Besparen

We schrijven woensdag de veertiende april. Het is zeven uur in de avond en we bruinen een beetje bij in het avondzonnetje. Het is zo’n avond met een stralend blauwe lucht, kleine witte wolkjes en een heerlijk briesje dat rusteloos ritselt door de jonge blaadjes van de struikjes langs de vijver. Vader en moeder eend peddelen nerveus rond het jonge tere kroost dat nog maar zeer onlangs uit het ei is gekropen. Uit de pool aan de overkant klinken kinderstemmen en gespetter. Zo’n avond is het……

Vandaag bezochten we het Magic Kingdom. “Welcome back” sprak de juffrouw van het parkeerterrein toen ze onze jaarpas inspecteerde. Weer veertien dollar uitgespaard, dachten wij tevreden. De Jeep vond halverwege rij 47 in de Goofy-sectie een plekje. Plots verzamelden zich dikke rijen bezoekers bij de halte van de tram. Disney laat je dan natuurlijk niet aanmodderen, maar zet gelijk twee extra tramsets in. Wonderlijk genoeg was van de drukte bij de overtocht per boot en de veiligheidsinspectie niets mer te merken en na een korte controle van onze rugzak van de Provincie Zeeland speurden onze ogen naar de kortste rij bij de toegangsautomaten.

Deze zijn per paar gegroepeerd en heel vaak vormen de mensen een rij aan de ene kant, terwijl de andere automaat tevergeefs naar bezoekers staat te smachten. Zo ook deze keer. WIj passeerden een rijtje van twee, drie gezinnen waarvan de brave huisvaders geduldig stonden te kijken hoe wij ongehinderd het park binnenvielen. Kaartje in de gleuf, vingertje scannen, poortje onderdoor en daar klonk die gezellige, ondefinieerbare Disney geluidenmix weer voor het eerst sinds december in onze oren. Boven ons vertrok de Disney trein. All aboard……en de stoomfluit floot.

De thermometer wees zo’n schroeiende  80 graden, de zon scheen fel en wij meldden ons bij de eerste vrijstaande fotograaf voor een nieuwe serie Disneyfoto’s. Die wij overigens nooit kopen, maar met snag-it  van het scherm af plukken. Vijf fotografen later besloten we dat we nu wel genoeg geposeerd hadden en had ik bovendien kramp gekregen van het buik inhouden. Op de foto’s is te zien dat die pogingen ook nog eens vergeefs zijn geweest. Maar gelukkig staat Lidy er wel leuk op, dus we zullen ze later wel eens op het blog zetten.

We kuierden een rondje te beginnen bij Fantasyland. Bij de Mad Tea Party vonden wij een plekje in de schaduw. Tijd voor een banaantje en een flesje water van de Walmart. Voor een banaantje rekent ome Walt ene dollar en vijftig cent. Bij de club van Sam Walton heb je daar een hele kam voor. Voor twaalf flesjes water brengt hij met plezier tweeeneenhalve dollar in rekening. Hiervoor kan je er bij ome Walt slechts een flesje op de kop tikken. Te lui om uit te rekenen hoeveel we nu weer hadden bespaard, keken wij tevreden in het rond.

  De Disney Crowd Calender stond vandaag op zes. Zo’n dag waarop je vrijwel overal snel aan de beurt bent en je niet op ieder moment door een overspannen vader achter een buggy voor je hielen wordt gereden. Zo’n dag dus waarop alles meezit. Waarop je bijvoorbeeld bij Mickey’s PhilharMagic binnenloopt en je nog maar net met je 3D brilletje in de aanslag voor de automagically openende deuren staat, als je al naar binnen mag. Wij zaten op de achterste rij op de buitenste twee stoelen.

Achter ons was alleen nog plaats voor de invaliden met hun begeleiders. Hier kwam een gezin te zitten met een dubbelgehandicapte dochter. Zij bleek alle liedjes uit de show gezellig mee te kunnen zingen. Nou ja…, de refreinen. Nou ja, eigenlijk kende ze ieder laatste woord van het refrein. Maar dan met dien verstande dat het laatse woord haar nog net even iets later te binnen schoot dan Disney in de partituur had laten schrijven. “ A whole new world….” “World”  klonk het toonloos achter ons. Bij het fragment uit de Lion King ging het niet veel beter. “And I just can’t wait to be ….kiiiiiing”. Het leek wel of het meisje achter ons keurig op de laatste, lange uithaal van Simba had gewacht. “King” bromde zij montoon. Wij hadden de voorstelling al de nodige keren gezien, dus de verrassing is er voor ons wel zo’n beetje af. Maar met deze muzikale variant krijgt zo’n show toch weer een hele nieuwe dimensie.

Voor de lunch namen wij een Tuna sandwich in het Columbia Harbour House. Nog nooit gezien bij Disney; om het kwartier kwam de staff ritmisch klappend uit de keuken om alle tafeltjes langs te gaan, compleet met een tray met alle condiments, zoals daar zijn de zakjes mosterd, suiker en zoetstof, rietjes, servetjes en andere snuisterijen. Er werd vriendelijk gevraagd of alles naar wens was. En passant werd de tafel afgeruimd, uiteraard nadat men beleefd had gevraagd of de familie “all done” was. Bij twee tienermeisjes was dit even misgegaan. In tranen meldden zij dat hun twee bekers cola automagically waren verdwenen toen zij even niet opletten. Twee nieuwe bekers werden aangerukt en het tienerleed was weer geleden.

Wij pikten de “Dream along with Mickey” show mee, bezochten de winkeltjes in Main Street onder het motto “ Kijke, kijke, nie kope” en vonden een prima plekje (uit de zon en in de wind) om de gezellige  “Celebrate a Dream come true” parade te bekijken. Een aardige mevrouw, van wie tante vast zou zeggen dat ze erg leuk was met haar dikke buik, kwam ons nog even uit naam van Disney het hemd van het lijf vragen. Hoe lang de vakantie was, vroeg ze. Het kostte moeite om er zo toonloos mogelijk “fourtytwo days” uit te persen. Je wil per slot van rekening niet opscheppen. Zij lachte haar spierwitte tanden bloot, sloeg de ogen ten hemel en zuchtte: “My God, that’s what you call a vacation”.

En dat, beste lezers, knoopten wij maar weer eens goed in onze oren. Het is hier inmiddels donker geworden. ‘t Is niet uit besparingsoverwegingen dat we het licht op het balkon niet aan durven doen maar we willen de verzameling muggetjes en vliegjes die zich inmiddels op de hordeur hebben genesteld, niet verontrusten. Ik sluit ik de zitting voor vanavond dus met een blij gemoed af waarbij ik me de moeite wel kan besparen om jullie te melden dat de stemming er hier onverminderd goed in zit.