Met een korreltje zout

Omdat wij ons er vanmorgen toch even van wilden vergewissen of de oranje golf richting het Blije Westen toch wel tijdig vertrokken was, checkten wij eerst de fora, blogs, twitters en vluchtplannen. De goegemeente is gelukkig onderweg en sommigen bloggen al vanuit het vliegtuig. Moet niet gekker worden, een mens heeft geen moment rust meer en moet het allemaal maar zien te volgen tussen het vakantie vieren door……

De creditcard jeukte verschrikkelijk en zocht nog een geschikte gleuf om zich eens ouderwetsch uit te leven. Dan ben je in de Florida Mall aan het juiste adres; de kortingsacties zijn niet van de lucht. Tegen een uur of twee betraden wij de Foodcourt. Nog voor wij bedachten van welke lekkernij wij deze keer eens zouden snoepen, zochten wij eerst een vrije tafel. Zoals bekend herkent men hieraan de Nederlandsche vakantievierder. Locals lopen gerust een kwartier van de ene tafel naar de andere, om dan weer net even een secondje later dan de concurrentie aan te komen, zodat ze in arren moede soms hun tray maar op een van de plantenbakken zetten om de Bourbon Chicken met mie staand op te peuzelen.

Ik zag in de verte een tafeltje vrij en liep er zo achteloos mogelijk naar toe om vooral maar geen slapende honden wakker te maken. Zonder een spoor van concurrentie arriveerde ik bij het tafeltje om vast te stellen dat ik onderweg Lidy kwijt was geraakt. Nu ben ik 193 centimeter lang en droeg ik toevalligerwijze vandaag mijn Pink Polo. Bij gebrek aan zon ontbrak helaas de hoed, maar het moest toch een koud kunstje voor Lidy zijn om mij terug te vinden.

Ik spotte Lidy, die met haar rode krullenbol gemakkelijk te herkennen is, al snel. Zij zocht mij in de buurt van de Five Guys (eigenlijk helemaal geen gekke gedachte) maar mijn vrije tafel stond bij Charlies, aan de andere kant van de Foodcourt. Dus zwaaide ik, opgelucht als een drenkeling die de helicopter hoort aankomen, blij als de burgemeester die de stoomboot van de Sint binnen mag loodsen of dolgelukkig als de echtgenoot die zijn schoonmoeder naar Zuid Amerika ziet vertrekken. Ik zwaaide dus uit alle macht. Maar Lidy zag mij niet……de hele Foodcourt wel! “Straks belt er iemand 911”, flitste het door me heen. Hopelijk was er geen Nederlandsche blogger in de zaal. Zelf zou ik waarschijnlijk wel een aardige column van dit tafereeltje weten te schrijven.

Net toen ik de moed en het vrije tafeltje dan maar op wilde geven, kreeg Lidy mij toch nog in het snotje. Een big smile van beide kanten en een ogenblikje later waren we weer herenigd. De keus viel op een kleine Cheeseburger van de Vijf, aangevuld met een regular portie frites van een heerlijke soort aardappelen die McCAin Nederland ook maar snel in de collectie moet nemen. En waar ze dat lekkere grove zout vandaan halen…..Wij doppen de frites inmiddels ook in de tomatensaus (tap ze liever vers, niet uit die zakjes van Herr Heinzelmans…..) dus de integratie verloopt redelijk voorspoedig. Tot ons onuitsprekelijk geluk stond bij deze Guys de tapparatuur nu eens prima afgesteld en smaakte de Coke niet naar chloor.

Het was een eind lopen voor de refill, maar ik had het er graag voor over. Te meer omdat ik me nog juist bedacht dat ik een paar minisachets zout mee moest nemen. Wij kochten namelijk bij de Publix een gallon tomatenjuice met Less Sodium….. Om dit bocht een beetje op smaak te krijgen, heeft het goedje eigenlijk een reuzenscheut wodka nodig, maar die hebben we niet voorhanden. Dus dan mikken we er zelf maar wat zout bij en iedereen is happy.  Het leven is hier immers zo relaxed dat een snufje zout de bloedddruk niet tot levensgevaarlijke waarden zal opstuwen, hopen wij. Zo zie je maar weer dat je de columns van Teleton het best met een klein korreltje zout kunt nemen.

Het is vrijdag en de nieuwe bewoners stromen binnen op Cane Island. Welkom, welkom hier. Niet schrikken als je denkt dat er straks, als het donker wordt, een alarm afgaat. Het zijn gewoon de kikkers! De politie patrouilleert hier in de weekends met helicopters en het keerpunt ligt net achter dit complex. Je went er vast aan, wat ik je brom! De werklui die de hottub aan het onderhouden zijn, komen pas maandag terug en zijn nog niet erg opgeschoten. Toch waren er meer lui dan werk zo te zien, maar dat zeggen gepensioneerden geloof ik altijd. Om negen, tien en elf uur lijkt het even of de Russen ons bombarderen, maar dat is gewoon het vuurwerk van de naburige parken. DIe keffende keeshond is van de buurvrouw, niks van aantrekken dan gaat ‘ie zo af. Ook niet schrikken van die ene schotelantenne op dat balkon. Het heeft allemaal niks te betekenen, het is hier verder heerlijk rustig en de stemming kan niet kapot. En dat willen we graag nog een paar weken zo houden!