Een middagje Epcot

In de loop van de middag togen wij naar Epcot. Al kwebbelend reden we de afslag voorbij zodat we pas bij het Animal Kingdom konden keren. En zo zagen wij dat de shortcut over Sherbert Road tegenwoordig zeer intensief gebruikt wordt. Zelfs op deze stille dag stond er een file voor het stoplicht dat wij twee keer op rood zagen springen alvorens wij van het groen gebruik mochten maken.

 

Onder het genot van de Sirius advertentie- en kletslvrije radio genoten wij van de soft rockzender The Bridge en tuften wij een verder foutloos parcours naar ons geliefde Epcot waar de Jeep in Create op rij 41 mocht plaatsnemen. In het warme middagzonnetje wandelden we naar de ingang waar we de lokale beveiliging wakker maakten om de rugzak te laten controleren. Voor het rechter ticketapparaat stond een kleine rij en omdat deze mensen het linker apparaat ook werkelijk links lieten liggen, squeezden wij ons met een routineuze maar liefdevolle tik van de linkerwijsvinger door de controle.

Hoewel het erg rustig was, waren alle fastpassen voor Soarin’ voor de rest van de dag uitverkocht. Wij liepen over de rechter oever en The British Invasion (gloeiende, gloeiende, gloeiende, wat was het heet op het pleintje) via Parijs naar het American Theatre waar in just ten minutes de eerste gig van The Atlanta Rythme Section zou beginnen. Alle plekken in de schaduw van de overkapping waren reeds bezet, de boompjes waren of gemilimeterd of gestorven, maar boden in ieder geval geen enkele beschutting meer.

Na enige tijd slofte er een stelletje oudere jongeren het toneel op. Ze scharrelden een beetje aan de apparatuur en de instrumenten. Wegwezen gajus, dacht ik, hier speelt straks The Atlanta Rythme Section. Tot een stem ons er op wees dat dit The Atlanta Rythme Section was. Een lauw applausje, meer kon er niet af. Zo ga je al af voor je bent opgekomen. De pianist nam bedachtzaam plaats achter het klavier en zette zijn leesbril op. Rock & Rollllll…….!De rest stond er bij als schoonmakers na een staking van drie weken; uitgewoond van het polonaise lopen.

Laten we het hier op houden: Het waren stuk voor stuk prima muzikanten. Van interactie met het publiek hadden ze helaas geen van allen enige kaas gegeten, dus bleef het een flauwe boel. Als je zo’n grote hit hebt gehad met Spooky en je speelt het zo ongeinspireerd, heb je eigenlijk in zo’n themapark niets te zoeken. De British Invasion, die drie maal daags een dosis oude Engelse hits mag spelen, doet dit meer meer elan en betrokkenheid dan deze top act die wat mij betreft de naam kan veranderen in de Atlanta Funeral Selection. Wat een grafstemming….Veel bezoekers liepen voortijdig weg. Ik zat de hele gig uit, herkende vaag een aantal nummers en besloot de twee andere voorstellingen te laten voor wat ze zijn. Voor iemand die altijd wakker wordt met een liedje in zijn hoofd, wil dat wel wat zeggen.

In dit Golden Oldies circuit spelen grote namen. Ik noem Flo en Eddie. Of Arlo Guthrie, Paul Revere and the Raiders. Namen waarbij de gemiddelde Europeaan nu niet direct op de banken klimt, maar die wel drie keer twintig minuten weten te boeien, of je hun reperoire nu kent of niet. Vroeger kon je ze allemaal zien in Epcot, maar nu doen ze het met de Atlanta Euthanasia Selection. Voor een  barmhartig einde van uw Rock & Rollcarriere…Volgende week: Fran Cosmo wiens Bostonrepertoire ik wel ken, maar van wie ik geen idee heb hoe hij het publiek bespeelt. Daarna nog Chubby Checker en David Cassidy. Hoewel ik niks met hun repertoire heb, weet ik nu al dat ik alledrie hun gigs zal bijwonen. Vaklui!

Wij lieten ons nog uitgebreid portretteren door de vriendelijke Disneyfotographers en verlieten het park rond een uur of half zeven. Tsja, tsja, tsja, wat zullen we eten? Even wachten, nog even wachten…..even wachten nog………Pizza! Voor elf dollar en vijfenzeventig cent sloten wij in de rij bij CiCi’s aan.

Alle messen waren gestolen, vast door Italianen he, die kunnen hun handen niet thuis houden. Het bestek bestaat bij CiCi’s vooralsnog alleen uit vorken en lepels. Gelukkig laat een pizzapunt zich gemakkelijk met de tien geboden naar binnen schuiven. Bovendien vind je op iedere tafel een dispenser met servetjes, dus who gives a shit. Waren wij de vorige keer nog vol lof over de knapperige, verse salades, deze keer leek het meer op een stampot andijvieprakje. Uit ballorigheid namen wij een extra appelkruimelpunt als nagerecht. We kleefden tot achter onze oren, maar gingen met een goed gevoel huiswaarts, waar ik zowaar nog zin had deze heerlijke dag  even snel vast te leggen. Waarvan akte!

Fijn weekend!