Verleidelijk voorjaar

Qua wildlife is Cane Island de rosse buurt van Kissimmee. Het hitsigheidsgehalte aan de borders van de vijver evenaart dat van die in de Geleenstraat in Den Haag op vrijdagavond. De mannetjes paraderen, loerend uit hun ooghoeken naar het vrouwelijk schoon. De vrouwtjes wachten af en kiezen op een moment dat het hen uitkomt, de gewenste partner. Ik zit in de avondzon en ben er tegen wil en dank getuige van.

Het begon eerder deze week al met de jacht van de huis- tuin- en keukeneend die, na de jammerlijke verdwijning van de ducklings, snel weer orde op zaken wilde stellen door met moeder eend van wippestein te gaan. Inmiddels hebben zich eenden van een voor mij onbekende soort aan de vijver gevestigd. Ze zijn van een fors formaat en zeker niet monogaam. Mannetjes jagen de vrouwtjes op. Zolang de vrouwtjes op de wal zijn, schijnt de paring niet aantrekkelijk te zijn. Vrouwtjes in de vijver, dat is je ware! Daarom jagen de kereltjes die wijfjes natuurlijk permanent op. Als de vrouwtjes denken dat ze eindelijk in rustig vaarwater zijn, bespringt zo’n gluiperd ze van achteren om vervolgens met veel gespetter de pruimen op sap te zetten.

Libellen zie je hier ook veel. Vergis je niet in libellen, het zijn wrede roofdieren die met gewaagde scheervluchten boven de zo vredig ogende vijver hun prooi opjagen. Ze doen nuttig werk, hoe meer muggen ze vangen, hoe liever wij mensen het hebben. Tegen de gele muur zitten twee prachtige, grote exemplaren in de avondzon. Verleiding, verleiding, o, wat ben je mooi. Tergend langzaam voltrekt zich een sensuele dans. Langzaam kruipen ze naar elkaar toe. Ze hebben de tijd, eindeloos de tijd.  Wanneer het eindelijk zo ver is, blijkt het mannetje een tedere lover. Je voelt je toch een beetje een voyeur als je de natuur van zo nabij haar gang ziet gaan, dus je wendt zo nu en dan de blik eens af. Als ik weer durf te kijken, is het kezende stelletje verdwenen.

Tegen de regenpijp zit een grote zwarte gekko. Hij is niet alleen. Wie wel, hier op Cane Island…. Van het vrouwtje zie ik alleen de pootjes en het staartje af en toe om het hoekje piepen. Het mannetje blaast zijn enorme rode keelzak op tot onwaarschijnlijke proporties. Een teken dat hij klaar is om een doppie te maken. Het stel houdt niet van pottenkijkers en trekt zich discreet terug achter de regenpijp. Na een poosje installeert het mannetje zich op een riant randje in de zon. Hij kijkt me met zijn brutale kraaloogjes aan, zoals een man kijkt die na de daad der daden wel een sigaretje zou willen opsteken…

De natuur vormt paartjes in deze tijd van het jaar. De buurvrouw van schuin beneden heeft, wellicht bij gebrek aan een partner, een klef Keeshondje. Zo’n bezitterige pluizebol, die wanneer er nog maar iemand in de buurt van zijn vrouwtje komt, keffend opvliegt en zijn tandjes laat zien. Rond deze tijd zitten de buurvrouw en haar hondje lekker in de avondzon. Wanneer het hondje grommend en keffend opvliegt, steekt de buurvrouw, zonder van haar Enquirer op te kijken, achteloos haar been omhoog. De hond maakt de oudste beweging ter wereld tegen haar voet, tongetje uit de bek. Na dit potje kunstbiljarten gaat ‘ie weer rustig in het gras liggen.

Rond acht uur wordt het donker. Ik wacht op het concert dat aan de de grootste collectieve veegbeurt van dit stukje wildlife achter de 192 vooraf gaat; die van de kikkers die tot het ochtendgloren luidruchtig en langdurig pret zullen maken. Twee prachtige jonge zwarte vrouwen lopen langs het pad langs de vijver. Ze kijken schuin naar boven waar ik me veilig op het balkon waan en lachen hun tanden bloot. “Hi there”, klinkt het in koor……Beleefd groet ik terug en ik bedenk me dat het tijd wordt om naar binnen te gaan. Want ook daar is de stemming opperbest en dat moeten we vooral zo zien te houden!