten.

Ook op de ring van Anvers was de route niet geheel zonder gevaar. Waar de gemiddelde chauffeur met een wit kenteken een uitstekend weggebruiker is, troffen wij natuurlijk net weer een paar brokkenpiloten. De in- en uitvoegstroken rond Antwerpen zijn kilometers lang. De wegwezers staan duidelijk aangegeven, dus niets staat een soepele doorstroming in de weg. Ruim voor de afslag naar Brussel reden wij (mede dank zij de stem die mij vanuit het vooronder influisterde om toch vooral rechts aan te houden) in de juiste baan. Of de Belgische weggebruikers een TomTom ontberen, of dat zij blind zijn en de borden niet kunnen lezen, wij weten het niet. Opvallend was wel dat een groot aantal bestuurders op het laatste moment toch nog besloot van rijbaan te wisselen. Waar wij ‘Ollanders de gewoonte ontwikkeld heben hiertoe een snelle blik in de spiegel te werpen om vervolgens flux de clignoteur te linker- of rechterzijde te laten knipperen, zodat de medeweggebruiker in ieder geval een idee heeft welke kant wij opgaan, gaat het er hier in Belgenland heel anders aan toe. Zonder op of om te kijken wisselt men van rijstrook. Rijd jij er perongeluk juist achter, of erger nog, vlak naast, word je kennelijk geacht hier rekening mee te houden. Beschermengelen verhoeden dat deze manoeuvres ernstige schade aan de gezondheid toebrengen.

Aangekomen bij het Ibishotel bleek het nog immer een eenvoudige maar keurige tent met ruime parkeergelegenheid. Inchecken was, na een vriendelijke begroeting in het Frans, Engels, Arabisch en Nederlands, een fluitje van een cent. Bedeesd vroeg de jongeman of wij er op gerekend hadden dat we een euro per nacht voor onze koffiebruine Franse mademoiselle mochten betalen. Wij knikten beleefd terwijl wij onze gegevens op het verplichte formulier vermeldden.

Na een korte inspectie van de kamer spoedden wij ons naar de dorpsstraat van Zaventem waar wij een ouderwetsch frietenkot wisten. Het was druk in de straat. Bij de kerk wapperden gezellige vlaggen met de tekst “ Vrolijk Pasen”. Hieraan herkent men de zuidelijke zorgeloosheid. Waar wij noorderlingen direct na de feestdagen de versiering zorgvuldig verwijderen, laat men het hier gerust een paar weekjes hangen.

Alle parkeerplaatsen in de buurt van de snackbar waren vol. Wij reden langzaam door de dorpsstraat en zagen in de spiegel een auto vertrekken. Nadat wij zorgvuldig de richting hadden aangegeven, keerden wij om teneinde de vrijgekomen parkeerplaats te claimen. Een Belze madam die uit tegengestelde richting aangereden kwam, parkeerde, net op het moment dat ik mijn clignoteur ontstak, haar auto in het midden van de straat om hem achteruit in de door mij beoogde vrijgekomen plaats te manoeuvreren. Oh, lala……. Te laat, Teleton was here……

De verhoudingen tussen de Noordelijke en Zuidelijke Nederlanden zijn weer even bekoeld. Ik werd getracteerd op een luid getoeter en de toeschouwers op het terras van de plaatselijke Knijp, kozen ook verbaal partij voor het eigen volk. Wij deden net alsof we ze niet verstonden, wat eigenlijk helemaal niet zo moeilijk was. De frites (een groot en een klein pak met een overdaad aan heerlijke mayonaise), smaakte er niet minder om en na twintig minuten maakten wij weer plaats en keerde de rust weer in de dorpsstraat van Zaventem.

Bij terugkomst in het Ibis kozen wij zorgvuldig een parkeerplaats waar wij La Mademoiselle Lilli Marleen de komende weken met een gerust hart kunnen achterlaten. ZIj staat uit de wind, in de zon en, heel toepasselijk, onder een lantaarnpaal.

En zo bereiden wij ons voor op een rustige nacht op dit troosteloze industrieterrein. Brussel is niet overal o, lala en vrolijk! En met de zonnige vooruitzichten en de gedachten al in Cane Island, kan je begrijpen dat de stemming er hier lekker in zit. En als er niets verandert, dan blijft dat zeker zo!