Hiep, hiep, hiep, we hebben een Jeep!

De vlucht naar Orlando vertrok uiteindelijk een uur later dan gepland. Wij deden waar we goed in zijn; een tukje om de tijd te doden. En dat viel nog niet mee met de beperkte beenruimte die de Airbus in de Economy biedt.

Aangekomen bij de caroussel op MCO spraken we af dat Lidy met de koffers boven zou blijven, tot ik me weer zou melden. Bij Dollar stonden 5 medewerkers op mij te wachten. Van verre riep een vriendelijke vrouw al: “What’s your last name sir..?”  Rijbewijs, creditcard en een gezellig praatje. Of ik wel wist dat ik al sinds 2006 niet meer bij Dollar had gehuurd. En of ik van plan was nu wat vaker Dollar te huren….Terloops wees ze me op de mogelijkheid om een auto met wat meer luxe te kiezen, tegen betaling natuurlijk.

Nadat ik haar had verzekerd dat een midsize SUV prima zou voldoen, printte ze het contract uit. De zestig dollar voor de benzine en de 12,50 voor, ja waar is dat eigenlijk ook al weer voor…., was ook afgesproken. En geloof het of niet, binnen vijf minuten was ik weer op weg, de Express Pass is er niet aan te pas gekomen. Lidy had inmiddels de koffers van de band gezeuld en vol verwachting staken we over naar de garage, waar ik zelf een auto mocht uitzoeken. We werden opgewacht door een vriendelijke jongen, die ons behulpzaam vertelde dat we een economy car mochten uitzoeken. Ja, doei…it says IFAR on the contract, maar we gingen lekker niet met hem in discussie.

We konden uit een stuk of tien auto’s kiezen en het was of een Ford of een Jeep in verschillende kleuren. Wij namen de Jeep Cherokee met 1800 miles op de teller, zodat hij nog lekker nieuw ruikt. TomTom wees ons, zodra we het gebouw hadden verlaten de weg over de zuidelijke route. Niet dat we het zelf niet wisten, maar het voelt zo vertrouwd. Eerst naar de Publix voor de broodnodige boodschappen en daarna naar Hotelbeds voor de sleutel en het adres van de condo. Ik opende gewoontegetrouw het kastje en zag slechts een enveloppe, voor Cornelissen. En ik heet geen Cornelissen……

“ Hallo, we’re still open”, klonk het achter mij. Voor het eerst werd mij de enveloppe met inhoud persoonlijk uitgereikt. “U komt me bekend voor”, zei de vriendelijke jongen die wij wel vaker hadden gezien bij het inleveren van de papieren. Dat kan kloppen, sinds 2008 logeren we voor de vijfde keer op Cane Island. Hij besloot ons daarom maar niet uit te leggen hoe we moesten rijden.

Wij begonnen ooit in gebouw 5252 en nu hebben we een appartement in 5267 op de tweede etage met uitzicht op de pool. Wij wankelden met onze bagage en boodschappen naar boven om vast te stellen dat we alweer een prima condo hadden. Een upgrade naar drie kamers werd dankbaar geacepteerd. Twee sloten op de deur deden de inbraak van vorig jaar weer wat verder vergeten.

Na een kwikkie in de badkamer tolden we ons bed in. Om om kwart over twee wreed gewekt te worden door een auto alarm. Wat wij manmoedig probeerden te negeren, maar de sticker op de Jeep waarop vermeld stond dat de auto voorzien was van een alarm, liet ons niet los. Dus toch maar even voor een snelle inspectie naar beneden, om halverwege de trap vast te stellen dat iemand het alarm toch zojuist had afgezet. Onze Jeep was ongeschonden. Daarna heerlijk tot zeven uur geslapen, koffers uitgepakt en geprobeerd de HP Mini aan te sluiten op het modem. Maar de HP en het modem liggen elkaar nog niet, we weten nu dat er waarschijnlijk even een driver voor gezocht moet worden. Een RCA modem, made bij Thomson; ga maar zoeken. Moeten we toch naar de Mac vandaag of morgen. Komt goed uit, want het blog moet nodig aangevuld.

Inmiddels is het negen uur geweest, Kelly en Regis kwetteren weer ouderwetsch door de huiskamer. We hebben ons broodje al opgepiept, de bacon al gebruind en de yoghurt met fruit on the bottom al geproefd. We zijn weer thuis en de stemming…..? Die kan niet beter. En als er niets verandert (nou ja, wel graag internet aan huis, natuurlijk) dan blijft dat wel een poosje zo!