Morgen weer de oude

Teleton was vanmorgen gewoon rond half acht, zoals gebruikelijk, rustig opgestaan. HP Mini aan om de kijkcijfers op het blog te zien. Snel even de leuke reacties vrijgeven en het nieuws over de gaswolk lezen om vervolgens het ontbijtje klaar te maken.

Maar eenmaal achter het toetsenbord liep het anders. Het lag niet aan de kijkcijfers. Ook de reacties van de lezers waren als vanouds hartelijk en gezellig. Meer dan 500 bezoekers waren er gisteren geteld. De zon piepte al over de gebouwen om de pool aan de andere kant van de vijver te verwarmen. Alle reden dus om de dag welgemoed, vrolijk en ambitieus te beginnen. Toch zat Teleton maar een beetje achter het scherm te hangen. Het hoofd duf, een kuchje dat maar niet wilde stoppen, de spieren pijnlijk, de ledematen stram. Algehele last van gammeligheid; bij wijlen Prins Bernhard ook wel een lichte ongesteldheid genoemd.

Het ontbijtje werd dus vandaag door de vrouw des huizes bereid. Met heerlijke aardbeitjes, dat dan weer wel. Je denkt dan dat je de dag wel door zult komen. Even flink zijn, fris shaven en een snelle douche! (zo goed, trouwe lezers……????) Maar de fut om er vandaag op uit te trekken was er niet echt.

Teleton was een beetje ziekjes. Als de airco blies, vond hij het te koud. Als de airco niet blies, brak het zweet hem uit. De felle zon irriteerde hem. Het lawaai van de tuinman die het gras kwam maaien ook. Trek in een broodje had hij niet, tussen de middag. Maar nadat er een lekkere panini met wat sla, tonijnsalade met tomaat voor zijn neus werd gezet, ging die er toch verrassend goed en gemakkelijk in.

Vanaf de bank, met de lamellen op een kiertje, keek hij met verbazing naar alle rijdende rechters die je kunt bedenken. Hier geen geneuzel over de boom die te dicht bij de schutting staat. Hier krijg je de real McCoy: Echtscheidingen, huurdersconflicten, oplichterij en vernielingen stonden op de rol bij Judge Judy en haar confreres. Maury doet nog steeds goede zaken met vaderschaptesten, Tyra gaat nergens over en bij Jerry vliegen jaloerse teefjes elkaar nog immer hardhandig in de haren. Kortom, de televisie bood nu niet direct en programma waar je van opknapt.

Inmiddels is Teleton toch maar weer even achter het klavier gaan zitten. ‘t Valt niet mee hoor. Echt niet……Hij is zielig! Kleine oogjes, rode oortjes en een loopneus waar de two-ply hankies niet echt tegen opgewassen zijn, zodat de kleine voorraad Tempozakdoekjes die pleegzuster Lidy uit de hoge hoed heeft getoverd, goed van pas komt.

Onder het motto Mijn kop is ziek, klets maar tegen mijn kont luistert hij nu met een half oor naar Het Oog. Even oppassen dus, vooral bij de interviews, want thuis valt hij hier altijd zo lekker bij in slaap. Of ik straks trek heb in een stoommaaltijd, vraagt Lidy geduldig. Food in the top, sauce on the bottom, lees ik op het doosje. Nou, ‘k moet er nog even niet aan denken maar het zou me niks verbazen als de rode aardappeltje met groentenmix en whiskey steak die waarschijnlijk geen naam mag hebben er straks ingaan als Ketellapper.

We moeten eigenlijk ook nog even een luchtje scheppen, vandaag. We gaan naar de Old Town; eigenlijk niet direct een plek waar je aan denkt als je een luchtje gaat scheppen, maar vooruit, ‘t is om de hoek.

“Kom op, morgen ben je weer de oude,” jubelt Lidy uit de keuken, terwijl ze de de stoommaaltijd in de magnetron schuift. “Wil je d’r wel een beetje sla bij? Is goed voor je…..” Ik weet het niet, dus zorgt zij er voor. Je begrijpt het vast, beste lezer; de uitbundige stemming waar we zo aan gewend zijn, zit er niet bij de voltallige familie Teleton in, vandaag. Maar Lidy heeft er het volste vertrouwen in dat ik morgen weer de oude ben. En zij heeft er verstand van…….