Een muzikale avond

Wij kwamen rond een uur of half vijf in Universal aan en parkeerden de Jeep in Cat in the Hat. Het was druk. Zo druk hadden wij het in dit park nog nooit gezien, maar wij zijn een verwend stelletje.  We trakteerden onszelf op Fish ‘n Chips en zochten ons een plekje op het Mardi Gras French Quartier Festival terrein. Rond kwart over zes zaten wij als waren wij Taeke Taekema en Fatima de Moreiro de Melo, met onze kont op het kunstgras.

Na een half uurtje voelde ik aan het zitten dat liggen beter voor me was, maar we waren reeds ingesloten door mooie bruine britse blote damesbenen, waardoor ik mij nauwelijks meer durfde bewegen, uit angst mijn hand per ongeluk op zo’n been te leggen. Onrustig schuifelend op de vierkante meter en beurtelings de kramp uit de benen masserend, wachtten wij lijdzaam af tot security rond acht uur het sein gaf om collectief op te staan. 

Het concert van Chicago begon na afloop van de grote Mardi Gras Parade, rond half negen. Gedurende het eerste half uur kregen we de bagger van de laatste 25 jaar Chicago over ons heen. Veel fafafafa van het koperwerk. De bassist dreunt in je strot, de drummer drumt met mooie droge klappen, de percussionist haalt alles uit de kast. De band doet de bekende zeventiger jaren dansjes (doe een stapje naar voren, doe een stapje terug) terwijl ze mooie close harmony zingen. Maar het was te onbekend repertoire dat te ongeinspireerd werd gespeeld. Lauwe applausjes, de hits bleven te lang uit.

Na meer dan een uur ging de beuk er gelukkig toch nog in. De solo’s van de blazers waren misschien niet meer zo mooi strak, maar er werd nu met hart en ziel gespeeld.  Saturday in the park, Make me smile, Old days, You’re the inspiration en Beginnings werden uit volle borst door het publiek meegezongen. I’m a man klonk zoals Steve en Muff Winwood het bedoeld moeten hebben toen ze het schreven. Met een brullende, grommende, jankende Hammond, B3, gierende gitaren en scheurende saxen. Daar waren we voor gekomen! De set werd afgesloten met een spetterende versie van Feeling stronger everyday (I am allright now…..yeah).

De band liet zich met plezier terugfluiten en klappen. We kregen nog een relatief onbekend nummer: I want to be free. De stars en stripes werd uitgerold, daar lusten de Yankees wel pap van.  Uitsmijter van de avond was 25 or 6 to 4. Vol van het concert en nog voller van de jeugdherinneringen worstelden wij ons door de drukte huiswaarts. Waar ons nog een vocale verrassing wachtte. Toch nog onverwacht heeft zich het kikkerkoor weer in onze vijver gevestigd.

Trouwe lezers herinneren zich het verslag van de frogs en cricketconcerten van 2009 nog wel. Horen en zien vergaat je, het lawaai gaat door merg en been en overstemt het geluid van de tv of de radio met gemak.  En dan zijn het alleen nu alleen nog maar de kikkers, wacht maar tot de krekels zich bij het  orkest voegen. Gelukkig zijn wij niet voor een gat te vangen  en liggen mijn oordoppen van de Walmart al gereed om mij de nacht door te helpen. Mij krijgen ze niet klein, die geile groene rakkertjes. En Lidy? Die had wegens de droge klappen van de drummer en de dreunende bassen van de bassist en de dreigende decibellen in Universal op voorhand haar gehoorapparaatjes al uitgelaten…..