De stemming in Seaworld (2)

Nadat ik eind februari na een noodlottig stoeipartijtje met een trainster per ongeluk een einde maakte aan haar leven, vreesde ik direct voor mijn toekomst. Ik had het niet slecht, in  Sea World Orlando. Hoewel ik, vanwege mijn forse afmetingen, nooit met een van die leuke trainermensjes in het water mocht spelen, had ik hier toch voldoende vertier. Zo mocht ik in het grote bassin van het Shamu Stadium als topattractie van de Believe show of Shamu Rocks de mensjes natspetteren. Als dank brak het publiek de tent af. Shamu, Shamu, riepen ze en ze klapten hun handen blauw. Grote jongens zijn populair en daar plukten ze bij SeaWorld jarenlang de vruchten van.

Na dat akkefietje met die trainster ben ik uit de gratie. Angstvallig proberen ze me hier uit het zicht van het publiek te houden. Ik ben er wel, maar je ziet me niet. De boosdoener blijft buiten beeld! Maar ik heb stiekum een plekje gevonden waar een klein deel van het Stadium mij, tussen de boompjes door, toch kan zien. Terwijl het jonge grut zich tijdens de show uit de naad werkt om de boel een beetje te vermaken, zwem ik tergend langzaam mijn rondjes. Tilly, Tilly roepen de mensen op de tribune. En dat vind ik nu ook weer vervelend ten opzichte van de jonkies, die geweldig hun best doen tijdens de shows, dus trek ik mij discreet terug. Gelukkig kan ik best een poosje onder water blijven.

Ook voor het kleine grut is het spelen met de trainermensjes in het water afgelopen sinds het ongeluk. Ze zijn afstandelijk geworden, de mensjes. Werden de kleintjes vroeger geknuffeld en vertroeteld en van dichtbij volgestopt met zalmen en tonijnen, nu wordt er van een afstandje een zooitje vis in hun bek gemikt en zit er een krakkemikkig hekje tussen.

Pas nadat de zware deuren naar de andere bassins zorgvuldig zijn gesloten en met extra kettingen verzegeld, zodat er geen orca bij kan, zwemmen de trainers met elkaar een rondje door het bassin in het Stadium. Of de mensen daar voor zullen blijven komen, ik weet het niet. Voor zwemmende mensjes kunnen ze net zo goed naar het Sportfondsenbad gaan, toch?

Kijk, dat mijn rol hier uitgespeeld zou zijn, dat wist ik wel na die onfortuinlijke stoeipartij. Maar dat de soortgenoten, die geen vlieg kwaad gedaan hebben, ook nog eens gestraft zouden worden, daar had ik geen rekening mee gehouden. En wie had kunnen denken dat ze de trainsters, die allemaal van die kittig wippende paardestaartjes droegen, zouden verplichten hun haar in een knotje te dragen, zodat ze er nu stuk voor stuk uit zien als een strenge kostschooldirectrice. Nee, wij zijn er hier in het park allemaal, door mijn onnadenkendheid, niet op vooruit gegaan.

Hoezo interactie tussen mens en dier? Hoezo een warme relatie op basis van liefde en vertrouwen? Ze mijden tijdens de shows contact alsof wij een besmettelijke ziekte hebben en lopen met een grote boog om ons heen. OK, wij Killerwhales zijn gevaarlijke dieren. Maar hebben we niet jarenlang bewezen dat we de mensjes met zorg behandelen als ze met ons in in het water komen spelen? Hadden we er al niet tientallen, zo niet honderden kunnen vermorzelen, als we dat perse hadden gewild? Kleine kinderen werden, op nog geen meter van ons vandaan, op het platform gezet om vooral maar een leuke foto te kunnen maken. En wij gingen er met respect en zorg mee om, in ruil voor ons maaltje vis.  Het is heel erg wat er met die trainster is gebeurd, maar om er achteraf zo’n toestand van te maken, waar niet alleen de dieren maar ook de bezoekers de dupe van zijn, was dat nou nodig?

Ik vond het wel netjes van SeaWorld dat ze de gesneefde trainster met een mooi filmpje voorafgaand aan de show herdachten. Kroelend met de kleintjes, springend met de groten, het waren mooie beelden. Zij kende de risico’s maar was niet bang. Ook niet voor mij. Zonder haar de schuld te willen geven, zou ik willen dat ze maar iets voorzichtiger met me was geweest. Maar het ontroerende filmpje is al weer uit de show verwijderd. There is no market for bad news!

Ik ben bang dat ik vandaag of morgen zelf ook verwijderd word uit dit park. Ze weten nu nog niet wat ze met me aan moeten. Terug naar de natuur? Ik zou wel willen, maar dat kan echt niet meer op mijn oude dag. Met mijn kromme rugvin kan ik me niet voldoende  voeden. De zalmen en zeehonden zouden zich rot lachen als ik de achtervolging inzette. Voor orca begrippen heb ik de snelheid en de wendbaarheid van een oude roeiboot. Nee, voorlopig zitten ze hier met een te grote, cynische orca opgescheept. Tot ik vandaag of morgen slachtoffer wordt van een geheimzinnig virus en op een maanloze nacht een dodelijke injectie krijg en wordt afgevoerd naar het destructie bedrijf. Mind my words, de dvd met de beste klappen en sprongen van Tilly ligt al gereed…..

Ik hoor de kettingen rammelen. Dat betekent dat de show afgelopen is en de poorten gezekerd worden. Ze mogen immers ook niet meer uitzwemmen in het grote bassin, na de show. Alle orca’s verzamelen zich in de zeven overgebleven bassins achter de schermen. Het achtste bassin is voor mij gereserveerd. Ik kan niet bij ze komen, kan ze niet voelen, mag niet met ze spelen. Maar ik hoor ze wel en als ik me goed strek, kan ik ze zien. En ik roep ze toe: “Pas maar op jongens, word vooral niet groot en sterk. Dan worden ze bang voor je en kom je eenzaam in de pool voor uitgerangeerde orca’s terecht. Oh, ja… wees in ‘s hemelsnaam voorzichtig met die trainermensjes……”

Voor wie deel 1 van De stemming in SeaWorld nog eens wil lezen, je vindt het hier.