Geheime illusies

Hoewel Teleton zeer te spreken is over het appartement hier op Cane Island, maakt hij zich zorgen over de afvoer van het water van zijn wasbakje in de Masterbedroom. Het water dat hij bij het scheren gebruikt loopt namelijk tergend langzaam weg. (ja, ja, pensionado, dus tijd zat voor een ouderwetsche scheerbeurt, met echt schuim en drie vlijmscherpe messen. In een wegwerphoudertje, dat dan weer wel….) Ruim spoelen, heeft zijn vader hem ooit geleerd en omdat Teleton nog van voor de Global Warning stamt, laat hij de kraan daarbij graag zachtjes lopen. Hij heeft, met het daartoe aanwezige grote zwarte rubberen apparaat, al wel eens druk op de afvoer gezet, die daarop een harde boer liet, maar het verder toch maar mooi verdomde om het water wat vlotter af te voeren.

De aanpandige wasbak die ter vervoeging van de vrouw des huizes staat, loopt wel vlotjes af. Logisch, zal je zeggen. Lidy heeft niet zo’n zware baard en hoeft zich dus ook niet dagelijks te scheren……..! Maar ook het toilet en de douche lopen, voor uw informatie, als een tierelier door. Na lang nadenken is Teleton dus tot de conclusie gekomen dat de verstopping in de zwanenhals onder zijn wasbak moet zitten. Ik zou natuurlijk hiervoor mijn sensuele vriendin van Amazing Vacation Homes kunnen bellen met de vraag of Joe The Plummer wellicht tijd heeft de inhoud van de zwanenhals te verwijderen. Maar dan moeten we of thuis blijven wachten tot het Joe belieft te verschijnen, of we moeten de sleutel in de lockerbox laten.

En zo komt het dat Teleton, na het verzorgen van zijn dagelijkse blog, nog een spannend en onsmakelijk klusje te wachten staat. Spannend omdat je altijd maar af moet wachten welke schat je in de zwanenhals van een vreemde afvoer tegenkomt. Dat kan een dure gouden kroon zijn, een diamanten oorbel, een gehoorapparaatje of een contactlens.

Onsmakelijk, omdat er ongetwijfeld DNA materiaal van een groot aantal eerdere bewoners van deze condo bij kan zitten. Getuige het boekje met tevreden reviews, gaat het hier voornamelijk om de bewoners van de Britse Eilanden. Nou, dan weet je wel wat mij te wachten staat……vuurrode schaamharen, zo dik als koperdraad. Da’s de Schotse invloed he? Kots, waarschijnlijk veel kots met restjes van sausages en scrambled eggs, witte bonen en schraal bier. Verder verwacht ik een bonte verzameling van onduidelijke snotjes, draadjes, velletjes, sliertjes, klontjes, rubbertjes en balletjes.

Zoals de trouwe lezer van mij gewend is, kan hij/zij morgen rekenen op een uitgebreid verslag. Maar ik wilde graag vooraf even waarschuwen zodat ik achteraf geen klachten krijg over onsmakelijke verhalen tijdens de koffie of het ontbijt. Dus morgen meer hierover. Tenzij….! Tenzij we rijkelijk beloond worden voor onze werkzaamheden en die reuzediamant toch in het al gereedstaande emmertje tikt. Dan houden wij dat lekker geheim!

Vandaag waren we van plan naar Islands of Adventure te gaan.  Het was heerlijk rustig bij Universal. Zo rustig, dat de dienstdoend parkeerwachter het wel weer eens tijd vond om mijn identiteit te controleren alvorens wij gebruik konden maken van de gratis parkeerfaciliteiten die bij de jaarkaart horen. Ja, hoor heeft u een momentje? De rugzak met de belangrijke bescheiden, lag net out of reach voor Teleton op de achterbank, zodat Lidy uit de gordels moest. Rugzak open, tasje met papieren er uit. Verkeerde paspoort gegokt, deze was van Lidy…..

De rij auto’s achter ons was al behoorlijk aangegroeid toen ik eindelijk mijn paspoort ter controle aanbood. Ze pakte het boekje niet eens aan, wierp er van een afstandje een snelle blik in, bedankte mij hartelijk voor de moeite en wenste ons samen nog een hele fijne dag, hier in Universal. Even dacht ik er over om haar, op mijn beurt ook een hele fijne dag hier in Universal te wensen, maar ik besloot toch maar snel op te trekken.

Eenzaam lieten wij ons over de lopende band naar het park vervoeren. Bij de kruisiging IOA en de Universal Studios sloegen wij toch maar rechts af teneinde het vorige week gemiste concert van de Blues Brothers te compenseren. Het eerste concert van vandaag misten wij op een haar na. Tijdens de fotosessie zagen we nog net dat dit de reserve Blues Brothers waren die ze op stille dagen tijdens de Early Show in zetten. Niks gemist!

Wij liepen ons rondje over het park en stelden tevreden vast dat, de Hollandse Invasie van volgende week, als dit druktebeeld zo blijft, in ieder geval geen Express Passen hoeft te kopen. Zelfs bij de Hollywood Rip Ride Rocket vertrokken de karretjes, bij gebrek aan klandizie, half leeg. Lucy Ball en Marilyn Monroe stonden doelloos in de zon op Britse toeristen te wachten.  Net toen Teleton in al zijn barmhartigheid had besloten, zich dan maar zelf met de dames te laten portretteren, zakte de moed hem in zijn schoenen toen hij zag dat Marilyn toch wel erg veel rode pukkeltjes op haar blote rug had…..Dan maar liever met Homer Simpson op de foto!

Bij de Fish and Chipstent aangekomen bleek dat deze, bij gebrek aan Britten, helaas vandaag was gesloten. Gelukkig was de Funnel Cake joint tegenover Jaws wel open. De gebruikelijke rijen ontbraken en met plezier werd de Mega Funnelcake, met swirl soft ice, applesauce, chocolat en poedersuiker, speciaal voor ons bereid.  Voor de niet kenners, een funnel cake is een lange sliert oliebollendeeg die in kokend vet wordt gebakken. Naar gelang van de sterkte van de maag van de consument, wordt hier de gewenste zoetigheid aan toegevoegd.

Via de Simpsons Ride, waar ik normaal mijn hand niet voor omdraai, maar welke attractie ik, gezien de Funnelcake met toebehoren, even aan mij voorbij liet gaan, ging het richting Delancy Street voor het optreden van de Blues Brothers. Daar wij noch van het optreden van de saxofonist, noch van de nep Aretha Franklin een nootje wilden missen, waren wij ruim op tijd en namen wij plaats in de wind en uit de zon op een bankje. In de verte kwam een sjofele man aangesloft. Hij liep wat moeizaam. Onder zijn arm had hij een onduidelijk tasje, alsof hij onderweg was naar de wijk waar hij vandaag de bewoners namens de Getuigen van Jehova de blijde boodschap mocht verkondigen. Dichterbij gekomen herkende ik de dikke Blues Brother: Jake.

Sommige geheimen kunnen maar beter nooit onthuld worden. Ik had de illusie dat de Blues Brothers in Universal dagelijks vers uit Chcago werden ingevlogen. Dat ze zich knokkend door de security worstelden. Jake en Elwood, die hun schoenen uitdoen, dat was voor mij onvoorstelbaar. Ik ben dus een illusie armer. Jake is een vijftiger, met een limp en een verkeerd overhemd die met een tasje onder zijn arm naar zijn werk gaat. Waarschijnlijk komt hij gewoon met de Lynxbus en fluit hij, terwijl hij bij de halte staat te wachten, liedjes uit the Great American Songbook zoals The Tennesse Waltz….

Bij thuiskomst kwamen wij nog even bij op het balkon alvorens we de Pasta Alfredo van Fridays in precies veertien minuten volgens de gebruiksaanwijziging ontdooiden, oppiepten en aanvulden met wat extra kip en een prikje salade voor de gezond. Het onthulde geheim van de Blues Brothers zat me dwars en ik nam me voor om mij voorlopig geen enkele illusie meer te laten ontnemen.

Dus blijft die wasbak voorlopig nog traag doorlopen en sta ik morgen weer geduldig te wachten omdat het scheerwater, compleet met zeep en haartjes, zich waarschijnlijk langs een megadiamanten oorrring in de zwanenhals moet persen. Wij willen liever ons leven lang spijt hebben dat we die dikke diamant gewoon in de condo op Cane Island voor Joe The Plummer hebben laten liggen, dan dat we de waarheid weten.

En  zulke kleine dingen, beste lezer,  zorgen er nu voor dat de stemming in huize Teleton vrijwel altijd opperbest is. Zo ook nu. En als het aan ons ligt, dan blijft dat gewoon nog een poosje zo!