Vulcano Victims

Vanwege de overwacht prettige weersomstandigheden van deze ochtend, trokken wij de stoute schoenen aan en verplaatste de scene zich van Cane Island naar SeaWorld. Met de supersized plastic boterhamzakjes die ze hier als poncho’s verkopen onder de arm, voelden wij ons voldoende gewapend tegen de voorspelde buien.

Aangekomen in SeaWorld vielen de lange rijen bij de kassa op. Zouden dit allemaal Vulcano Victims zijn? Wij zijn van de jaarpas en omdat die nog tot 15 mei geldig is, liepen we de rijen vulkaanslachtoffers snel voorbij. Mijn wijsvinger was, helaas voor de mensen die achter ons in de rij waren aangesloten, uit het bestand van SeaWorld verdwenen. Na zes pogingen (try again….) mocht ik mij legitimeren. Hier hadden wij op gerekend! Het wijnrode boekje met de Nederlandsche Leeuw op de kaft, mijn beeldige pasfoto en het burgerservicenummer, werd uit de linnen rugzak van de Provincie Zeeland gediept. De dienstdoende kaartjescontroleur keek als een aap in een roestig horloge. Zo’n chique paspoort had ‘ie nog nooit gezien. Supervisor erbij…………! En achter mij morde het geplaagde volcano victimvolk dat qua geduld toch al zo op de proef was gesteld, these days.

De supervisor koos aardbeien voor zijn geld en valideerde fluks mijn wijsvinger. Nu Lidy nog, maar zij vingerde zich foutloos langs de controle. Met een blij gemoed ruimden we de pasjes en de paspoorten weer weg en gingen naar Believe, de 2010 versie, zonder interactie van trainers met de orca’s. Wij staarden beleefd naar de grond tijdens het oorverdovende, overdreven langdurige applaus voor de militaire medemens. Ook in onze naaste familie zijn oorlogsslachtoffers te betreuren en zelf heb ik ook nog onder ‘s Konings wapenrok gediend. OK, bij gebrek aan oorlog kwam ik, met een stelletje hashrokende slome duikelaars bij een nutteloos administratief legeronderdeel in Kampen terecht, maar toch.  Onze gedachten waren, zoals altijd tijdens dit genante onderdeel, bij al die andere goede zielen die zich ook nuttig maken op deze planeet, zoals daar zijn de verpleegsters, de postbodes en de schoonmakers op Schiphol.

Het is niet meer zoals het is geweest in het Shamu Stadium. De orca’s werden nauwelijks nog aangeraakt, van gezamelijke zwem- en stoeipartijtjes was uiteraard helemaal geen sprake meer. De babyshamutjes stalen de show. Je kunt rustig in de splash-zone gaan zitten, want hun gespetter komt niet verder dan de eerste vijf rijen. De show is aandoenlijk maar heeft nu een hoog Harderwijkgehalte. Ademloos keken we als kind in het Dolfinarium naar de sprongen van Gudrun. Maar ja, we zijn verwend in SeaWorld, waar je jarenlang het echte werk kon zien.

Als door twee personen is gecontroleerd of de poorten wel afdoende gesloten zijn, en ze zeker weten dat er niet een of andere orca zich aan een trainer zal vergrijpen, gaan de trainers te water. Zij zwemmen een onduidelijk rondje. Niemand springt rechtstandig uit het water, geen trainer presteert het om nog maar een toerist op de eerste rij nat te spetteren. Ze drijven en zwemmen en daar houdt het zo’n een beetje mee op. Het zijn geen orca’s, al doen ze alle moeite om er zo uit te zien. Ach, ieder zijn vak….! In het vak waar wij zitten, vangen we in de verte een glimp van een kromme reuze rugvin op. Tilly, Tilly klinkt het rond ons. En wij verlangden met weemoed  terug naar de periode van voor het verschrikkelijke ongeluk.

Aansluitend bezochten we A’lure-The call of the Ocean. Een coole show, al was het maar omdat de airco in de shock mode stond. Wij namen plaats opeen van de achterste rijen en keken belangstellend in het rond om te zien hoe de zaal zich langzaam vulde. Voor ons was nog een plekje vrij waar twee volwassenen met een normaal postuur riant plaats hadden kunnen nemen. Er naderde een gezin met afmetingen van de buitencategorie. Vader, moeder XXXXL en een uit de kluiten gewassen zoon die binnen afzienbare tijd niet voor zijn ouders zou onderdoen.

“Here Dad,” jubelde de zoon toen hij de lokatie voor ons in het snotje kreeg. Zijn ruimtelijk inzicht was nog niet erg ontwikkeld. Ook Pa en Ma ontbeerden een timmermansoog, maar zij namen toch plaats waardoor de mensen die al op deze rij zaten, met grote kracht werden samengeperst. Op een achteloos buiten de bank bengelende bil van de moeder na, zat de hele familie van de show te genieten. En wij hadden ook weer een leuke middag.

Na de tweede Believe show, die tot onze tevredenheid iets minder afstandelijk verliep, zette Pluvius de kraan wijd open. Wij schoven in onze poncho en spetterden zo snel als de spiegelgladde paden dit toelieten, richting parkeerplaats. Bij de Jeep aangekomen, hield het op met zachtjes regenen. Omdat juist een heel regiment drijfnatte wanhopig naar hun auto zoekende toeristen passeerde, wachtten wij nog een momentje. Want wij genieten graag tot de laatste snik en er is geen beter vermaak dan leedvermaak. De druppels stuiterden nu zo’n dertig centimeter van de auto op. Hier helpt geen plu of poncho tegen…

Aangekomen op Cane Island stelden wij vast dat het waterpeil in The Pond al behoorlijk was gestegen. Het niveau was nog lang niet op het peil van vorig jaar toen wij hier door een regenbui van twee weken werden getroffen. Maar, wat niet is kan nog komen. De stemming laten wij er niet door bederven, na ons de zondvloed!