Hij is leuk….

Tante is 93. Ze leeft zonder toekomst en verleden. Alleen het heden telt en daarin is zij meestal gelukkig. Veel gespreksstof heeft ze dus niet, maar soms komt ze verrassend uit de hoek. Als ze in goede luim is, antwoordt ze op de vraag hoe ze het maakt: "Comme Ci, Comme Ça". Verder begroet zij een ieder met een hartelijk “Hallo lieverd” hetgeen tot de nodige hilariteit kan leiden als je haar een uurtje  bezoekt. Ze is immers al snel vergeten dat je op visite was, dus ze ontmoet je om de paar minuutjes opnieuw.
Gisteren hebben we ons voor de komende anderhalve maand bij tante afgemeld. In de ochtend konden wij niet terecht, want tante ging zwemmen, met Het Huis. In de voormiddag doet zij een dutje. Dus meldden wij ons in de namiddag. De tafel werd al gedekt en tante zat verlangend naar het lege bordje te kijken. In afwachting van de maaltijd (waarvoor wij overigens door de verzorgster ook hartelijk werden uitgenodigd, maar welke invitatie wij beleefd afsloegen) had tante niet veel aandacht voor haar bezoek. Eén ding tegelijk, eerst de hoofd- dan de bijzaken.
Tante werkte een forse maaltijd in recordtijd naar binnen. Zij maalde er niet om dat de medebewoner die tegenover haar zat, niet alleen de kruimige aardappeltjes, de boontjes en het draadjesvlees maar ook en passant zijn enorme snottebel met smaak verorberde. Een toetje paste er nog wel bij en nadat tante achteloos met getuite lipjes de laatste restjes draadjesvlees op de grond had gespuugd, richtte zij haar aandacht op ons. “Hallo lieverds……” lachte ze ons breed toe, alsof we elkaar al maanden niet meer hadden gezien.
We keuvelden over koetjes en kalfjes. “Ik zie mijn moeder ook niet veel meer” klaagde tante. Waarop wij haar de groeten van haar moeder deden en zij tevreden achterover leunde. Tante is charmant, zij heeft een goed gevoel om je om haar vinger te winden. Blij met de aandacht die ze krijgt, beloont ze mij met de woorden: “Hij is leuk, he….” terwijl ze naar Lidy knipoogt.
“We kunnen de komende weken niet op bezoek komen, tante”. “Oh, leuk” was de reactie en ze lachte haar liefste lach. “We gaan op vakantie” biechtten wij op, omdat we geleerd hebben om zoveel mogelijk normaal met haar te praten. “Oh, leuk” en weer die lach. Ze stond op en maakte aanstalten om een wandelingetje door de huiskamer te maken. Ze klampte zich onmiddellijk  dankbaar aan mijn arm vast en samen schuifelden we naar het raam om de tuin te inspecteren. “D’r is niemand”, stelde tante teleurgesteld vast en we drentelden terug naar haar stoel. Ze zette zich bedachtzaam neer, bekeek mij van top tot teen, knipoogde naar Lidy en sprak tevreden: “Hij is leuk he……met z’n dikke buik……
Lezers die misschien gehoopt hadden op een gezellige foto in de Lazy River of in de hottub van Cane Island moet ik, met dank aan de scherpzinnige blik van tante, helaas teleurstellen. Beter van niet….! Maar voor de rest zit de stemming  in huize Teleton, met nog twee nachtjes in onze eigen bedstee voor de boeg, er prima in en als alles blijft zoals het is, dan verandert daar niets meer aan.