Caramel & Candy

Allereerst een woord van dank aan alle trouwe lezers van dit blog. Mede dank zij de buurvrouw en haar keeshond gaan we binnenkort het onwaarschijnlijke aantal van 10.000 bezoekers halen. En we zijn nog geen twee weken in Florida! Aan de leuke reacties te zien, zorgen de columns voor de nodige hilariteit, opwinding of verbazing. En dan ben ik zelf degene die het meest aardigheid aan het schrijven van de stukjes beleeft!

De donderdag wordt normaal gesproken thuis gebruikt voor het doen van de boodschappen. Als beloning voor het muilezelen mag ik bij mijn visvriendinnen van visboer Schots lekker de grootste warme lekkerbek van de hele viskraam uitkiezen.  “Wilt u er mischien ook kruiden op”, is de standaardvraag. “Alleen aan de onderkant, alsjeblieft , luidt het wekelijkse grapje. Met mij kan je lol hebben, hoor. Omdat het vandaag donderdag is, togen wij, bij gebrek aan Albert Heijn,  met ons boodschappenbriefje richting Walmart.

De aardbeitjes waren immers op en we hadden nieuwe bananen nodig, zodat we zelf een heerlijke fruitmix kunnen maken met de watermeloen van de Publix. Verder moest er vers groenvoer worden ingeslagen, een flesje Ranch, wat broodjes en tomatensap. En de haargel was op. Teleton heeft van nature een warhoofd waar niet tegen op te borstelen valt, dus gaat een likje gel er na het douchen wel in, zodat hij toch nog enigszins toonbaar door het leven gaat. Tussen de gigagezinsverpakkingen gel vond ik op de onderste plank nog een potje dat mij de komende weken een zorgvuldig gestylde krullenbol moet bezorgen.

Verder liep ik op de herenafdeling alweer een alleraardigste polo tegen het lijf. De uit het vaderland meegebrachte collectie bestaat immers uit de aller alleroudste exemplaren die wij hier maar al te graag tegen de nieuwste modellen inruilen. Een snelle blik in het petjesdepartement leerde mij dat de Walmart ook geen platte petten verkoopt. Net toen ik mij verzoend had met het idee dat ik het deze vakantie weer met mijn ouwe trouwe petje zou moeten doen, viel mijn oog op de hoedjes. Van huis uit sta ik tweeslachtig tegenover hoedjes. Ik heb er een aversie tegen omdat ze mij doen denken aan de  duizenden Opel Kadetbestuurders die mij jarenlang in het verkeer op weg naar huis of werk, getooid met hun door Opel  zelf verstrekte bijpassende gleufhoedjes, op de linkerrijbaan met 110 kilometer per uur in de weg hebben gezeten.

Anderzijds bewaar ik prettige jeugdherinneringen aan hoedjes. Niks was leuker om, als jongen in de Haagse Tram, net voor je uitstapte een kort maar krachtig tikje tegen de achterkant van het hoedje van een vreemde meneer of mevrouw te geven, waardoor hij/zij even van een zeer lokale zonsverduistering kon genieten. “Hoedje wip”, proestte je het dan uit en gierend van de pret verliet je schielijk de tram. Glimlachend paste ik wat hoedjes en vond zowaar een geschikt en guitig exemplaar dat ook nog eens uitstekend bij mijn nieuwe polo paste.

Thuisgekomen vond ik wel dat de nieuwe gel een rare kleur had, maar ik besluit er niet te veel aandacht aan te besteden. Ik maakte de handen nat, nam een flinke lik  en wreef het goedje geroutineerd door de haren. Lidy keek mij wat vreemd aan, toen ik uit de badkamer kwam. “Mijn hoedje, ze vindt het niks”, dacht ik onmiddelijk. Maar dat was het niet. Ik had, in plaats van de vertrouwde peper en zoutkop, plotseling egaal bruine haren gekregen…..Geschrokken las ik wat er precies in de gel zat; Caramel kleurstof! En daar had Teleton dus even niet op gelet.

Even later ging de telefoon. “Dat zal wel weer voor Candy wezen” bromde ik naar Lidy. Het was namelijk de derde keer dat we telefoon kregen en steeds vroeg een vriendelijke mevrouw of ze misschien even met Candy mocht spreken. Ik had haar tot nu toe netjes verteld dat er hier geen Candy woonde. Ik nam op. “Hello” lispelde ik door de telefoon. “Hello” klonk het terug, “I was wondering if I could speak to Candy”. Ik twijfelde, maar het ondeugende Haagse jongetje in mij won. Voor ik het goed en wel wist, hoorde ik me zelf zeggen: “Just a moment please, I’ll see what I can do for you, hold on a second”.

Ik legde de telefoon op het aanrecht en riep in het niets in mijn beste Euro-Engels: “Candy, someone on the phone for you…..”. Ik rommelde wat onduidelijks in de keuken, liet de kraan eens lopen en riep nog eens “Candy…, telephone…!”. Candy kwam natuurlijk niet boven water. “Hello”, meldde ik me weer aan het apparaat en het kostte me nu meer moeite om niet in lachen uit te barsten. “Maybe she’s in the bathroom, hold on a sec…”. Kennelijk was ik door de mand gevallen, aan de klik te horen was de verbinding verbroken….

  Het was een Lazy Afternoon zoals Ray Davies dat zo mooi bezongen heeft. Na een uurtje vluchtten we van het bloedhete balkon de koele kamer in. Tegen de avond stuurden we de Jeep naar de Cracker Barrel. “I like your hat’, loog het meisje dat ons naar onze tafel dirigeerde. “Thank you” glunderde ik. “It matches your shirt” maakte zij het nog bonter. Een ander vriendelijk meisje kwam de bestelling opnemen. We kozen voor de Atlantic Haddock omdat die ons nog het meest aan de donderdagse Lekkerbek deed denken. “I like you accent”, lachtte ze vriendelijk. “Dat kost je je tip, kind”, was mijn eerste gedachte en ik legde met zorg mijn hoed op de lege stoel naast me. Bij ons thuis zetten wij de hoed nog af, tijdens de maaltijd.

De Disney Crowd Calender staat voor morgen op 4. Wij verwachten dat de meeste stofslachtoffers inmiddels wel zo’n beetje huiswaarts zijn gekeerd, dus verkneukelen wij ons op een rustige dag in het park morgen. Het is alleen nog even de vraag of het  hoedje bestand  zal zijn tegen de venijnige valwinden in de Disneytram. Watch your step, lower your head and mind your hat…..Lidy heeft al aangeboden er een elastiekje voor onder de kin aan vast te maken. Een lief aanbod dat beleefd is geweigerd……Zeg nou zelf, in noodgevallen kan ik me immers altijd nog prima met mijn oude petje redden.