De map

Na een nachtje op de keiharde bedden van Het Ibishotel, ontwaakten wij op eigen kracht rond een uur of half zeven. Tijd voor de eerste krentenbollen. Een ontspannen douche deed de rest; wij zijn er klaar voor. Om 8 uur sharp klokten wij uit, nadat we de fee van 43 euro voor het parkeren contant hadden voldaan. We haalden de twee koffers, van welke de security op het vliegveld verwacht dat we ze geen seconde uit het oog zouden verliezen, uit de auto en herenigden ze met de trolley en de mobiele rugzak, die wel in het hotel hadden overnacht. Om 8:20 zette de shuttle zich in beweging, richting Zaventem.

De rit naar het vliegveld voert over meer troosteloze industrieterreinen en kent, naast de potholes die je met je hersenpan tegen het plafond van de bus dreigen te doen vliegen, ook een aantal scherpe bochten die de bagage steevast uit het trek doen donderen. Een attractie dus, deze bus en je hoeft er niet eens voor in de rij. Op het busstation stond een kar verdekt opgesteld achter een pilaar. Maar wij hadden hem door, dus arriveerden wij zonder noemenswaardig gesjouw op de derde etage, waar zich de vertrekhal bevindt. Er stond al een rij van zo’n twintig passagiers. Koortsachtig speurden mijn ogen naar het bordje Bag drop. Gevonden en direct aan de beurt! Na een korte ondervraging leverden wij de koffers in. Of wij ons maar om kwart over tien bij gate 11 wilden melden.

Wij besloten direct door de paspoortcontrole te gaan. Voor ons was een groot joods reisgezelschap waarvan de helft maar tot de controle bleek mee te gaan. Dit bevorderde de doorstroming nu niet direct want de halve misjpoge moest zich, nadat ze de vertrekkende familieleden hartstochtelijk vaarwel hadden gekust, tegen de stroom reizigers in, weer uit de douane zone worstelen.

De tocht naar de security check duurde een dik half uur. De vele lagen kleding en de speciale hoedendozen die de joodse gemeenschap mee op reis nam, kostten de beveiligers wat extra tijd. Hierdoor hadden wij eens goed de gelegenheid om de mannen met pijpenkrullen eens van dichtbij te bekijken. Ook trok de speciale flap van de hoed die tot in de nek doorloopt, mijn speciale aandacht. Mijn petje waait namelijk bij het minste zuchtje wind al af en hoe klemmen deze mannen de megahoed dan op hun hoofd vast….En waarom moet je eigenlijk bij de security wel je schoenen uit doen, maar mag je wel je hoed op houden. Een leuk gezicht trouwens, zo’n stel mannen in het zwart op hun sokken met een hoed op.

Na een bakske koffie, de tweede krentenbol en het invullen der formularia, kuierden wij richting gate 11 waar ons een tweede security check wachtte. Wij kregen de full monty, met een lichte touche van het kruis. Aansluitend mochten wij direct aan boord; een voordeel van seating 2. Om kwart over tien (mind you) zaten wij pontificaal op rij 21 J&K te wachten op de dingen die zouden komen.

Langzaam stroomde het vliegtuig vol. De rij naast ons bleef leeg en toen iedereen zo’n beetje aan boord was, claimde Lidy dus de drie stoelen aan de andere kant van het gangpad. Wij houden immers van ruimte, rust en regelmaat.

De pot schafte chicken or pasta, wij gingen voor het laatste. De pasta bleek van een soort waar wij nog geen kennis mee hadden gemaakt.  Wij kennen inmiddels, naast de oudhollandsche elleboogjes, ook de spagetti, de penne, de ravioli en de  lasagna. Deze pasta zag er uit als een loempia en was gevuld met kaas, naar wij dachten. Een en ander was overgoten met een dunne tomatensaus wat mij vast en zeker op twee grote rode vlekken op mijn vakantiegele trui was komen te staan, als ik het blauw gestreepte dekentje niet als reuzenslab had ingezet.

De vlucht verloopt verder rustig. Er zijn nauwelijks kinderen aan boord of ouden van dagen. Is er dan niks te klagen of te mopperen? Jawel, ik mis de map. Op een aantal stoelen in de E-plus ontbreekt de map waarop je de vlucht kunt volgen. Wij konden een andere stoel krijgen, met map. Maar omdat we niet in het midden van een rijtje van drie stoelen wilden zitten, reizen we zonder map. Hoewel de captain ons heeft voorspeld dat we ruim een half uur vroeger dan gepland in Chicago zullen landen, blijf ik toch nieuwsgierig naar de headwind en de grondsnelheid. Ik vind het ook fijn om te zien hoe hoog we vliegen. En waar zouden we nu zijn? Hoe noordelijk vliegen we eigenlijk naar Chicago? ZIjn we IJsland al voorbij? Naderen we Baffin Island al?  We hebben geen idee….

En daarom, beste lezers, wordt het tijd om de oordoppen te plaatsen want we gaan de luikjes voor een paar uurtjes proberen te sluiten. Naast mij is de vrouw des huizes zo te zien al in diepe rust. We hebben nog en lange weg te gaan. En met die vooruitzichten is de stemming in de comfort class van deze vlucht prima. En als er niets verandert, en daar ziet het niet naar uit op deze achteneenhalf uur durende vlucht, dan blijft dat nog wel even zo.